Η Ελλάδα εκτός από χώρα του δεν βαριέσαι είναι και χώρα των άκρων.
Ξέρουμε ότι εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει πλήρης ασυδοσία ως προς την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, την διαφθορα, την διαπλοκή, την αδιαφάνεια. Αυτό παραδόξως συνδυάζεται από προβλέψεις για ποινές σχεδόν εξοντωτικές για όσους πιάνονται να διαπράττουν τέτοιες ενέργειες.
Η ισόβια κάθειρξη του φτερωτού γιατρού Βασίλη Παπαγεωργόπουλου δεν είναι η πρώτη τόσο εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε για φαινόμενα κατάχρησης δημοσίου χρήματος. Είχαμε για την υπόθεση των καταχρήσεων της Παντείου επιβολή ποινής δις ισόβια. Οι δικαστές προφανώς εφάρμοσαν και στις δύο περιπτώσεις τον νόμο. Όμως, αυτός ο νόμος μήπως είναι υπερβολικά αυστηρός;
Πολλοί που έχουν σπουδάσει νομικά θα πουν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους νόμους με την κοινή λογική. Ωστόσο, εγώ αυτό το κάνω όλη την ώρα και θα συνεχίσω να το κάνω. Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την λογική μιας ποινής που εξομοιώνει την κατάχρηση δημοσίου χρήματος με ειδεχθή εγκλήματα, όπως ανθρωποκτονίες. Αν δηλαδή ένας καταχραστής πηγαίνει μέσα ισόβια, έναν αρχιμαφιόζο που έχει διατάξει πολλές δολοφονίες τι θα πρέπει να τον κάνουν; Η ποινή υποτίθεται –όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον- πρέπει να έχει κάποια αντιστοιχία με την σοβαρότητα του εγκλήματος.
Βέβαια, πρέπει να πούμε εδώ ότι τα ισόβια ποτέ δεν είναι ισόβια. Είναι γύρω στα 20 έτη. Και λόγω της ηλικίας του Παπαγεωργόπουλου θα βγει ίσως και στον μισό χρόνο από όσον προβλέπεται για τους νεότερους ισοβίτες, καθώς μετά το 65ο έτος ηλικίας του καταδίκου η κάθε ημέρα παραμονής του στη φυλακή υπολογίζεται για 2 ημέρες ποινής. (Αυτό βέβαια ισχύει για όλους τους ισοβίτες, όχι μόνο αυτούς που εμπλέκονται σε εγκλήματα διαφθοράς). Κι επίσης, πρέπει να πούμε ότι αυτό το όργιο διασπάθισης του δημοσίου χρήματος ήταν μια από τις αιτίες που έφερε την χώρα στην οικονομική καταστροφή. Κι αυτή η αίσθηση της ατιμωρησίας σε όλους τους υψηλά ιστάμενους και του γενικευμένου κουκουλώματος έκανε το πράγμα να φαίνεται τόσο εύκολο, που δημιουργούσε μια γενίκευση τόσο του φαινομένου της διαφθοράς, όσο και της γενικευμένης κακοπιστίας της κοινής γνώμης επί δικαίων και αδίκων, προκαλώντας ρωγμές στον κοινωνικό ιστό. Ένα βροντερό μήνυμα ίσως να λειτουργεί και σαν παραδειγματισμός, ιδίως σε αυτήν την περίοδο που πληρώνουν όλοι τα σπασμένα για το πάρτι που είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια.
Αλλά, το να πιάνεις έναν και να τον τιμωρείς με ισόβια, μοιάζει σαν να προσπαθείς να τον τιμωρήσεις και για όλους όσους δεν έχεις πιάσει. Το αν το σύστημα θα τιμωρήσει όλους τους εμπλεκόμενους σε τέτοια αδικήματα ή αρκετούς από αυτούς, όπως ανακοινώνεται, μένει να το δούμε. Αλλά τα ισόβια δεσμά ακούγονται σίγουρα σαν υπερβολικές ποινές. Κι όχι μόνο αυτό. Λειτουργούν και σαν πίεση στον πιο επιεική δικαστή, που δυσκολεύεται να τιμωρήσει κάποιον με μια τέτοια ποινή.
phgh Γιώργος Σμυρνής giosmyrnis@gmail.com
Ξέρουμε ότι εδώ και πολλά χρόνια υπάρχει πλήρης ασυδοσία ως προς την διασπάθιση του δημοσίου χρήματος, την διαφθορα, την διαπλοκή, την αδιαφάνεια. Αυτό παραδόξως συνδυάζεται από προβλέψεις για ποινές σχεδόν εξοντωτικές για όσους πιάνονται να διαπράττουν τέτοιες ενέργειες.
