Ο ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΝΟΗΜΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ-ΑΝΑΦΟΡΑ ΣΤΟ ΠΡΟΠΑΤΟΡΙΚΟ ΑΜΑΡΤΗΜΑ
14 Μαρτίου 2021
του Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
«Tη αυτή ημέρα, (την Κυριακή της Τυρινής) ανάμνησιν ποιούμεθα της από του Παραδείσου της τρυφής εξορίας του Πρωτοπλάστου Αδάμ.» (Από το βιβλίον του Τριωδίου).
Με αυτό τον χαρακτηριστικό ύμνο η Εκκλησία μας τονίζει την σημασία της εορτής της Κυριακής της Τυρινής, που είναι αφιερωμένη στην απώλεια του Παραδείσου εξαιτίας της ανυπακοής των Πρωτοπλάστων, του Αδάμ και της Εύας, των κοινών προπατόρων μας, και των λευκών και των μαύρων και των κίτρινων, όλων δηλαδή των ανθρώπων. Γι’ αυτό και η ανυπακοή τους στο Θεό ονομάζεται προπατορικό αμάρτημα. Η ανυπακοή τους είχε ως αποτέλεσμα να φέρουν στη ζωή των ανθρώπων το θάνατο κι όλοι μας να έχουμε κάποια ροπή προς την ίδια αμαρτία, ανυπακοή στο Θέλημα του Θεού και προτεραιότητα στο δικό μας θέλημα.
Αν λοιπόν οι κοινοί μακρινοί μας πρόγονοι έμεναν πιστοί στις εντολές του Θεού, δηλαδή στις οδηγίες του, ο κόσμος που ζούμε σήμερα θα ήταν Παράδεισος. Η πραγματικότητα όμως που ζούμε είναι διαφορετική. Ζούμε μέσα στη καθημερινή πανδημία του κορωνοϊού και στην κόλαση των πολέμων, των κοινωνικών αδικιών και των κοινωνικών προβλημάτων, ζούμε με τα κοινωνικά προβλήματα της πείνας και της φτώχειας, της έλλειψης ασφάλειας και γενικότερα της κοινωνικής αδικίας, ζούμε με τα προβλήματα των φυλετικών διακρίσεων και της καταστροφής του Περιβάλλοντος, ζούμε με το πρόβλημα της μετανάστευσης και των προσφύγων, ζούμε με το πρόβλημα του μίσους και της κακίας, του φανατισμού και της αδιαφορίας στα προβλήματα των διπλανών μας. Ζούμε σε μια εποχή που ο υλισμός περιορίζει τις δυνατότητες μας για μια δημιουργική πνευματική πορεία. Η αμαρτία φαίνεται να κυριαρχεί παντού. Η μόνη μας ελπίδα είναι να ακολουθήσουμε το παράδειγμα των αγίων μας, να ζήσουμε τη ζωή τους, να ξαναγεννηθούμε πνευματικά μέσα από την μετάνοια μας για να μπορέσουμε να γίνουμε το φώς του κόσμου.
Με την πτώση του ανθρώπου, που είναι γνωστή ως προπατορικό αμάρτημα, ο πόνος και η θλίψη έγιναν μέρος της ζωής μας. Καθημερινά γευόμαστε την Κόλαση. Για την κατάσταση αυτή ευθύνονται τόσο οι πρώτοι άνθρωποι με την ανυπακοή τους όσο κι η συνεργεία μας στα έργα του διαβόλου, καθώς επίσης κι όσοι από εμάς συνεχίζουμε τον δρόμο της ανυπακοής και της αμαρτίας αμετανόητοι.
Κάποτε ο Φιλάνθρωπος Θεός έγινε άνθρωπος, στο πρόσωπο του Ιησού Χριστού, για να μας οδηγήσει πάλι στον απολεσθέντα Παράδεισο. Έτσι αν η ανυπακοή στο Θεό οδήγησε στην απομάκρυνση του ανθρώπου από τον Παράδεισο, η υπακοή μας στις θείες εντολές του Θεού θα μας οδηγήσει πάλι στον Παράδεισο. Το χαρακτηριστικό γνώρισμα των θείων εντολών του Ιησού Χριστού είναι η άδολη αγάπη και η καλή διάθεση να συγχωρούμε ο ένας τον άλλον. Γι’ αυτό με σαφήνεια στην Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής τονίζεται από τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό ότι «εάν γαρ αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, αφήσει και υμίν ο Πατήρ υμών ο Ουράνιος. Εάν δε μη αφήτε τοις ανθρώποις τα παραπτώματα αυτών, ουδέ ο Πατήρ υμών αφήσει τα παραπτώματα υμών» ( Ματθαίου 6, 14 – 15).
