14 Dec 2012
Η αντίστροφη μέτρηση για τις Αδελφότητες και τους Συλλόγους μας έχει αρχίσει, αλλά εμείς στην καρακοσμάρα μας.
Κανείς ουσιαστικά (από τους αρμόδιους) δεν ενδιαφέρεται, για το πού τελικά θα καταλήξουν οι περιουσίες τους, που με τόσους κόπους και θυσίες αποκτήθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια.
Κανείς ουσιαστικά (από τους αρμόδιους) δεν ενδιαφέρεται, για το πού τελικά θα καταλήξουν οι περιουσίες τους, που με τόσους κόπους και θυσίες αποκτήθηκαν τα τελευταία 50 χρόνια.
Και όταν λέμε περιουσίες δεν εννοούμε πενταροδεκάρες, αλλά, εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια (σε ακίνητα και μετρητά) που, ουσιαστικά, ανήκουν σε ολόκληρη την παροικία.
Την ευκαιρία να αναφερθούμε (για πολλοστή φορά) στο θέμα είναι μια πρόσφατη ανακοίνωση, της Αδελφότητας Φθιώτιδας «Οι Θερμοπύλες» Νέας Νότιας Ουαλίας που δημοσίευσε προχθές, ο «Ελληνικός Κήρυκας» του Σίδνεϊ.
Το γεγονός ότι η ανακοίνωση δημοσιεύθηκε στα αγγλικά (σε μια αμιγώς ελληνική εφημερίδα) έχει τη σημασία του.
Δεν αποκλείεται να μην έχει απομείνει κανένας ενδιαφερόμενος από τους συμβούλους, προέδρους ή ιδρυτές της πρώτης γενιάς, που πραγματικά να νοιάζεται για το που θα καταλήξει ή όποια περιουσία του Συλλόγου τους.
Το γεγονός ότι η ανακοίνωση δημοσιεύθηκε στα αγγλικά (σε μια αμιγώς ελληνική εφημερίδα) έχει τη σημασία του.
Δεν αποκλείεται να μην έχει απομείνει κανένας ενδιαφερόμενος από τους συμβούλους, προέδρους ή ιδρυτές της πρώτης γενιάς, που πραγματικά να νοιάζεται για το που θα καταλήξει ή όποια περιουσία του Συλλόγου τους.
Ίσως να βρέθηκε κάπου ένα παραιτημένο ακίνητο ή ένας ξεχασμένος λογαριασμός σε τράπεζα και οι εναπομείναντες αποφάσισαν να δωρίσουν τα περιουσιακά στοιχεία του Συλλόγου στο Νοσοκομείο Παίδων, στο πανεπιστήμιο του Σίδνεϊ για την εκμάθηση των Νεοελληνικών και στο Γενικό Δημόσιο Νοσοκομείο Λαμίας!
Ανάλογες προβλέψεις, για το πού θα καταλήξουν τα περιουσιακά στοιχεία των διαφόρων Συλλόγων και Αδελφοτήτων υπάρχουν στη συντριπτική πλειοψηφία των Καταστατικών των φορέων μας.
Ανάλογες προβλέψεις, για το πού θα καταλήξουν τα περιουσιακά στοιχεία των διαφόρων Συλλόγων και Αδελφοτήτων υπάρχουν στη συντριπτική πλειοψηφία των Καταστατικών των φορέων μας.
Τις σκληρές και δύσκολες εκείνες δεκαετίες του 1950 και 1960, που ιδρύθηκαν οι περισσότερες Αδελφότητες τοπικού χαρακτήρα, κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το μέλλον και πολύ περισσότερο δεν περνούσε από το μυαλό κανενός ότι όλα τα πράγματα έχουν ημερομηνία λήξης.
Η δίψα για τη δημιουργία μιας Αδελφότητας, η οποία θα τους έδινε την ευκαιρία να συναντούν συγχωριανούς και συντοπίτες τους ήταν το ζητούμενο και, όλα τα άλλα, ελάχιστη σημασία παρουσίαζαν την εποχή εκείνη που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους.
