Panhellenic Post - The Online Newspaper of Hellenism
http://PanhellenicPost.com
Για το θέμα της σύνταξης των περίπου 300 ευρώ, για την απονομή της οποίας απαιτείται, πλέον, “οι δικαιούχοι να διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια” και, μάλιστα, “να εξακολουθούν να διαμένουν κατά τη διάρκεια της συνταξιοδότησής τους”, στην Ελλάδα, η κρατική αντίληψη πως όποιος έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι και μπορεί, επομένως, να πράττει όπως θέλει, δεν μπορεί να έχει εφαρμογή σε ανθρώπους που αποστερούνται “από την μοναδική πηγή εισοδήματος που έχουν”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε μία από τις πολλές παρεμβάσεις της για το θέμα αυτό στο Υπουργείο Οικονομικών, η Γραμματέας του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) Δρ. Όλγα Σαραντοπούλου.
Η ίδια η Πανβορειοηπειρωτική Επιτροπή Αγώνα, σε συνεργασία με την Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα Ομογενών από την πρώην Σοβιετική Ένωση, όπως γράφει στο σχετικό ρεπορτάζ η συνεργάτις μας κα Θωμαϊς Παριανού, χαρακτήρισε “άδικη και κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου¨την περικοπή των συντάξεων και καταστροφικές, όπως τις αναφέρει, τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν. Στο πλαίσιο αυτό, ζητά από Κυβέρνηση και Βουλή την κατάργηση των περικοπών.
Η Αλήθεια είναι πως μέσα στα έτσι κι αλλιώς δυσβάσταχτα “μνημονειακά” μέτρα που βιώνουν οι Έλληνες, διαχωρισμοί, εξαιρέσεις και ιδιαίτερη μεταχείριση για συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, είναι παρεξηγίσιμες. Ωστόσο, όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους. Και εάν εξαίρεση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει το μέτρο που αποστερεί κάποιον πολίτη (ανεξαρτήτως του εάν είναι ομογενής ή όχι) από το μοναδικό του εισόδημα για την επιβίωση, τότε…
Μέσα στην καθολικότητα των πιέσεων της Τρόικας για την ανασύνταξη των οικονομικών του κράτους, δεν μπορεί να συνθλιβούν χιλιάδες άτομα που εκπατρίστηκαν κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες. Πολλές φορές, μάλιστα, χωρίς και δική τους ευθύνη, αφού μέσα στη φρενίτιδα εμφυλιοπεμικών, ή και απλώς πολεμικών καταστάσεων συχνά οι ατομικές ή και συλλογικές πράξεις ακολουθούν τη δική τους ανεξέλεγκτη πορεία και δυναμική. Οι άνθρωποι αυτοί, έζησαν τη ζωή τους σε χώρες με ανελεύθερα καθεστώτα και, φυσικά, όχι με τις καλύτερες συνθήκες, οικονομικές και κοινωνικές. Τώρα, κοντά στο τέλος του μύθου της ζωής επέστρεψαν οίκαδε προσβλέποντας στην ελάχιστη μέριμνα του ελληνικού κράτους.
Άλλωστε, δεν ήταν υποχρεωμένοι να προεξοφλούν ότι οι προϋποθέσεις που έθετε το ελληνικό κράτος για την (προνοιακή) συνταξιοδότησή τους -και τις οποίες πληρούσαν τότε- θα άλλαζαν άρδην και, μάλιστα, θέτοντας εκ των υστέρων εμπόδια ανυπέρβλητα.
Σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσε να έχει υπάρξει ένα “δίχτυ προστασίας” για όσους ομογενείς Βορειοηπειρώτες ή κατοίκους χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, διότι κυρίως αυτούς αφορούν οι νέες προϋποθέσεις που θέτει το κράτος, έχουν ήδη παλιννοστήσει. Οι νέες ρυθμίσεις ας αφορούσαν όσους από δω και μπρος θελήσουν να επιστρέψουν.
Όπως άλλωστε υπογραμμίζει στην παρέμβασή της η κα Σαραντοπούλου, “…οι οικονομικές και φορολογικές πολιτικές της Κυβέρνησης δεν πρέπει να έχουν μονάχα φοροεισπρακτικό χαρακτήρα, αλλά θα πρέπει να υποστηρίζουν κυρίως τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Είναι αδιανόητο, να καταδικάζονται άνθρωποι που ως μοναδικό εισόδημα εχουν μια πενιχρή σὐνταξη, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να προεκτείνουν το χρονικό όριο παραμονής στην Ελλάδα που ετίθετο ως προυπόθεση για την συνταξιοδότηση τους.”
