31 Ιουλίου 2018

30 Ιουλίου 2018

Ο ΧΑΦΙΕΣ: ΣΟΚ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ! Η πρεσβεία των ΗΠΑ ενημέρωσε απ...

Ο ΧΑΦΙΕΣ: ΣΟΚ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ! Η πρεσβεία των ΗΠΑ ενημέρωσε απ...: «Όσο περνούν οι μέρες τόσο ξεκαθαρίζει το τοπίο των ευθυνών για την εκατόμβη των θυμάτων των πυρκαγιών στην Ανατολικ...

29 Ιουλίου 2018

ΠΥΡΚΑΓΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ-ΝΕΚΡΟΙ-ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

ΠΥΡΚΑΓΕΣ ΚΑΙ ΠΛΗΜΜΥΡΕΣ-ΝΕΚΡΟΙ-ΤΡΑΥΜΑΤΙΕΣ ΚΑΙ ΖΩΝΤΑΝΟΙ


Η αυλαια της προσφατης πρωτοφανους καταστροφης πεφτει καθημερινα σιγα-σιγα με τις ιδιες δηλωσεις-τοποθετησεις -κινητοποιησεις - δημοσιευσεις - οπως σε καθε καταστροφη που εγινε στην Ελλαδα με 88 νεκρους και δεκαδες αγνοουμενοι με κυβερνηση και αντιπολιτευση και αλλα κομματα να κανουν καθημερινα δηλωσεις σε οτι αφορα το ποιος ευθυνεται γι'αυτην την βιβλικη καταστροφη που εκανε το γυρω του κοσμου υποβαθμιζοντας το κυρος της Ελλαδος

Βροχη καθημερινων ανακοινωσεων απ'ολα τα κομματα

Μου θυμιζει στιχο του τραγουδιου του Λουκιανου Κελαηδονη

-Φταιμε εμεις- φταινε αυτοι - φταινε και οι αλλοι... κλπ

-Ομως περαν του ποιος ευθυνεται υπαρχουν 88 νεκροι μεταξυ αυτων παιδια-μωρα- ενηλικες -υπερηλικες και αλλοι νεοι των οποιων οι συγγενεις ζητουν δικαιωση-και οχι χρηματα-τροφιμα- διαμονες σε ξενοδοχεια κλπ

Η ιδια γευση
-Μεσιστιες σημαιες- τριημερο εθνικο πενθος- απλοι πολιτες να προσφερουν οτι μπορουν--δωρεες κλπ πολλες ανακοινωσεις απο ολα τα καναλια - ενω οι διαφημισεις πανε "συννεφο"
Παρτε και 5.000 ευρω ο καθενας και τελος καλο ολα καλα !!


Υπαρχει εισαγγελεας??

News from Panhellenic Post

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

ΜΑΤΙ:Στήνονται εδώλια για νεκρούς με επώνυμους μάρτυρες κατηγορίας!

ΜΑΤΙ:Στήνονται εδώλια για νεκρούς με επώνυμους μάρτυρες κατηγορίας!: Γράφει o Γιάννης Ντάσκας - Δεν υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία ότι υπήρξε εμπρηστικό σχέδιο  και ανθρώπινο χέρι προκάλεσε εσκεμμένα και ε...

Ο ΧΑΦΙΕΣ: Μάκης Τριανταφυλλόπουλος: Στον Αλέξη με αγάπη

Ο ΧΑΦΙΕΣ: Μάκης Τριανταφυλλόπουλος: Στον Αλέξη με αγάπη: Όποιος έχει την δύναμη να αναλαμβάνει τις πολιτικές ευθύνες, οφείλει να αντέχει και στην κριτική. Αναφέρομαι σαφώς στην τελευταί...

Ο ΧΑΦΙΕΣ: Διπλό νόμισμα για την Ιταλία προτείνει ο Στίγκλιτζ...

Ο ΧΑΦΙΕΣ: Διπλό νόμισμα για την Ιταλία προτείνει ο Στίγκλιτζ...: Σε πρόσφατο άρθρο του με τίτλο «Μπορεί να σωθεί το ευρώ;» ο κάτοχος Νομπέλ Οικονομικών, Τζόζεφ Στίγκλιτζ, τονίζει: «Το ευρώ ενδέχεται...

28 Ιουλίου 2018

ΚΥΡΙΑΚΗ Θ΄ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (Ματθ.ιδ΄, 22-34)Ο ΙΗΣΟΥΣ ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ ΕΠΙ ΤΩΝ ΥΔΑΤΩΝ

