30 Απριλίου 2012

Η ΠΑΡΑΛΥΣΙΑ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ- Κυριακής του Παραλύτου 6 Μαϊου 2012


του Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη stmark@mweb.co.za


Στην σημερινή Ευαγγελική Περικοπή η εκκλησία μας αναφέρεται σε ένα από τα σημαντικά θαύματα του Χριστού, στη θεραπεία του Παραλυτικού των Ιεροσoλήμων.

Τα σημαντικά στοιχεία που σχετίζονται με το θαύμα αυτό είναι τα ακόλουθα:

Πρώτον, ο Παραλυτικός δεν είχε κάποιον άνθρωπο να τον σπρώξει μέσα στην κολυμβήθρα για να θεραπευθεί. Είναι πράγματι οδυνηρόν να μην έχει, κάποιος που υποφέρει, έναν άνθρωπο να τον φροντίζει. Γι’ αυτό ο Χριστός μας είπε ότι όταν φροντίζουμε και βοηθούμε κάποιον άνθρωπον που είναι αβοήθητος κι έχει την ανάγκη μας, είναι ως να διακονούμε Αυτόν κι έτσι γινόμαστε άξιοι της Βασιλείας των Ουρανών.

Πρέπει, φαίνεται, καμιά φορά να στερηθούμε κάτι για να το εκτιμήσουμε. ΄Ετσι αντί να ευχαριστούμε τον Θεό για τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας μέσα στην οικογένεια, στον χώρον της εργασίας και στις κοινωνικές μας συναναστροφές ή ακόμη στον χώρον της Εκκλησίας, τους δυσαρεστούμε, τους στενοχωρούμε, τους αρρωσταίνουμε, κι όταν ξαφνικά συμβεί να φύγει κανείς πρόωρα από κοντά μας, τότε αρχίζουμε μάλιστα να τον κλαίμε και να τον τιμάμε με ένα εντυπωσιακό μαρμάρινο Σταυρόν στον τάφο του. Αυτή είναι υποκρισία. Πρέπει να δείχνουμε το σεβασμό μας και την αγάπη μας στα πρόσωπα που αγαπάμε με την προσπάθεια μας να μη τα στενοχωρούμε, ούτε να τα δυσαρεστούμε.

Πρέπει κάθε φορά που θέλουμε να κάνουμε κάτι ως άτομα, να σκεφτόμαστε τι είναι καλό για την οικογένεια μας. Κι η κάθε οικογένεια να προβληματίζεται για το τι είναι καλό για την ευρύτερη κοινωνία. Ο,τιδήποτε  είναι καλό για την οικογένεια είναι καλό και για τα άτομα που την αποτελούν. Κι ό,τιδήποτε είναι καλό για την κοινωνία μας είναι καλό και για τις οικογένειες που την αποτελούν.
Δίνοντας προτεραιότητα στο κοινό καλόν προστατεύουμε τόσο τους εαυτούς μας, όσο και τις οικογένειες μας, και την ευρύτερη κοινωνία που ζούμε. ΄Οταν δεν συμβαίνει αυτό, τότε ενθαρρύνονται κοινωνικές αδικίες, τότε υπάρχει η φτώχεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα, οι επικίνδυνες ασθένειες και γενικά η έλλειψη ασφάλειας και απουσίας του σεβασμού της ίδιας της ζωής, ως δώρον Θεού, που κανείς δεν έχει δικαίωμα να τη βλάψει.
Όταν ζούμε μακρυά από το δρόμο της αγάπης του Θεού, τότε  δημιουργούμε φαινόμενα της υφιστάμενης οικονομικής κρίσης και της ανεξέλεκτης καταστροφής του Περιβάλλοντος, της θείας Δημιουργίας του Θεού.

΄Ενα δεύτερο σημαντικό στοιχείο που σχετίζεται με το θαύμα του Παραλυτικού της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής είναι ότι, η διάπραξη της αμαρτίας, ως αποτέλεσμα της λανθασμένης επιλογής του ανθρώπου, επιφέρει στον εαυτό του προβλήματα, ασθένειες, πόνον και δυστυχία και τελικά τον θάνατον. Το χειρότερον όμως είναι ότι με τη διάπραξη της αμαρτίας κάποιος δεν βλάπτει μόνον τον εαυτό του, βλάπτει και την οικογένεια του και την ευρύτερη κοινωνία. ΄Ετσι οι πράξεις μας ως ατόμων έχουν χαρακτήρα κοινωνικόν. Αν οι πράξεις μας κι η ζωή μας είναι δίκαιες και σωστές προστατεύουμε και τον εαυτό μας και την οικογένεια μας και την ευρύτερη κοινωνία.  Αν οι πράξεις μας είναι άδικες τότε βλάπτουμε και τις οικογένειες μας και την ευρύτερη κοινωνία.

Οι πράξεις μας επομένως κι η ποιότητα της ζωής μας επηρεάζουν τον κόσμο που ζούμε. Η αδιαφορία μας στα κοινωνικά προβλήματα όπως η φτώχεια, η ανεργία, η εγκληματικότητα και το aids είναι ως να συμμετάσχουμε εις την χειροτέρεψή τους.

Η στάση μας πρέπει να είναι δυναμική. Πρώτα με τις προσευχές μας να μας φωτίσει ο Θεός πως να βοηθήσουμε, και στη συνέχεια, με τη βοήθεια του Θεού και την Πνευματική καθοδήγηση των κληρικών μας να προσπαθήσουμε να συμβάλουμε στη λύση τους. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε σήμερα ας μη το αφήσουμε για αύριον.

Πριν να γίνουμε κι οι ίδιοι θύματα των μεγάλων κοινωνικών προβλημάτων που αντιμετωπίζει η ευρύτερη κοινωνία που ζούμε, πρέπει να αντιδράσουμε με εμπιστοσύνη στις ποιμαντικές οδηγίες της Εκκλησίας μας στηρίζοντας το ποιμαντικό, το κατηχητικό, το διδακτικό, το φιλανθρωπικό και το Ιεραποστολικό της έργον.

Η προτροπή του Χριστού προς τον Παραλυτικόν του Ευαγγελίου «ίδε υγιής γέγονας, μηκέτι αμάρτανε, ίνα μή χείρον σοι τι γίνεται» (Ιωάννου Ε΄, 14), ισχύει για όλους μας.

Είναι μια ανοιχτή πρόσκληση προς τον καθένα μας για να ζήσουμε σ’ ένα καλύτερο κόσμο με ασφάλεια και αγάπη και δικαιοσύνη που θα μας οδηγήσει στη Βασιλεία των Ουρανών.

΄Ενα τρίτον σημαντικό στοιχείον που σχετίζεται με το θαύμα του Παραλυτικού της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής είναι η ζωντανή μαρτυρία που δίνει ο θεραπευθείς πλέον παραλυτικός διά της Θεότητας του Ιησού Χριστού, έτσι ώστε να συμβάλει ο ίδιος αποφασιστικά και στην σωτηρία άλλων ανθρώπων. Σε ότι δηλαδή απέτυχαν οι συνάνθρωποι του να κάνουν γι’ αυτόν, για 38 ολόκληρα χρόνια, να τον σπρώξουν στην κολυμβήθρα της Ιερουσαλήμ για να θεραπευθεί, αυτός χωρίς να κρατά κακία για κανένα προσπαθεί να βοηθήσει τους συνανθρώπους του να σωθούν.

΄Ετσι η σκέψη ότι κανείς δεν έκανε για μένα τίποτε, γιατί εγώ να ενδιαφερθώ για τα προβλήματα των άλλων, είναι μια λανθασμένη σκέψη που μας παγώνει την αγάπη μας και την ευθύνη μας να βοηθήσουμε τους συνανθρώπους μας, που τελικά τα προβλήματα τους έρχονται ως πλημμυρίζων χείμαρρος ποταμός που μας πνίγει.

΄Ετσι τα κοινωνικά προβλήματα της φτώχειας της ανεργίας, της εγκληματικότητας και του aids απειλούν πλέον και τη δική μας ήσυχη ζωή. Η αποτυχία μας να προστατεύσουμε τη προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων αδικημένων συνανθρώπων μας, όπως των Κούρδων που βασανίζουν καθημερινά οι Τούρκοι και αλλού, όπως τους Παλαιστίνιους από τους Εβραίους, τότε τη πληρώνουμε όλοι μας με το φαινόμενο της τρομοκρατίας. Η αποτυχία μας να προστατεύσουμε το Περιβάλλον, τη πληρώνουμε με τα φαινόμενα των κλιματικών αλλαγών και την υπέρμετρη αύξηση του διοξειδίου του άθρακα με το φαινόμενο της όξυνης βροχής που μολύνονται όλα τα επίγεια ύδατα και τα τρόφιμα με τη δημιουργία θανατηφόρων ασθενειών.

Τέλος, το θαύμα του Παραλυτικού σχετίζεται και με την σημερινή αποστολική περικοπή. Παρόμοια θαύματα που επιτελεί ο Χριστός μπορούν να επιτελούν κι όσοι τον ακολουθούν με συνέπεια στη ζωή τους, όπως συμβαίνει με τους αγίους μαθητές Του. Στη προκειμένη περίπτωση, όπως συμβαίνει μέσα από τη σημερινή Αποστολική Περικοπή με τον Απόστολον Πέτρον που θεραπεύει τον Αινέα και την Ταβιθά.

Παρόμοια θαύματα έκαναν κι οι ΄Αγιοι της Εκκλησίας μας. Παρόμοια θαύματα μπορούμε να ζήσουμε κι εμείς με τις προσευχές μας στον Χριστό όταν ζούμε σύμφωνα με τις θείες εντολές. ΄Οταν η ζωή μας είναι άγια, όπως η ζωή των Αγίων Αποστόλων και των Αγίων της Εκκλησίας μας. Η παραλυσία της εποχής μας είναι αποτέλεσμα της απομάκρυνσης μας από το Θεό, είναι αποτέλεσμα της αμαρτίας μας, της αμετανοησίας μας και της απιστίας μας.

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ


ΤΟ ΕΔΩ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΤΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ  ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ
ΟΣΟΙ ΕΠΙΘΥΜΟΥΝ  "ΝΑ ΠΙΑΣΟΥΝ"  ΤΟΝ ΜΑΗ-'  ΚΑΙ ΤΟ "ΜΑΗΟΞΥΛΟ" ΝΑ ΤΑ ΠΙΑΣΟΥΝ "ΑΠΑΛΑ-ΠΟΛΥ ΑΠΑΛΑ " ΚΑΙ ΝΑ  ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ " Τ΄'ΑΓΚΑΘΙΑ' 


ΑΥΤΗ ΤΗΝ  ΣΥΜΒΟΥΛΗ  ΤΗΝ ΑΠΕΥΘΥΝΟΥΜΕ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΔΕΝ ΕΚΑΝΑΝ ΜΑΤΣΑΚΟΝΙΑ ΣΤΑ ΚΑΡΑΒΙΑ-ΔΕΝ ΞΕΤΥΛΙΓΑΝ "ΒΥΡΙΝΕΣ' ΑΠΟ ΚΑΒΟΥΣ- ΡΟΝΑΡΙΔΕΣ - ΡΕΦΟΡΤΣΑ-ΚΑΙ ΜΠΑΣΤΕΚΕΣ ΚΑΙ ΔΕΝ  ΕΒΓΑΛΑΝ ΠΟΤΕ "ΡΟΖΟΥΣ' ΣΤΑ ΒΕΛΟΥΔΙΝΑ ΧΕΡΑΚΙΑ ΤΟΥΣ -

ΦΙΛΑΚΙΑ-

Πρωτομαγιά στην Ελληνική Κοινότητα Μερφέλντεν-Βαλλντόρφ

Το Δ.Σ. της Ελληνικής Κοινότητας του Mörfelden-Walldorf, σας προσκαλεί την 1 Μαΐου, στο Grill Platz του Walldorf, να «πιάσουμε» τον Μάη όλοι μαζί τιμώντας την Πρωτομαγιά. Τα ακούσματα της ζωντανής ορχήστρας Σούρτα-Φέρτα θα ηχήσουν από το πρωί 11 π.μ. προδιαθέτοντας ένα θερμό καλωσόρισμα. Παραδοσιακοί μεζέδες θα υπάρξουν σε μεγάλη ποικιλία... Η παρουσία σας θα μας δώσει ιδιαίτερη χαρά!!! Ευχαριστούμε για την ανταπόκρισή σας.


Σας ευχόμαστε ολόψυχα Χρόνια Πολλά και Καλή διασκέδαση.

Λαϊκό Πρόγραμμα : Sourta-FertiaΠοντιακή λύρα: Αλκης Παπαβραμίδης

Αυξέντιος Καλαγκός O γιατρός των φτωχών παιδιών!


Τα τελευταία έντεκα χρόνια, έχει δώσει ζωή σε 9.000 παιδιά, σε ολόκληρο τον κόσμο. Μοναδική του αμοιβή, το χαμόγελο, που ξαναγεννήθηκε στα χείλη τους.