Σε ό,τι αφορά το θέμα των σχέσεων μητροπολιτικού κέντρου-Αποδήμων Ελλήνων, δεν είναι η πρώτη φορά όπου το πρώτο αγνοεί τους δεύτερους… Πότε συγκροτήθηκε κάποια Επιτροπή να εξετάσει θέματα των ομογενών πριν γίνουν νομοσχέδια και φθάσουν στη Βουλή; Πότε έγινε έρευνα από το κράτος πριν αποφασίσει, θεσμοθετήσει και νομοθετήσει για τους ομογενείς; Πότε ελήφθησαν υπόψη από την ελληνική πολιτεία οι απόψεις της Ομογένειας;
Δυστυχώς, εδώ ισχύει το “αποφασίζουν για την Ομογένεια χωρίς την Ομογένεια!”
Το αποτέλεσμα είναι να παρατηρείται ήδη το φαινόμενο κάποιοι ομογενείς στις ΗΠΑ και αλλού, να διατείνονται ότι “παίρνουν αποστάσεις” από την ελληνική πατρίδα! Αυτό, και σε απλό λεκτικό επίπεδο, ακόμη και ως εκδήλωση πρόθεσης ή αισθήματος αγανάκτησης, είναι εθνικά απαράδεκτο και επιζήμιο. Είναι ευθύνη (κατά το Σύνταγμα πρέπει να αποτελεί και μέριμνα) της ελληνικής πολιτείας να ενεργεί σε τρόπο που να ισχυροποιεί όχι να αποδυναμώνει τις σχέσεις με τους Απόδημους και να φροντίζει ώστε οι δεσμοί των ομογενών με την πατρίδα να είναι ακατάλυτοι.
Θα πρέπει, επομένως, να ξαναδεί το ΥΠΟΙΚ το θέμα του Νόμου 4093/2012 (ΦΕΚ Α/222/12.11.12) με πνεύμα συνεννόησης, κατανόησης και δικαιοσύνης. Ας το κάνει τώρα, πριν υπάρξει και πρόσθετη ζημιά στις σχέσεις μας με την Ομογένεια
http://PanhellenicPost.com
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Η νέα αγωνιστική κινητοποίηση των Βορειοηπειρωτών, οι οποίοι διαμαρτύρονται για την τροποποίηση του νόμου, με τη θέσπιση νέων προϋποθέσεων για τη χορήγηση σύνταξης μέσω ΟΓΑ σε ανασφάλιστους υπερήλικες ομογενείς, αναδεικνύει, εκτός από το ανθρωπιστικό και ένα, επίσης μείζον ζήτημα, που αφορά τις σχέσεις μητροπολιτικού κέντρου-Αποδήμων Ελλήνων.Για το θέμα της σύνταξης των περίπου 300 ευρώ, για την απονομή της οποίας απαιτείται, πλέον, “οι δικαιούχοι να διαμένουν μόνιμα στην Ελλάδα τα τελευταία 20 χρόνια” και, μάλιστα, “να εξακολουθούν να διαμένουν κατά τη διάρκεια της συνταξιοδότησής τους”, στην Ελλάδα, η κρατική αντίληψη πως όποιος έχει το μαχαίρι, έχει και το καρπούζι και μπορεί, επομένως, να πράττει όπως θέλει, δεν μπορεί να έχει εφαρμογή σε ανθρώπους που αποστερούνται “από την μοναδική πηγή εισοδήματος που έχουν”, όπως χαρακτηριστικά αναφέρει σε μία από τις πολλές παρεμβάσεις της για το θέμα αυτό στο Υπουργείο Οικονομικών, η Γραμματέας του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) Δρ. Όλγα Σαραντοπούλου.
Η ίδια η Πανβορειοηπειρωτική Επιτροπή Αγώνα, σε συνεργασία με την Πανελλαδική Επιτροπή Αγώνα Ομογενών από την πρώην Σοβιετική Ένωση, όπως γράφει στο σχετικό ρεπορτάζ η συνεργάτις μας κα Θωμαϊς Παριανού, χαρακτήρισε “άδικη και κατά παράβαση του Διεθνούς Δικαίου¨την περικοπή των συντάξεων και καταστροφικές, όπως τις αναφέρει, τις συνέπειες που θα ακολουθήσουν. Στο πλαίσιο αυτό, ζητά από Κυβέρνηση και Βουλή την κατάργηση των περικοπών.