Μέσα από την άδολη αγάπη μας προς τους συνανθρώπους μας γινόμαστε άξιοι του μεγαλείου της αγάπης του Θεού, που εκφράζεται με την πραγματοποίηση της ελπίδας μας για σωτηρία, την μετοχή μας δηλαδή στην ομορφιά του Παραδείσου.
Για να φτάσουμε όμως στη βίωση της καταστάσεως της αγάπης χρειαζόμαστε μια πνευματική προετοιμασία μέσα από την προσευχή μας, τη νηστεία, την ελεημοσύνη, την μετάνοια, την εξομολόγηση, τις ακολουθίες των Χαιρετισμών και των Προηγιασμένων, τις Ευαγγελικές και Αποστολικές Περικοπές και τους άλλους ύμνους της Εκκλησίας μας. Μέσα λοιπόν σ’ αυτή την προοπτική σκοπεύει κι η Εκκλησία μας να μας οδηγήσει με την εορτή της Τυρινής, που συνεχίζεται κατά τη Μεγάλη Τεσσαρακοστή και ολοκληρώνεται με τις Ιερές Ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδας και της Αναστάσεως.
Γι’ αυτό σε ένα από τους ύμνους της εορτής της Τυρινής ψάλλουμε:
“To στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της Νηστείας αγώνα, οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται, και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τω εχθρώ αντιμαχησώμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην, αντί μάχαιρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως» (Ιδιόμελον στιχηρόν των Αίνων, Τριώδιο σελ. 70).
Μέσα στο ίδιο πνεύμα κινείται και η Αποστολική Περικοπή από την Επιστολή προς Ρωμαίους του Αποστόλου Παύλου όπου τονίζονται με σαφήνεια τι πρέπει να αποφεύγουμε στην καθημερινή μας ζωή για να μπορέσουμε να γίνουμε πραγματικοί στρατιώτες του Χριστού: «αποθώμεθα ουν τα έργα του σκότους και ενδυσώμεθα τα όπλα του φωτός, ως εν ημέρα ευσχημόνως περιπατήσωμεν, μη κώμαις και μέθαις, μη κοίταις και ασελγείαις, μη έριδι και ζήλω, αλλ’ ενδύσασθε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν» (Ρωμαίους 13, 12β – 14α).
Αναφερόμενοι συνοπτικά σε μερικές πτυχές της αγάπης, του φόβου, του πόνου και της θλίψης, μπορούμε να κατανοήσουμε καλύτερα τη σημασία της πνευματικής μας προετοιμασίας, που η Εκκλησία μας θέλει να ακολουθήσουμε. Πηγή της αγάπης μας πρέπει να είναι η αγάπη του Θεού. Αυτό σημαίνει ότι η αγάπη είναι χάρισμα (χάρις) που δεν αναμένει ανταπόκριση ή αμοιβή. Είναι δηλαδή άδολη και ανιδιοτελής. Όταν δίνεις αγάπη, κι η αγάπη σου δεν είναι άδολη και ανιδιοτελής, και περιμένεις να πάρεις κάτι πίσω, όταν δηλαδή περιμένεις να ωφεληθείς εσύ ο ίδιος από την αγάπη που δίνεις, να κερδίσεις δηλαδή κάτι όπως κάνουν οι έμποροι που διαφημίζουν και πωλούν τα προϊόντα τους, όταν δηλαδή η αγάπη σου κατά κάποιο τρόπο είναι «εμπορική», τότε πληγώνεσαι και απογοητεύεσαι. Γι’ αυτό η αγάπη όπως τονίζεται στην Αγία Γραφή «η αγάπη έξω βάλλει τον φόβον».