Ο καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός, ο καλύτερος μαθητής του Μαγκντί Γιακούμπ, αποτελεί ένα ζωντανό μήνυμα ελπίδας, ότι η ανθρωπιά δεν έχει χαθεί.
Το όνομά του έχει συνδεθεί με τη σωτηρία πολλών καρδιοπαθών στο Λίβανο, στη Γεωργία, στη Σερβία, στην Κύπρο, στην Ινδία, στο Μαρόκο, στην Αλγερία, στο Μαυρίκιο, στη Μοζαμβίκη, στην Ερυθραία, στο Κιργιστάν, στη Μαδαγασκάρη, στη Βενεζουέλα, στην Ουκρανία και στην Μποτσουάνα.
Ο Ελληνας καρδιοχειρουργός Αυξέντιος Καλαγκός δεν απέκτησε τυχαία τον τίτλο του «γιατρού των φτωχών παιδιών».
Στα 23 του αποφοίτησε από την Αμερικανική Ιατρική Σχολή της Κωνσταντινούπολης και στα 40 του έγινε τακτικός καθηγητής στο Πανεπιστήμιο της Γενεύης. Αργότερα, ήταν ο καλύτερος μαθητής του κορυφαίου καρδιοχειρουργού Μαγκντί Γιακούμπ.
Ιδρυτής του φιλανθρωπικού ιδρύματος «Καρδιές για όλους», ο Έλληνας γιατρός από την Πόλη, μαζί με την ομάδα του, δεν κάνει τίποτα άλλο, από το να χειρουργεί, καθημερινά, δωρεάν, όλα τα παιδιά, στις φτωχές συνοικίες του κόσμου, μόνο και μόνο για να ξαναδεί το χαμόγελο στα χείλη τους.
«Μπορεί να ακουστεί κοινότυπο, αλλά είναι αλήθεια: η μόνη μου ανταμοιβή είναι το χαμόγελο των παιδιών, που έχω σώσει και η χαρά, που νιώθουν οι οικογένειές τους. Αυτά μου αρκούν», λέει περήφανος, μιλώντας στην «Espresso».
Ζει στην Υεμένη, αλλά οπουδήποτε στο κόσμο κι αν τον χρειαστούν, δηλώνει παρών. Δουλεύει δεκαοχτώ ώρες τη μέρα, όμως, όπως λέει, δεν κοιτάει ποτέ το ρολόι του: «Στην Υεμένη, που είναι η βάση μου, χειρουργώ κάθε μήνα περίπου σαράντα με πενήντα περιστατικά.
Οταν ταξιδεύω, για φιλανθρωπικό σκοπό, είμαι ικανός να χειρουργήσω περίπου πενήντα περιστατικά μέσα σσε δέκα μέρες, για να αυξήσω τον αριθμό των παιδιών, που περιμένουν, μήνες και χρόνια, να υποβληθούν σε επέμβαση.
Υπερβαίνω τις δυνάμεις μου. Δουλεύω περίπου δεκαοχτώ ώρες την ημέρα και τα Σαββατοκύριακα».
«Πιστεύω στον Θεό»
Ο πρώτος άνθρωπος, που του έδειξε το δρόμο της φιλανθρωπίας ήταν -όπως μας αποκαλύπτει ο ίδιος- ο πατέρας του, κορυφαίος παθολόγος στην Κωνσταντινούπολη: «Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι, ότι ο πατέρας μου μου έλεγε να αφουγκράζομαι τον πόνο των ανθρώπων και, ειδικά, αυτών, που ζούνε στη φτώχεια».
Τον ρωτάμε αν πιστεύει στον Θεό. Αν έχει κάποια βάση αυτό, που λέμε όταν κινδυνεύει κάποιος δικός μας άνθρωπος: «Ο Θεός να βάλει το χέρι του».
Η απάντησή του είναι αφοπλιστική: «Πρέπει να ξέρετε, πως, κάθε φορά, που χειρουργώ πάνω από το χειρουργικό τραπέζι, δεν κάνω τίποτα άλλο, από το να επικαλούμαι τον Θεό». Και συνεχίζει, συγκινημένος: «Αμέσως μετά, όταν όλα πάνε καλά, σε κάθε ευκαιρία, θαυμάζω το έργο του Θεού, πάνω σε μας τους ανθρώπους. Ναι, λοιπόν, πιστεύω στον Θεό. Άλλωστε, ο παππούς μου ήταν ιερέας».
Ερχεται, όμως, κάποια στιγμή στη ζωή, όπως μας λέει ο κ. Καλανγκός, που όλοι οι άνθρωποι νιώθουν, πως κάποια πράγματα είναι υπεράνω των δυνάμεών τους: «Θυμάμαι, πριν από εννιά χρόνια, είχα χειρουργήσει ένα δύσκολο περιστατικό, στη Μοζαμβίκη.
Ενα παιδί 3 ετών, με καρδιακή ανεπάρκεια, το οποίο, όμως, απεβίωσε, τρεις ημέρες μετά την επέμβαση και ενώ νοσηλευόταν στην εντατική μονάδα. Οταν πήγα να συζητήσω τις αιτίες του θανάτου με τη μητέρα του, έμαθα, έκπληκτος, ότι αυτή η γυναίκα ήταν έγκυος 7 μηνών και μόλις πριν από δύο μήνες είχε χάσει και τον σύζυγό της.
Είχε, λοιπόν, πουλήσει τα πάντα, για να μπορέσει να μεταφέρει το άρρωστο παιδί της, από το χωριό, στην πρωτεύουσα, στο ιατρικό μας κέντρο, ενώ, ταυτόχρονα, την είχαν εγκαταλείψει φίλοι και συγγενείς. Το κλάμα και ο πόνος αυτής της γυναίκας, που δεν είχε χρήματα ούτε για να θάψει το παιδί της, με έκαναν να καταλάβω, με τον πιο σκληρό τρόπο, τι σημαίνει ζωή.
Της έδωσα, αμέσως, όλα μου τα χρήματα, όλο μου το μισθό και ζήτησα από τον διευθυντή του ιατρικού κέντρου, να της δώσει δουλειά στο μαγειρείο της μονάδας, όπως και έγινε. Σήμερα είναι ευτυχισμένη. Γέννησε, τελικά, δύο παιδάκια και συνεχίζει, μέχρι σήμερα, να δουλεύει στο ίδιο κέντρο.
Είναι αυτές οι συνθήκες, στις χώρες του Τρίτου Κόσμου, που μου δίνουν την εντύπωση, πως ορισμένα πράγματα εξακολουθούν να είναι "υπεράνω των δυνάμεών μου", όμως, ποτέ δεν λυγίζω.
Βέβαια, για να αλλάξουν οι συνθήκες ζωής και το βιοτικό επίπεδο σε αυτές τις χώρες, πρέπει οι μεγάλες δυνάμεις να δουν διαφορετικά τις αιτίες της φτώχειας».
 Η ευτυχία της προσφοράς.
 Παρά το γεγονός, ότι έχει βραβευτεί δεκάδες φορές από διεθνείς οργανισμούς και ιδρύματα, όπως ο ίδιος λέει, δεν έχει αλλάξει ούτε στο ελάχιστο τις συνήθειές του και τον χαρακτήρα του: «Σας λέω, μετά λόγου γνώσεως, πως όλα αυτά τα χρόνια όσο ακριβώς προχώρησα σε επιστημονικό και σε φιλανθρωπικό επίπεδο, άλλο τόσο προσπαθώ να είμαι ταπεινός, και αυτό είναι το μεγαλύτερο ιδανικό στη ζωή».
Τι κι αν έχει θυσιάσει το χρόνο του και την οικογενειακή του ζωή; Εκείνο, που έχει σημασία -όπως λέει-, είναι να είσαι χρήσιμος για τον διπλανό σου. Αυτό προσπαθεί να μεταλαμπαδεύσει και στα δύο παιδιά του - τις ελάχιστες ώρες, που είναι κοντά τους.
Ομως, ο Αυξέντιος Καλαγκός δεν έχει μόνο τον Κωνσταντίνο και τον Αλέξανδρο.
Εχει, σαν παιδιά του, 9.000 φτωχά αγγελούδια, που δεν είχαν πρόσβαση στη δημόσια και δωρεάν υγεία των χωρών που ζούσαν, στα οποία χάρισε, αφιλοκερδώς, το δικαίωμα να αναπνέουν και να μπορεί η καρδούλα τους να χτυπάει κανονικά. 

29 Απριλίου 2012

ΟΤΑΝ ΠΕΦΤΟΥΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ ΣΤΗΝ ΟΥΓΚΑΝΤΑ

«Το θράσος, η υποκρισία και η αναίδεια έχουν βοηθήσει πολλούς να αναδειχθούν, να γίνουν γνωστοί, να ασκήσουν εξουσία. Όταν, όμως, "‘πέφτουν οι μάσκες", αποκαλύπτονται οι θλιβερές συνέπειες. Η ιστορία γράφεται με γεγονότα, πράξεις, και οχι υποσχεσεις με αερα "κοπανιστο"


ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Διπλωματία Και Ομογένεια-(Αρθρο του Στεφ.Ταμβακη απο την ιστοσελιδα του)


Αθήνα 19.12.2011
Διπλωματία και Ομογένεια
Θα ήθελα κατ’ αρχήν να σας ευχαριστήσω για την φιλοξενία και  για την ευκαιρία που μου δίνετε σήμερα να απευθυνθώ σε μία εκλεκτή ομήγυρη διπλωματών, εδώ στη Διπλωματική Ακαδημία του ΥΠΕΞ.
Ιδιαιτέρως δε, επιτρέψτε μου να συγχαρώ και να ευχαριστήσω τον Διευθυντή της Ακαδημίας και αγαπητό μου φίλο, Πρέσβη κ. Σταύρο Βασιλόπουλο,  για  την ενδιαφέρουσα αυτή πρωτοβουλία.

