και καταγόντες τα πλοία επί την γην, αφέντες άπαντα ηκολούθησαν αυτώ» Λουκ 5, 11.
Του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Οι Άγιοι Απόστολοι ήσαν οι πρώτοι Μαθητές του Χριστού, που αφού μαθήτευσαν κοντά του για τρία χρόνια, ακούγοντας τη διδασκαλία του Χριστού, βλέποντας τα θαύματα του Χριστού και βοηθώντας τους πονεμένους συνανθρώπους τους, αξιώθηκαν την ημέρα της Πεντηκοστής με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος να καταστούν οι ίδιοι φορείς της Αποκαλύψεως του Θεού κι Απόστολοι του Ευαγγελικού Μηνύματος της εν Χριστώ σωτηρίας. Απόστολοι είναι κι όσοι καλούνται από το Άγιο Πνεύμα και μετά την ημέρα της Πεντηκοστής, όπως ο Απόστολος Παύλος και διαχρονικά οι άγιοι της Εκκλησίας μας, ιδιαίτερα αυτοί που ξεκινούν τον εκχριστιανισμό Λαών που δεν γνώρισαν τον Χριστό, καλώντας τους Ισαποστόλους (ίσους των Αποστόλων).
Στη Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής (Λουκά 5, 1 – 11) βλέπουμε πως μερικοί από τους σημαντικότερους Μαθητές του Χριστού και Αποστόλους, στην κλήση τους να ακολουθήσουν τον Κύριον ημών Ιησού Χριστόν, εγκαταλείπουν τα πάντα χωρίς δισταγμό και αμφιβολία. Θυσιάζουν τα πάντα για να γίνουν μαθητές του Χριστού. Μερικά χαρακτηριστικά της ιστορίας αυτής είναι αξιοπρόσεκτα, πρώτον, ο Χριστός καλεί για μαθητές του απλούς ανθρώπους της εργατιάς, του καθημερινού μόχθου, καλεί ανθρώπους που δεν είναι πλούσιοι. Άλλωστε όταν κάλεσε πλούσιους για τον ίδιο σκοπό να τον ακολουθήσουν, αρνήθηκαν, έστω κι αν το ρώτησαν, τι έπρεπε ακόμη να κάνουν για να κερδίσουν τη Βασιλεία των Ουρανών. Όταν άκουσαν ότι πρέπει να πωλήσουν τα υπάρχοντα τους και να βοηθήσουν τους φτωχούς, έφυγαν μακριά από τον Ιησού στενοχωρημένοι. Αυτοί που νομίζουν ότι θα ζουν αιώνια στη γη δεν μπορούν να αγαπήσουν την αιωνιότητα του Παραδείσου.
Οι μαθητές του Χριστού μπορεί να μη ήσαν πλούσιοι, ήσαν όμως ευκατάστατοι με κάποια περιουσία, τα άφησαν όμως όλα για να ακολουθήσουν τον Ιησού, να διακονήσουν τους πονεμένους συνανθρώπους τους, έστω κι αν στο τέλος απάνθρωποι και κακούργοι άνθρωποι θα τους αποκεφάλιζαν, όπως άδικα άλλωστε σταύρωσαν και τον Χριστόν. Τους ανθρώπους που κάνουν το καλό συνήθως τους ανταμείβουμε, μερικές φορές όμως τους τιμωρούμε κιόλας. Πόσες φορές με τις πέτρες που οι άνθρωποι πετροβόλησαν κορυφαίες μορφές της Ιστορίας, τις χρησιμοποιήσαμε αργότερα για να τους κτίσουμε μνημεία. Γι’ αυτό λέμε να φοβόμαστε την εκδίκηση από αυτούς που ευεργετούμε. Πόσες φορές αχάριστα παιδιά, αχάριστοι συγγενείς, αχάριστοι φίλοι που τους βοηθήσαμε, μας πληγώνουν, μας αδικούν, λες και εμείς που κάποτε κάναμε θυσίες γι’ αυτούς, είμαστε οι χειρότεροι εχθροί τους.
