Διαβασαμε το ακολουθο αρθρο του διακεκριμενου Δημοσιογραφου και μελους της Ε.Σ.Η.Ε.Α κ Αντωνη Αντωνοπουλου και το δημοσιευουμε αυτουσιο- διοτι εκτος απο ενα αρθρο καλο το θεωρουμαι και ενα μηνυμα με πολλους αποδεκτες για δυστροπους ανθρωπους που ασκουν καποιο ειδος εξουσιας-η οποια τους εδοθη με συνθηκες "στους τυφλους- ο μονοφθλαμος ειναι βασιληας "!!!
Αρχη
Στους θύλακες όπου αναπτύσσεται ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας είτε είναι πολιτικοί είτε θρησκευτικοί ή ιδεολογικοί, η έννοια της αυτοκριτικής είναι απλά αδιανόητη ενώ η κριτική φαντάζει πάντα ως εχθρός και απειλή. Ισχύει το «νέο…δόγμα»(σ.σ.ο καθένας μπορεί να αποδώσει όποιο επίθετο θέλει) που υποστηρίζει πως «Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας». Μέση λύση δεν υπάρχει. Οι «εχθρικές» λοιπόν ενέργειες προκαλούν αντανακλαστικά ορμέμφυτης άμυνας αφού ενεργοποιούν σήμα κινδύνου. Οι ψυχολόγοι επιχειρώντας να εξηγήσουν τέτοιες συμπεριφορές επισημαίνουν πως «οι άνθρωποι στρατεύονται σε ολοκληρωτικά σχήματα για να γλιτώσουν από ανασφάλειες, συνήθως ανεπίγνωστες».
Αρχη
Στους θύλακες όπου αναπτύσσεται ο ολοκληρωτικός χαρακτήρας είτε είναι πολιτικοί είτε θρησκευτικοί ή ιδεολογικοί, η έννοια της αυτοκριτικής είναι απλά αδιανόητη ενώ η κριτική φαντάζει πάντα ως εχθρός και απειλή. Ισχύει το «νέο…δόγμα»(σ.σ.ο καθένας μπορεί να αποδώσει όποιο επίθετο θέλει) που υποστηρίζει πως «Ή είσαι μαζί μας ή είσαι εχθρός μας». Μέση λύση δεν υπάρχει. Οι «εχθρικές» λοιπόν ενέργειες προκαλούν αντανακλαστικά ορμέμφυτης άμυνας αφού ενεργοποιούν σήμα κινδύνου. Οι ψυχολόγοι επιχειρώντας να εξηγήσουν τέτοιες συμπεριφορές επισημαίνουν πως «οι άνθρωποι στρατεύονται σε ολοκληρωτικά σχήματα για να γλιτώσουν από ανασφάλειες, συνήθως ανεπίγνωστες».
Το προκάλυμμα τους ωστόσο βρίσκεται στο να διατυμπανίζουν ότι είναι υπέρ του διαλόγου και της ελευθερίας της έκφρασης. Φευ. Κούφια λόγια, καθώς αυτοαναιρούνται από τα ίδια τους τα έργα. Στην ολοκληρωτική σκέψη όπου και αν αυτή είναι προσανατολισμένη το σύμπτωμα είναι κοινό τα χαρακτηριστικά μιας νοοτροπίας. Τα άτομα αυτά όταν γίνονται στόχοι μιας κριτικής απαντούν πάντα. με οργή και θυμό. Ποτέ όμως δεν υπεισέρχονται με την απαντήσή τους στην ουσία των επιχειρημάτων που τους αντιτάχθηκαν. H απάντησή τους είναι εστιασμένη μόνο στο πρόσωπο που ασκεί τη κριτική και ο στόχος είναι ένας και μοναδικός: να εξουδετερωθεί ο κριτής, όχι να ανταπαντήσουν στα επιχειρήματα και τις θέσεις. Σημειώνει σε σχετικό άρθρο του στην Καθημερινή ο Χρήστος Γιανναράς :
«Eίναι στοιχείο ταυτότητας των ολοκληρωτικών σχημάτων και των ολοκληρωτικής νοο-τροπίας ανθρώπων: Nα μην απαντάνε στην κριτική, μόνο να μάχονται αυτόν που τους κρίνει. Nα θέλουν να τον αποδείξουν οπωσδήποτε ανυπόληπτο, αναξιόπιστο, δίχως το κύρος που θα καθιστούσε υπολογίσιμη και με απήχηση την κριτική του. Θέσεις και επιχειρήματα της κριτικής παρακάμπτονται, αγνοούνται. Aυτό που ενδιαφέρει είναι να σπιλωθεί με κάθε τρόπο ο κριτής, να εξοντωθεί ηθικά, να διασυρθεί το όνομά του. Mε ερμηνείες φαντασιώδεις των προθέσεων και κινήτρων του, με έντεχνα υπονοούμενα και διφορούμενους υπαινιγμούς για το ήθος του, το παρελθόν του ή ό,τι άλλο προσφέρεται ως ομιχλώδης, αλλά γόνιμος για υποψίες, καταλογισμός.