Από τις πρώτες ημέρες της παροικιακής μου σταδιοδρομίας και ανάμιξής μου στα κοινά, ιδίως στην Ελληνική Κοινότητα Αλεξανδρείας (ΕΚΑ) στην Αίγυπτο, είχαν αποτυπωθεί  -ανεξίτηλα μπορώ να πω- τα λόγια του αείμνηστου Αλεξανδρινού φίλου  παροίκου, Νικόλα Περάκη.
Ο Νικόλας Περάκης διετέλεσε επί σειρά ετών κοινοτικός επίτροπος και μάλιστα σε δυο κοινότητες στην Αλεξάνδρεια. Αρχικά στην κοινότητα Ιβραημίας, ως Γενικός της Γραμματέας και όταν αυτή συγχωνεύτηκε με την Αλεξανδρείας , συνέχισε και σε αυτή ως Αντιπρόεδρος της.
Άνθρωπος δίκαιος, γνώστης των τυπικών αλλά και των άγραφων νόμων, που πλαισίωναν και πλαισιώνουν τα παροικιακό γίγνεσθαι. Σεβόταν σε αφάνταστο βαθμό τους θεσμούς. Για αυτό ήθελε, ο κάθε ένας από μας,  να γνωρίζει καλά  τα όρια μέχρι τα οποία  ήταν θεμιτό να  φτάσει.
Από τον Περάκη έμαθα να σέβομαι τους θεσμούς και  να προσπαθώ για έναν συνεχή αμφίδρομο αλληλοσεβασμό, από όλους τους συνεργαζόμενους και εμπλεκομένους   φορείς.
«Το παροικιακό τρίγωνο πρέπει να σέβεσαι ώστε και αυτό να σέβεται εσένα» μου είχε πει ο Νικόλας Περάκης. Το τρίγωνο αυτό,  αποτελείται από το Πατριαρχείο, το Προξενείο και την Κοινότητα.
«Να χειρίζεσαι το τρίγωνο με προσοχή, με αυτό να χαράζεις πορεία, βάσει αυτού να μετράς και να εκτιμάς καταστάσεις και μαζί με αυτό να αντιμετωπίζεις τις περιστάσεις. Ένα πράγμα πρέπει να προσέχεις. Μην κάνεις πότε το λάθος να βρεθείς στο κέντρο του τριγώνου, τότε χάθηκες.  Τότε το τρίγωνο θα λειτουργήσει όπως το τρίγωνο των Βερμούδων και θα σε εξαφανίσει από τα κοινά,  μια για πάντα...».
Πράγματι,  έως και σήμερα αυτό το «παροικιακό τρίγωνο»  το σέβομαι, κατανοώντας ότι  αυτή η σχέση σεβασμού και γνώσης πρέπει να έχει αλληλεπίδραση, έτσι ώστε να αποκτήσουν οι εμπλεκόμενοι ακόμα μεγαλύτερη πείρα, προκειμένου να υπηρετούν με σύνεση τους  θεσμούς που εκπροσωπούν.
Ασχολήθηκα για πρώτη φορά με τα κοινά σε νεαρή ηλικία μπορώ να πω. Στην Κοινότητα Αλεξανδρείας εκλέχτηκα  Κοινοτικός Επίτροπος στις 29Μαρτίου του 1984 .Τότε ήμουν 32 ετών. Στις 23 Μαρτίου του 1990  διαδέχτηκα τον αείμνηστο Πρόεδρο της ΕΚΑ και μέντορά μου Παναγιώτη Σούλο.
Ο Σούλος τότε θα πρέπει να πλησίαζε τα 90 και εγώ μόλις είχα κλείσει τα 38, ηλικία στην οποία μου δόθηκε η ευκαιρία  να γίνω ο νεότερος Πρόεδρος στην ιστορία της ΕΚΑ.  Μια  ιδιαίτερη τιμή αλλά και πρόκληση  για μένα.
Από τότε έως και σήμερα συνεργάστηκα στενά με 12 Γενικούς Πρόξενους της Ελλάδος στην Αλεξάνδρεια και βεβαίως με τους ανάλογους Πρέσβεις. Στην εμπειρία αυτής της συνεργασίας θα περιοριστώ και θα  περιγράψω, μια εμπειρία συναρπαστική τολμώ να πω ,  των δώδεκα χρόνων της θητείας μου  ως Πρόεδρος  στην  ΕΚΑ .
Η πρώτη μου συνεργασία ξεκινά με την πρώτη γυναίκα  Γενικό Πρόξενο στην Αλεξάνδρεια  και εάν δεν κάνω λάθος σε όλο το τότε διπλωματικό σώμα, με την κα Μαρία Ζωγράφου. Με την κα Ζωγράφου, είχα  μια πολύ καλή και εποικοδομητική συνεργασία, διότι έκτος του ότι υπήρξε μια εξαιρετική και πρωτοπόρος σε πολλά θέματα Πρόξενος, ήταν και εξακολουθεί να είναι ένας ευθύς, ευγενής και φιλικός άνθρωπος.
Από εκείνη έλαβα το «βάπτισμα του πυρός» και από εκείνη «μετάλαβα» τα πρώτα μαθήματα της  τέχνης  του «διπλωματείν» ως  πολύ νέο μέλος της Κοινοτικής Επιτροπής  στην Αλεξάνδρεια.
Ακολούθησαν οι κ.κ. Χάρης Καραμπαρμπούνης, Παναγιώτης Βλασσόπουλος, Θρασύβουλος Σταματόπουλος, Τάκης Καγκελάρης, Αντώνης Βλαβιανός, Γρηγόρης Παπαδοπουλος, Μιχάλης  Δαρατζίκης, Κωνσταντίνα Αθανασιάδου, Χάρης  Λαλάκος, Γιώργος Διακοφωτάκης  και last but not least, ο σημερινός μας Γενικός Πρόξενος κ. Νικόλαος Καποδίστριας ο οποίος όπως όλα δείχνουν μέχρι στιγμής, έχει τα εχέγγυα  να διανύσει  μία καλή και γόνιμη  καριέρα στην πόλη μας.  Πιθανώς να γίνει και ο 8ος από τους 12 που έως τώρα ξεχωρίζω και μπορώ να τους αποκαλώ  καλούς  φίλους .
Στο σημείο αυτό, αξίζει να αναφέρω ότι πολλοί Αιγυπτιώτες ακολούθησαν με  επιτυχία τον Διπλωματικό κλάδο και μάλιστα σε δύσκολα και απαιτητικά κατά καιρούς και περιστάσεις πόστα.
Μεταξύ αυτών και κάποιοι φίλοι συμμαθητές και άλλοι Αλεξανδρινοί που ήμασταν μαζί στο ίδιο Σχολείο -στο Αβερώφειο,  και αυτοί καλοί παιδικοί μου φίλοι, έγιναν ικανοί και δραστήριοι διπλωμάτες , που φιλότιμα και  επιτυχώς υπηρέτησαν και υπηρετούν το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος μας.
Τη συνεργασία που έχω με το Διπλωματικό Σώμα εν γένει όλα αυτά τα χρόνια, μπορώ να την χαρακτηρίσω καλή έως ιδιαιτέρως καλή. Καθώς επίσης και εξαιρετικά ενδιαφέρουσα και ωφέλιμη.  Τουλάχιστον για μένα. Με εξαίρεση κάποιων -ευτυχώς ελάχιστων- περιπτώσεων όπου Διπλωμάτες έκαναν το μοιραίο σφάλμα να μην σεβαστούν το προαναφερθέν «Τρίγωνο» .
Η  συνεργασία μου καλλιεργήθηκε περισσότερο με τους Γενικούς Προξένους. Πρώτον γιατί ο Πρόξενος είναι αυτός που έρχεται σε καθημερινή επαφή με την ομογένεια και είναι συνήθως ο κατεξοχήν άμεσος συνομιλητής  με την παροικία. Δεύτερον, διότι η βάση μου ήταν και παραμένει η Αλεξάνδρεια. Το γραφείο μου βρίσκεται μέσα στο Κοινοτικό τετράγωνο όπου στεγάζεται και το ιστορικό Γενικό μας Ελληνικό Προξενείο.
Ιστορικό, γιατί είναι το πρώτο  Προξενείο που ιδρύθηκε στην ελεύθερη Ελλάδα, με πρώτο Γενικό  Πρόξενο τον αείμνηστο Μιχαήλ Τοσίτσα το 1843.
Οι απανταχού Έλληνες  που ζουν διασκορπισμένοι σε όλο τον κόσμο, ως Έλληνες της Διασποράς,  (προσωπικά προτιμώ  τον όρο «Απανταχού Ελληνισμός»  από το «Έλληνες της Διασποράς»), έχουν την ανάγκη να αισθάνονται την Ελλάδα δίπλα τους. Νιώθουν την ανάγκη να ζουν και να συνεργάζονται στενά με τις Διπλωματικές μας αρχές, έτσι ώστε να αισθάνονται μια μεγαλύτερη ασφάλεια, (ιδιαίτερα σε ευπαθείς περιοχές και σε Κοινότητες στρατηγικής σημασίας), αλλά και για να νοιώθουν  ότι αναγνωρίζεται το έργο που προσφέρουν απλόχερα  στην  μητέρα πατρίδα.
Οι ομογενείς περιμένουν από τον διπλωμάτη να είναι ο καθρέφτης  της πατρίδας. Μιας πατρίδας  ξεχωριστής και μοναδικής, όπως  θέλει να  πιστεύει πως είναι η Ελλάδα του, ο κάθε ένας από μας ξεχωριστά.
Πέρα από την επικοινωνία, την ενημέρωση, την εξυπηρέτηση, τη συνεργασία με τις διπλωματικές μας αρχές,  ο ομογενής  περιμένει να ακούσει,  ένα ελπιδοφόρο μήνυμα, έστω ένα  «white lie», που θα  τον αναπτερώσει, που θα τον εμψυχώσει.  Ανεξαρτήτως του γεγονότος ότι κάποιοι αρέσκονται να διατυπώνουν το γνωστό «η Ελλάδα μας πληγώνει».  Εμείς όσο και να  έχουμε την αίσθηση ότι μας «πληγώνει»  τόσο  πιο πολύ την αγαπούμε  και την  συγχωρούμε.
Οι Έλληνες του εξωτερικού ταυτίζουν τον Έλληνα Διπλωμάτη με την Ελλάδα. Την Πρεσβεία τους και το Προξενείο τους, με την πατρίδα. Αισθανόμαστε μεγάλη ασφάλεια να βλέπουμε την σημαία μας,  να κυματίζει σε ένα από τα κτίρια της πόλης μας, νιώθουμε έτσι ότι δεν είμαστε μόνοι,  ξένοι σε μια άλλη  χώρα, μίλια μακριά από την πατρίδα.
Φανταστείτε εάν αυτή την αίσθηση μπορεί να μας την δώσει η σημαία μας και το άψυχο κτίριο ενός προξενείου μας, τι μπορεί τότε να επιτύχει ένας ικανός και δραστήριος, ανοιχτόκαρδος διπλωμάτης μαζί με την Ομογένεια για την  Ομογένεια και την Ελλάδα.
Παλαιότερα, οι συναναστροφές των διπλωματών περιορίζονταν κατά κύριο λόγο στην ελίτ των παροικιών. Σήμερα που οι παροικίες είναι μικρότερες και η διαφορά των τάξεων έχει αμβλυνθεί,  ο κύκλος των κοινωνικών σχέσεων μπορεί και πρέπει να είναι διευρυμένος, διατηρώντας ίσως ένα μικρότερο στενό κύκλο καλών και από τον χρόνο δοκιμασμένων,  παροίκων. Με τους οποίους θα μπορεί, εφόσον και  ο διπλωμάτης κρίνει,  να μοιράζεται σκέψεις και κάποιους προβληματισμούς για τους λεγομένους  λεπτούς χειρισμούς.
Ο Έλληνας  Διπλωμάτης  συνήθως πάντοτε  καλείται  να είναι παρόν σε κάθε μικρή η μεγάλη  Ομογενειακή εκδήλωση. Αισθανόμαστε ιδιαίτερη τιμή όταν παρευρίσκεται ο Πρέσβη μας, ο Πρόξενος μας, ή τουλάχιστον ο εκπρόσωπος των Διπλωματικών μας αρχών. Η εκδήλωση τότε λαμβάνει μια άλλη σοβαρότητα  και ένα άλλο κύρος.  Δεν είναι τυχαία η ερώτηση που συχνά γίνεται από τον πάροικο  «Θα είναι παρών και  ο Γενικός  απόψε»;
Δεν είναι ασυνήθιστο να αναβάλλεται μία εκδήλωση, εάν για κάποιο λόγο δεν μπορεί να παρευρεθεί ο Διπλωμάτης.  Αυτό όμως δεν θα πρέπει να  προσλαμβάνεται από τον Διπλωμάτη  ως απαράβατος κανόνας.
Είναι γνωστό ότι  εμείς οι Ομογενείς –οι περισσότεροι τουλάχιστον- ενστικτωδώς και εθελοντικώς καθοδηγούμαστε για τις δραστηριότητες μας. Είναι γνωστή σε όλους, η συμμετοχή μας και η  προσφορά μας στις παροικιακές  εκδηλώσεις, που πηγάζει, καθαρά και μόνο από την αγάπη που έχομε για την Ελλάδα  και τις παροικίες μας, για «των Ελλήνων τις Κοινότητες»  που λέει και ο τραγουδοποιός  και πολύ λιγότερο  για την προσωπική μας φιλοδοξία.  Ότι προσπαθούμε να δημιουργήσουμε το κάνουμε εμπειρικά ,  αγνά , αβίαστα,  «πατριωτικά» μπορώ να πω.
Πολλές φορές γίνονται άθελά μας λάθη, εκεί ο Διπλωμάτης πρέπει να μας αντιμετωπίσει σαν καλός φίλος και όχι με αυστηρότητα ή αίσθημα ανωτερότητας, καθώς κάτι τέτοιο μπορεί να δημιουργήσει αυτομάτως αντιπάθειες. Δεν πρέπει ο ικανός και έξυπνος διπλωμάτης να  θεωρήσει ότι ο ευγενής πάροικος είναι και ευγενικός. Εκεί θα έχει κάνει το μεγάλο λάθος  και θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων .
Ας μην ξεχνάμε, ότι οι επιτυχημένοι και κοινωνικώς καλά φτασμένοι  πάροικοι, είναι  και οι κατεξοχήν «περπατημένοι» που λέει και θυμόσοφος λαός μας.
Η συμμετοχή ή μάλλον η ανάμιξη των Διπλωματών σε ότι αφορά  στις  παροικιακές, ομογενειακές υποθέσεις, πρέπει να είναι πολύ προσεκτική  και μετρημένη. Το υπέρμετρο και καμιά φορά ανεξέλεγκτο ενδιαφέρον σε κάθε τί το παροικιακό  δύναται να χαρακτηρισθεί ως παρέμβαση  στα παροικιακά κεκτημένα. Εκεί πλέον, κινδυνεύει κανείς να χαρακτηριστεί ως «κακός διπλωμάτης».
Και ποιος  είναι λοιπόν ο καλός διπλωμάτης ;
Κατά την γνώμη μου, είναι αυτός που θα αποκτήσει  από την Ομογένεια τον τίτλο, του «δικού μας» διπλωμάτη. Αυτόν δηλαδή, που συνήθως  εμείς   χαϊδευτικά  και με έμφαση  αποκαλούμε  «δικό μας παιδί».
Για να μπορέσει ένας Διπλωμάτης να το καταφέρει  αυτό,  πρέπει να γνωρίζει να τηρεί καλά τις σχετικές παροικιακές ισορροπίες.  Λίγο δύσκολο αλλά όχι και  ακατόρθωτο. Θα πρέπει επίσης ο Διπλωμάτης να ξέρει να τιμά και να αναγνωρίζει το έργο του Ομογενή και της Ομογένειας εν γένει, με έναν τρόπο  διακριτικό και αθόρυβο, αφήνοντας υπομονετικά τον χρόνο, να τον αναδείξει σε έναν χρήσιμο  και δραστήριο διπλωμάτη.
Για να μπορέσει  λοιπόν κάποιος να καταφέρει να αποκαλείται καλός διπλωμάτης, αφ’ ενός πρέπει να δίνει και να δείχνει την απόλυτα αληθινή  και σωστή εντύπωση ότι  πιστεύει και  βιώνει αυτό που κάνει, και  αφ’ ετέρου,  θα πρέπει να μπορεί να τηρεί και να εφαρμόζει  τις ψυχρές και απρόσωπες καμιά φορά, οδηγίες  του Κέντρου.  Να μπορεί να  τις  διατυπώνει με έναν ειδικό τρόπο,  χωρίς να τις αλλοιώνει. Με έναν τρόπο κατανοητό  και αποδεκτά εφαρμόσιμο  έτσι  ώστε, ο κάθε ένας πάροικος προσωπικά,  αλλά  και η παροικία γενικότερα  να βρει σωστές και δίκαιες  τις ψύχρες αυτές οδηγίες.
Βασικό ρόλο για την επιτυχημένη θητεία του Διπλωμάτη και ιδιαίτερα του Προξένου, έχει και -ας μου επιτραπεί η έκφραση- «το νοικοκύρεμα του μαγαζιού του». Δεν θα αναφερθώ σε εσωτερικά θέματα όπως πρωτόκολλα, αρχεία, οικονομικά, ληξιαρχικά και αλλά. Θα αναφερθώ στη διαχείριση του έμψυχου παράγοντα που πλαισιώνει τις Πρεσβείες μας και τα Προξενεία μας, στο διοικητικό προσωπικό -και έχει πολύ μεγάλη σημασία αυτό.
Το διοικητικό προσωπικό μπορεί να συντείνει  θετικά ή αρνητικά στην εικόνα του  Διπλωμάτη, του Προξενείου, ή ακόμα και  της Πρεσβείας,  που «βγαίνει»  προς τα έξω. Την ίδια ώρα όμως,  γίνεται  και η κινητήριος δύναμη που συχνά διαδραματίζει σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη  της θητείας του Διπλωμάτη.  Αντιλαμβάνεστε τί μπορεί να προκύψει εάν τυχόν ο Προϊστάμενος Διπλωμάτης δεν μπορεί να συνεργαστεί με  το διοικητικό προσωπικό επιτυχώς και τι τεράστια ζημιά μπορεί να του προξενήσει;  Συνεπώς πρέπει να γνωρίζει να χειρίζεται προσεκτικά τα διοικητικά, διότι  αυτό θα τον βοηθήσει πολύ στην ομαλή και ανέφελη συνεργασία του με τους υφισταμένους του, αλλά και με την παροικία.
Είναι γνωστό και σεβαστό ότι  κανένας πάροικος δεν θέλει να βλέπει ένα Διπλωμάτη κλεισμένο και απομακρυσμένο μέσα  στο  «γυάλινο» γραφείο του αφήνοντας  κάποιους  άλλους  να «βαπτίζονται»  Πρόξενοι ή Πρέσβεις.
Ο Διπλωμάτης επίσης χρειάζεται να αποκτήσει την γνώση και την  πείρα του φυσιογνωμιστή, για να  αντιλαμβάνεται  και να «διαβάζει»,  έστω και σε αδρές γραμμές, όταν φτάσει στο  νέο του  πόστο, τόσο τους παροίκους όσο και τους συνεργάτες του. Τους ανθρώπους γενικότερα, που θα συναναστραφεί και θα συνυπάρξει μαζί τους τα επόμενα 4-5  χρόνια.
Την πείρα του  φυσιογνωμιστή θα την χρειαστεί και για την μελλοντική του συνεργασία με την ομογένεια και όχι μόνο. Εκεί θεωρώ ιδιαίτερα σκόπιμο και χρήσιμο, πριν ο διπλωμάτης αναλάβει το πόστο του, να έχει συζητήσει και να έχει  λάβει το ανάλογο “Feed Back” από πιο παλιούς και επιτυχημένους συναδέλφους διπλωμάτες που χρημάτισαν στο ίδιο πόστο. Έχει πολύ μεγάλη σημασία να ξέρεις με ποιους μπορείς να μιλάς και τι δικλείδες «ασφαλείας» πρέπει να τηρείς.
