Του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Στη σημερινή Ευαγγελική Περικοπή βλέπουμε πως τέσσερις από τους σημαντικότερους Μαθητές του Χριστού, στην κλήση τους να τον ακολουθήσουν, εγκαταλείπουν τα πάντα χωρίς δισταγμό κι αμφιβολία. Θυσιάζουν τα πάντα για να γίνουν Μαθητές του Χριστού.
Η Εκκλησία μας για να συνεχίσει σήμερα το έργον της με επιτυχία χρειάζεται ανθρώπους με τις ίδιες αρετές και με την ίδια αυτοθυσία. Αυτό όμως είναι μόνο η μία διάσταση της επιτυχίας της Εκκλησίας μας στο σωτηριολογικό της έργον. Η δεύτερη πραγματικότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει τη ζωή της Εκκλησίας μας είναι η διάσταση της οικουμενικότητας και παγκοσμιότητας του χαρακτήρα του Ευαγγελικού της έργου, όπως ακριβώς με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος εργάστηκε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας πρόσφατα στη Κρήτη για να προστατεύει τα μέλη της κι ολόκληρη την Ανθρωπότητα προς την οδόν της εν Χριστώ σωτηρίας. ΄Οπως τονίζει ο Απόστολος Παύλος «ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ ΄Ελλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρρεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλάτας 3,28). Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος μας υπενθύμισε τον αυτονόητο λόγον του Ευαγγελίου ότι ο Ιησούς Χριστός ήρθε στο κόσμο για όλο τον κόσμο, όχι μόνο για μερικούς ορθόδοξους όπως νομίζουν οι ακραίοι και οι φανατικοί που παρουσιάζονται ως υπερορθόδοξοι και αποκαλούν τους εαυτούς τους ως τους Γνήσιους Ορθόδοξους Χριστιανούς όπως τους Παλαιοημερολογίτες (Γ.Ο.Χ.) που ταλαιπωρούν την Εκκλησία για ένα σχεδόν αιώνα.
Η δεύτερη λοιπόν διάσταση του σωτηριολογικού έργου της Εκκλησίας μας είναι η συνεχής προσπάθεια της να μεταφέρει το Ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας προς όλους τους ανθρώπους, προς όλες τις Εθνότητες, σε μαύρους και λευκούς, σε μικρούς και μεγάλους, σε όλες τις φυλές της γης.
Εκεί που δεν συμβαίνει αυτό είναι ως να προσπαθούμε να μετατρέψουμε την Εκκλησία σε ένα κοινωνικό σύλλογο, σε ένα κοσμικό κλάμπ, σε μία λειτουργική κοινωνική ασθένεια που μας κρατά μακριά από την πορεία μας προς την αιωνιότητα, προς την εν Χριστώ σωτηρία, προς τον Παράδεισο. Ενωμένοι με αγάπη και αλληλοστήριξη θα μπορέσουμε μαζί να αντιμετωπίσουμε τις δυσκολίες της ζωής και να πορευθούμε προς την αιωνιότητα της Βασιλείας των Ουρανών.
Η ασφάλεια που ονειρευόμαστε να ζήσουμε οι ίδιοι και τα παιδιά μας μπορεί να προσέλθει μόνο μέσα από την ετοιμότητα μας να φανούμε τίμιοι με τον λόγον του Ευαγγελίου.
Η αδιάκριτη αγάπη μας προς κάθε κατεύθυνση, προς κάθε άνθρωπον θα μας βοηθήσει να σβήσουμε το τείχος της αδιαφορίας για το διπλανό μας και του κάθε είδους μίσους και στη θέση του να κτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας και επαφής και ειλικρινούς συνεργασίας. Μόνον αν κτίσουμε γέφυρες αγάπης μπορούμε να περπατήσουμε με σιγουριά το μέλλον. Η φυγή και η απομόνωση δεν είναι η καλύτερη λύση. Ούτε τους εαυτούς μας βοηθάμε, ούτε τους άλλους που μισάμε κρυβόμενοι από το βάρος της ασυνείδητης αδιαφορίας μας και αντιπάθειας μας γι’ αυτούς που ο Χριστός είπε ξεκάθαρα ότι στο πρόσωπο τους συναντούμε τον ίδιο, τους φυλακισμένους, τους ασθενείς, τους διωγμένους, τους πεινασμένους, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, τους καταδιωγμένους όσους υποφέρουν.
Ο βίος μας είναι κοινός και μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όμορφη αν αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας να βασιλέψει η Μεγάλη μορφή του Χριστού. Μόνον αν αφήσουμε στη ζωή μας να μας καθοδηγεί ο Χριστός έχουμε ελπίδες για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο που θα μας οδηγήσει και στην αιωνιότητα του Παραδείσου.