Η ΟΛΙΓΟΠΙΣΤΙΑ ΤΟΥ ΠΕΤΡΟΥ

Του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Στην σημερινή ευαγγελική περικοπή, αγαπητοί μου, μετά τον χορτασμό των πεντακισχιλίων με την ευλογία των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, ο Ιησούς δίνει οδηγίες στους μαθητές του κατά το απόγευμα εκείνης της ημέρας ν’ ανεβούν στο πλοίο περιμένοντάς Τον στην απέναντι όχθη της λίμνης της Γεννησαρέτ μέχρι να πείσει τα συγκεντρωθέντα πλήθη να επιστρέψουν στα σπίτια τους. ΄Οταν τα πλήθη αποχώρησαν, ο Ιησούς, παρ’ όλο ότι ήταν κατακουρασμένος, ανεβαίνει προς το διπλανό βουνό μόνος του για να προσευχηθεί.
Απ’ εδώ φαίνεται η σημασία της προσευχής στην ζωή μας. Αν ο Χριστός που ήταν και Θεός ως άνθρωπος χρειαζόταν την προσευχή, τι να πούμε εμείς οι άνθρωποι που καθημερινά σερνόμαστε μέσα στην ατελειότητα και την άγνοια του κόσμου;
Στο μεταξύ είχε ήδη βραδιάσει κι ο Χριστός συνέχιζε την προσευχή του στο βουνό. Ταυτόχρονα ξεσηκώθηκε δυνατός άνεμος και τρικυμία παρασύροντας το πλοίο αρκετά μακρυά από την παραλία. Η θαλασσοταραχή ήταν τόσο μεγάλη, μας λέει ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, έτσι ώστε υπήρχε κίνδυνος το πλοίο να βουλιάξει. ΄Ετσι οι μαθητές, ήδη έντρομοι, περίμεναν με ανησυχία τον διδάσκαλό τους. Ξαφνικά κατά τα ξημερώματα, κάτω από το ελάχιστο φως του φεγγαριού, βλέποντας οι μαθητές κάποιον να περπατά πάνω από τα βαθιά νερά της λίμνης της Γεννησαρέτ, - που στην πραγματικότητα είναι μια κλειστή θαλάσσια περιοχή που καλύπτει γύρω στα 20 χιλιόμετρα μήκος και 12 χιλιόμετρα πλάτος, - νόμισαν ότι έβλεπαν φάντασμα. Τρομαγμένοι από τον φόβον τους άρχισαν να φωνάζουν απελπιστικά. Αμέσως, όμως, ο Ιησούς τους μίλησε διαβεβαιώνοντάς τους ότι είναι ο διδάσκαλός τους, καλώντας τους να δείξουν θάρρος αποβάλλοντας τον φόβον που τους είχε καταβάλει.
Μπροστά στο απίστευτο γεγονός που αντίκρυζαν οι μαθητές, πήρε τον λόγον ο Πέτρος λέγοντας στον Χριστόν με αμφιβολία: «Κύριε, αν πράγματι είσαι εσύ, κάλεσέ με να έρθω κοντά σου περπατώντας πάνω στα νερά όπως εσύ». Κι ο Ιησούς του είπε: «΄Ελα.» Αμέσως ο Πέτρος κατέβηκε από το πλοίο κι έχοντας στραμμένο το βλέμμα του προς τον Ιησού άρχισε κατά θαυματουργικό τρόπο να περπατά πάνω στα νερά πορευόμενος προς τον Ιησού. Προς στιγμήν όμως, εξαιτίας της δυνατής θαλασσοταραχής και του απίστευτου γεγονότος, την θέση της προσηλώσεως του και της πίστεως του στον Ιησού την παίρνει ο φόβος κι ο τρόμος. Το αποτέλεσμα ήταν ν’ αρχίσει να βουλιάζει. Προλαμβάνει όμως να φωνάξει ικετευτικά προς τον Διδάσκαλον του: «Κύριε, σώσον με». Αμέσως ο Ιησούς, απλώνοντας το χέρι του αρπάζει το χέρι του Πέτρου, λέγοντάς του γεμάτος παράπονο εξαιτίας της ολιγοπιστίας του, μετά μάλιστα που είχε ζήσει τόσα άλλα θαύματα κοντά του: «ολιγόπιστε εις τι εδίστασας;»
Και μόλις ανέβηκαν στο πλοίο, μας λέει στην συνέχεια ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, η θαλασσοταραχή σταμάτησε ξαφνικά με τρόπο πάλι θαυματουργικό. Γι’ αυτό, όσοι ήσαν πάνω στο πλοίο πλησίασαν τον Ιησού με θαυμασμό και αγάπη προσκυνώντας Τον λέγοντας: «Αληθώς Θεού Υιός εί». «Είσαι πράγματι, πέραν πάσης αμφιβολίας, ο Υιός του Θεού, ο Κύριος μας και ο Θεός μας». Η ομολογία αυτή των Αποστόλων, μας βοηθά, αγαπητοί μου, να κατανοήσουμε την σημασία που έχει στην ζωή μας ο Ιησούς ως Θεάνθρωπος. Είναι γι’ αυτό που είναι ανεπίτρεπτη για μας η θέση των Ιεχωβάδων ή Χιλιαστών που αρνούνται την φυσική θεότητα του Ιησού. Δέχονται τον Ιησού ως έναν απλόν προφήτη και διδάσκαλον, όπως τον δέχονται οι Μουσουλμάνοι κι οι Εβραίοι. Η σημασία του προσώπου του Ιησού Χριστού στην ζωή μας έχει διαστάσεις σωτηριολογικές. Η δυνατότητα της σωτηρίας μας εξασφαλίζεται μέσα από την ιστορική πραγματικότητα της σωτηρίας που προσφέρει ο Θεός στον άνθρωπο διά της θυσίας και της Αναστάσεως του Ιησού Χριστού ο οποίος είναι αληθινός Θεός όπως ο Πατήρ και το ΄Αγιο Πνεύμα.
΄Οπως ο Πέτρος, ενόσω είχε την προσοχή του στραμμένη προς τον Ιησού μπορούσε να πορεύεται ακάθεκτος προς αυτόν χωρίς να βουλιάζει και χωρίς να λογαριάζει την άγρια θαλασσοταραχή, το ίδιο κι οι χριστιανοί ενόσω έχουν την προσοχή τους στραμμένη προς τον Ιησού Χριστόν, ενόσω πιστεύουν ολόψυχα και εμπιστεύονται αυτόν, μπορούν να πορεύονται ακάθεκτοι και νικηφόρα μέσα στην ζωή τους χωρίς να τους πτοεί η σωρεία των προβλημάτων και των δυσκολιών που συναντούν καθημερινά.
Αντίθετα όταν κάποιος ολιγοπιστεί, όταν η πίστη του προς τον Ιησού κλονίζεται ή αμφισβητείται και τείνει να εκμηδενισθεί, τότε το αποτέλεσμα είναι η απογοήτευση, ο φόβος, η ανία, η αποτυχία, η δυστυχία και τελικά ο κίνδυνος της απώλειας, όπως πήγε να συμβεί και στην περίπτωση του Πέτρου. Γι’ αυτό, αγαπητοί μου, θα μπορούσαμε να πούμε ότι σκηνή σαν αυτή της σημερινής ευαγγελικής περικοπής στην πραγματικότητα αποτελεί μια παραστατική απεικόνιση της πάλης μας με τα προβλήματα και τις δυσκολίες της ζωή, που η λύση τους κι η υπέρβαση τους εξαρτώνται από τον βαθμό της πίστεως μας προς τον Σωτήρα μας Ιησού Χριστόν. Κατά κάποιο τρόπο δηλαδή, στο πρόσωπο του Πέτρου αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας. Είναι φορές που η ολιγοπιστία του θυμίζει την δική μας ολιγοπιστία.