Η ισόβια κάθειρξη του φτερωτού γιατρού Βασίλη Παπαγεωργόπουλου δεν είναι η πρώτη τόσο εξοντωτική ποινή που επιβλήθηκε για φαινόμενα κατάχρησης δημοσίου χρήματος. Είχαμε για την υπόθεση των καταχρήσεων της Παντείου επιβολή ποινής δις ισόβια. Οι δικαστές προφανώς εφάρμοσαν και στις δύο περιπτώσεις τον νόμο. Όμως, αυτός ο νόμος μήπως είναι υπερβολικά αυστηρός;
Πολλοί που έχουν σπουδάσει νομικά θα πουν ότι δεν πρέπει να κρίνουμε τους νόμους με την κοινή λογική. Ωστόσο, εγώ αυτό το κάνω όλη την ώρα και θα συνεχίσω να το κάνω. Και πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω την λογική μιας ποινής που εξομοιώνει την κατάχρηση δημοσίου χρήματος με ειδεχθή εγκλήματα, όπως ανθρωποκτονίες. Αν δηλαδή ένας καταχραστής πηγαίνει μέσα ισόβια, έναν αρχιμαφιόζο που έχει διατάξει πολλές δολοφονίες τι θα πρέπει να τον κάνουν; Η ποινή υποτίθεται –όπως το καταλαβαίνω εγώ τουλάχιστον- πρέπει να έχει κάποια αντιστοιχία με την σοβαρότητα του εγκλήματος.
Βέβαια, πρέπει να πούμε εδώ ότι τα ισόβια ποτέ δεν είναι ισόβια. Είναι γύρω στα 20 έτη. Και λόγω της ηλικίας του Παπαγεωργόπουλου θα βγει ίσως και στον μισό χρόνο από όσον προβλέπεται για τους νεότερους ισοβίτες, καθώς μετά το 65ο έτος ηλικίας του καταδίκου η κάθε ημέρα παραμονής του στη φυλακή υπολογίζεται για 2 ημέρες ποινής. (Αυτό βέβαια ισχύει για όλους τους ισοβίτες, όχι μόνο αυτούς που εμπλέκονται σε εγκλήματα διαφθοράς). Κι επίσης, πρέπει να πούμε ότι αυτό το όργιο διασπάθισης του δημοσίου χρήματος ήταν μια από τις αιτίες που έφερε την χώρα στην οικονομική καταστροφή. Κι αυτή η αίσθηση της ατιμωρησίας σε όλους τους υψηλά ιστάμενους και του γενικευμένου κουκουλώματος έκανε το πράγμα να φαίνεται τόσο εύκολο, που δημιουργούσε μια γενίκευση τόσο του φαινομένου της διαφθοράς, όσο και της γενικευμένης κακοπιστίας της κοινής γνώμης επί δικαίων και αδίκων, προκαλώντας ρωγμές στον κοινωνικό ιστό. Ένα βροντερό μήνυμα ίσως να λειτουργεί και σαν παραδειγματισμός, ιδίως σε αυτήν την περίοδο που πληρώνουν όλοι τα σπασμένα για το πάρτι που είχε γίνει τα προηγούμενα χρόνια.
Αλλά, το να πιάνεις έναν και να τον τιμωρείς με ισόβια, μοιάζει σαν να προσπαθείς να τον τιμωρήσεις και για όλους όσους δεν έχεις πιάσει. Το αν το σύστημα θα τιμωρήσει όλους τους εμπλεκόμενους σε τέτοια αδικήματα ή αρκετούς από αυτούς, όπως ανακοινώνεται, μένει να το δούμε. Αλλά τα ισόβια δεσμά ακούγονται σίγουρα σαν υπερβολικές ποινές. Κι όχι μόνο αυτό. Λειτουργούν και σαν πίεση στον πιο επιεική δικαστή, που δυσκολεύεται να τιμωρήσει κάποιον με μια τέτοια ποινή.
phgh Γιώργος Σμυρνής giosmyrnis@gmail.com