Τον φόβο πρέπει να τον αντιμετωπίσεις εκεί που φοβάσαι. Σε ένα γεγονός στενοχώριας πρέπει να βρεις κάποιο άλλο νόημα να σε συναρπάσει, διαφορετικά η θλίψη θα σε συντρίψει. Χρειάζεται δηλαδή από τον θλιμμένο μια άλλη ενασχόληση που θα νοηματοδοτήσει τη ζωή του. Η σκέψη της αδιαφορίας της ζωής και τελικά της τάσεως για αυτοκτονία του απογοητευμένου και του πικραμένου από τη ζωή, ξεπερνιέται όταν η ζωή του αρχίζει να έχει νόημα για κάτι. Ακόμη, αν θέλεις να λυτρωθείς από την θλίψη, πρέπει να θυμάσαι ότι μπορούν να έρθουν χειρότερα πράγματα στη ζωή σου. Μόνο εκτιμώντας αυτά που έχεις, μπορείς να έχεις ευγνωμοσύνη για τη ζωή και να ευχαριστείς τον Θεό. Τελικά για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε την θλίψη μας, πρέπει να θυμούμαστε τις ευεργεσίες της ζωής και το έλεος της φιλανθρωπίας του Θεού.
Πρέπει να γνωρίζουμε ότι ο πόνος έχει διαλεκτική και διπλή διάσταση. Ανάλογα δηλαδή με πόσο κοντά βρισκόμαστε κοντά στον Θεό, θα λειτουργήσει κι η κατάσταση του πόνου στη ζωή μας, αρνητικά όταν βρισκόμαστε μακριά από το Θεό και θετικά όσο περισσότερο βρισκόμαστε κοντά στον Θεό. Ο πόνος μπορεί να σε συντρίψει, μπορεί όμως και να σε ενδυναμώσει.
Ακόμη η θλίψη μπορεί να μαλακώσει τη ψυχή σου. Σε μαθαίνει να συγχωρείς και να κατανοείς τον εαυτό σου και τους άλλους καλύτερα. Κάποτε ένας πόνος, μια δοκιμασία, μπορεί να αποδειχθεί ευεργεσία τόσο για τη προσωπική μας ζωή όσο και για το κοινωνικό σύνολο μέσα στο οποίο ανήκουμε. Με τις εμπειρίες του πόνου γινόμαστε μάρτυρες της αλήθειας. Μέσα στο πόνο μας και στη στενοχώρια μας πρέπει να βρίσκουμε θετικά στοιχεία. Για να ξεπερασθεί η στενοχώρια χρειάζεται υπομονή. Η μαρτυρία του Ιησού Χριστού είναι σαφής: «ο υπομένων εις το τέλος σωθήσεται».
Το «εγώ» μας όταν βρίσκεται μακριά από τον Θεό έχει την τάση να λειτουργεί ως εχθρός του ανθρώπου που εκφράζεται ως «εγωισμός», τρέποντας τον άνθρωπο προς οτιδήποτε είναι αρνητικό, που τελικά οδηγεί σε απόγνωση, απογοήτευση και καταστροφή. Η άλλη δύναμη που έχει μέσα του ο άνθρωπος είναι η χάρις του Θεού που σε οδηγεί στην προστασία της ζωής και στη δημιουργική πρόοδο. Σε τίποτα δεν ωφελεί ως τρόπος ζωής η επιστροφή και η εμμονή σε μια θλίψη του παρελθόντος, σε ένα δηλαδή θλιβερό γεγονός. Για να ξεπεράσεις την στενοχώρια σου πρέπει να έχεις εσωτερικά πνευματικά στηρίγματα, όπως είναι η πίστη, η υπομονή και η αγάπη. Για να έχεις αυτά τα στηρίγματα πρέπει να βρίσκεσαι κοντά στον Θεό. Και βρίσκεσαι κοντά στον Θεό όταν ζεις σύμφωνα με τις θείες Εντολές του.