Η μετάπτωση του Πέτρου από τον ενθουσιασμό στην απόγνωση είναι κάτι που χαρακτηρίζει και την δική μας ζωή. Το παράπονο του Χριστού στον πρωτοκορυφαίον Απόστολόν Του: «ολιγόπιστε, εις τι εδίστασας;», είναι παράπονο που απευθύνεται συχνά και σε πολλούς από μας. Παρ’ όλα αυτά όμως, στο ικετευτικό κάλεσμά μας: «Κύριε σώσον με», όπως και στην περίπτωση του Πέτρου, η απάντηση του Ιησού είναι καταφατική και σωτήριος.
Η ζωή μας, αγαπητοί μου, πολλές φορές μοιάζει με ταξίδι σε επικίνδυνη τρικυμισμένη θάλασσα. Είναι δύσκολο να διασχίσεις την μεγάλη θαλασσοταραχή. Από παντού καραδοκούν απρόβλεπτοι κίνδυνοι. Ελάχιστες οι στιγμές της γαλήνης και της ηρεμίας. Συχνά μας κτυπούν αλύπητα κύματα και καταιγίδες. Είναι οι θλίψεις κι οι αντιξοότητες, οι αποτυχίες κι οι απογοητεύσεις που συναντούμε στην ζωή μας. Ξεκινούμε συνήθως γεμάτοι ζήλο και ενθουσιασμό, όπως τον Πέτρο, με όνειρα, να παλέψουμε, μ’ ελπίδες να νικήσουμε στη ζωή, να φτάσουμε στο λιμάνι της χαράς και της ευτυχίας, να δημιουργήσουμε κάτι μεγάλο για τον εαυτό μας και τους γύρω μας. Μόλις όμως κάνουμε τα πρώτα μας βήματα προς αυτή την κατεύθυνση, τότε υψώνονται μπροστά μας απειλητικά τα κύματα του πόνου και της αποτυχίας. Δυσάρεστες εκπλήξεις μας κτυπούν σαν κεραυνοί. Απρόβλεπτα εμπόδια ανακόπτουν την πορεία μας. Αλλιώς περιμέναμε τα πράγματα κι αλλιώς έρχονται. Είναι φορές που παλεύουμε να κρατηθούμε στην επιφάνεια να μη βουλιάξουμε. Οι ανθρώπινες δυνάμεις μας όμως είναι περιορισμένες. Ως άνθρωποι έχουμε όρια. Αντέχουμε μέχρι ενός σημείου. Σήμερα μια αρρώστεια, αύριο μια αδικία, μετά ένα οικογενειακό πρόβλημα, ένας δυστυχισμένος γάμος, ένα διαζύγιο, ύστερα η ανατροφή κι η αποκατάσταση των παιδιών, μετά ένας θάνατος, έπειτα η αχαριστία δικών μας και ξένων ανθρώπων που ευεργετήσαμε, πολλές φορές μάλιστα με στερήσεις και θυσίες.
΄Ολα αυτά για κάποιον που ζει μακρυά από την συνείδηση του περιεχομένου της χριστιανικής ζωής ως προσπάθεια και συνεχής αγώνας μετοχής στη ζωή του Χριστού, ως μίμηση Χριστού, ως άδολης αγάπης με την μορφή της θυσίας για τον διπλανό μας, τον οδηγούν σε ψυχική κούραση, εξουθενώνοντας και τις τελευταίες του δυνάμεις. Αυτό όμως, ως άνθρωποι που «σάρκα φορούντες και τον κόσμον οικούντες», σε κάποια στιγμή της ζωής μας μπορεί να συμβεί και σε μας. ΄Ετσι πολλές φορές, ενώ οι δυνάμεις μας λιγοστεύουν, τα δεινά και τα κτυπήματα της ζωής συνεχίζονται. Η κατάρρευση καραδοκεί απειλητικά. Σε τέτοιες στιγμές νοιώθουμε σαν να φεύγει το έδαφος κάτω από τα πόδια μας. Είναι φορές, που μπροστά στις αμέτρητες και τεράστιες δυσκολίες της ζωής, μπροστά στην αδικία του κόσμου και στον διωγμό, να μας κυριεύει ο πειρασμός της παθητικής σιωπής ή ακόμη της φυγής και της λιποταξίας. Η κακία των ανθρώπων, ακόμη κι αυτών που βρίσκονται δίπλα μας, με την απομάκρυνσή τους από το έλεος και την δικαιοσύνη του Θεού μας ποτίζουν φαρμάκι. Τότε, όταν δεν ζούμε πνευματική ζωή να βλέπουμε μόνο ως τέλειον τον Θεόανθρωπο Ιησού Χριστόν και την παράλληλη σχετικότητα των ανθρώπων και μάλιστα των ματανοούντων αμαρτωλών, ο αγωνιστικός μας ζήλος παγώνει κι ο ενθουσιασμός διαλύεται. Τότε νοιώθουμε τις δυνάμεις μας να παραλύουν και την ψυχή μας να λυγίζει. Το μυαλό μας θολώνει. Υπάρχει ο κίνδυνος να πέσουμε στην άβυσσον της απελπισίας και της απογοήτευσης. Η απογοήτευση, που αποτελεί μια από τις μεγαλύτερες αμαρτίες, μας κάνει να σταματήσουμε τις προσπάθειες μας, να εγκαταλείψουμε τον αγώνα μας, αρνούμενοι τις ευθύνες και το χρέος μας.
Για τον αγωνιζόμενο χριστιανό η φυγή και η λιποταξία δεν αποτελούν την καλύτερη λύση. Στην πραγματικότητα η στάση αυτή αποτελεί έκφραση δειλίας. Η ανοχή μας κι η αδιαφορία μας στην περίπτωση αυτή σημαίνει συμμετοχή στα κακά και στις αδικίες που συμβαίνουν γύρω μας («διδότι ουν καλόν ποιείν και μη ποιούντι, αμαρτίαν αυτώ εστίν» Ιακ.δ΄, 17»). Έτσι η εγκατάλειψη του αγώνα της ζωής έχει πάντοτε αρνητικά επακόλουθα που οδηγούν μια κοινωνία στην καταστροφή αξιών και στην υιοθέτηση απαξιών, σε πρωτόγονες βαρβαρικές μορφές ζωής, όπου δίνεται μια προτεραιότητα στην αδικία, στο υστερόβουλον ατομικόν συμφέρον και στο δίκαιο του ισχυροτέρου, έστω κι αν αυτός είναι ο μεγαλύτερος εγκληματίας.
΄Ετσι αγαπητοί μου, με την εγκατάλειψη του αγώνα της ζωής, στην πραγματικότητα, είναι σαν να καταδικάζουμε μόνοι μας τον εαυτόν μας και μαζί την κοινωνία μας, τα πρόσωπα που αγαπάμε, τα πρόσωπα που έχουμε ευθύνη και χρέος να προστατεύουμε. ΄Εχουμε όμως αυτό το δικαίωμα; Για τον συνεπή χριστιανό στον αγώνα της ζωής και στην πάλη του με τις αδικίες δεν υπάρχει εναλλακτική λύση. Μια δυνατότητα υπάρχει και μια διέξοδος.Η προσωπική μάχη. Ο αγωνιστής χριστιανός, με μαρτυρικό φρόνημα μάχεται περήφανος μέσα από την ταπείνωση του ν’ αντιμετωπίσει κάθε είδους αντιξοότητες επικαλούμενος την χάριν του Θεού, στηριζόμενος έτσι στην βοήθεια του Θεού («τα αδύνατα παρ’ ανθρώποις δυνατά παρά τω Θεώ εστίν»). Είναι βοήθεια που μας υπόσχεται ο Ιησούς. Η διαβεβαίωσή Του, «θαρσείτε, εγώ ειμί, μη φοβείσθε», είναι η εγγύηση της νίκης μας κατά των δυσκολιών της ζωής. Αυτές ποτέ δεν είναι μεγαλύτερες από την δύναμη του ανθρώπου όταν ο άνθρωπος στηρίζεται διά της προσευχής στην βοήθεια του Δημιουργού του.