Ένα άλλο χαρακτηριστικό της σημερινής ευαγγελικής Περικοπής, είναι το θαύμα που πραγματοποιεί ο Χριστός. Ενώ όλο το βράδυ προσπαθούσαν οι φτωχοί ψαράδες να ψαρέψουν μερικά ψάρια χωρίς κανένα αποτέλεσμα, με την προτροπή του Χριστού, μάζεψαν τόσα πολλά στα δίκτυα τους που κινδύνευαν να σπάσουν. Ο Ιησούς Χριστός είναι Θεός, κι όταν είμαστε κοντά στο Θεό, δεν υπάρχει τίποτα στο κόσμο που δεν μπορούμε να το έχουμε. Από την άλλη όμως βλέπουμε και την υπακοή των ψαράδων στην προτροπή του Ιησού. Πόσες φορές ακούμε τις προτροπές της Εκκλησίας μας και εμείς κάνουμε του κεφαλιού μας. Πόσες φορές αντί να ακολουθούμε το Θέλημα του Θεού, δίνουμε προτεραιότητα στο δικό μας εγωιστικό και αμαρτωλό θέλημα.
Πόσες φορές τα παιδιά μας περιφρονούν τις προτροπές των γονέων τους και των παππούδων τους που τους αγαπούν και ακολουθούν τις προτροπές των λαοπλάνων, της τηλεόρασης και όλων εκείνων που προσπαθούν να εκμεταλλευθούν την αθωότητα και την άγνοια τους.
Ένα άλλο σημαντικό χαρακτηριστικό της σημερινής Ευαγγελικής περικοπής, είναι η αναξιότητα και η ταπείνωση που είχαν αυτοί οι απλοί άνθρωποι του λαού, αυτοί οι απλοί ψαράδες. Όταν είδαν το θαύμα, τόνισαν στον Ιησού Χριστό, ότι είναι ανάξιοι να βρίσκονται μπροστά στο Χριστό, φαίνεται μάλλον ότι αυτοί οι απλοί άνθρωποι αναγνώρισαν ότι ο Ιησούς είναι Θεός.
Αντίθετα οι ισχυροί της γης, οι Πόντιοι, οι Γραμματείς, οι Φαρισαίοι, οι βασιλείς, πολλοί απ’ αυτούς που κυβερνούσαν τότε τον κόσμο, όχι μόνον δεν εδέχθησαν τον Χριστό ως Θεό, αλλά τον καταδίωξαν και τον σταύρωσαν, και φυσικά το ίδιο έκαναν μετά και για όσους έδιναν ζωντανή μαρτυρία Χριστού, στους Άγιους δηλαδή Μάρτυρες της Εκκλησίας μας.
Η έννοια της λέξεως «θάμβος» που αισθάνθηκε ο Απόστολος Πέτρος στην συγκεκριμένη περικοπή δεν έχει την έννοια του φόβου, όπως συμβαίνει σε άλλα σημεία της Αγίας Γραφής. Ούτε την φυσική ερμηνεία της λέξεως, που κάποιος μπορεί ξαφνικά με το πολύ δυνατό φως να θαμβωθεί, να μη βλέπει δηλαδή καθαρά, να σκοτεινιάσουν που λέμε τα μάτια μας.
Εδώ η λέξη «θάμβος» (Λουκά 5,9) σημαίνει την εμπειρία που αισθάνεται ο άνθρωπος όταν βλέπει μπροστά του ένα θαύμα. Στη συγκεκριμένη περίπτωση το θαύμα της μεγάλης ποσότητας ψαριών που ψάρεψαν οι έμπειροι ψαράδες σε ένα μέρος που όλοι ήσαν σίγουροι ότι δεν υπήρχαν ψάρια.
Στην εκκλησιαστική γλώσσα ο θαυμασμός αυτός εκφράζεται ως «δέος», ως σεβασμός, ως ακλόνητη σιγουριά για την παρουσία του Θεού ανάμεσα μας. Κι όταν είσαι με τον Θεό τα έχεις όλα και σ’ αυτή τη ζωή και στην αιώνιο. Γι’ αυτό στη σημερινή αποστολική περικοπή (Β’ Κορινθίους, 6, 1 – 10), ο Απόστολος Παύλος τονίζει για τους Αποστόλους ότι νοιώθουν «ως μηδέν έχοντες και πάντα κατέχοντες» Β’ Κορ. 6, 10 («σαν να μη έχουμε τίποτα και όμως κατέχουμε τα πάντα»). Οι αφιερωμένοι άγιοι και πολλοί κληρικοί μας, ανακαλύπτουν στη ζωή τους αυτή την πραγματικότητα που ζούν οι άγιοι Απόστολοι της Παρουσίας του Θεού και τότε τον αγαπούν και τον ακολουθούν για πάντα ως την κορυφαία απόφαση της ζωής τους, για να σωθούν. Η μόνη οδός όμως για να σωθούν είναι να αγωνιστούν με θυσίες και στερήσεις να σώσουν άλλους και μάλιστα αυτούς που συναντάμε καθημερινά και φυσικά αυτούς που δεν έχουν ακόμη γνωρίσει τον Χριστό, όπως κάνουμε στην Ιεραποστολική μας διακονία στα πέρατα της Οικουμένης. Αυτοί που θέλουν να μιμηθούν τους αγίους μας Αποστόλους, είναι έτοιμοι να τα αφήσουν όλα για να ακολουθήσουν τον Ιησού Χριστό, να διακονήσουν την άγια Εκκλησία του, το άγιο Σώμα του, κι όλα τα Μέλη του Σώματος Αυτού, δηλαδή τους πιστούς.