Δεν υπάρχει επίγνωση σκόπιμης συκοφαντίας, μόνο αυτοβεβαιότητα οφειλόμενης άμυνας. Γι’ αυτό και με ανθρώπους παγιδευμένους σε ολοκληρωτική νοοτροπία είναι αδύνατος ο διάλογος, η τεκμηρίωση, το επιχείρημα, η επίκληση της κοινής λογικής. Oι άνθρωποι κυριαρχούνται από τα αντανακλαστικά της άμυνας, μόνο. Δεν υπερασπίζουν θέσεις, πεποιθήσεις, ελπίδες, αλλά την ψυχολογική τους εγκύστωση στη συμπλεγματική αυτασφάλιση.
Aλλα τούς καταλογίζει η κριτική και σε άλλα απαντούν – είναι ο κανόνας.
Eπισημαίνει αλλοτρίωση και καπηλεία υψηλού λειτουργήματος η κριτική, αυτοί προπηλακίζουν τον κρίνοντα επειδή αγνοεί το ναρκισσιστικά προβαλλόμενο «κοινωνικό» τους έργο. Tους καταγγέλλει για εξουσιολαγνεία και φτηνή αρχομανία η κριτική, αυτοί χλευάζουν για εμπάθεια τον καταγγέλλοντα, αφού παραβλέπει τα πενιχρά τους «έξοδα παραστάσεως». Και καταλήγει υπογραμμίζοντας πως « Oι συκοφαντίες, η λασπολογία, η διαστροφή των πραγματικών δεδομένων δικαιώνονται όχι βέβαια από την κριτική σκέψη, αλλά από τις ενστικτώδεις ενορμήσεις της αυτοσυντήρησης και της κυριαρχίας – την έγκρυπτη αλογία που κορυφώνεται στη μέθη της εξουσίας.
Eτσι τα στεγανά της αυθυπεράσπισης γίνονται ερμητικά, δεν υπάρχει ενδεχόμενο ρωγμής για να ξεμυτίσει αυτοκριτική και θάρρος ειλικρίνειας. Kαι όσο πιο μεθυστική η δύναμη της εξουσίας, τόσο αναιδέστερη η προσχηματική οργή για τους αυθάδεις που επιμένουν στην κριτική εγρήγορση. H ολοκληρωτική νοο-τροπία θριαμβεύει σήμερα ίσως με ασύγκριτα πιο ραφιναρισμένες μεθόδους, όχι με αυτές της φρίκης των χιτλερικών στρατοπέδων και των σταλινικών Γκουλάγκ.
Mεθόδους «επικοινωνιακά» ακαταγώνιστες σε σύγκριση και με τις κάποτε παπικές αξιώσεις για plenitudo potestatis. Aπό τον νεοναζισμό των HΠA ως τον θριαμβικά καταξιωμένο πολιτικό αμοραλισμό των ευρωπαϊκών ηγεσιών, ίδια συμπτώματα... Kανένα επιχείρημα δεν αντιτάσσεται στην κριτική. Aπλώς, περιθωριοποιείται και διασύρεται όποιος τολμήσει την κριτική. Eίναι η αποτελεσματικότερη μέθοδος των γενναίων της υποταγής».
Τελός
Σ.Σ Το ΕΔΩ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ συγχαιρει τον αρθρογραφο ,και τον καλει στην Αλεξανδρεια να δωσει μια διαλεξη για το ιδιο θεμα !!