Στην πραγματικότητα, είναι η βίωση της μοναξιάς που μας αποθαρρύνει στην πάλη μας με τις δυσκολίες και τα προβλήματα της ζωής, κάνοντάς μας δειλούς και συχνά λιποτάκτες. Κι αυτό συμβαίνει όταν αρχίσουμε ν’ απομακρυνόμαστε από τον δρόμο του Θεού, όταν δεν προσπαθούμε στην ζωή μας να τηρούμε τις εντολές του Ιησού Χριστού. ΄Ετσι η βίωση της μοναξιάς εκ μέρους μας είναι αποτέλεσμα της ολιγοπιστίας μας. Επειδή ήδη έχει ατονίσει μέσα μας το φως της πίστεως, δεν μπορούμε να διακρίνουμε την ευεργετική παρουσία του Θεού στον αγώνα της ζωής. ΄Ετσι, ενώ ο Ιησούς Χριστός στέκει δίπλα μας έτοιμος να μας στηρίξει σε κάθε κρίσιμη στιγμή της ζωής μας, εμείς τον αγνοούμε. Ξεχνώντας τα περιορισμένα όρια της φύσεως μας και την τελειότητα της παντοδυναμίας του Θεού, πιστεύουμε μόνον στις δικές μας δυνάμεις, που όταν καταρρεύσουν, μοιάζουμε να μένουμε χωρίς στήριγμα, χωρίς ελπίδα, χωρίς νόημα για ζωή.
Αντίθετα, μπορούμε να παίρνουμε κουράγιο και στις δύσκολες στιγμές που τα γόνατά μας λυγίζουν κάτω από το βάρος του σταυρού που σηκώνουμε στους ώμους μας, όταν έχουμε συνείδηση των ορίων μας και στρέφουμε την προσοχή μας και το βλέμμα μας προς τον παντοδύναμο Θεόν, προς τον Ιησού Χριστόν.
Το αγωνιστικό μας φρόνημα με την βοήθεια του Θεού ενισχύεται και ανανεώνεται. Δεν κυριαρχεί πάνω μας ο πανικός με την εμφάνιση των κτυπημάτων του πόνου, δεν υποχωρούμε μπροστά στις δυσκολίες της ζωής, δεν μας τρομάζουν τα όργανα του κακού όταν μας πολεμούν. ΄Οταν, αγαπητοί μου, στηριζόμαστε ολόψυχα στον Σωτήρα μας Χριστόν, καμιά δυσκολία δεν είναι ανυπέρβλητη, κανένας πόνος δεν είναι αγιάτρευτος.
Αυτό άλλωστε μαρτυρείται από τον μεγάλο αριθμό των αγίων μας, που με την ζωή τους και την ασκητική άθλησή τους μας πείθουν ότι ο δρόμος προς την αγιότητα είναι ανοικτός για όλους μας. Για να στηριζόμαστε όμως ολόψυχα στον Χριστόν, απαραίτητη προϋπόθεση είναι η σταθερότητα της πίστεως μας προς αυτόν. Μια προσεκτική ανασκόπηση στην ζωή μας, μας δείχνει πόσες φορές με την δύναμη της πίστεως ξεπεράσαμε δυσκολίες που εφαίνοντο αξεπέραστες. Κι ακόμη πόσες άλλες φορές η χλιαρή παρουσία της πίστεως μας, η ολιγοπιστία μας, εμπόδισε την φανέρωση της θεϊκής δυνάμεως στην ζωή μας. Έτσι βλέπουμε στην περίπτωση του Πέτρου όταν βουλιάζει να τον αποκαλεί ο Χριστός ολιγόπιστον. Αντίθετα, σε άλλο σημείο της αγίας Γραφής, βλέπουμε, όπως για παράδειγμα στην θεραπεία εκείνης της γυναίκας που υπόφερε από ακατάσχετη αιμορραγία, να της λέει ο Χριστός: «θάρσει, θύγατερ, η πίστις σου σέσωκέ σε». Το ίδιο παρατηρείται με την ζωντανή ύπαρξη της πίστεως και στην περίπτωση του Ιαείρου όταν τον πληροφορούν ότι ήδη η θυγατέρα του πέθανε. Ο Ιησούς πριν να  την αναστήσει εκ των νεκρών παρηγορεί τον πονεμένο αλλά πιστόν πατέρα λέγοντάς του: «μη φοβού, μόνον πίστευε και σωθήσεται».
΄Ετσι ο δρόμος της πίστεως είναι εκείνος που μας βοηθά να αντιμετωπίσουμε νικηφόρα κάθε είδους δυσκολία. Στην πραγματικότητα είναι η βίωση στην ζωή μας του γεγονότος του θαύματος μέσα από την χάριν του Θεού. Η πίστη μας όμως αυτή, αγαπητοί μου, που φέρνει το θαύμα στην ζωή μας, εκφράζεται ταυτόχρονα μέσα από τα έργα μας, με την συνέπειά μας στις εντολές του Χριστού, και πρώτα απ’ όλα με την συνεχή αδιάκριτη εκδήλωση της αγάπης μας προς όλες τις κατευθύνσεις. Είναι ασυμβίβαστο, αγαπητοί μου, για τον Χριστιανό να λέει ότι πιστεύει στον Θεόν και ταυτόχρονα να μισεί τον αδελφόν του, τον συνάνθρωπό του. Είναι ασυμβίβαστο για τον χριστιανό να λέει ότι αγαπάει τον Χριστόν και ταυτόχρονα να τσακώνεται με τον αδελφόν του, τον συνάνθρωπόν του. Είναι αγαπητοί μου, Φαρισαϊκή υποκρισία που οδηγεί μακρυά από τον Θεόν όταν λέμε ότι είμαστε χριστιανοί κι υπακούομε στις εντολές του Χριστού και ταυτόχρονα δεν βοηθούμε τον διπλανό μας, τον συνάνθρωπό μας.Όταν λέμε ότι πιστεύουμε στον Θεόν, το δείχνουμε με την εμπιστοσύνη μας στις εντολές του Χριστού και με την παράλληλη έκφραση της αγάπης μας προς τις ανάγκες των διπλανών μας. Το δείχνουμε με την συνειδητή συμμετοχή μας στη λειτουργική και μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας και κυρίως στο μυστήριον της ιεράς Εξομολογήσεως και της άξιας προσέλευσής μας στο μυστήριον της θείας Ευχαριστίας. ΄Οταν λέμε ότι πιστεύουμε στον Χριστόν, σημαίνει ότι έχουμε το θάρρος να ομολογούμε την πίστη μας μπροστά στους ανθρώπους, δίνοντας την καλή μαρτυρία μας για την αλήθεια του Θεού, κι όχι να φτάνουμε στο σημείον ως άλλοι Ιούδες να προδώνουμε τον Χριστόν ή ακόμη να ντρεπόμαστε να κάνουμε τον σταυρόν μας σε δημόσιον χώρον.Το νάχουμε το θάρρος να κάνουμε τον σταυρόν μας δε μας μειώνει αλλά μας εξυψώνει γιατί εκφράζουμε και αναγνωρίζουμε την αλήθεια που μας περιβάλλει. Αναγνωρίζουμε ότι είμαστε σχετικά εξαρτώμενα δημιουργήματα, που με την πίστη μας στον τέλειον Θεόν έχουμε ελπίδες να τελειώσουμε με την χάριν Του τον εαυτόν μας. Να γίνουμε κατά χάριν Θεού τέλειοι, να θεοποιηθούμε, να γίνουμε άγιοι. Να γίνουμε κατά χάριν αδελφοί του Ιησού και τέκνα Θεού.
΄Ετσι αγαπητοί μου, τα έργα μας, η ζωή μας, ο όλος μας προσανατολισμός μαρτυρούν κατά πόσον έχουμε πίστη στον Θεόν. Κι όταν έχουμε πίστη στον Χριστόν, τότε αγαπητοί μου, μπορούμε και μεις να επαναλάβουμε αυτό που τονίζει στην προς Φιλιππησίους επιστολή του ο Απόστολος Παύλος: «πάντα ισχύω εν τω ενδυναμούντι με Χριστώ» (δ΄, 13).      
Είναι οδυνηρό το ταξίδι της ζωής αλλά έχει σκοπό και προσανατολισμό μεγάλο και αιώνιο. Πολλά κύματα δέρνουν το πλοίο της ζωής μας. Ακαταστασίες, αδικίες, τρικυμίες, άνεμοι, ταλαιπωρίες. Τα κύματα της αμαρτίας ορμούν να συντρίψουν την καρδιά μας, και οι άνεμοι της απιστίας ξεχύνονται να διαστρέψουν και να διαλύσουν το πνεύμα μας. Στην φοβερή αυτή μάχη ο Χριστός είναι κοντά μας.