Η δίψα για τη δημιουργία μιας Αδελφότητας, η οποία θα τους έδινε την ευκαιρία να συναντούν συγχωριανούς και συντοπίτες τους ήταν το ζητούμενο και, όλα τα άλλα, ελάχιστη σημασία παρουσίαζαν την εποχή εκείνη που είχαν όλη τη ζωή μπροστά τους.
Ποιος να σκεφτεί (για παράδειγμα) το 1958 τι θα γίνονταν το 2012; Πού να περάσει από το μυαλό τους ότι η Αδελφότητα ή ο Σύλλογος που ίδρυε τότε μια μικρή ομάδα μπροστάρηδων θα αποκτούσε με τα χρόνια τεράστια περιουσία που κάποιοι θα έπρεπε να μεριμνήσουν για το τι θα απογίνει.
Για τους πιο πάνω λόγους και, επιπλέον, για να μη τρέχουν σε δικηγόρους και πληρώνουν χρήματα που δεν υπήρχαν, η μια Αδελφότητα αντέγραφε το Καταστατικό της άλλης, με αποτέλεσμα όλα να είναι σχεδόν πανομοιότυπα.
Για τους πιο πάνω λόγους και, επιπλέον, για να μη τρέχουν σε δικηγόρους και πληρώνουν χρήματα που δεν υπήρχαν, η μια Αδελφότητα αντέγραφε το Καταστατικό της άλλης, με αποτέλεσμα όλα να είναι σχεδόν πανομοιότυπα.
Επειδή τότε αρκετοί είχαν και μικρά παιδιά στα περισσότερα Καταστατικά Αδελφοτήτων και Συλλόγων της παροικίας μας υπάρχει η πρόβλεψη τα χρήματα να πάνε στο Royal Melbourne Hospital, σε περίπτωση διάλυσης του φορέα.
Έτσι συνέβη και με την Αδελφότητα «Οι Θερμοπύλες» και έτσι θα συμβαίνει στο μέλλον με πολλές άλλες Αδελφότητες όταν θα φύγουν σιγά-σιγά από τη ζωή και οι τελευταίοι που ξέρουν την ιστορία του Συλλόγου και μόχθησαν για την περιούσια του δημιουργήθηκε.
Για τους πιο πάνω λόγους (και όχι μόνο) υπάρχει επιτακτική ανάγκη να μεριμνήσουμε όσο είναι ακόμα καιρός και να τακτοποιήσουμε την τεράστια αυτή εκκρεμότητα για το πού θα καταλήξουν οι θυσίες και οι κόποι της εδώ συλλογικής μας δράσης.
Για τους πιο πάνω λόγους (και όχι μόνο) υπάρχει επιτακτική ανάγκη να μεριμνήσουμε όσο είναι ακόμα καιρός και να τακτοποιήσουμε την τεράστια αυτή εκκρεμότητα για το πού θα καταλήξουν οι θυσίες και οι κόποι της εδώ συλλογικής μας δράσης.
Δικά μας χρήματα είναι και πρέπει να φροντίσουμε να μείνουν στην παροικία και όχι να μοιραστούν από εδώ και από εκεί.
Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε και να φροντίσουμε την κοινή μας περιουσία όπως φροντίζουμε την προσωπική μας.
Έχω αναφερθεί δεκάδες φορές στο θέμα αυτό τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά εγώ τα γράφω και εγώ (απ’ ό,τι φαίνεται) τα διαβάζω, αφού κανείς μέχρι σήμερα από τους προέδρους και αξιωματούχους των φορέων μας, δεν ενδιαφέρθηκε να δώσει συνέχεια στο τεράστιο αυτό θέμα, που, εκ των πραγμάτων, πρέπει να μας απασχολεί.
Και όταν λέω κανείς, εννοώ ΚΑΝΕΙΣ. Ούτε ένας!
Είμαστε υποχρεωμένοι να το κάνουμε και να φροντίσουμε την κοινή μας περιουσία όπως φροντίζουμε την προσωπική μας.
Έχω αναφερθεί δεκάδες φορές στο θέμα αυτό τα τελευταία 15 χρόνια, αλλά εγώ τα γράφω και εγώ (απ’ ό,τι φαίνεται) τα διαβάζω, αφού κανείς μέχρι σήμερα από τους προέδρους και αξιωματούχους των φορέων μας, δεν ενδιαφέρθηκε να δώσει συνέχεια στο τεράστιο αυτό θέμα, που, εκ των πραγμάτων, πρέπει να μας απασχολεί.