Αυτοί που στηρίζονται στους άλλους είναι συνήθως τα παιδιά, οι ενήλικες που θέλουν να στηρίζονται από άλλους είναι ως να παραμένουν ακόμη ανώριμα παιδιά που η επιστήμη της Ψυχολογίας τους χαρακτηρίζει ψυχοπαθείς (προφορικές παραδόσεις Σεμιναρίου του μακαριστού αγαπητού μας Καθηγητού Μέγα Φαράντου στην Εταιρεία Φίλοι του Λαού με κύριο οργανωτή τον Καθηγητή μας Νικόλαο Μπρατσιώτη και τους εκλεκτούς συνεργάτες του).
Μέσα από την συμμετοχή μας στην αγιαστική ζωή της Εκκλησίας μας έχουμε ελπίδα για τον απολεσθέντα Παράδεισο. Η συμμετοχή μας αυτή εκφράζεται με τον Χριστοκεντρικό μας προσανατολισμό που μας καλεί η Εκκλησία μας να ακολουθήσουμε, διότι όπως τονίζεται στην Ευαγγελική Περικοπή «όπου γαρ εστίν ο θησαυρός υμών, εκεί έσται και η καρδία υμών» (Ματθαίου 6, 21).
Έτσι κατά την Κυριακή της Τυρινής η Εκκλησία μας μάς θυμίζει την έξωση των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο, μας θυμίζει τα δάκρυα των Πρωτοπλάστων και μας καλεί σε εγρήγορση και πνευματικό αγώνα, γιατί κινδυνεύουμε και εμείς να κλεισθούμε έξω από του Παραδείσου.
Ένα από τα μέσα που μας τονίζει η Ευαγγελική Περικοπή για να αποφύγουμε τον κίνδυνο της απώλειας του Παραδείσου είναι και η Νηστεία που αρχίζει την Καθαρή Δευτέρα με την είσοδο μας στο στάδιο της Μεγάλης Σαρακοστής. Η Νηστεία δεν είναι ποτέ σκοπός, αλλά μέσον. Έχει όμως πάντοτε σκοπούς υψηλούς, την μεταμόρφωση και την θέωση του ανθρώπου με την χάριν του Θεού, όταν προσπαθεί να ζει σύμφωνα το Θέλημα του Θεού. Νηστεία είναι η προσπάθεια μας να κρατήσουμε τους εαυτούς μας μακριά από την πηγή της κακίας και της αδικίας των άλλων. Μια πτυχή της αληθινής Νηστείας είναι να αποφεύγουμε την κακοπροαίρετη κατάκριση, όταν προσπαθούμε να απέχουμε από το θυμό και την ψευτιά και κάθε πονηριά και αδικία, και ταυτόχρονα να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας όσο μπορούμε. Η αληθινή έννοια της Νηστείας δεν αναφέρεται απλώς στην αποχή από μερικά φαγητά. Είναι φορές που νηστεύουμε λίγες ημέρες και νομίζουμε ότι είμαστε έτοιμοι να κοινωνήσουμε. Η Νηστεία όμως μόνη της χωρίς εξομολόγηση δεν έχει καμιά αξία. Μπορεί να μη τρώμε κρέας, αλλά να γινόμαστε με τη συμπεριφορά μας οι αίτιοι για το φάγωμα πολλών συνανθρώπων μας. Είναι φορές που νηστεύουμε από μερικές τροφές και μέσα μας αφήνουμε να φωλιάζουν η αντιπάθεια, το μίσος και η εκδίκηση.
Γι’ αυτό στην Παλαιά Διαθήκη τονίζεται επίμονα ότι δεν μπορούμε να νηστεύουμε και παράλληλα να τρώμε τις σάρκες των συνανθρώπων μας με τις αντιπάθειες μας και τις αδικίες μας εναντίον τους ή όταν συμβαίνει να ανεχόμαστε να αδικείται κάποιος και τηρούμε σιωπή ιχθύος. Η ανοχή στην αδικία κάποιου είναι ως να συμμετέχουμε και εμείς.