Εάν ο Διπλωμάτης που βρίσκεται στο εξωτερικό και ιδιαίτερα σε περιοχές στρατηγικής σημασίας, ενδυθεί το «κολλαριστό σκληρό» κουστούμι  του Πρέσβη η του Γενικού  Προξένου ή του Δεύτερου στην Πρεσβεία,  λειτουργώντας με την στενή  έννοια της λέξης και  ξεχνώντας  ότι οφείλει να είναι ένας απλός, σωστός  και εξυπηρετικός  Διπλωμάτης με την ευρεία έννοια της λέξης, τότε αγαπητοί μου να είστε βέβαιοι ότι θα προκύψει μεγάλο πρόβλημα. Αυτό, πιθανώς να μην θεωρηθεί  τόσο μεγάλο από τον ίδιο, όμως  θα είναι αρκετά μεγάλο  για τον Ελληνισμό  για τον οποίον έχει σταλεί να τον υπηρετήσει -και γιατί όχι-  για να τον καθησυχάσει, για να τον εμψυχώσει και πολλές  φορές και για να τον οργανώσει.  Θα υπάρξει τότε αυτό που λέμε, πρόβλημα συνεργασίας. ΄O,τι  χειρότερο για τον διπλωμάτη, ότι πιο ατυχές για την Ομογένεια.
Το αναφέρω αυτό, γιατί είχα δυστυχώς  την ατυχία να συνεργαστώ,   με  τέτοιου είδος «διπλωμάτες» , του  «κολλαριστού σκληρού» κολάρου.
Μία άλλη παράμετρος που πρέπει να  μελετηθεί από τον διπλωμάτη που προορίζεται για το εξωτερικό είναι τα ήθη και έθιμα του λαού, των  κρατών  που θα πάει να υπηρετήσει.  Χρειάζεται να τα μελετήσει καλά. Βεβαίως στα  Κράτη της Ευρώπης, Αυστραλίας, Βόρειας και Νότιας Αμερικής και αλλού, όπου τα Αγγλικά, Γαλλικά και Γερμανικά ομιλούνται, τα πράγματα είναι πιο εύκολα. Σε χώρες όμως της  Ασίας, της  Μέσης Ανατολής και της  Αφρικής, είναι καλό να γνωρίζει κανείς κάποιες βασικές λέξεις και εκφράσεις. Οι λαοί αυτοί αρέσκονται στο να ακούν, έστω και μια καλημέρα στη γλώσσα τους, το θεωρούν ιδιαίτερα ευγενικό και ωραίο εκ μέρους του ξένου, να έχει δηλαδή ήδη προσπαθήσει να μάθει τη γλώσσα τους  ή ακόμα καλύτερα, τη διάλεκτο τους.
Σημαντικό είναι για τον επιτυχημένο διπλωμάτη εφόσον  ο  βαθμός του το επιτρέπει, να μην διστάζει να λαμβάνει μόνος του πρωτοβουλίες “ad hoc“,  όταν μάλιστα αυτές χρειάζεται να ληφθούν άμεσα, ωφελώντας είτε την Ομογένεια, είτε στην εξεύρεση κάποιας λύσης σε μία συγκεκριμένη και επείγουσα περίπτωση.
Είναι απαραίτητο κατά την προσωπική μου άποψη, ακόμα κι αν χρειασθεί να παρακάμψει για κάποιες ώρες ή μέρες το Κέντρο.
Ιδιαίτερα ψύχραιμη, πρακτική,  σαφής  και συνεργάσιμη πρέπει να  είναι η στάση του  διπλωμάτη, όταν υπηρετεί σε χώρες που τα γεγονότα «τρέχουν» και μέρα με την μέρα αλλάζουν τα δεδομένα.
Όπως για παράδειγμα τώρα στην Μέση Ανατολή και  ειδικότερα στην  Αίγυπτο,  όπως σας είναι γνωστό,  απαιτήθηκε από τα πρόσφατα γεγονότα να λειτουργήσει και λειτούργησε με απόλυτη επιτυχία αερογέφυρα για τον  επαναπατρισμό των Ελλήνων της Αιγύπτου. Και σε αυτή την περίπτωση, επιτυχώς συνεργάστηκε το τρίγωνο Πατριαρχείο, Προξενείο, ΕΚΑ, με την καθοριστική αρωγή και το προσωπικό ενδιαφέρον  του ΥΦΥΠΕΞ κ. Δημήτρη Δόλλη, με τον όποιον ως φαίνεται έχουμε κοινό πεπρωμένο  στις  επικίνδυνες αποστολές .
Όπως ήδη θα γνωρίζετε, υπάρχει δίκτυο επικοινωνίας και ετοιμότητας  για αυτά τα θέματα, καθώς και εξειδικευμένα σεμινάρια. Σε  αυτές τις κρίσιμες εποχές, ο διπλωμάτης πρέπει να γνωρίζει ότι είναι πιθανό να χρειαστεί ν’ αναλάβει κι ένα τέτοιο ρόλο.
Επιτρέψτε μου τώρα, να σας μεταφέρω γρήγορα στην χρονιά που είχα  αποφοιτήσει από το Αβερώφειο Γυμνάσιο, για να σας αναφέρω δύο χαρακτηριστικά παραδείγματα που έζησα, ως φοιτητής και τότε Πρόεδρος των Ελλήνων Φοιτητών Αλεξανδρείας.  Χρειάστηκε, μέσα σε  μια νύχτα να ανανεωθούν τα Ελληνικά μας διαβατήρια, για να έχουν πενταετή τουλάχιστον  ισχύ,  αλλιώς δεν θα γινόμασταν δεκτοί στα Αιγυπτιακά Πανεπιστήμια. Αυτό το μάθαμε το απόγευμα της προηγούμενης μέρας. Την ίδια στιγμή, επικοινώνησα με το Προξενείο, για να ενημερώσω τον τότε Πρόξενο, ο οποίος αντιλαμβανόμενος  αμέσως τη σοβαρότητα του ζητήματος λειτούργησε ως αργά το βράδυ το Προξενικό κατάστημα.  Ζήτησε επίσης  και  την δίκη μας αρωγή και παρουσία, για να συμπληρώσουμε έντυπα και  διαβατήρια, έτσι ώστε στην συνέχεια να προλάβουν να τα πρωτοκολλήσουν και να τα σφραγίσουν, τα τότε προξενικά στελέχη που και αυτά ήταν παρόντα συμμεριζόμενα την αγωνία μας, εκείνη την αξέχαστη και περιπετειώδη για  όλους μας  νύχτα.
Ο αριθμός των διαβατήριων που έπρεπε να ανανεωθούν ήταν περίπου 20-25. Έμεινα λοιπόν πίσω στην Αλεξάνδρεια στο Προξενείο,  μαζί με άλλους τρείς-τέσσερεις συμφοιτητές μου εκείνο το βράδυ,  για  να βοηθήσω στην διαδικασία, ενώ όλοι οι άλλοι  έπρεπε να φύγουν  για Κάιρο, να βρίσκονται έξω από την πόρτα του Υπουργείου Παιδείας και να μας περιμένουν.
Με την σύμφωνη γνώμη του τότε Προξένου και με δική μου ενυπόγραφη  ευθύνη, ανανεώσαμε και εκδώσαμε νέα διαβατήρια χωρίς να είναι παρόντες οι ενδιαφερόμενοι ούτε καν για  να συμπληρώσουν της αιτήσεις! Αργά το βράδυ, mission was accomplished.
Αμέσως μετά βρήκαμε ένα τραίνο που έφευγε για Κάιρο.  Φτάσαμε  άγρυπνοι νωρίς τα ξημερώματα, όπου εκεί στον σταθμό, μας περίμενε αυτοκίνητο της Ελληνικής Πρεσβείας  για  μας πάει στα γραφεία του Υπουργείου Παιδείας, να βρούμε τους υπόλοιπους συμφοιτητές και συμφοιτήτριες, που μόλις μας αντίκρισαν ξέσπασαν σε τρελά ξεφωνητά και χειροκροτήματα  για  να μας υποδεχτούν.
Σημειώστε, ότι τότε όλοι εμείς, που τόσο διευκολυνθήκαμε από τον τότε Γενικό Πρόξενο, ήμασταν  κάθετα αντίθετοι με τα πολιτικά του πιστεύω και σκληροί  επικριτές  εκείνης  της ατυχούς και μαρτυρικής   πολιτικής κατάστασης  που επικρατούσε στην μητέρα πατρίδα μας.  Κάτι που γνώριζε πολύ καλά  ο Πρόξενος, αλλά προς τιμήν του, έκανε το χρέος του απέναντι στη ομογένεια, όπως πρέπει να κάνει ένας καλός διπλωμάτης που σέβεται το λειτούργημά του, και όχι μόνον τα πολιτικά του πιστεύω. Ένας ακόμα απαράβατος νόμος που πρέπει να τηρεί ο καλός διπλωμάτης.
Με τον  ίδιο Πρόξενο, την ίδια περίπου εποχή,  μεταφέραμε κάποιο άλλο  περιπετειώδες βράδυ,  τον θυρεό του Προξενείου μας στο σημείο που βρίσκεται  σήμερα, από μια άλλη περιοχή όπου βρισκόταν τότε το παλιό Ελληνικό Προξενείο Αλεξανδρείας.   Το άλλο  πρωί, όταν ήρθαν οι Αιγυπτιακές αρχές του τότε Νασερικού καθεστώτος, του ευάλωτου στην αρρώστια των εθνικοποιήσεων και επιτάξεων -για αυτό άλλωστε είχαν έρθει-  έφυγαν άπραγοι και εκνευρισμένοι βλέποντας τον θυρεό του Προξενείου κυριολεκτικά καρφωμένο έξω από το Ελληνικό Κοινοτικό κτίριο, του Ελληνικού τετραγώνου του Chatby, εκεί που και έως σήμερα βρίσκεται το Γενικό μας Προξενείο.
Με θυμάμαι ακόμα να κρατώ την πελώρια  σκάλα, μαζί με τους άλλους μου φίλους,  παρακολουθώντας  μην τυχόν πέσει από ψηλά  το σφυρί στο κεφάλι μου, από το χέρι του αγχωμένου φοιτητή που προσπαθούσε γρήγορα και με τρεμάμενα χέρια, να καρφώσει τον προξενικό  θυρεό.
Μία άλλη αξέχαστη εμπειρία, που οφείλεται  σε μία επίσης εποικοδομητική συνεργασία με λεπτούς χειρισμούς, ήταν η συνεργασία μου με τον Έλληνα Πρέσβη στο Κάιρο  και τον  Γενικό Πρόξενο στην Αίγυπτο, την εποχή  που είχε υπογραφεί  η περίφημη διακρατική  συμφωνία για την  αμοιβαία  παροχή  υπηκοοτήτων.
Άρχισαν όλα καλά. Όμως κάπου πήγαν τα πράγματα να στραβώσουν, όταν οι αδελφοί μας οι αιγύπτιοι του υπουργείου εξωτερικών ναι μεν έδιναν κανονικά και σε τακτά χρονικά διαστήματα τις υπηκοότητες, τις έδιναν δε, σε Έλληνες που είχαν επαναπατριστεί από κάποια αρκετά χρόνια ή, σε Έλληνες μεγάλης ηλικίας που οι περισσότεροι ζούσαν σε οίκους ευγηρίας ή ακόμα και -το πιο απίθανο αλλά αληθινό- σε Έλληνες που είχαν προ πολλού αποβιώσει...
Έπρεπε λοιπόν να δραστηριοποιηθούμε, να συγχρονιστούμε με τα Προξενεία και με την Πρεσβεία μας, γρήγορα υπεύθυνα και συνειδητά, έτσι ώστε  να δημιουργήσουμε  καινούριους καταλόγους, απόρρητους,  με μια σειρά προτεραιοτήτων. Όπως τους  επιχειρηματίες και μάλιστα τους νέους επιχειρηματίες που ήταν κληρονόμοι  επιχειρήσεων και δεν μπορούσαν να τις συνεχίσουν, γιατί δεν είχαν την Αιγυπτιακή υπηκοότητα. Συνεπώς δεν μπορούσαν να νομιμοποιήσουν τίποτα.  Φανταστείτε ούτε  σε αποδοχή κληρονομιάς δεν μπορούσαν να προβούν, χωρίς αυτή την υπηκοότητα.
Δεύτερη σημαντική κατηγορία, ήταν οι πολύτεκνες  οικογένειες  με ανήλικα παιδιά.  Συνήθως αυτός που  αποκτούσε την ιθαγένεια ήταν  ο σύζυγος και μετά αυτομάτως  την ελάμβαναν και τα  παιδιά του. Μετά  από την πάροδο δύο χρόνων, μπορούσε πλέον και η σύζυγος  να καταθέσει αίτηση για την απόκτηση  της ιθαγένειας.
Με αυτήν την λογική και με αυτόν τον πρακτικό τρόπο, κατηγοριοποιήσαμε και όλες τις άλλες ομάδες παροίκων,  με μια  τέτοια σειρά προτεραιότητας, που εξασφάλιζε την ομαλή παραμονή μας στην Αίγυπτο  και την μακρόχρονη  διατήρηση των παροικιών μας.
Κατορθώσαμε με την καθημερινή μεθοδική συνεργασία  ενός εξαιρετικά δραστήριου και αφοσιωμένου στο καθήκον του Πρέσβη, καθώς και με τους δύο εξίσου ευσυνείδητους και δραστήριους Γενικούς Προξένους Αλεξανδρείας και Καΐρου, όλοι  μαζί να  τροποποιήσουμε εκείνη την «ελλιπή» λίστα του  υπουργείου Εσωτερικών της Αιγύπτου και να υπάρχουμε ακόμα στην Αίγυπτο, να δραστηριοποιούμεθα επαγγελματικά, κοινωνικά και το σημαντικότερο όλων, να διατηρούμε ακόμα το Πατριαρχείο μας,  τις Κοινότητες μας, τα σχολεία μας και τις Εκκλησίες μας.
Ήταν δύσκολη και χρονοβόρα διαδικασία, πιστέψτε με. Χρειαζόταν  επιμονή και υπομονή καθώς και  -όπως και εσείς οι διπλωμάτες συνηθίζετε να λέτε-  εξαιρετικά «λεπτούς χειρισμούς».
Μετά από κάποια  χρόνια, είχα συναντήσει τον τότε Υπουργό Εξωτερικών της Αιγύπτου, στενό συνεργάτη του αξέχαστου Ανούαρ Ελ Σαντάντ,   (μακαρίτες και οι δυο), σε ένα κοκτέιλ της Ελληνικής Πρεσβείας μας στο  Κάιρο. Όταν κάποια στιγμή βρεθήκαμε ο ένας δίπλα στο άλλον, με τράβηξε ευγενικά από το μπράτσο και σκύβοντας χαμηλά στο αυτί μου, (ήταν και πανύψηλος) μου είπε το εξής αξέχαστο. « Εσείς Εστεφάνο, οι Αιγυπτιώτες  Έλληνες δηλαδή, κατορθώσατε να ξεπεράσετε στην πονηριά και τους Εβραίους..» και ξεσπώντας σε δυνατά  γέλια συνέχισε «μα το αξίζετε, είστε και η καλύτερη ξένη  παροικία που έχουμε. Μπράβο σας.. μπράβο σας...». Ακόμα θυμάμαι το πηγαίο και εύηχο δυνατό του γέλιο .
Μία ανάλογη μεγάλη προσπάθεια την οποία επίσης έζησα και συμμετείχα ενεργά ως Πρόεδρος της ΕΚΑ, ήταν αυτή  με τις συντάξεις των Αιγυπτιωτών. Μπορέσαμε και πάλι με την  καλή και στενή  συνεργασία των  ικανών διπλωματικών μας αρχών εκείνης της περιόδου, με την αγαστή συνεργασία όλων των  ελληνικών κοινοτικών αρχών στην Αίγυπτο και των αρμοδίων στην Ελλάδα και  πρωτίστως, με τη γενναία πρωτοβουλία της σεβαστής και αγαπητής σε όλους τους Αιγυπτιώτες και όχι μόνο, τ. ΥΦΥΠΕΞ κυρίας Βιργινίας Τσουδερού,  να τροποποιήσουμε εκείνο τον συγκεκριμένο χρονικό περιορισμό του νόμου, που αφορούσε στις συντάξεις των Αιγυπτιωτών, σε επ’ αόριστον διάρκεια.
Καταργώντας ακόμα και εκείνες τις κοντόφθαλμες διατάξεις του Ι.Κ.Α  που  μοναδικό αποτέλεσμα  θα είχαν την περαιτέρω αποψίλωση των παροικιών  μας, μετά από μία αλόγιστη και άτακτη φυγή προς την Ελλάδα, προκειμένου να προλάβουν οι πάροικοι  να εξασφαλίσουν  μία υποτυπώδη σύνταξη.
Μεθοδική και γόνιμη συνεργασία, ειλικρινείς σχέσεις, ανιδιοτελείς και καλές φιλίες, αλλά και αντίθετες καλά τεκμηριωμένες απόψεις, οφείλουν να υπάρχουν και  να καλλιεργούνται σταθερά και  θετικά στο περίφημο «Παροικιακό Τρίγωνο».
Όλες αυτές οι συνιστώσες μαζί, μπορούν να αποδώσουν μακροχρόνιες και ωφέλιμες  λύσεις  μεταξύ των φορέων, με ένα και μοναδικό στόχο, την επίλυση και προώθηση των αιτημάτων και προβλημάτων της Ομογένειας προς το Κέντρο και την εξασφάλιση της διαιώνισης των ελληνικών Κοινοτήτων.
Και κάτι άλλο θα χρειαστεί να ξανασκεφτούμε τώρα όλοι μαζί, σε αυτήν την ιδιαίτερα δύσκολη εποχή που όλοι μας βιώνουμε, από όπου κι αν βρισκόμαστε. Να σκεφτούμε  τί  χρειάζεται και  πώς θα μπορέσουμε,  ακόμα καλύτερα, με  περισσότερη αγάπη,  ακόμα πιο έξυπνα, με σύγχρονους αποτελεσματικούς τρόπους, να κεντρίσουμε την φιλοτιμία  των εκτός Ελλάδος Ελλήνων, να τους πλησιάσουμε καλύτερα,  φέρνοντας τους, για άλλη μία φορά, ακόμα πιο κοντά, δίπλα στην πατρίδα μας.   Ταυτόχρονα όμως να τους κρατήσουμε εκεί που βρίσκονται,  εκεί  όπου προοδεύουν και μεγαλουργούν. Να μας κρατήσετε μακριά, αλλά κοντά σας, αξιοποιώντας  το δυναμικό μας ακόμα καλύτερα,  ακόμα πιο σωστά.
Ας μου επιτραπεί αυτόν τον προβληματισμό, αυτό το στοίχημα να το αφήσω για όλους εσάς τους  παρόντες, τους νέους  αλλά  και τους πιο έμπειρους διπλωμάτες.
Είμαι βέβαιος ότι όλοι σας έχετε θετικές και έξυπνες σκέψεις και λύσεις  για αυτό το εγχείρημα. Όλοι είστε  ικανοί  και νέοι διπλωμάτες, αποτελείτε και εσείς μαζί με τον Απανταχού Ελληνισμό, το μελλοντικό  απαραίτητο και ικανό κύτταρο που θα δημιουργήσει ένα δυνατό και υγιές -ακόμα πιο δυναμικό και υπερήφανο Ελληνικό Έθνος. Μια διαφορετική, σύγχρονη και ανταγωνιστική Γενιά που θα μπορέσει με αισιοδοξία να αντιμετωπίσει το παρόν, διεκδικώντας συγχρόνως  το μέλλον.
Σας ευχαριστώ
Στέφανος Π. Ταμβάκης
Πρόεδρος Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού
Επίτιμος Πρόεδρος Ε.Κ.Α
πηγη http://www.tamvakis.com/


