Τα αντίσκηνα στην πλατεία Βικτωρίας θυμίζουν σκηνή από τον Λόρενς της Αραβίας όταν είχε οδηγήσει τις αραβικές φυλές στην Ακαμπα μέσα από
την έρημο. Κάθε μέρα πληθαίνουν. Φουσκώνει και η απελπισία και το διαλυμένο νευρικό σύστημα των περιοίκων, μαζί και η γονατισμένη ήδη οικονομική κίνηση της περιοχής. Πώς να μετρήσεις την ψυχική καταπόνηση που επιφέρει το θέαμα της δυστυχίας; Το προσφυγικό μπορεί να είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Ομως ο συνωστισμός στην πλατεία Βικτωρίας είναι αμιγώς ελληνικό. Το λέω και το ξαναλέω μπας και το εμπεδώσουμε.
Η περιοχή βρίσκεται σε απόσταση πέντε λεπτών με τα πόδια από το μεγαλύτερο μουσείο της χώρας. Φαντάζομαι αντίστοιχη σκηνή στη Ρώμη, δίπλα στο Forum του Αυγούστου, ή στο Παρίσι, σε κάποια πλατεία πίσω από το Λούβρο. Θα μου πείτε αυτές οι πόλεις είναι πόλεις, ενώ η Αθήνα είναι μια περίπου πόλη, ενός περίπου κράτος, μιας περίπου χώρας. Και μάλλον θα πρέπει να το πάρουμε απόφαση: η χιλιομετρική απόσταση που μας χωρίζει από τη Δαμασκό είναι μικρότερη από αυτήν που μας χωρίζει από τις Βρυξέλλες.
Μια Καμπούλ στο κέντρο της Αθήνας. Αξιοθέατο. Προχθές προκλήθηκε κυκλοφοριακή συμφόρηση στην 3η Σεπτεμβρίου διότι οι αυτοκινητιστές σταματούσαν για να απολαύσουν το θέαμα. Ορισμένοι φωτογράφιζαν κιόλας. Το χάλι δεν μας έγινε απλώς συνήθεια. Το απολαμβάνουμε κιόλας. Και εννοείται το φιλοσοφούμε. Οι μεν ομνύουν στη Χρυσή Αυγή, οι δε στους μετανάστες και τους αλληλέγγυους. Στην περίπου χώρα ακόμη και το μυαλό λειτουργεί στο περίπου.
Και όλα αυτά επειδή μερικοί ηλίθιοι, με συγχωρείτε αλλά πρόκειται περί ηλιθίων, δεν φρόντισαν όταν εμφανίστηκε το πρόβλημα να δημιουργήσουν χώρους για να υποδεχθούν τους δύστυχους. Τους πέταξαν όπου βρήκαν κενό και τους άφησαν στο έλεος των διακινητών τους. Το κράτος είναι περίπου κράτος, οι μαφιόζοι όμως δεν είναι περίπου μαφιόζοι. Τη δουλειά την ξέρουν. Οπως και τα μικρόβια. Ενα φτάνει για να γίνει επιδημία.
Ο δήμαρχος Καμίνης είπε πως στην προηγούμενη κυβέρνηση δεν είχε συνομιλητές. Ελπίζει στον κ. Μουζάλα, ο οποίος απέδειξε, αν μη τι άλλο, ότι αντιλαμβάνεται το πρόβλημα. Η δημόσια τάξη έχει καταλυθεί. Θα μου πείτε αχρείαστη να είναι. Προέχουν η ελευθερία, η αυθαιρεσία και η απόλαυση της κατάντιας μας. Της συλλογικής μας κατάντιας.
Κι αν ο Αλλάχ είναι μεγάλος είναι κι ο Δίας μας μεγάλος. Μόνον που ο δικός μας είναι και λίγο χωρατατζής και το ευχαριστιέται να γελάει μαζί μας.
του Τάκη Θεοδωρόπουλου
Καθημερινή
.
