Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Στην Ευαγγελική Περικοπή αυτής της Κυριακής βλέπουμε πως τέσσερις από τους σημαντικότερους Μαθητές του Χριστού, στην κλήση τους να τον ακολουθήσουν, εγκαταλείπουν τα πάντα χωρίς δισταγμό κι αμφιβολία. Θυσιάζουν τα πάντα για να γίνουν Μαθητές του Χριστού. Αφήνουν και οικογένεια και περιουσία.
Η Εκκλησία μας για να συνεχίσει σήμερα το έργον της με επιτυχία χρειάζεται ανθρώπους με τις ίδιες αρετές και με την ίδια αυτοθυσία. Αυτό όμως είναι μόνο η μία διάσταση της επιτυχίας της Εκκλησίας μας στο σωτηριολογικό της έργον. Η δεύτερη πραγματικότητα που πρέπει να χαρακτηρίζει τους σύγχρονους Ιεραπόστολους της Εκκλησίας μας είναι η διάσταση της οικουμενικότητας και παγκοσμιότητας του χαρακτήρα του Ευαγγελικού της έργου, όπως ακριβώς με την επιφοίτηση του Αγίου Πνεύματος εργάστηκε η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθόδοξης Εκκλησίας για να προστατεύει τα μέλη της κι ολόκληρη την Ανθρωπότητα προς την οδόν της εν Χριστώ σωτηρίας. ΄Οπως τονίζει ο Απόστολος Παύλος «ουκ ένι Ιουδαίος, ουδέ ΄Ελλην, ουκ ένι δούλος, ουδέ ελεύθερος, ουκ ένι άρρεν και θήλυ, πάντες γαρ υμείς εις εστέ εν Χριστώ Ιησού» (Γαλάτας 3,28).
Η διακονία της Ιεραποστολής διακρίνεται σε εσωτερική για τη ποιμαντική φροντίδα όσων είναι ήδη βαπτισμένοι, αλλά και για τους μη βαπτισμένους που ζουν γύρω μας. Εξωτερική Ιεραποστολή είναι περισσότερο η ποιμαντική διακονία της Εκκλησίας μας για όσους δεν έχουν ακόμη ακούσει το Ευαγγέλιο του Χριστού, όπως συμβαίνει σήμερα με τη διακονία του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας στην Αφρικανική Ήπειρο, και τη διακονία του Οικουμενικού Πατριαρχείου στην Ασία και Λατινική Αμερική.
Η δεύτερη διάσταση του σωτηριολογικού έργου της Εκκλησίας μας είναι η συνεχής προσπάθεια της να μεταφέρει το Ευαγγελικό μήνυμα της σωτηρίας προς όλους τους ανθρώπους, προς όλες τις Εθνότητες, σε μαύρους και λευκούς, σε μικρούς και μεγάλους, σε όλες τις φυλές της γης, σε όλα τα πλάτη του Πλανήτη μας.
Εις το παρελθόν εις το όνομα της Θρησκείας και του Χριστιανισμού έγιναν απάνθρωπα εγκλήματα σε βάρος μας και από τους φανατικούς μουσουλμάνους, αλλά και από τους αδελφούς μας Ρωμαιοκαθολικούς και Αγγλικανικούς και Προτεστάντες. Ο ρόλος της κάθε Θρησκείας και του Χριστιανισμού είναι να προστατεύεται η ανθρώπινη ζωή ως δώρο Θεού.
Πρέπει να αφήσουμε τα τραύματα που ζήσαμε στο παρελθόν, με τον αλληλοσεβασμό και το πνεύμα της ανεκτικότητας της συνύπαρξης, διαφορετικά ανοίγουμε μεγαλύτερες πληγές, που τελικά απειλούν τον αφανισμό μας. Πριν το κείμενο της σημερινής Ευαγγελικής Περικοπής ο Ιησούς Χριστός αρχίζοντας το δημόσιο κήρυγμα του ομιλεί για μετάνοια την οποία μάλιστα συνδέει με την ελπίδα μας για μετοχή στον Παράδεισο («μετανοείτε, ήγγικε γαρ η Βασιλεία των ουρανών», Ματθ.4,17).
Το αγαθό της Παγκόσμιας ειρήνης και ευημερίας και η ασφάλεια που ονειρευόμαστε να ζήσουμε οι ίδιοι και τα παιδιά μας μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από την ετοιμότητα μας να φανούμε τίμιοι με τον λόγον του Ευαγγελίου.
Η αδιάκριτη αγάπη μας προς κάθε κατεύθυνση, προς κάθε άνθρωπον θα μας βοηθήσει να σβήσουμε το τείχος της καχυποψίας και του μίσους και στη θέση του να κτίσουμε γέφυρες επικοινωνίας και επαφής και ειλικρινούς συνεργασίας. Μόνον αν κτίσουμε γέφυρες αγάπης μπορούμε να περπατήσουμε με σιγουριά το μέλλον. Ο φανατισμός και η αντιπαράθεση είναι κοινή απειλή για τον αφανισμό μας
.Ο βίος μας είναι κοινός και μπορούμε να κάνουμε τη ζωή μας όμορφη αν αφήσουμε χώρο στην καρδιά μας να βασιλέψει η Μεγάλη μορφή του Χριστού. Μόνον αν αφήσουμε στη ζωή μας να μας καθοδηγεί ο Χριστός έχουμε ελπίδες για να ζήσουμε σε ένα καλύτερο κόσμο που θα μας οδηγήσει και στην αιωνιότητα του Παραδείσου. Το κριτήριο όμως αν είμαστε κοντά στο Χριστό είναι αν τα έχουμε καλά με το διπλανό μας, γιατί ο κάθε άνθρωπος είναι "κατ' εικόνα Θεού". Όσο πλησιάζουμε τον κάθε άνθρωπο με αγάπη τόσο περισσότερο πλησιάζουμε το μεγαλείο του Φιλεύσπλαχνου Θεού. Κοροδϊδεύουμε τους εαυτούς μας να λέμε ότι είμαστε κοντά στο Θεό και μακριά από αυτούς που αδικούνται και υποφέρουν. Η β' επιστολή του αγίου Ιωάννου του Θεολόγου με σαφήνεια τονίζει τις ευθύνες μας για την ευαισθησία μας για το θέμα της δικαιοσύνης, να μη επιτρέπουμε να αδικείται κανείς, και της αγάπης μας προς κάθε άνθρωπο ως προϋποθέσεις για να είμαστε στο δρόμο του Θεού.
