Ετήσια Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για τη Κλιματική Αλλαγή (COP23)
Του Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη (εκπρόσωπος Α.Θ.Μ. Αλεξανδρινού Προκαθημένου κ.κ. Θεοδώρου Β' σε Διεθνείς Οργανισμούς)
Ξεκίνησε η ετήσια Συνδιάσκεψη του ΟΗΕ για τη Κλιματική Αλλαγή στη Βόννη, Γερμανία, (6 -17 Νοεμβρίου) με την ελπίδα ότι οι συμμετέχοντες Κυβερνήσεις των 196 χωρών του κόσμου θα προχωρήσουν σε σημαντικές αποφάσεις για την εφαρμογή της Παγκόσμιας Συμφωνίας του Παρισιού που επιτεύχθηκε για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας το 2015 (COP21). Ταυτόχρονα, συμμετέχουν στις καθημερινές εργασίες της Συνδιάσκεψης και αξιωματούχοι Διεθνών Οργανισμών, επιστήμονες, ακαδημαϊκοί, ΜΚΟς, εκπρόσωποι ιδιωτικής απασχόλησης και εκπρόσωποι Θρησκειών (19,115).
Η πρώτη σημαντική επιστημονική διεθνής αναφορά στους κινδύνους που δημιουργούνται στο Πλανήτη μας και στην υγεία της ανθρώπινης ζωής και όλων των ζωντανών οργανισμών, ζώων, πτηνών και φυτών και τροφίμων από την ανεξέλεγκτη αύξηση της μόλυνσης της ατμόσφαιρας από την εποχή της Βιομηχανικής εποχής, που ξεκίνησε το 1750, έγινε το 1972 από είκοσι κορυφαίους ειδικούς επιστήμονες στην Στοκχόλμη με πρωτοβουλία του ΟΗΕ που μετά τη μεγαλύτερη τραγωδία που έζησε η Ανθρωπότητα μετά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους προχώρησε στην δημιουργία του Διεθνούς αυτού Οργανισμού (1948) για τη προστασία της Ειρήνης και της Ασφάλειας των Λαών. Από το 1972 χρειάστηκαν είκοσι ολόκληρα έτη για να προχωρήσει η Διεθνής Κοινότητα με την Παγκόσμια Συνδιάσκεψη Κορυφής του ΟΗΕ το 1992 στο Ρίο με θέμα «Να σώσουμε τη Γη» για να ληφθεί η απόφαση της δημιουργίας της Ειδικής Γραμματείας του ΟΗΕ για τη Κλιματική Αλλαγή. Στη συνέχεια χρειάσθηκαν 16 ολόκληρα έτη για να προχωρήσουν οι Κυβερνήσεις σε εφαρμογή της πρώτης Διεθνούς συμφωνίας για τη Κλιματική Αλλαγή, του γνωστού Πρωτοκόλλου του Κιότο το 2008 (Από το 1992 χρειάστηκαν δύο έτη για να γίνει η πρώτη συνάντηση της COP1, που τελικά μετά από τρείς ετήσιες συνεδρίες κατέληξε στο Πρωτόκολλο του Κιότο το 1995, πέρασαν άλλα δέκα έτη για να επικυρωθεί από τις χώρες του Πλανήτη μας με πολλές δυσκολίες και δισταγμούς, και τελικά αποφάσισαν να αρχίσουν την εφαρμογή του για τέσσερα έτη από το 2008 μέχρι το 2012. Κι όταν ήρθε η ώρα της εφαρμογής του με το πρόσχημα της οικονομικής ανάπτυξης οι χώρες που ευθύνονται σε μεγαλύτερο βαθμό για τα προβλήματα της μόλυνσης όπως η Κίνα, οι ΗΠΑ, η Ινδία, η Ρωσία, η Βραζιλία και Νότιος Αφρικής κι άλλες 150 χώρες που τις ακολούθησαν αρνήθηκαν να προχωρήσουν στην εφαρμογή του για το περιορισμό των μολυσματικών ρύπων. Ανάμεσα σ’ αυτές που αποφάσισαν να το εφαρμόσουν ήταν οι χώρες μέλη της ΕΕ, η Αυστραλία, ο Καναδάς και η Νέα Ζηλανδία. Μπροστά στα ακραία κλιματικά φαινόμενα ο επιστημονικός κόσμος και οι μη Κυβερνητικοί οργανισμοί αλλά και το Οικουμενικό μας Πατριαρχείο επί Πατριαρχείας του μακαριστού Δημητρίου, που συνέχισε σε μεγαλύτερο βαθμό ο Πράσινος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος, η Διεθνής Κοινότητα άρχισε με την COP17 το έτος 2011 στο Ντέρπαν στην Νότιο Αφρική να σκέφτεται την επιτακτική αναγκαιότητα μιας νέας παγκόσμιας συμφωνίας για την αντιμετώπιση της κρίσης της Κλιματικής αλλαγής που άρχισε πλέον να γίνεται ορατή απειλή σε όλους τους τομείς της Ανθρώπινης ζωής αλλά και για την επιβίωση του Πλανήτη μας. Οι κυκλώνες, οι πλημμύρες, οι ξηρασίες, οι μεγάλες φωτιές, το λιώσιμο των παγετώνων και το ανέβασμα των θαλάσσιων υδάτων και των μεγάλων ποταμών, το τσουνάμι του 2013 που οδήγησε στο θάνατο σε λίγες ώρες 250, 000 ανθρώπους κάθε