Η Εκκλησία μας για να συνεχίσει σήμερα το έργο της με επιτυχία χρειάζεται ανθρώπους με τις ίδιες αρετές και με την ίδια αυτοθυσία. Πολύ περισσότερο σε τοπικές κοινωνίες που το μίσος κι η κακία σε πολλούς ανθρώπους έσβησαν την παρουσία του Θεού και αντί αγάπης μεταξύ μας, παντού το έγκλημα, η απιστία κι η έλλειψη ασφάλειας. Παντού η καχυποψία και οι αλληλοκατηγορίες, και με το παραμικρό ομηρικοί καθημερινοί καυγάδες μέσα στην οικογένεια, κάνοντας τη ζωή μας μια κόλαση. Μπορούμε όμως όσο μπορούμε με τη σιωπηλή προσευχή μας, την ανάγνωση της Αγίας Γραφής να έχουμε υπομονή, καλοσύνη, ευγένεια, ψυχραιμία, ηρεμία, ευγένεια και ανοχή για να ζήσουμε και ηλιαχτίδες Παραδείσου για να προστατέψουμε τα αθώα παιδιά μας να μη πληρώσουν το κόστος της αχαριστίας μας για τα δώρα που μας έδωσε ο Θεός. Στην οργή και στον άδικο θυμό να σιωπούμε.
Η αδιάκριτη αγάπη μας προς κάθε άνθρωπο, και μάλιστα προς τους μετανάστες, τους πρόσφυγες και τους φτωχούς, θα μας βοηθήσει να σβήσουμε το τείχος του μίσους και στη θέση του να κτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας και επαφής και φιλανθρωπίας και ειρηνικής συνεργασίας. Μόνο αν κτίσουμε γέφυρες αγάπης μπορούμε να περπατήσουμε με σιγουριά στο μέλλον. Η κάθε μορφή αντιπαράθεσης και απομόνωσης δεν είναι η καλύτερη λύση. Ούτε τους εαυτούς μας βοηθούμε, ούτε τους άλλους που μισούμε.
Ο βίος μας είναι κοινός και μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όμορφη αν αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας να βασιλέψει η Μεγάλη Μορφή του Ιησού Χριστού, με το μεγαλείο της άδολης αγάπης προς κάθε άνθρωπο. Να ζούμε σύμφωνα με τις θείες του Εντολές. Μόνον αν αφήσουμε στη ζωή μας να μας καθοδηγεί ο Ιησούς Χριστός έχουμε ελπίδες για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο που θα μας οδηγήσει και στην αιωνιότητα του Παραδείσου.
Το Πατριαρχείο Αλεξανδρείας στην Αφρικανική Ήπειρο σε κάθε ενορία μας με επικεφαλής τον Μακαριότατο Πατριάρχη μας κ.κ. Θεόδωρο Β’, τους Μητροπολίτες μας, τους Επισκόπους μας και τους υπόλοιπους κληρικούς μας με την συνεργασία των ευσεβών πρωτοπόρων λαϊκών που στηρίζουν «πολυμερώς και πολυτρόπως», ηθικά και υλικά την Ιεραποστολική μας Διακονία, συνεχίζουμε την ιστορική μας πορεία των δύο χιλιάδων ετών και κατά την τρίτη χιλιετηρίδα ακολουθώντας το παράδειγμα των Αγίων Αποστόλων της Εκκλησίας μας, μεταφέροντας το Ευαγγελικό Μήνυμα της σωτηρίας σε όλες τις φυλές της γης, συμμετέχοντας με τις προσευχές μας και τα έργα μας στα κοινωνικά προβλήματα των συνανθρώπων μας.