News from Panhellenic Post

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

27 Ιουλίου 2018

Cairo became the first city in Africa to attract investment, according to the UN, for the three-year period 2013-2016

Το Κάιρο αναδείχτηκε πρώτη πόλη στην Αφρική στην προσέλκυση επενδύσεων, σύμφωνα με τον ΟΗΕ, για την τριετία 2013-2016

ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ Η ΑΙΓΥΠΤΙΑ ΥΠΟΥΡΓΟΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ NABILA MAKRAM

Κύπριος Πρόεδρος Ν. Αναστασιάδης προς Υπουργό Διασποράς Αιγύπτου Ν. Μάκραμ: «Τους πιο θερμούς χαιρετισμούς μου, στο φίλο μου Πρόεδρο Άμπντελ Φατάχ Αλ Σίσι»

25 Ιουλίου 2018

News from Panhellenic Post

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Προκλητικός ο Νίκολα Ντιμίτροφ: «Είμαστε Μακεδόνες, ως Μακεδόνες θα είμαστε στην Ευρώπη»

Προκλητικός ο Νίκολα Ντιμίτροφ: «Είμαστε Μακεδόνες, ως Μακεδόνες θα είμαστε στην Ευρώπη»: Μετά τη συνάντησή του με τον Μίκαελ Ροτ, υπουργός Εξωτερικών, Νίκολα Ντιμίτροφ, δήλωσε ότι δεν είναι   ένα απλό θέμα η επίλυση της διαφορά...

Φωτιά στην Αττική: Η επιστολή συμπαράστασης του Πούτιν σε Τσίπρα και Παυλόπουλο

Φωτιά στην Αττική: Η επιστολή συμπαράστασης του Πούτιν σε Τσίπρα και Παυλόπουλο: Ο Πρόεδρος της Ρωσικής Ομοσπονδίας κ. Vladimir Putin απέστειλε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας κ. Προκόπιο Παυλόπουλο και στον Πρωθυπουργό κ....

24 Ιουλίου 2018

News from Panhellenic Post

ΡΟΗ ΕΙΔΗΣΕΩΝ

Βρήκαν 26 νεκρούς στην Αργυρά Ακτή!

ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ??

Φωτογραφία του George Dimas.


ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΝ ΟΙ ΑΡΜΟΔΙΟΙ??
ΠΟΤΕ ΘΑ ΑΚΟΥΣΟΥΝ ΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΠΟΛΙΤΕΣ ?
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΚΑΙΓΟΝΤΑΙ ΣΠΙΤΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΝΟΝΤΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΖΩΕΣ ?
ΠΥΡΚΑΓΕΣ ΠΑΝΤΟΥ ΣΤΟΝ ΓΕΡΑΚΑ- ΠΕΝΤΕΛΗ- ΜΑΡΑΘΩΝΑ- ΚΙΝΕΤΑ - !!! ΚΑΙ ΔΙΠΛΑ ΑΡΚΕΤΑ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΑ ΑΕΡΟΔΡΟΜΙΑ ΟΠΩΣ ΕΛΕΥΣΙΝΑ- ΤΑΤΟΙ- ΚΛΠ

