ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Το Πιστοποιητικό Φορολογικής Κατοικίας που ζητάει το ελληνικό κράτος από τους Ομογενείς, είναι δυνατόν να θέσει σε δοκιμασία τις σχέσεις των Αποδήμων Ελλήνων με την γενέτειρα; ‘Ενα κρίσιμο ερώτημα η απάντηση στο οποίο μόνο συμπερασματικά, πιστεύουμε, μπορεί να εξαχθεί.
Ας δούμε τα δεδομένα.
Είναι απολύτως κατανοητή –επιβεβλημένη και αναγκαία, θα λέγαμε- η πάταξη της φοροδιαφυγής. Περί αυτού ουδείς λόγος.
Το Πιστοποιητικό Φορολογικής Κατοικίας σε αυτόν τον σκοπό ακριβώς αποβλέπει. Να εντοπισθούν οι φοροδιαφεύγοντες μέσα από την τυχόν αυθαίρετη οικειοποίηση του όρου “ομογενής” ή “μόνιμος κάτοικος εξωτερικού”.
Στην πραγματικότητα, επομένως, δεν θίγει οικονομικά τους μονίμους κατοίκους εξωτερικού και τους ομογενείς. Γίνεται, όμως, βραχνάς των νομοταγών ομογενών. Όχι μόνον διότι η απόκτηση ενός τέτοιου πιστοποιητικού συνεπάγεται ταλαιπωρία και δαπάνη τους, αλλά κυρίως διότι κάποιες φορολογικές αρχές ξένων κρατών αρνούνται να χορηγήσουν παρόμοια πιστοποιητικά…
Θα έλεγε κανείς πως τα ΦΠΚ βρίσκονται «εκτός της διεθνούς πρακτικής». Είναι εφεύρημα Ελλήνων οικονομικών συμβούλων, για να αντιμετωπισθεί το φαινόμενο της φοροδιαφυγής.
Έρχονται, όμως, έτσι όπως θεσπίστηκε το μέτρο, οι ομογενείς σε πρακτική δυσκολία να υπερασπιστούν την ιδιότητά τους, του μονίμου κατοίκου εξωτερικού. Διότι μπορεί μεν να μην είναι κατ΄ανάγκην κακό να θέλεις “αποδείξεις και ονόματα¨, σημασία έχει, όμως με ποιόν τρόπο το ζητάς. Παγκοίνως είναι γνωστόν πως το δυσκολότερο πράγμα, είναι να αποδείξεις πως δεν είσαι ελέφαντας…
Επί του προκειμένου, το Διαβατήριο θα μπορούσε να είναι μία απλή ευνόητη διαδικασία. Δεν το σκέφθηκε κανείς; Ή απλώς το απέρριψαν; Γιατί; Δεν εξακολουθούν να αναγράφονται εκεί οι ημερομηνίες ¨εισόδου” και “εξόδου”;
Πριν αποφασίσουν να ζητήσουν ένα τέτοιο πιστοποιητικό από τους ομογενείς, ρώτησαν οι αρμόδιοι τις ελληνικές προξενικές αρχές να τους ενημερώσουν τι ισχύει στην ζώνη ευθύνης τους;
Όταν οι τοπικές φορολογικές αρχές δεν εκδίδουν ανάλογα πιστοποιητικά, τι κάνει ο ομογενής; Απευθύνεται στο Ελληνικό Προξενείο. Είναι ενημερωμένα και εξουσιοδοτημένα τα προξενικά καταστήματα να εκδίδουν τα συγκεκριμένα πιστοποιητικά; Και τι γίνεται στις περιοχές όπου η προσέγγιση του Προξενείου συνεπάγεται …ταξίδι του ομογενή;
Είναι ζητήματα αυτά που έπρεπε να έχουν διερευνηθεί και επιλυθεί από τις ελληνικές αρχές πριν από την «ντιρεκτίβα», που φέρνει σε απόγνωση τους ανήμπορους –δίχως δική τους ευθύνη- να ανταποκριθούν Έλληνες του εξωτερικού.
Τι θα γίνει με όλους αυτούς; Οι ελληνικές εφορίες δεν θα τους θεωρούν εφεξής μόνιμους κατοίκους εξωτερικού; Θα τους φορολογήσουν ως ντόπιους; Μήπως θα τους βάλουν και πρόστιμο γιατί μέχρι σήμερα δήλωναν κάτοικοι εξωτερικού;
Το πράγμα θα ήταν αστείο αν δεν ήταν τραγικό.
Σε τίποτε δεν θα οφελήσει μία παράταση στην εφαρμογή του μέτρου, παρά μόνον εάν το Υπουργείο Οικονομικών ήθελε, αφού πρώτα την χορηγήσει, να την χρησιμοποιήσει έπειτα για να διεξάγει με τις υπηρεσίες του την έρευνα που δεν έκανε εγκαίρως. Και να βρει την σωστή λύση. Αυτή που και την φορολογική νομιμότητα θα προασπίζει και τα δικαιώματα των μονίμων κατοίκων εξωτερικού θα διαφυλάσσει, δίχως να τους υποβάλλει σε πρόσθετη ταλαιπωρία και έξοδα.
Διαφορετικά, η συμπερασματική απάντηση στο αρχικό ερώτημα ίσως ξαφνιάσει το ελληνικό κράτος και το όλο εγχείρημα αποβεί, τελικά, σε βάρος της έννοιας Οικουμενικός Ελληνισμός…
Σε μία τέτοια απευκταία περίπτωση, τι θα έχουμε κερδίσει; «Μια χούφτα δολάρια»;
Phgh Panhellenicpost.gr