Σ,Σ
-Σχετικα με την μεγαλη  πατριωτικη πρωτοβουλια του τοτε προξενου που με την μεταφορα
   του θυρεου του Προξενειου Αλεξανδρειας ,  -εσωσε-το ελληνικο μας τετραγωνο
   απο του "χαρου τα δοντια¨" νομιζω οτι επρεπε τουλαχιστον να δημοσιοποιησετε το ονομα του ΗΡΩΙΚΟΥ Ελληνα προξενου, και οχι μονο , αλλα να ειχε στηθει ενας "αδριαντας" αυτου του Ελληνα ΗΡΩΑ προξενου , ο οποιος κατω απο αντιξοες συνθηκες "ρισκαρε" πολλα με αυτην την Ηρωικη του ενεργεια και πρωτοβουλια-

Μηπως ηταν ο κ Μπαμπης Παπαδοπουλος??
Ο συμπαροικος μας κ Γαβαλας Δημητρης ειχε λαβει μερος σε αυτην την Ηρωικη ενεργεια??


Και τελος ο σημερινος μας Γενικος Προξενος της Ελλαδας στην αλεξανδρεια ονομαζεται ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΑΠΟΔΙΣΤΡΙΑΣ και οχι ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΠΟΣΔΙΣΤΡΙΑΣ και παρακαλω να το διορθωσετε στο παρον δημοσιευμα σας


ΕΔΩ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ





Βενιζέλος: «Την Κυριακή των εκλογών κρίνεται το μέλλον πολλών γενεών»


«Εγγυόμαστε η Ελλάδα να υπερβεί το μνημόνιο, να βγει οριστικά από την κρίση και από την εξάρτηση μέσα σε τρία το πολύ χρόνια, μέχρι το τέλος του 2015», επανέλαβε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Βαγγέλης Βενιζέλος, σε ομιλία του στην Κομοτηνή. «Την Κυριακή των εκλογών κρίνεται το μέλλον πολλών γενεών», επισήμανε, απευθύνοντας κάλεσμα συσπείρωσης των πολιτών για στήριξη στο ΠΑΣΟΚ. Ο κ. Βενιζέλος δεσμεύτηκε ότι «θα σεβαστούμε και θα προστατεύσουμε τις μεγάλες θυσίες του ελληνικού λαού» και πρόσθεσε ότι «έχουμε διανύσει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής». 