-Επι 8 χρονια καθε χρονο γραφουμε και ξαναγραφουμε τα ιδια μηπως μας ακουσει καποιος αλλα κανεις δεν μας δινει σημασια ωστε να σταματουν αμεσα οι πυρκαγες εν τη γεννεση τους
-Τα 7-8 παληα πυροσβεστικα καναντερ εχουν χωρητικοτητα 5 μολις τοννων νερου ενω ταπυρισβεστικα ελικοπτερα 3 τοννους- και οταν ριξουν το νερο στις εστιες της φωτιας μεχρι να επιστρεψουν στην παραθαλασσια περιοχη να ξαναφορτωσουν και να επιστρεψουν οι φωτιες παιρνουν μεγαλυτερες διαστασεις με αυτην την καθυστερηση των 30-45 λεπτων της ωρας η και παραπανω
-7- Καναντερ χ 5 τοννους -= 35 τοννοι νερου ενω εχουμε 40 μεταγωγικα αεροπλανα C 130 τα οποια ειναι "αραγμενα" σε αεροδρομια της Αττικης και εχουν χωρητικοτητα 40 τοννων το καθενα (Gross) δηλαδη περιπου 30 τοννους καθαρου βαρους
οπερ σημαινει 30 τοννοι νερου χ 40 αεροπλανα = 1200 τοννους νερου σε καθε ριψη
Να εφοδιαζονται το θαλασσιο νερο με φορτηγα αυτοκινητα σε πλαστικα σακια του μισου η ενος τοννου φορτωμενα πανω σε προχειρα "Mafis" και ανοιγοντας τον καταπελτη με ενα απλο σπρωξιμο να πεφτουν τα σακια με το νερο στην εστια της φωτιας
Μετα απο αυτην την τραγωδια με 25 νεκρους ελπιζω να μας ακουσουν οι αρμοδιοι -
Αλλο να πεφτουν 35 τοννοι νερου καθε μια ωρα και αλλο 1200 τοννοι ανα ωρα


23 Ιουλίου 2018

Κύπρος: Προσωπική μαρτυρία κυβερνήτη Noratlas για την επιχείρηση «ΝΙΚΗ» του 1974

Κύπρος: Προσωπική μαρτυρία κυβερνήτη Noratlas για την επιχείρηση «ΝΙΚΗ» του 1974: Την προσωπική του μαρτυρία από την ταραγμένη περίοδο του 1974 μοιράστηκε ο Ανδρέας Στραβοπόδης, υποπτέραρχος (Ι) ε.α. της Ελληνικής Πολεμικ...

21 Ιουλίου 2018

ΚΗΡΥΓΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΟΥ ΣΕΒ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΄κ΄ΣΕΡΑΦΕΙΜ