ηλικίας κι η αύξηση των μολυσματικών ασθενειών και των μορφών καρκίνου, αλλά και οι ασθενικές φωνές των ειδικών επιστημόνων κι οι μαζικές δημόσιες διαμαρτυρίες, ανάγκασαν τους εκπροσώπους των Κυβερνήσεων να σταματήσουν να δίνουν προτεραιότητα στα ανήθικα οικονομικά συμφέροντα μεγάλων εταιρειών που ηθικοποίησαν την χρηματοδότηση της εκλογής των Πολιτικών αρχηγών και προχώρησαν για πρώτη φορά στην Ιστορία της Ανθρωπότητας στη γνωστή Παγκόσμια Συμφωνία του Παρισιού για να προστατευθεί τόσο η γενιά μας όσο κι οι μελλούμενες και η επιβίωση του Πλανήτη μας από τους ορατούς κινδύνους της Κλιματικής αλλαγής. Στην Συνδιάσκεψη της Βόννης θα συζητηθούν οι τρόποι της λειτουργίας της η οποία πρέπει να τεθεί σε ισχύ μετά το 2020. Στην Ντόχα στο Ντουπάϊ το 2012 (COP18), όταν τη Προεδρία της ΕΕ είχε η Κύπρος με ειδικό συντονιστή τότε το σημερινό επιστημονικό εμπειρογνώμονα του τμήματος Κλιματικής Αλλαγής της Κυβερνήσεως της Κύπρου Δρα. Θεόδουλο Μεσημέρη, αποφασίσθηκε να έχει ισχύ για δεύτερη φορά το Πρωτόκολλο του Κιότο αρχίζοντας από το 2013 μέχρι το 2020 για να καλυφθεί το κενό των έξι ετών που θα πρέπει να εφαρμοσθεί η Παγκόσμια Συμφωνία του Παρισιού. Ήδη 37 χώρες μαζί με τις χώρες Μέλη της ΕΕ προχώρησαν σε πολιτικές αποφάσεις για να μειώσουν τους ρύπους τους στα επίπεδα του 1990.
Τα τελευταία πενήντα έτη οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες με τη συμμετοχή τους στις Πανορθόδοξες Διασκέψεις και Διορθόδοξες συναντήσεις που προετοίμασαν τις αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου του προηγούμενου έτους στην Κρήτη προσέγγισαν το θέμα της Οικολογικής κρίσης με σαφέστατο τρόπο όχι μόνο για τα αίτια που τη προκαλούν αλλά και για τη στήριξη των θυμάτων της κρίσεως αυτής και την εργασία όλων μας για κοινωνική δικαιοσύνη για την εξάλειψη της φτώχειας και την προστασία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, που όταν καταπατούνται δημιουργούν ανθρώπινες τραγωδίες με τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, με εμπόλεμες συρράξεις, φαινόμενα τρομοκρατίας και θέματα έλλειψης ασφάλειας και ειρηνικής συνύπαρξης των Λαών. Συγκεκριμένα οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες διά των εκπροσώπων τους κατέληξαν στην ακόλουθη διαπίστωση για το θέμα της Οικολογικής κρίσης και των προβλημάτων της Κλιματικής Αλλαγής, η οποία και υιοθετήθηκε με τις γνωστές αποφάσεις της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Κρήτης. Ἡ οἰκολογική κρίσις, ἡ ὁποία συνδέεται πρός τάς κλιματολογικάς ἀλλαγάς καί τήν ὑπερθέρμανσιν τοῦ πλανήτου, καθιστᾷ ἐπιτακτικόν τό χρέος τῆς Ἐκκλησίας ὅπως συμβάλῃ, διά τῶν εἰς τήν διάθεσιν αὐτῆς πνευματικῶν μέσων, εἰς τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ ἐκ τῶν συνεπειῶν τῆς ἀνθρωπίνης ἀπληστίας. Ἡ ἀπληστία διά τήν ἱκανοποίησιν τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν ὁδηγεῖ εἰς τήν πνευματικήν πτώχευσιν τοῦ ἀνθρώπου καί εἰς τήν καταστροφήν τοῦ περιβάλλοντος. Δέν πρέπει νά λησμονῆται ὅτι ὁ φυσικός πλοῦτος τῆς γῆς δέν εἶναι περιουσία τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά τοῦ Δημιουργοῦ : «Τοῦ Κυρίου ἡ γῆ καί τό πλήρωμα αὐτῆς, ἡ οἰκουμένη καί πάντες οἱ κατοικοῦντες ἐν αὐτῇ» (Ψαλμ. 23,1). Οὕτως, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τονίζει τήν προστασίαν τῆς δημιουργίας τοῦ Θεοῦ διά τῆς καλλιεργείας τῆς εὐθύνης τοῦ ἀνθρώπου ἔναντι τοῦ θεοσδότου περιβάλλοντος καί διά τῆς προβολῆς τῶν ἀρετῶν τῆς ὀλιγαρκείας καί τῆς ἐγκρατείας. Ὀφείλομεν νά ἐνθυμώμεθα ὅτι ὄχι μόνον αἱ σημεριναί, ἀλλά καί αἱ μελλοντικαί γενεαί ἔχουν δικαίωμα ἐπί τῶν φυσικῶν ἀγαθῶν, τά ὁποῖα μᾶς ἐχάρισεν ὁ Δημιουργός».