Η Αλήθεια είναι πως μέσα στα έτσι κι αλλιώς δυσβάσταχτα “μνημονειακά” μέτρα που βιώνουν οι Έλληνες, διαχωρισμοί, εξαιρέσεις και ιδιαίτερη μεταχείριση για συγκεκριμένες ομάδες του πληθυσμού, είναι παρεξηγίσιμες. Ωστόσο, όλοι οι κανόνες έχουν τις εξαιρέσεις τους. Και εάν εξαίρεση δεν μπορεί και δεν πρέπει να αποτελέσει το μέτρο που αποστερεί κάποιον πολίτη (ανεξαρτήτως του εάν είναι ομογενής ή όχι) από το μοναδικό του εισόδημα για την επιβίωση, τότε…
Μέσα στην καθολικότητα των πιέσεων της Τρόικας για την ανασύνταξη των οικονομικών του κράτους, δεν μπορεί να συνθλιβούν χιλιάδες άτομα που εκπατρίστηκαν κάτω από ιδιάζουσες συνθήκες. Πολλές φορές, μάλιστα, χωρίς και δική τους ευθύνη, αφού μέσα στη φρενίτιδα εμφυλιοπεμικών, ή και απλώς πολεμικών καταστάσεων συχνά οι ατομικές ή και συλλογικές πράξεις ακολουθούν τη δική τους ανεξέλεγκτη πορεία και δυναμική. Οι άνθρωποι αυτοί, έζησαν τη ζωή τους σε χώρες με ανελεύθερα καθεστώτα και, φυσικά, όχι με τις καλύτερες συνθήκες, οικονομικές και κοινωνικές. Τώρα, κοντά στο τέλος του μύθου της ζωής επέστρεψαν οίκαδε προσβλέποντας στην ελάχιστη μέριμνα του ελληνικού κράτους.
Άλλωστε, δεν ήταν υποχρεωμένοι να προεξοφλούν ότι οι προϋποθέσεις που έθετε το ελληνικό κράτος για την (προνοιακή) συνταξιοδότησή τους -και τις οποίες πληρούσαν τότε- θα άλλαζαν άρδην και, μάλιστα, θέτοντας εκ των υστέρων εμπόδια ανυπέρβλητα.
Σε κάθε περίπτωση, θα μπορούσε να έχει υπάρξει ένα “δίχτυ προστασίας” για όσους ομογενείς Βορειοηπειρώτες ή κατοίκους χωρών της πρώην ΕΣΣΔ, διότι κυρίως αυτούς αφορούν οι νέες προϋποθέσεις που θέτει το κράτος, έχουν ήδη παλιννοστήσει. Οι νέες ρυθμίσεις ας αφορούσαν όσους από δω και μπρος θελήσουν να επιστρέψουν.
Όπως άλλωστε υπογραμμίζει στην παρέμβασή της η κα Σαραντοπούλου, “…οι οικονομικές και φορολογικές πολιτικές της Κυβέρνησης δεν πρέπει να έχουν μονάχα φοροεισπρακτικό χαρακτήρα, αλλά θα πρέπει να υποστηρίζουν κυρίως τον κοινωνικό ιστό της χώρας. Είναι αδιανόητο, να καταδικάζονται άνθρωποι που ως μοναδικό εισόδημα εχουν μια πενιχρή σὐνταξη, επειδή κάποιοι αποφάσισαν να προεκτείνουν το χρονικό όριο παραμονής στην Ελλάδα που ετίθετο ως προυπόθεση για την συνταξιοδότηση τους.”
Σε ό,τι αφορά το θέμα των σχέσεων μητροπολιτικού κέντρου-Αποδήμων Ελλήνων, δεν είναι η πρώτη φορά όπου το πρώτο αγνοεί τους δεύτερους… Πότε συγκροτήθηκε κάποια Επιτροπή να εξετάσει θέματα των ομογενών πριν γίνουν νομοσχέδια και φθάσουν στη Βουλή; Πότε έγινε έρευνα από το κράτος πριν αποφασίσει, θεσμοθετήσει και νομοθετήσει για τους ομογενείς; Πότε ελήφθησαν υπόψη από την ελληνική πολιτεία οι απόψεις της Ομογένειας;
Δυστυχώς, εδώ ισχύει το “αποφασίζουν για την Ομογένεια χωρίς την Ομογένεια!”
Το αποτέλεσμα είναι να παρατηρείται ήδη το φαινόμενο κάποιοι ομογενείς στις ΗΠΑ και αλλού, να διατείνονται ότι “παίρνουν αποστάσεις” από την ελληνική πατρίδα! Αυτό, και σε απλό λεκτικό επίπεδο, ακόμη και ως εκδήλωση πρόθεσης ή αισθήματος αγανάκτησης, είναι εθνικά απαράδεκτο και επιζήμιο. Είναι ευθύνη (κατά το Σύνταγμα πρέπει να αποτελεί και μέριμνα) της ελληνικής πολιτείας να ενεργεί σε τρόπο που να ισχυροποιεί όχι να αποδυναμώνει τις σχέσεις με τους Απόδημους και να φροντίζει ώστε οι δεσμοί των ομογενών με την πατρίδα να είναι ακατάλυτοι.
Θα πρέπει, επομένως, να ξαναδεί το ΥΠΟΙΚ το θέμα του Νόμου 4093/2012 (ΦΕΚ Α/222/12.11.12) με πνεύμα συνεννόησης, κατανόησης και δικαιοσύνης. Ας το κάνει τώρα, πριν υπάρξει και πρόσθετη ζημιά στις σχέσεις μας με την Ομογένεια