Και όταν λέω κανείς, εννοώ ΚΑΝΕΙΣ. Ούτε ένας!
Ούτε ένα κοινό trust δεν έχουμε καταφέρει ως παροικία να κάνουμε (για να μη μιλήσουμε για Παμπαροικιακό Συντονιστικό Όργανο) ώστε να μεταφερθούν σε αυτό οι περιουσίες των φορέων μας.
Έτσι σκόρπιοι και ασυντόνιστοι παραμένουμε σαν το φτερό στον άνεμο.
Ξέρω ότι δεν έχουμε παράδοση (και κουλτούρα αν θέλετε) σε αυτά τα ζητήματα, αλλά ξέρω ακόμα καλύτερα ότι κάτι (επιτέλους!) πρέπει να κάνουμε.
Ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι πια (εκ των πραγμάτων) απαραίτητο, ακόμα και αν η προσπάθεια αποτύχει.
Μια καλή ευκαιρία δίνεται σε όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για τη συνέχεια (και το μέλλον) της παροικίας να συμμετέχουν στο Πολιτιστικό Κέντρο που χτίζει η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
Ξέρω ότι δεν έχουμε παράδοση (και κουλτούρα αν θέλετε) σε αυτά τα ζητήματα, αλλά ξέρω ακόμα καλύτερα ότι κάτι (επιτέλους!) πρέπει να κάνουμε.
Ένα πρώτο βήμα προς την κατεύθυνση αυτή είναι πια (εκ των πραγμάτων) απαραίτητο, ακόμα και αν η προσπάθεια αποτύχει.
Μια καλή ευκαιρία δίνεται σε όσους πραγματικά ενδιαφέρονται για τη συνέχεια (και το μέλλον) της παροικίας να συμμετέχουν στο Πολιτιστικό Κέντρο που χτίζει η Ελληνική Κοινότητα Μελβούρνης.
Το Κέντρο αυτό δεν το χτίζει η Κοινότητα μόνο για τα μέλη της, αλλά για ολόκληρη την παροικία. Σε αυτή θα ανήκει και σε αυτή θα παραμείνει.
Είναι κτήμα όλων μας και θα μείνει στις γενιές των Ελληνοαυστραλών που θα ακολουθήσουν.
Είναι κτήμα όλων μας και θα μείνει στις γενιές των Ελληνοαυστραλών που θα ακολουθήσουν.
Είναι απαράδεκτο (κατά τη κρίση μου) να συγκεντρώνονται οι εκπρόσωποι των φορέων μας για να ακούσουν τον Άδωνι Γεωργιάδη (και να φωτογραφηθούν με τη σύζυγό του!) και να μη δίνουν το παρών τους σε τέτοιου είδους πρωτοβουλίες που έχουν παρθεί στο παρελθόν.
Είναι ντροπή για ολόκληρη την παροικία (για παράδειγμα) να τρέχουν οι ηγέτες μας στις προξενικές εκδηλώσεις της πλάκας και να μην πατήσει κανείς (πλην των συνήθεις υπόπτων) το πόδι του στη συγκέντρωση που έγινε στη Κοινότητα Μελβούρνης προκειμένου να μαζευτούν λίγα χρήματα και να προσληφθούν δύο ειδικευμένοι υπάλληλοι που να κατευθύνουν (και βοηθούν) τους νεοφερμένους συμπατριώτες μας.
Με ένα κοινό ταμείο, θαύματα θα μπορούσαμε να είχαμε κάνει προς πάσα κατεύθυνση που δραστηριοποιούμεθα και κυρίως στους τομείς του πολιτισμού, της παιδείας και της φροντίδας των ηλικιωμένων μας οι οποίοι και δημιούργησαν ότι υπάρχει.
Με δύο λόγια έφτασε η ώρα να σοβαρευτούμε (και ενδιαφερθούμε) για την αξιοποίηση της παροικιακής μας περιουσίας.
http://neoskosmos.com/news/el/node/27787