Αυτές οι μορφές της νηστείας, χωρίς να είμαστε ακοίμητοι φρουροί της κοινωνικής δικαιοσύνης, συνθέτουν την υποκριτική νηστεία που αναφέρει η Ευαγγελική Περικοπή, είναι η νηστεία που δεν ωφελεί σε τίποτα. Είναι μια νηστεία που είναι ξεκομμένη από δύο μεγάλες αρετές, που μαζί με τη νηστεία τονίζονται στη Ευαγγελική Περικοπή. Η μια αρετή που συνδέεται με την αληθινή Νηστεία είναι η συγχώρηση, να συγχωρούμε εκείνους που μας φταίνε. Ταυτόχρονα όμως να ζητούμε συγνώμη και από εκείνους που αδικήσαμε και πικράναμε και πονέσαμε και τους συμπεριφερθήκαμε αχάριστα με αγνωμοσύνη. Η άλλη αρετή είναι η ελεημοσύνη, να βοηθούμε τους συνανθρώπους μας όταν μπορούμε και να μη θησαυρίζουμε με θησαυρούς υλικούς, αλλά με θησαυρούς πνευματικούς όπως είναι η ελεημοσύνη. Άλλωστε κάθε παράνομος και άδικος πλουτισμός είναι φωτιά που καίει και θηρίο που καταβροχθίζει.
Επομένως η πραγματική έννοια της Νηστείας προϋποθέτει την συγχώρηση των άλλων και την ελεημοσύνη και γενικά την συμπαράστασή μας προς όλους τους συνανθρώπους μας, Έλληνες και μη, λευκούς και μαύρους, μικρούς και μεγάλους, και φυσικά στον κάθε εμπερίστατο αδελφό μας όπως στους πρόσφυγες και στους μετανάστες, και στα ανυπεράσπιστα αθώα άπορα παιδάκια που πληρώνουν τις δικές μας αμαρτίες και στερούνται τροφής, νερού, ιατρικής φροντίδας και ίσες ευκαιρίες να πάνε σχολείο.
Γι’ αυτό το λόγο νηστεία στα φαγητά και κακία και αδικίες στη καρδιά είναι πράγματα ασυμβίβαστα που δημιουργούν την υποκρισία. Η υποκρισία μπορεί να οδηγεί στην εκμετάλλευση και στο εύκολο κέρδος, οδηγεί όμως σίγουρα και στην απώλεια του Παραδείσου.
Η συγχωριτικότητα είναι το κλειδί που μας ανοίγει τη πόρτα που οδηγεί στην Βασιλεία του Θεού. Ο λόγος του Ιησού Χριστού είναι συγκεκριμένος. Αν συγχωρείτε, μας λέει, τα αμαρτήματα των ανθρώπων, θα συγχωρέσει και σε σας ο Ουράνιος Πατέρας τα δικά σας αμαρτήματα. Αν όμως δεν συγχωρήσετε τα σφάλματα των ανθρώπων, ούτε ο Ουράνιος Πατέρας σας θα συγχωρήσει τα δικά σας σφάλματα. Με αυτό τον τρόπο ανοίγεται ο δρόμος για την αρμονική συνεργασία των ανθρώπων μέσα στην κοινωνία. Καλές σχέσεις με τους άλλους σημαίνει περιορισμό του εγωισμού μας και ταπείνωση. Όσο κατεβαίνουμε στη γη έναντι των ανθρώπων με την ταπείνωση μας και την ελεημοσύνη μας, τόσο ανεβαίνουμε προς το Θεό και προς την οδό της Βασιλείας των Ουρανών. Αυτός όμως είναι και ο μόνος τρόπος για να γίνουμε άξιοι του Παραδείσου. Αυτό είναι και το πραγματικό νόημα της ζωής μας. Αν χωρίς το πρόσωπο που αγαπούμε η ζωή μας χάνει το νόημα της να ζούμε, πολύ περισσότερο χωρίς την ελπίδα της αιώνιας ζωής, ο θάνατος αποτελεί την αιώνια ανθρώπινη τραγωδία μας. Γι’ αυτό ο Ιησούς Χριστός τονίζει με σαφήνεια «Οὐ πᾶς ὁ λέγων μοι Κύριε Κύριε, εἰσελεύσεται εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν....Ο πιστεύων εις εμέ καν αποθάνη ζήσεται και πας ο ζών και πιστεύων εις εμέ ου μη αποθάνει εις τον αιώνα»