«Τώρα μπορούμε να αδράξουμε πραγματικά αυτή την ευκαιρία. Μπορούμε να δώσουμε ξανά ελπίδα στα παιδιά μας, μπορούμε να πείσουμε, όχι απλά και μόνο τους δύσπιστους, αλλά πρωτίστως τους εαυτούς μας, ότι ναι, έχουμε και τη δύναμη και τον εθνικό πλούτο και τους ανθρώπους που μπορούν να ξανακάνουν την Ελλάδα ανταγωνιστική, ισότιμη, ασφαλή, αξιοπρεπή, υπερήφανη. Ναι, οι Έλληνες είναι υπερήφανοι, δεν αντέχουν την ταπείνωση και τη μιζέρια», είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ.
Ο κ. Βενιζέλος επέμενε στους άξονες του σχεδίου ανασυγκρότησης, για να θωρακιστεί η Ελλάδα και να γίνει ένα δημοσιονομικά αυτάρκες και θεσμικά ισοδύναμο μέλος της ευρωζώνης. Πρώτη προϋπόθεση είναι να προστατευθούν, να πιάσουν τόπο και να δημιουργήσουν δυναμική οι μεγάλες θυσίες που ήδη έκανε και κάνει ο ελληνικός λαός, είπε ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και δεσμεύτηκε ότι δεν θα επιβληθούν νέοι φόροι.
Ο ίδιος τόνισε με έμφαση ότι δεν θα θιγούν χαμηλόμισθοι και χαμηλοσυνταξιούχοι, δεν θα γίνουν οριζόντιες περικοπές μισθών και συντάξεων και θα δοθεί έμφαση κυρίως στις διαρθρωτικές αλλαγές για μικρότερο και λιγότερο δαπανηρό κράτος.
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε ο κ. Βενιζέλος στους νέους υπογραμμίζοντας ότι «έχουμε διασφαλίσει 400 εκατ. για τα προγράμματα αντιμετώπισης της ανεργίας των νέων, για τη νεανική επιχειρηματικότητα, για την κατάρτιση κι αυτό ήταν βασικό αντικείμενο της επιστολής μου στον κ. Μπαρόζο».
Παράλληλα επιτέθηκε κατά της Νέας Δημοκρατίας και του κ. Σαμαρά, για επίδειξη αλαζονικής συμπεριφοράς, καθώς όπως είπε, ο πρόεδρος της ΝΔ απειλεί πως αν δεν επιτευχθεί ο στόχος της μονοκομματικής διακυβέρνησης θα οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές, που σημαίνει την οικονομία σε καταστροφή και την Ελλάδα σε αδιέξοδο.
Ο κ. Βενιζέλος τόνισε ότι αυτή η τακτική «μολύνει» πλέον και άλλους πολιτικούς φορείς. Επέκρινε μάλιστα τον κ. Κουβέλη διότι δηλώνει πως δεν θα συνεργαστεί με άλλο κόμμα και θα επιζητήσει επανάληψη των εκλογών, «αναπαράγοντας το επιχείρημα του κ. Σαμαρά».
Συνεχίζοντας, ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ έκανε λόγο για «επιδημία», φέρνοντας ως παράδειγμα τον κ. Τσίπρα, λέγοντας ότι «σήμερα είπε το εξής αμίμητο: Θα πάρω και εγώ εντολή σχηματισμού κυβέρνησης από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δεν θα την επιστρέψω. Θα ζητήσω να σχηματίσω κυβέρνηση». Θα γίνει πρωθυπουργός δηλαδή, θα κάνει την δική του κυβέρνηση και θα πάει στη Βουλή και με τον λαό στους δρόμους θα διεκδικήσει να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης» σημείωσε ο κ. Βενιζέλος.
Χαρακτήρισε επίσης τις δηλώσεις του κ. Τσίπρα ως «θεσμικό παραλήρημα», λέγοντας πως «κάποιοι με κυνικό τρόπο εμπορεύονται ψευδαισθήσεις». Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ σκέπτεται εκτός συνταγματικού πλαισίου ή λέει ωμα πολιτικά ψέματα είπε ο κ. Βενιζέλος.
Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είπε ακόμη ότι «εμείς είμαστε στο μέσον του πολιτικού φάσματος. Πάντα αυτή η μεγάλη προοδευτική παράταξη ήταν στο μέσο του πολιτικού φάσματος. Θέλουμε να είμαστε το πρώτο κόμμα. Όχι γιατί αντιμετωπίζουμε ποδοσφαιρικά τις εκλογές και θέλουμε να νικήσει η ομάδα μας, αλλά γιατί εκ των πραγμάτων εμείς είμαστε αυτοί που μπορούμε να διαμορφώσουμε τη μεγάλη συμμαχία των φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων, της υπευθυνότητας, της αλληλεγγύης και των προοδευτικών μεταρρυθμίσεων» ανέφερε ο κ. Βενιζέλος και πρόσθεσε με έμφαση:
«Εμείς έχουμε το σχέδιο, έχουμε τη στρατηγική της αυτοδύναμης Ελλάδας. Έχοντας την πρώτη θέση, μπορούμε να κοιτάξουμε αριστερά, να διαμορφώσουμε τον κεντροαριστερό πυρήνα της νέας κυβέρνησης και της νέας πλειοψηφίας. Να κοιτάξουμε και προς τον χώρο της συντηρητικής παράταξης, γιατί και εκεί υπάρχουν φιλοευρωπαϊκές σοβαρές δυνάμεις και να διαμορφώσουμε τον εθνικό συναγερμό γιατί όλοι μαζί πρέπει να σηκώσουμε στους ώμους μας την Ελλάδα».
Ολοκληρώνοντας την ομιλία του στο Εργατικό Κέντρο Κομοτηνής, ο κ. Βενιζέλος κάλεσε τους φίλους και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ, «να πάρουν την υπόθεση των εκλογών στα χέρια τους» και «να διαδώσουν τις ιδέες του κινήματος πόρτα - πόρτα», ενώ η εκδήλωση έκλεισε με την παρουσίαση των υποψηφίων βουλευτών της Αν. Μακεδονίας και Θράκης.

Δεν με αγγίζει καμία κατηγορία, λέει ο Άκης Τσοχατζόπουλος


Αθήνα
Για πρακτικές «ανθρωποφαγίας», ακόμη και βιολογικής εξόντωσης, κάνει λόγο σε δήλωσή του ο προφυλακισμένος πρώην υπουργός Άκης Τσοχατζόπουλος, ενώ για την προφυλάκιση της συζύγου αναφέρει ότι έγινε χωρίς καμία απόδειξη ή ένδειξη σε βάρος της.

«Το μόνο, για το οποίο έχει την απόλυτη ευθύνη, είναι να αναθρέψει το παιδί μας 5,5 ετών, καθώς και να στηρίξει το σπίτι και την οικογένειά της» σημειώνει ο κ. Τσοχατζόπουλος και συμπληρώνει πως είναι αθώος και πως έπειτα από 40 χρόνια στην πολιτική ζωή δεν τον αγγίζει καμία κατηγορία.

Η δήλωση του κ. Τσοχατζόπουλου έχει ως εξής: «Μπροστά στις κάλπες που βρίσκονται πλέον οι Έλληνες πολίτες, απαιτούν αλήθεια, ειλικρίνεια, φως παντού και για όλους, αυτοκριτική και ανάληψη ευθύνης από τον καθένα για τη στάση και το έργο του μέχρι τώρα.

» Ερωτώ, λοιπόν, σήμερα ξανά: Αποδέχονται οι σημερινές ηγεσίες των δύο κομμάτων ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να συνεχίσουν και να επεκτείνονται μάλιστα οι πρακτικές 'ανθρωποφαγίας' και εξόντωσης, πολιτικά, κοινωνικά, ηθικά, ακόμη και βιολογικά, των κομματικών αντιπάλων;

» Είμαι βέβαιος και πάλι ότι θα καταδικάσουν όλοι απερίφραστα τέτοιες πρακτικές. Στην πράξη όμως άλλα έκαναν, όπως τους αποκάλυψε η Δικαιοσύνη με την τελεσίδικη απόφαση του Δικαστικού Συμβουλίου του Ανωτάτου Ειδικού Δικαστηρίου τον Αύγουστο του 2011, όταν κήρυξε απαράδεκτη και ανυπόστατη την άσκηση ποινικής δίωξης της Βουλής για παθητική δωροδοκία εναντίον μου.

» Τότε που με τις εσωκομματικές τους πλειοψηφίες ΠΑΣΟΚ και ΝΔ χειραγώγησαν από κοινού το σύνολο σχεδόν του Κοινοβουλίου. Άρα στην πράξη προωθούν μια πρωτοφανή πολιτική δίωξη με νομικό μανδύα, που τυπικά έχει στόχο εμένα, στην ουσία όμως μετατρέπει σε θύματα όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, ακόμη και τα ανήλικα παιδιά.

» Η χθεσινή αυθαίρετη επιβολή από τον Ανακριτή και τον Εισαγγελέα προσωρινής κράτησης στη σύζυγό μου Β. Τσοχατζοπούλου έγινε με πλήρη αγνόηση των όρων που προβλέπει ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, αλλά και χωρίς καμία απόδειξη ή ένδειξη σε βάρος της.

» Έγινε με πλήρη αγνόηση του γεγονότος ότι είναι νόμιμη ιδιοκτήτρια του διαμερίσματός μας, που αποκτήθηκε με απόλυτα διαφανείς όρους, με τραπεζικό δανεισμό ύψους 850.000 ευρώ -με εμένα εγγυητή στα τραπεζικά συμβόλαια δανείου, καθώς και στις υποθήκες που έχουν εγγραφεί στα υποθηκοφυλακείο-, και σταδιακή καταβολή του υπόλοιπου τιμήματος των 450.000 ευρώ, -αποκλειστικά από ίδιους πόρους που καλύπτονται από τα εισοδήματα όλων των προηγούμενων ετών, όπως έχουν δηλωθεί στις φορολογικές μας δηλώσεις-, στη διάρκεια της τριετίας 2006-2009 προς τα συνεργεία που ολοκλήρωσαν τις κατασκευές του σπιτιού.

» Πέραν τούτου, όμως, ουδεμία σχέση έχει εκείνη με οποιοδήποτε άλλο, διοικητικό, πολιτικό, οικονομικό, τεχνικό θέμα που εξετάζει η Δικαιοσύνη στο πλαίσιο της έρευνάς της.

» Το μόνο, για το οποίο έχει την απόλυτη ευθύνη, είναι να αναθρέψει το παιδί μας 5,5 ετών, καθώς και να στηρίξει το σπίτι και την οικογένειά της.

» Πέραν της τελεσίδικης νομικής κρίσης του Δικαστικού Συμβουλίου του ΑΕΔ, και στην πράξη, όπως βεβαίωσαν οι ελεγκτικές Αρχές του ΣΔΟΕ και της Δικαιοσύνης στη Βουλή, καμία σχέση δεν υπάρχει ούτε με δωροδοκίες, ούτε με 'ξέπλυμα βρώμικου χρήματος'. Έτσι, εφαρμόζοντας έμπρακτα τη θεωρία της 'οικογενειακής ευθύνης', εξελίσσεται η 'επιχείρηση προσωρινής κράτησης'. Μετά από έμενα τη Μ. Εβδομάδα, την κόρη μου Αρετή, μητέρα τριών ανήλικων παιδιών, προχτές, με την απαράδεκτη προσωρινή κράτηση και της συζύγου μου, χτες, -αδιαφορώντας ότι έτσι εγκαταλείπεται μόνο του το 5,5, ετών παιδί μας-, ολοκληρώνεται το σχέδιο εξόντωσης που οδηγεί στη διάλυση της οικογένειας μου.

» Κάποιοι μου λένε: 'Πες τα. Αποκάλυψε ποιοι είναι πίσω, ποιοι χρεώνονται επιτέλους αυτές τις αήθεις, εγκληματικές, απάνθρωπες πολιτικές διώξεις, επί 20 μήνες, ποδοπατώντας έτσι τα ανθρώπινα δικαιώματα και τους δημοκρατικούς θεσμούς'.

» Απαντώ: Στο φυσικό Δικαστή, όπου γρήγορα θα βρεθούμε, πρέπει και θα ειπωθούν όλα. Εκεί θα λάμψει η αλήθεια, θα καταρρεύσει το ψεύδος, θα αποκαλυφθεί ποιοι τίμησαν το δημόσιο συμφέρον και την υπηρεσία στην πατρίδα μας και στο λαό μας.

» Προσωπικά δηλώνω ότι δεν εκβιάζομαι. Σαράντα χρόνια στην πολιτική ζωή της χώρας, τα ξέρω όλα. Είμαι αθώος, δεν με αγγίζει καμία κατηγορία, ούτε τα ψεύδη, οι συκοφαντίες και οι λάσπες.

» Δε θα μείνει τίποτα στο σκοτάδι. Όλα στο φως».

27 Απριλίου 2012

ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ- Γ.ΚΑΝΙΣΚΕΡΗΣ- ΜΕΓΑΣ ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ

Οταν ιδρύθηκε ο σύλλογος των απανταχού Μακρυραχιωτών αποφασίσαμε ομόφωνα να ονομαστεί «Γεώργιος Κανισκέρης» , και αυτό για να τιμήσουμε τον μεγάλο ευεργέτη του χωριού μας, ο οποίος ξενιτεύτηκε σε πολύ μικρή ηλικία από τη Μακρυράχη, έζησε όλη του τη ζωή μακριά από την πατρίδα του, πλούτισε, όμως η ψυχή του και το μυαλό του ήταν πάντα σ’ αυτήν και απόδειξη τα όσα προσέφερε, όσο ζούσε, αλλά και μετά το θάνατό του στο χωριό μας και όχι μόνο.
Θεωρήσαμε χρέος μας λοιπόν να παρουσιάσουμε και να φωτίσουμε περισσότερο τη ζωή του και την προσωπικότητα του, ώστε να συνεχίσει να παραμένει ζωντανή η μνήμη του σε όλους μας, μεγαλύτερους και νεότερους,και τρανή απόδειξη ότι ο πλούτος και τα χρήματα, όταν χρησιμοποιούνται και για το καλό της κοινωνίας εξασφαλίζουν την υστεροφημία.

Τα πρώτα χρόνια της ζωής του
Γεννήθηκε στη Μακρυράχη το 1857.
Δεν έμαθε γράμματα, παρά μόνο λίγα «κολυβογράμματα», όπως συνήθιζε ο ίδιος να λέει, που του τα έμαθε ο παπάς του χωριού. Οι γονείς του ήταν φτωχοί, όπως και οι περισσότεροι στο χωριό την εποχή εκείνη, γιατί ήταν ακόμη υπό τουρκική κατοχή, αφού η Θεσσαλία ελευθερώθηκε το 1881. Οι συνθήκες λοιπόν ήταν πολύ δύσκολες, γι’ αυτό και πάρα πολλοί νέοι ξενιτεύονταν, κυρίως προς Κωνσταντινούπολη, Αίγυπτο, Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη τύχη.
Το ίδιο έκανε και ο Γεώργιος Κανισκέρης. Έφυγε από το χωριό σε πολύ μικρή ηλικία και πρώτος σταθμός η Κωνσταντινούπολη. Εκεί διδάχτηκε την τέχνη της υποδηματοποιείας. Γρήγορα όμως τον τράβηξε η πλούσια χώρα της Αιγύπτου, όπως και τόσους άλλους Πηλιορείτες.