ΚΥΡΙΑΚΗ ΜΑΤΘΑΙΟΥ Η΄ (Ματθ. ιδ΄, 14-22)
ΤΟ ΘΑΥΜΑ ΤΟΥ ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΥ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΑΡΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΔΥΟ ΙΘΥΩΝ
6-7-2015
Του Σεβ.Μητροπολίτου  Zιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων του σημερινού ευαγγελίου αποτελεί φανέρωση της παντοδυναμίας του Χριστού. Η σημερινή ευαγγελική περικοπή μας τονίζει με τρόπο παραστατικό τις δυνατότητές μας και την ευθύνη μας στον αγώνα για την αντιμετώπιση των υλικών προβλημάτων του ανθρώπου.
Ο Χριστός για να θρέψει τα πεινασμένα πλήθη που τον ακολούθησαν στην έρημο χρειάσθηκε την συνεργασία των μαθητών του. Δεν έφτιαξε ο ίδιος το ψωμί που πρόσφερε στον λαό. Θα μπορούσε ασφαλώς να το κάνει, όπως έστειλε τα ορτύκια και το μάννα στους Εβραίους στην έρημο του Σινά. ΄Ομως δεν το επιχειρεί. Ζητά από τους μαθητές του να μοιραστούν με το πλήθος τις λίγες προμήθειες που είχαν μαζί τους, πέντε ψωμιά και τα δύο ψάρια: «δότε αυτοίς υμείς φαγείν», λέει στους μαθητές του όταν αυτοί τον πλησίαζαν για να τον ενημερώσουν για το πεινασμένο πλήθος. Και μόλις οι μαθητές υπακούουν στην εντολή του Χριστού το θαύμα γίνεται.
Το ίδιο αγαπητοί μου μπορεί να συμβεί και στην δική μας ζωή όταν προηγείται η υπακοή μας στις εντολές του Χριστού. Ο Χριστός ευλογεί τους πέντε άρτους και τους δύο ιχθύες κι ο πολλαπλασιασμός πραγματοποιείται ως αποτέλεσμα της συνέργειας του ανθρώπου. Η συγκατάθεση του ανθρώπου για την επιτέλεση του θαύματος του Θεού είναι απαραίτητη, γιατί μόνο έτσι διασώζεται η ελευθερία του ανθρώπου, η οποία έστω και σχετική δεν παύει όμως να είναι πραγματική. Κι η συγκατάθεση του ανθρώπου για την πραγματοποίηση του θαύματος εκφράζεται ως πίστη και εμπιστοσύνη στον Θεόν. Κατά συνέπεια το θαύμα είναι ένα γεγονός που ανάγεται στην σφαίρα του Θεού και αφορά τον άνθρωπο με την έννοια ότι το θαύμα είναι το αποτέλεσμα κι η αμοιβή του πιστού ανθρώπου.
Στην εποχή μας τα οικονομικά και κοινωνικά προβλήματα, αυτά που σχετίζονται άμεσα με τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων βρίσκονται καθημερινά στην επικαιρότητα. Παρά την επιστημονική πρόοδο και την τεχνική ανάπτυξη τα προβλήματα αυτά παραμένουν άλυτα παρουσιάζοντας μάλιστα τόση ένταση όση και πριν από αιώνες. Συγκεκριμένα σήμερα 5.000 παιδιά πεθαίνουν καθημερινά από την πείνα. Οι πλούσιοι και οι φτωχοί υπάρχουν και σήμερα, το ίδιο κι η άνιση κατανομή των αγαθών κι η καταπίεση των αδυνάτων από τους ισχυρούς. Αυτή η αδικία είναι και σήμερα η ρίζα του κακού που δημιουργεί το κοινωνικό πρόβλημα. Πολλοί μπροστά σ’ αυτήτην θλιβερή πραγματικότητα ίσως να θέτουν το ερώτημα: Γιατί ο Θεός ανέχεται αυτή την αδικία που γίνεται η αιτία της δημιουργίας της αθλιότητας στη ζωή των ανθρώπων; Γιατί δεν επεμβαίνει για να σταματήσει την εκμετάλλευση, την πείνα και την δυστυχία, την καταπίεση και την αδικία; Μια απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι ότι έτσι προσπαθούμε να μετατοπίσουμε τις ευθύνες για τα προβλήματα του κόσμου από τον άνθρωπο στον Θεό. Ο Θεός βέβαια με τρόπο που ξεπερνά την δική μας λογική, μ’ ένα εντυπωσιακό θαύμα θα μπορούσε να εξαλείψει και την αδικία και την αθλιότητα και να δώσει έτσι στα υλικά μας προβλήματα λύση αποτελεσματική. ΄Ομως αρνείται να το κάνει, όπως αρνήθηκε στον διάβολον στην έρημο να μεταβάλει τις πέτρες σε ψωμιά. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Θεός αδιαφορεί για τον άνθρωπο. Αντίθετα σημαίνει ότι ο Θεός σέβεται τον άνθρωπο και τον υπολογίζει και θέλει την συνεργασία του για να διασωθεί η ελευθερία του. Και γίνεται αυτό γιατί ο Θεός δεν έφτιαξε ρομπότ, αλλά δημιουργήματα «κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού». Αυτό που διακρίνει τον άνθρωπο απ’ όλα τα δημιουργήματα του Θεού είναι η ελευθερία του.
΄Ετσι πολλές φορές η παντοδυναμία του Θεού στη ζωή του ανθρώπου εκφράζεται διά μέσου των πιστών ανθρώπων, όπως πρέπει να είμαστε όσοι καλούμαστε χριστιανοί. Χρειάζεται λοιπόν, να συνειδητοποιήσουμε τις ευθύνες μας. Να εργαστούμε για την δημιουργία της βασιλείας του Θεού στον κόσμο που ζούμε, πείθοντας τους γύρω μας, τους ολιγόπιστους και τους άπιστους για την αλήθεια της διδασκαλίας του Χριστού μέσα από την συνέπεια της ζωής μας και των έργων μας στις εντολές του Χριστού.
Σήμερα το κοινωνικό πρόβλημα αντί να λυθεί περιπλέκεται, γίνεται οξύτερο, γιατί εκείνοι που έχουν επάρκεια αγαθών, αντί να τα μοιράζονται με τους φτωχότερους, όπως ζητά ο Χριστός, προτιμούν να τα σπαταλούν. ΄Ετσι φτάσαμε στο θλιβερό κατάντημα να βλέπουμε μερικούς να ξοδεύουν για τα σκυλιά τους περισσότερα απ’ όσα ξοδεύουν φτωχοί  οικογενειάρχες για τα παιδιά τους. Ακούομε για πολλούς πλούσιους να σπαταλούν μόνο για μια νύκτα διασκέδασης τόσα όσα θα μπορούσαν να συντηρηθούν αρκετές άπορες οικογένειες. Ακούομε να ξοδεύονται τεράστια ποσά για καλλυντικά και χρυσαφικά και στολίδια, όσα θα έφταναν για να μπορούν πολλοί άνθρωποι να πίνουν καθαρό νερό και πολλά παιδιά να μπορούν να φοιτούν σε σχολείο. Αλλά και πέρα από το επίπεδο των ατόμων, σε επίπεδο πια κρατών, βλέπουμε πολλές χώρες να καίουν τα περισσεύματα των προϊόντων τους για να διατηρήσουν τις υψηλές τιμές προσφοράς, την ίδια ώρα που άλλοι λαοί λιμοκτονούν. Βλέπουμε τις πλούσιες χώρες να ξοδεύουν για εξοπλισμούς ποσά που ξεπερνούν ολόκληρο τον κρατικό προϋπολογισμό πολλών φτωχών που συνήθως κι ο πληθυσμός τους είναι μεγαλύτερος.
Επομένως για να λυθούν τα προβλήματα που συγκλονίζουν σήμερα την κοινωνία μας απαιτείται η συνεργασία μας με τον Θεό που εκφράζεται ως υπακοή στις εντολές του Χριστού. Πρέπει να είμαστε προετοιμασμένοι να μοιραστούμε αυτά που έχουμε με τον διπλανό μας που υποφέρει. Κι ο διπλανός μας αγαπητοί μου δεν είναι μόνο ο φτωχός γείτονάς μας, αλλά κι όλοι οι άνθρωποι που βρίσκονται μακρυά από εμάς και υποφέρουν. Ο Ιησούς Χριστός βλέποντας τους πεινασμένους της εποχής μας, μας επαναλαμβάνει: «δότε αυτοίς υμείς φαγείν». Αν πειθαρχήσουμε και υπακούσομε στην προτροπή του Χριστού, θα βρεθούμε μπροστά σ’ ένα καινούργιο πολλαπλασιασμό των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων, που θα πραγματοποιηθεί κάτω από την ευλογία του Θεού, στα χέρια τα δικά μας.
