ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Μία περίεργη θεωρία περί “απορρήτου” ακούστηκε, σύμφωνα με πληροφορίες, αναφορικά με τα οικονομικά του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού, για τα οποία, παρά τα αναμενόμενα, δεν έγινε τελικά διεξοδική συζήτηση στην υπό τον Υφυπουργό Εξωτερικών κ. Τσιάρα σύσκεψη των μελών του προεδρείου.
Αν ανατρέξει κανείς σε δηλώσεις, συνεντεύξεις, επιστολές, ηλεκτρονικά μηνύματα, αλλά και σε κατ’ ιδίαν “εκμυστηρεύσεις” μελών του προεδρείου και, ευρύτερα, στελεχών των διαφόρων συντονιστικών, θα διαπιστώσει μια δυναμική καταγγελτική ορολογία κατά ορισμένων επωνύμων μελών του προεδρείου, για μη απόδοση απολογισμών είτε προς την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού, είτε προς τα συντονιστικά συμβούλια.
Ωστόσο, ως δια μαγείας, οι σχετικές καταγγελίες είτε δεν απασχόλησαν την συγκεκριμένη σύσκεψη, είτε αντιμετωπίστηκαν επιδερμικά, είτε δικαιολογήθηκαν με την περί απορρήτου θεωρία.
Βέβαια, το θετικό αποτέλεσμα της σύσκεψης, επισκίασε το οικονομικό ζήτημα. Το ερώτημα είναι, γιατί, όμως; Και έπρεπε να γίνει έτσι;
Γιατί όσοι ζητούσαν επιμόνως “αποδείξεις και ονόματα” ξαφνικά ενώπιος ενωπίω, σίγησαν; Ή μήπως δεν έγινε έτσι; Μήπως όντως μίλησαν, αλλά οι περί διαφάνειας αιτιάσεις ¨πνίγηκαν” στο γενικότερο κλίμα της ανάγκης να σωθούν τα προσχήματα και να προχωρήσουμε στη δημιουργία νέου φορέα, εν είδη κολυμβήθρας του Σιλωάμ;
Οι γενικόλογες αναφορές «δεν είναι έτσι» κλπ. Από πότε τάχα αποτελούν απάντηση τεκμηριωμένη και …αποδειγμένη;
Μήπως μέσα σ’ αυτή την σκοπιμότητα εντάσσονται και τα όσα ακούστηκαν περί απορρήτου εκ στόματος του κ. Γενικού; Και τι ακριβώς εννούσε; Απόρρητο ως προς τα μέλη των συντονιστικών ή απόρρρητο για την κοινή νώμη; Ή είναι λάθος η πληροφορία μας;
Θέλουμε να πιστεύουμε ότι μάλλον εσφαλμένη εντύπωση θα αποκόμισαν οι εντούτοις καλά συνήθως πληροφορημένες πηγές μας. Διότι πως είναι δυνατόν να καλύπτεται με το απόρρητο η διαχείριση των οικονομικών ενός οργανισμού την ώρα που καυχόμαστε για το “opengov” και θεωρούμε τη “Διαφάνεια” ως κατάκτηση της δημοκρατίας μας;
Είναι δυνατόν το απόρρητο να αφορά και την ίδια τη Δικαιοσύνη; Αλήθεια, τι απέγιναν οι ορκωτοί λογιστές; Γιατί αυτή η πολύμηνη σιωπή; Πόσο χρόνο χρειάζεται επιτέλους ένας έλεγχος; Μήπως έγινε και το αποτέλεσμά του καλύπτεται και αυτό από την θεωρία του απορρήτου;
Στο κάτω-κάτω, εάν δεν ευσταθούν οι καταγγελίες, γιατί να αφήνεται από την Πολιτεία να διασύρονται άδικα άνθρωποι και ονόματα;
Μήπως, από την άλλη μεριά, η τακτική του κουκουλώματος, αν περί αυτού πρόκειται, είναι μία κακή επιλογή;
Αν, πάλι, πρόθεση και διάθεση της πολιτείας είναι να διερευνηθούν οι καταγγελίες (ασχέτως του εάν ευσταθούν ή όχι, αυτό θα το βρει ο εισαγγελέας) μήπως τα μηνύματα που εκπέμπονται με το εφεύρημα του απορρήτου είναι αρνητικά; Γιατί δεν εμφανίστηκαν όλα τα μέλη του προεδρείου στην σύσκεψη στο ΥΦΥΠΕΞ;
Η πιθανή μετατροπή του προεδρείου σε οργανωτική επιτροπή, παράλληλα με την ειδήμονα σιωπή στα περί των οικονομικών, μοιάζουν ωσάν να θέλουμε να τελειώσουν όλα με ειδυλλιακό τρόπο σε ειδυλλιακό περιβάλλον όπως εκείνο στο οποίο οργανώθηκε η σύσκεψη του προεδρείου, που κατέληξε, όμως, σε φιάσκο. Το ειδυλλιακό περιβάλλον απόλαυσαν τελικά μόνον ”τρεις κι ο κούκος”…
Σε κάθε περίπτωση, φοβόμαστε ότι τίποτε δεν μπορεί να προχωρήσει με σοβαρή προοπτική επιτυχίας εάν τα ίδια πρόσωπα παραμείνουν “ακλόνητα” στους ίδιους ρόλους και, μάλιστα, υπό καθεστώς αδιαφανούς διαχειρίσεως των οικονομικών πόρων. Πολύ περισσότερο που ο νέος οργανισμός θα είναι -υποτίθεται- αυτοχρηματοδοτούμενος…
Επειδή επιθυμούμε πράγματι να αλλάξουν τα πράγματα, επειδή θέλουμε να επιτύχει η προσπάθεια του κ. Υφυπουργού, την καλή προαίρεση του οποίου όχι μόνο δεν αμφισβητούμε, αλλά την τιμούμε, κρούουμε εγκαίρως τον κώδωνα του κινδύνου να καταποντιστούν όλα άδοξα, αν δεν προχωρήσουμε σε θαρραλέες, αποφασιστικές και καθαρτικές πράξεις.
Η σιωπή δεν είναι πάντα χρυσός. Ούτε η Ομογένεια δεδομένη.