Έφτασε στην Αλεξάνδρεια και για μικρό χρονικό διάστημα φιλοξενήθηκε στο σπίτι του Μακρυραχιώτη Ιωάννη Λεχωνίτου , πατέρα του μετέπειτα γαμπρού του, προσφέροντας εκεί τις υπηρεσίες του, ως προστατευόμενός του.
Η έμφυτη όμως ανησυχία του δεν τον άφηνε να ησυχάσει. Μετά από λίγο χρονικό διάστημα άφησε την Αλεξάνδρεια και πήγε προς το εσωτερικό της Αιγύπτου, στο Μπένι – Σουέφ και άρχισε να ασκεί την τέχνη του υποδηματοποιού που είχε μάθει στην Κωνσταντινούπολη. Εκεί έκανε τα πρώτα βήματα της εμπορικής του σταδιοδρομίας.
Οικονομικές δραστηριότητες
Γεννημένος καθώς ήταν με εμπορικό πνεύμα ,μόλις εξοικονόμησε κάποιο χρηματικό ποσό, άρχισε να εμπορεύεται σιτάρι, αρχίζοντας από σακί- σακί. Όταν το κεφάλαιό του αυξήθηκε, και την εποχή εκείνη δεν ήταν δύσκολο για έναν εργατικό και έξυπνο έμπορο, δραστηριοποιήθηκε και στο εμπόριο βαμβακιού περιοριζόμενος αρχικά σε ντόπιες αγοροπωλησίες.


Χάρη στην εμπορική του ικανότητα και την εργατικότητά του δεν άργησε να εξελιχθεί σε μεγαλέμπορο και να επεκτείνει τον κύκλο των εργασιών του. Συγκεκριμένα ιδρύει το 1902 γραφείο στην Αλεξάνδρεια, όπου και ο ίδιος μετά από τέσσερα χρόνια εγκαταστάθηκε μόνιμα. Στο μεταξύ ίδρυσε στο Μπένι - Σουέφ συνεταιρικό εκκοκιστικό εργοστάσιο. Όσο διαρκούσε ο πόλεμος στην Ευρώπη, αγόρασε ένα ακόμη τέτοιο εργοστάσιο συνεταιρικά με τον μπατζανάκη του και συμπατριώτη του Ευάγγελο Δ. Ευαγγέλου.


Ο Γεώργιος Κανισκέρης εκτός από την εμπορική ευφυία και την εργατικότητά του διέθετε μεγάλη τόλμη και αποφασιστικότητα, αρετές που προκαλούν την τύχη, αν παραδεχτούμε το γνωμικό «η τύχη βοηθάει τους τολμηρούς». Πράξεις που οι άλλοι τις θεωρούσαν άστοχες και εκ των προτέρων καταδικασμένες σε αποτυχία, έφεραν στον Κανισκέρη τα περισσότερα κέρδη.


Το 1906 που εγκαταστάθηκε οριστικά στην Αλεξάνδρεια, άρχισε να ασχολείται και με το εμπόριο κρεμμυδιών σε μεγάλη κλίμακα ριψοκινδυνεύοντας πολλές φορές την περιουσία του. Αργότερα αναδείχτηκε ως ένας από τους μεγαλύτερους εξαγωγείς κρεμμυδιών, τα οποία κυρίως προμηθευόταν απ’ ευθείας από το εσωτερικό της Αιγύπτου με αντιπροσώπους του, τους οποίους έστελνε μέχρι και το τελευταίο χωριό.


Δείγμα της τόλμης του και της διορατικότητάς του στις επιχειρήσεις του είναι και το εξής. Όταν οι Γερμανοί (κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου πολέμου) είχαν φτάσει στη διώρυγα του Σουέζ, το βαμβάκι είχε φτάσει σε εξευτελιστική τιμή, λόγω της αποχής των εμπόρων από την αγορά του. Τότε λοιπόν παρουσιάστηκε ως ο μόνος αγοραστής και κέρδισε πάρα πολλά χρήματα, όταν αργότερα άρχισε να ανεβαίνει η τιμή του. Από τότε χρονολογείται και η μεγάλη αύξηση του εξαγωγικού του εμπορίου.
Η περιουσία του αυξανόταν συνεχώς και από κάποια στιγμή αρχίζει να επενδύει τα κεφάλαιά του σε γη και ακίνητα. Αναμιγνύεται και με τη γεωργία, αγοράζοντας μεγάλες καλλιεργήσιμες εκτάσεις γης. Επίσης αρχίζει να αγοράζει ακίνητα, σπίτια και αποθήκες βαμβακιού, τα οποία αργότερα ανοικοδόμησε σύμφωνα με τα νεότερα σχέδια της αρχιτεκτονικής.


Το 1918 αποβλέποντας στη μεταβίβαση των εργασιών του στον ικανότατο και δραστήριο γιο του Δημήτριο μετατρέπει την επωνυμία του εμπορικού του οίκου σε «Δημήτριος Κανισκέρης και Σία». Και ο προοδευτικότατος αυτός νέος θα προήγαγε ακόμη περισσότερο τις δραστηριότητες της εταιρείας του πατέρα του αν δεν ερχόταν το 1920 ο πρόωρος θάνατός του, και έτσι τα όνειρα του πατέρα παρέμειναν ανεκπλήρωτα. Μετά το γεγονός αυτό το 1923 ο Κανισκέρης για να απαλλαγεί από τις ευθύνες του εμπορίου, σχηματίζει την εταιρεία «Βασιλόπουλος και Σία», της οποίας όμως κυριότερος μέτοχος παρέμεινε ο ίδιος.


Οικογένεια
Ο Γεώργιος Κανισκέρης παντρεύτηκε την καταγόμενη από τη Ζαγορά Ζωή Κανελή και απέκτησαν πέντε παιδιά, ένα αγόρι το Δημήτριο και τέσσερεις κόρες, την Αικατερίνη μετέπειτα σύζυγο του Γεωργίου Βασιλόπουλου, τη Μαρία σύζυγο του Σόλωνα Λεχωνίτου, την Τερψιχόρη σύζυγο του Ευσταθίου Λαγουδάκη και Θεοδώρα σύζυγο Μοδινού. Έχασε όμως τη γυναίκα του πολύ νέα όταν τα παιδιά ήταν μικρά και τα μεγάλωσε μόνος του, μεταλαμπαδεύοντας τους τις ελληνοορθόδοξες αρχές του.


O γιος του Δημήτριος ήταν ένας λαμπρός νέος, δραστήριος, σεμνός αν και πλούσιος, με μια καρδιά γεμάτη καλοσύνη, πρόθυμος να βοηθήσει και να ανακουφίσει κάθε δυστυχία που συναντούσε στο δρόμο του.
Τα ελληνικά και πατριωτικά του αισθήματα, χαρακτηριστικό γνώρισμα όλης της οικογένειας, που με κάθε τρόπο γινόταν εμφανή, τον οδήγησαν στην Ελλάδα, για να υπηρετήσει την πατρίδα. Όμως η μοίρα δε στάθηκε με το μέρος του, αφού εκεί έχασε τη ζωή του, πιστός στο καθήκον του.

Σύμφωνα με πληροφορίες των εφημερίδων της εποχής εκείνης κηδεύτηκε στη Μητρόπολη με κάθε μεγαλοπρέπεια, παραβρέθηκαν δε στην εξόδιο ακολουθία σπουδαίες προσωπικότητες της Ελλάδας και της ομογένειας της Αιγύπτου, όπως ο αυλάρχης του βασιλιά, βουλευτές, ανώτεροι στρατιωτικοί και διευθυντές τραπεζών, ενώ απόσπασμα τιμητικής φρουράς τον συνόδευσε μέχρι την τελευταία του κατοικία.


Η απώλεια του γιου του στάθηκε μεγάλο πλήγμα για τον Γεώργιο Κανισκέρη, που σχεδίαζε να του αναθέσει όλες τις εμπορικές του δραστηριότητες, όπως προαναφέρθηκε.


Ευεργεσίες εν ζωή στη Μακρυράχη
Οι πολλές του δραστηριότητες και η μεγάλη περιουσία που απέκτησε δεν τον έκαναν ποτέ να ξεχάσει τις ρίζες του, την ιδιαίτερή του πατρίδα και τους ανθρώπους που άφησε πίσω του. Γι’ αυτό από πολύ νωρίς άρχισε το φιλανθρωπικό του έργο.
Πρωταρχικό του μέλημα στάθηκε η μόρφωση των μικρών συμπατριωτών του μια και ο ίδιος στερήθηκε αυτού του αγαθού. Στη Μακρυράχη λοιπόν ίδρυσε το «Κανισκέρειο Παρθεναγωγείο», σχολείο που λειτουργούσε με δικά του έξοδα και πληρώνονταν οι δάσκαλοι μέχρι που τα σχολεία έγιναν δημόσια και τα ανέλαβε το κράτος. Την 20η Ιουλίου1903 έγιναν οι πρώτες εξετάσεις μαθητριών. Το κτίριο είχε αποπερατωθεί ένα χρόνο πριν. Στις εξετάσεις παρευρίσκονταν ο Κανισκέρης με τη γυναίκα του, καθώς και όλοι οι κάτοικοι του χωριού. Τον Κανισκέρη που βράβευσε μαθήτριες προσφώνησε ο υποδιευθυντής του πολυτεχνείου Αθηνών Ιωάννης Ραπτάκης και η διευθύντρια του Παρθεναγωγείου Τασία Γομφρέτη εκ μέρους των Μακρυραχιωτών.


Επίσης για πάρα πολλά χρόνια πλήρωνε γιατρό για τη δωρεάν περίθαλψη των κατοίκων του χωριού, παρέχοντας δωρεάν και τα φάρμακα.


Με χρήματά του κατασκευάστηκαν στο χωριό δρόμοι, υδραγωγείο, βρύσες (βρύση πλατείας, τρανή βρύση) , επισκευάστηκε η κεντρική εκκλησία του Αγίου Ιωάννου Προδρόμου, και κτίστηκε το εξωκκλήσι της Παναγίας. Επίσης προίκιζε πολλές άπορες κοπέλες. Γενικά ήταν πρόθυμος να βοηθήσει σε κάθε τι που του ζητούσε η κοινότητα ή οι συγχωριανοί του. Και αυτοί όμως σε ένδειξη ευγνωμοσύνης πολλές φορές του έστελναν σχετικά ψηφίσματα.


Κάθε φορά που επισκέπτονταν τη Μακρυράχη, μια αντιπροσωπεία τον υποδέχονταν μισή ώρα έξω από το χωριό και τον συνόδευαν με πανηγυρικούς πυροβολισμούς μέχρι την είσοδο του χωριού. Εκεί τον περίμεναν οι μαθήτριες του σχολείου παρατεταγμένες και πολύς κόσμος τον υποδέχονταν με ενθουσιασμό και τον έραιναν με λουλούδια. Στους δρόμους υπήρχαν αψίδες με την επιγραφή « Καλωσήλθες Μεγάλε Ευεργέτα».


Κατά τη διάρκεια της παραμονής του στο χωριό, η οποία περιορίζονταν σε δύο τρεις μέρες γίνονταν πανηγύρι με τη συμμετοχή όλων των συγχωριανών που έτρωγαν και γλεντούσαν μέχρι το πρωί. Κατά την τελευταία του επίσκεψη στο χωριό μετείχε στην υποδοχή του και τμήμα της Χριστιανικής Αδελφότητας των Νέων (ΧΑΝ) που παραθέριζαν στον Αη Γιάννη του Κισσού προς την οποία μάλιστα προσέφερε 5.000 δρχ. Με το ποσό αυτό η διοίκηση κατασκεύασε στον Αη Γιάννη παράπηγμα που έφερε το όνομά του.


Στη Ζαγορά με δικά του χρήματα ανήγειρε το καλλιτεχνικότατο ηρώο στην πλατεία του Αγίου Γεωργίου για τους πεσόντες στον πόλεμο του 1912-1913, που υπάρχει εκεί ως σήμερα.
Από τα πρώτα επίσης εθνικά του έργα, όσο ζούσε, ήταν η κατασκευή στο ζωολογικό κήπο Αθηνών ιδιαίτερου περιπτέρου για τα πουλιά. Το περίπτερο αυτό έφερε το όνομά του.


Η διαθήκη
5)Τα αποσπασματα 
Στην τελευταία διαθήκη του, όσον αφορά τη Μακρυράχη ορίζει ότι κατέθεσε στην Εθνική Τράπεζα Ελλάδος στην Αθήνα επ’ ονόματι της κοινότητας Μακρυράχης εξήντα (60) ομολογίες και με τους τόκους αυτών να προικίζονται κάθε χρόνο μία ή δύο ορφανές κοπέλες του χωριού, κατά προτίμηση ορφανές και από πατέρα και από μητέρα, τις οποίες θα εκλέγει η κοινότητα του χωριού και ο γάμος θα γίνεται την ημέρα του Αγίου Γεωργίου. «Την κατάθεσιν ταύτην των ανωτέρω εξήκοντα ομολογιών παρά τη εθνική τραπέζη της Ελλάδος εν Αθήναις έκαμα με τον όρον να εισπράττω εγώ τα τοκομερίδια αυτών εφ’ όσον ζω διά λογαριασμόν του χωρίου Μακρυρράχης, μετά τον θάνατόν μου δε να τα εισπράττει απ’ ευθείας η κοινότης του ανωτέρω χωρίου».