Το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων δεν είναι κάτι που έγινε μια φορά και τέλειωσε για πάντα. Είναι ένα γεγονός που αν θέλουμε μπορούμε να το ζούμε καθημερινά. Αρκεί να θέσουμε τον εαυτό μας στη διάθεση του Θεού, υπακούοντας στις εντολές του αφήνοντας έτσι την αγάπη του Χριστού να ζεστάνει τις καρδιές μας. ΄Αλλωστε η ιστορία των φιλανθρωπικών έργων και των ιεραποστολικών προσπαθειών είναι γεμάτη από θαύματα παρόμοια μ’ αυτό που ακούσαμε από την σημερινή ευαγγελική περικοπή.
Πάντοτε, αγαπητοί μου, η αληθινή χριστιανική πίστη εκδηλώνεται με έργα αγάπης. Κι η άσκηση της αγάπης ως εφαρμογή του περιεχομένου της πίστεως αποτελεί ουσιώδες γνώρισμα της χριστιανικής ζωής. Η αγάπη στον χριστιανισμό δεν νοείται ως απλή συναισθηματική εκδήλωση, αλλά ως ανταπόκριση στην αγάπη του Θεού, που έγινε άνθρωπος, και ως οφειλή προς τον διπλανό μας που εικονίζει τον Θεόν. Η αγάπη αυτή αναφέρεται σ’ ολόκληρο τον άνθρωπο κι εκδηλώνεται με την συμπαράστασή μας στις υλικές και στις πνευματικές του ανάγκες. ΄Οπως μας λέει ο άγιος Ιάκωβος «εάν αδελφός ή αδελφή γυμνοί υπάρχωσι και λειπόμενοι ώσι της εφημέρου τροφής, υπάγετε εν ειρήνη, θερμαίνεσθε και χορτάζεσθε, μη δότε δε αυτοίς τα επιτήδεια του σώματος, τι το όφελος;» ΄Ετσι η χριστιανική ζωή,ως ζωή πίστεως και αγάπης προς τον Θεόν συνδέεται με την αγάπη προς τον διπλανό μας. Χωρίς την αγάπη προς τον διπλανό μας η αγάπη μας προς τον Θεόν θεωρείται ανύπαρκτη: «ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού», μας λέει ο ευαγγελιστής Ιωάννης, και συνεχίζει: «εάν τις είπη ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισεί, ψεύτης εστί». Σύμφωνα με την χριστιανική διδασκαλία, μόνο με την άσκηση της αγάπης προς τον πλησίον παραμένει ο άνθρωπος στην αγάπη του Θεού και ζει την νίκη κατά του θανάτου. Μας λέει ο ευαγγελιστή Ιωάννης: «ημείς οίδαμεν ότι μεταβεβήκαμεν εκ του θανάτου εις την ζωήν, ότι αγαπώμεν τους αδελφούς, ο μη αγαπών μένει εν τω θανάτω». Κι η αγάπη μας αυτή εκφράζεται με την διακονία μας προς τον διπλανό μας, όπως εκφράστηκε η αγάπη του Χριστού για τους ανθρώπους μέσα από το θαύμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής.
Κανένας βέβαια δεν μπορεί με τα χρήματα και τα αγαθά που κατέχει να ικανοποιήσει όλες τις ανάγκες των φτωχών, ούτε να επουλώσει όλες τις κοινωνικές πληγές. Ο Θεός δεν ζητά το αδύνατο από κανένα. Με μια βρύση δεν μπορεί όλος ο κόσμος να ξεδιψάσει. Μπορούν όμως οι κοντινοί μας κι οι περαστικοί. Ας κάνουμε και εμείς στην ζωή μας το ίδιο με τα αγαθά που μας παραχωρεί ο Θεός, και τότε δεν θα συμβάλουμε απλώς και μόνο στην σωτηρία του διπλανού μας αλλά και στην σωτηρία την δική μας.
Με το θαύμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής « ο λαός ο καθήμενος εν χώρα και σκιά θανάτου φως ανέτειλεν αυτοίς» (Ματθ.δ, 16). Η συνάντηση του Ιησού με τους ανθρώπους και τα προβλήματα τους γινόταν αφορμή να δείχνει έμπρακτα δείγματα των όσων δίδασκε θεωρητικά για την βασιλεία του Θεού. Θεράπευε τους αρρώστους. ΄Εδινε τροφή στον κόσμο. Σταυρώθηκε για μας. ΄Εγινε η σωτηρία μας.
Κατά τον ίδιον τρόπο, ο άνθρωπος που βρίσκεται κοντά στον Χριστόν και συμμετέχει ενεργά και άξια στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας μας, όταν συναντάει τον συνάνθρωπό του κι αντικρύζει τα προβλήματά του είτε μέσα στο σπίτι του, είτε στον χώρον της εργασίας του, είτε στον υπόλοιπον κοινωνικό του χώρον που ζει, γίνεται αφορμή για να δείξει αυτό που έχει μέσα του, δηλαδή την φιλευσπλαχνία του, την αγάπη του, την κατανόησή του, την βοήθεια και την στήριξη του διπλανού του και την καλή του διάθεση να συγχωρεί, διότι βλέπει τον πλησίον του όπως τον εαυτόν του. Εκεί που δεν συμβαίνει αυτό, όταν δηλαδή κάποιος από τον χώρον που ζούμε κάνει κάποιο λάθος ή έχει την ανάγκη μας, κι αυτό γίνεται αφορμή, αντί να δείξουμε την αγάπη μας, να δείξουμε την κακία μας, την άσπλαχνη σκληρότητά μας, κι είμαστε έτοιμοι να τον καταδικάσουμε και να τον πληγώσουμε με τα πικρόχολά μας, χωρίς καμία διάθεση να τον συγχωρήσουμε και να του πούμε ότι αυτό που του συνέβη μπορούσε να συμβεί και στον καθένα από μας, τότε αποδεικνύουμε ότι μιμούμαστε τους Φαρισαίους και τους άθεους, έστω κι αν συμβαίνει συμπτωματικά να καλούμαστε χριστιανοί: «εάν τις ειπή ότι αγαπώ τον Θεόν, και τον αδελφόν αυτού μισή, ψεύτης εστίν, ο γαρ μη αγαπών τον αδελφόν αυτού ον εώρακεν, τον Θεόν ον ουχ εώρακεν ου δύναται αγαπάν. Και ταύτην την εντολήν έχομεν απ’ αυτού, ίνα ο αγαπών τον Θεόν αγαπά και τον αδελφόν αυτού» (Α΄Ιωαν.δ΄, 20-21).
Η επιβίωσή μας αγαπητοί μου εξαρτάται από τον βαθμό που καλυτερεύουμε τους όρους συμβιώσεως μεταξύ μας, και μάλιστα με την ετοιμότητά μας και την αγάπη μας μεταξύ μας, να κτίζουμε γέφυρες κοινής συνύπαρξης, αλληλοκατανόησης, αλληλοβοήθειας και αλληλοσεβασμού της αξιοπρέπειας του κάθε ανθρώπου. Η Εκκλησία μας, μας βοηθά να κατανοήσουμε αυτόν τον τρόπο ζωής προβάλλοντάς μας ως παράδειγμα τον Ιησού Χριστόν που διακονεί τους ανθρώπους «πολυμερώς και πολυτρόπως», όπως για παράδειγμα μέσα από το θαύμα της σημερινής ευαγγελικής περικοπής του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων και τον χορτασμόν των πέντε χιλιάδων ανθρώπων «χωρίς γυναικών και παιδίων».
Στη συνέχεια η διακονία του Χριστού για την σωτηρία των ανθρώπων θα φθάσει στο αποκορύφωμά της με την θυσία του στον Γολγοθά. Αν ο Χριστός λοιπόν, έκανε το μέγιστον για μας, η Εκκλησία μας, μας καλεί να κάνουμε και εμείς τουλάχιστον το ελάχιστον με τις προσευχές μας και τις προσπάθειές μας εν μετανοία να φανούμε συνεπείς στις εντολές του Χριστού, έτσι ώστε η ελπίδα της σωτηρίας μας με την χάριν του Θεού να παραμείνει πάντοτε μια ενδεχόμενη δυνατότητα για όλους μας, διότι «εν τούτω γινώσκομεν ότι αγαπώμεν τα τέκνα του Θεού, όταν τον Θεόν αγαπώμεν και τας εντολάς αυτού τηρώμεν, και αι εντολαί αυτού βαρείαι ουκ εισίν. ΄Οτι παν το γεγεννημένον εκ του Θεού νικά τον κόσμον, και αύτη εστίν η νίκη η νικήσασα τον κόσμον, η πίστις ημών» (Α΄Ιωάν.ε, 2-4).