Ορίζει επίσης όπως «η κοινότης του χωρίου Μακρυρράχη δαπανά κατ’ έτος ποσό δέκα (10) λιρών Αγγλικών προς τέλεσιν ετησίου μνημοσύνου υπέρ των τεθνεώτων της οικογενείας κατά την Κυριακήν της Ορθοδοξίας» πράγμα που συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Σε άλλο σημείο της διαθήκης του αναφέρει στο κληροδότημα την πληρωμή γιατρού για να θεραπεύει δωρεάν τους κατοίκους .Επίσης και παροχή μιας υποτροφίας μέχρι αποφοιτήσεως από το Πανεπιστήμιο Αθηνών σε ένα μαθητή εκ των αρίστων του χωριού κατ’εκλογή της κοινότητας και του Διευθυντή του Σχολείου. Μετά το τέλος των σπουδών να εκλέγεται άλλος . Αυτοί οι όροι εφαρμόστηκαν για κάποιο μικρό χρονικό διάστημα.


Όλοι γνωρίζουμε το παλιό κοινοτικό και μάλιστα εμείς οι μεγαλύτεροι θυμόμαστε να στεγάζονται εκεί το ιατρείο και τα γραφεία της κοινότητας. Ήταν και αυτό δωρεά του Γεωργίου Κανισκέρη καθώς και η πλατεία του χωριού. Αναφέρει στη διαθήκη. «Εις την κοινότητα του χωρίου Μακρυράχη δωρίζω μίαν οικίαν, αγόρασον από την Άννα Αναγνωστοπούλου, ως φαίνεται εκ του συμβολαίου με ημερομηνίαν 17 Ιανουαρίου 1925. Η ως άνω οικία θα χρησιμεύση ως Παρθεναγωγείον ή οίκημα του ιατρού».
Επίσης αφήνει ονομαστικά σεβαστά ποσά σε συγγενείς του, ξαδέρφια και ανήψια στη Μακρυράχη και στο Βόλο.


«Εις την Αικατερίνην Ν Δούλου όπου διαμένει εις το χωρίον μου Μακρυρράχη, ανεψιά μου, ορίζω οι κληρονόμοι μου να της μετρήσουν λίρες Αγγλίας τριακοσίας εις μνήμην μου. Επίσης εις την ανεψιά μου Ελένην Ι. Εκονόμου όπου διαμένη εις χωρίον μου Μακρυρράχη ορίζω οι κληρονόμοι μου να της μετρήσουν λίρας Αγγλίας πεντακοσίας εις μνήμην μου. Επειδή έχη πολλά τέκνα της άφησον περισσότερα. Εις τα τέκνα της μακαρίτιδος ανεψιάς μου Αριστέας Γ. Μαλαχιά όπου διαμένουν εις το χωρίον Μακρυρράχη ορίζω οι κληρονόμοι μου να τους μετρήσουν λίρας Αγγλίας τριακοσίας εις μνήμην μου.»


Στη Ζαγορά είχε υποσχεθεί την ανέγερση βιβλιοθήκης σε αντικατάσταση της παλαιάς για την καλύτερη προστασία των πολυτίμων βιβλίων και χειρογράφων. Αναφέρει στη διαθήκη του:
«Επροτίμησα να προικίσω το χωρίον της Ζαγοράς με βιβλιοθήκην, όπερ έπραξα ήδη εν ζωή, αγοράσας το κατάλληλον προς τούτο ακίνητον εις το πρώτον πάτωμα του οποίου θα γίνει η εγκατάστασις της βιβλιοθήκης, ήτις θα συντηρείται εκ του εισοδήματος των δύο μαγαζείων, εξ ων αποτελείται το ισόγειον του αγορασθέντος ακινήτου, όπερ θα φέρη επί της προσόψεως και επί προς τούτο τοποθετησομένης μαρμαρίνης πλακός την εξής επιγραφήν «Δωρεά Γεωργίου Δ. Κανισκέρη». Το ειρημένον ακίνητον καταλείπω λόγω κληροδοτήματος εις την κοινότητα του χωρίου Ζαγορά Πηλίου».


Ευεργεσίες στην Αίγυπτο. 
Κανισκέρειο ορφανοτροφείο

Η ευγνωμοσύνη των Ελλήνων για τη χώρα που τους υποδέχτηκε και τους επέτρεψε να μεγαλουργήσουν εκφράστηκε με την ίδρυση μεγάλων και σημαντικών ιδρυμάτων με ευρύτατη κοινωφελή
δράση και ακόμη με τη διάθεση μεγάλου μέρους της περιουσίας τους προκειμένου να καλύψουν ελλείματα των κοινοτήτων τους. Το ίδιο έπραξε και ο Γ. Κανισκέρης.


Προσέφερε σημαντικές δωρεές σε ελληνικά και αιγυπτιακά φιλανθρωπικά ιδρύματα στο Μπένι Σουέφ και στην Αλεξάνδρεια καθώς και στο ελληνοορθόδοξο Πατριαρχείο.
Όμως η μεγαλύτερη προσφορά του στην ελληνική παροικία της Αλεξάνδρειας ήταν η ίδρυση του Κανισκέρειου ορφανοτροφείου Αρρένων, 
για την οποία προσφορά του τον ευγνωμονούσαν χιλιάδες ορφανά παιδιά. Το ίδρυμα αυτό περιμάζευε από τη δυστυχία και φιλοξενούσε φτωχά ελληνόπουλα για να τους μορφώσει, να τους μάθει μια τέχνη, ένα επάγγελμα και να τους αποδώσει αργότερα στην κοινωνία χρήσιμους πολίτες με ελληνοορθόδοξες αρχές.


Για το Κανισκέρειο ορφανοτροφείο και τον τρισυπόστατο ναό του Αγίου Γεωργίου που βρίσκεται μέσα σ’ αυτό εδαπάνησε 20.000 λίρες, το προικοδότησε δε με μετοχές 8.000 λιρών για τη λειτουργία του. Τα στοιχεία αυτά αναφέρονται στη διαθήκη του.

Τα εγκαίνεια του Κανισκέρειου ορφανοτροφείου αποτέλεσαν ένα πολύ σημαντικό γεγονός για την ελληνική παροικία. Πλήθος κόσμου παρευρέθηκαν για να τιμήσουν τον μεγάλο ευεργέτη Γ.Κανισκέρη. Οι εφημερίδες της Αλεξάνδρειας αφιέρωσαν πολυσέλιδα άρθρα προβάλλοντας ιδιαίτερα το γεγονός.


Κατά τη διάρκεια της τελετής των εγκαινείων του Κανισκέρειου ορφανοτροφείου προσφωνώντας ο πρόεδρος του συλλόγου «Αισχύλος – Αρίων» το μεγάλο ευεργέτη του ιδρύματος Γ. Κανισκέρη μεταξύ άλλων ανέφερε και τα εξής:


«Σε μένα έλαχε η μεγάλη τιμή κατ’ εντολήν της ευεργετούμενης σήμερον ελληνικής ενώσεως «Αισχύλος-Αρίων» να σε προσφωνήσω και να εξυμνήσω τας αρετάς σου και την κοινωφελή χειρονομίαν, την οποίαν έκαμες θυσιάζων μέγα μέρος της δι’ εντιμοτάτης και ακαταπαύστου πολυετούς εργασίας κτηθείσης περιουσίας σου, προς ανέγερσιν εκκλησίας και ορφανοτροφείου αρρένων διά την ένωσίν μας».
ι
«Εν των μεγαλουργών τούτων τέκνων της αναγεννηθείσης πατρίδος μας,είς των εξόχων τούτων ομογενών οι οποίοι τα διά τόσων κόπων κτηθέντα πλούτη γνωρίζουν να χρησιμοποιούν Χριστιανικώς και Ελληνοπρεπώς είσαι και συ μεγάθυμε Ευεργέτα και προστάτα των ορφανών, Γεώργιε Κανισκέρη, διότι Συ έστησας Ηρώον των εν τω πολέμω πεσόντων εις Ζαγοράν του Πηλίου, Συ ευεργέτησας την ιδιαιτέραν σου πατρίδα Μακρυρράχην ποικιλοτρόπως, ανεγείρων εκεί εκκλησίαν, ποτίζων τους διψώντας διά του υδραγωγείου σου, τρέφων τους πεινώντας και θεραπεύων δωρεάν τους ασθενείς διά της εκεί εγκαταστάσεως εν, επί τούτου, οικήματι ιατρού υπό σου μισθοδοτουμένου. Συ επροίκισας και προικίζεις ορφανάς κόρας. Συ τώρα κτίζεις εδώ εκκλησίαν και λαμβάνεις υπό την προστασίαν σου τα ορφανά ταύτα της ενώσεως μας. Η μνήμη σου Γεώργιε Κανισκέρη θέλει παραμείνει εσαεί τιμωμένη παρά τοις μεταγενεστέροις.


Το ευεργετικόν τούτο ίδρυμα το στεγαζόμενον διά της γενναιοδωρίας σου θέλει παραμείνει εν τη φιλοξένω ταύτη της Αιγύπτου χώρα παράδειγμα αξιοζήλευτον προς μνήμην εις τε τους συγχρόνους και τους μεταγενεστέρους ενταύθα πλουσίους ομογενείς.


Ζήτω επ’ αγαθώ της ομογενούς ενταύθα παροικίας του εν Αιγύπτω Εληνισμού και του έθνους ο μέγας Ευεργέτης της ενώσεως μας και πατήρ των ορφανών Γεώργιος Κανισκέρης».




Ο άνθρωπος
Συνεντευξη εγγονης για Κανισκερη

Το ισορροπημένο του μυαλό φαίνονταν σε όλες τις εκδηλώσεις και ως έμπορος και κοινωνικός άνθρωπος, ως έλληνας και οικογενειάρχης. Άνθρωπος με βαθιά θρησκευτική πίστη, με κοινωνική ευαισθησία και σεμνότητα παρέμεινε πιστός στις αρχές του και με αυτές τις αρχές μεγάλωσε την οικογένεια του. 
Εκτιμούσε και σεβόταν όλους τους μορφωμένους ανθρώπους και κάθε αξία γενικότερα. Ήταν φιλομαθής και αγαπούσε ιδιαίτερα την ιστορία, κυρίως τους Βίους Παράλληλους, τους οποίους, καθώς λένε όσοι τον γνώριζαν, είχε σχεδόν αποστηθίσει. 
Ήταν εύθυμος χαρακτήρας και οι σύγχρονοί του είχαν να θυμούνται τις διασκεδάσεις που διοργάνωνε στο σπίτι του ή συμμετείχε ο ίδιος.
Στις εμπορικές του συναλλαγές ήταν τίμιος και ειλικρινής και είχε κερδίσει την εμπιστοσύνη όλων που συνεργάζονταν μαζί του. Παρόλη τη μεγάλη περιουσία που απέκτησε, εξακολουθούσε να είναι ο απλός και απέριττος άνθρωπος των πρώτων χρόνων της ζωής του στην Αίγυπτο.
Έχοντας λόγο ισχυρό κρατήθηκε φυσικός και ανεπιτήδευτος και αν δεν μπόρεσε να αποφύγει εν τέλει τιμές, που η πολιτεία, η κοινωνία και η εκκλησία του απέδωσαν, δεν επηρέασαν καθόλου το χαρακτήρα του αλλά παρέμεινε απλός, χωρίς έπαρση και χωρίς ματαιοδοξία.
Για τα αισθήματά του και την κοινωνική του προσφορά τιμήθηκε από μεν την ελληνική κυβέρνηση με τον Αργυρό Σταυρό του Σωτήρος, από δε την εκκλησία των Ιεροσολύμων με το Σταυρό του Παναγίου Τάφου.
Ο θάνατός του
Πέθανε στην Αλεξάνδρεια στις 8 Αυγούστου του 1929.
Ο θάνατός του αποτέλεσε πρώτη είδηση για τις εφημερίδες της εποχής εκείνης,10)σκαναρισμενα αρθρα
οι οποίες εκθείαζαν τη ζωή και την προσφορά του. Στην κηδεία του παραβρέθηκαν ο Πατριάρχης, οι αρχές της Αλεξανδρινής κοινότητας, πλήθος κόσμου ομογενών και ντόπιων, τα παιδιά του Κανισκέρειου Ορφανοτροφείου και με τη συνοδεία της φιλαρμονικής τον συνόδεψαν στην τελευταία του κατοικία. Ενταφιάστηκε στον περίβολο του Κανισκέρειου και αργότερα τα οστά του μαζί με της γυναίκας του και του γιού του εντειχίστηκαν στον ιερό ναό του ιδρύματος.
Επίλογος
Αυτός υπήρξε εν συντομία ο Γεώργιος Κανισκέρης, μέγας ευεργέτης της πατρίδας του και της ελληνικής παροικίας της Αιγύπτου. Από άσημο χωριατόπουλο εξελίχθηκε σε πολυτάλαντο επιχειρηματία που
διέθεσε μεγάλο μέρος των χρημάτων του για την ανακούφιση της δυστυχίας και της φτώχειας και τις ανάγκες της ιδιαίτερης του πατρίδας. Η ζωή του υπήρξε αφενός τόσο ευεργετική αφετέρου δε τόσο αβίαστα διδακτική, ώστε ο απέριττος αυτός και σεμνός άνθρωπος να αποτελεί αληθινό σύμβολο και παράδειγμα πειστικότατο για το πού μπορεί να οδηγήσει το ήθος και η προσήλωση στο σκοπό. ++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++