Του Σεβ. Μητροπολίτου Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη
Αυτό που ζούμε στην Ελλάδα με τις καθημερινές απεργίες δεν το ζήσαμε ποτέ μας. Γίναμε θύματα των λαθών μας, αλλά και της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης. Με την οικονομική κρίση του Έθνους αποκαλύφθησαν οι μεγάλες απάτες μερικών πολιτικών με την απεριόριστη διαφθορά τους που διέσυραν μαζί τους ακόμη και μοναστήρια και μοναχούς. Όλοι μας πληγωθήκαμε από τα πολιτικά μας κόμματα που επέτρεψαν το διασυρμό του Έθνους. Είναι όμως μέσα από την εσωτερική τους κάθαρση που θα σηκώσουν πάλι το ηθικό τους πολιτικό ανάστημα να μας οδηγήσουν από το αδιέξοδον που μας οδήγησαν οι αρχηγοί τους. Η αποχή είναι η μεγάλη επιλογή του λαού μας, αυτή δεν είναι λύση. Μπροστά στην αγανάκτηση πρέπει να επικρατήσει η σύνεση, η εργατικότητα και το νοικοκύρεμα της οικονομίας μας για να ευημερίσει το Έθνος.
Το πρώτο κακόν της τραγωδίας μας αποδείχθηκε η διαφθορά, η κλοπή και η σπατάλη του δημοσίου χρήματος, αλλά και το φαινόμενο της φοροκλοπής που τη λέμε φοροδιαφυγή. Τελικά η μεγάλη μας αμαρτία, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλες τις σύγχρονες χώρες του κόσμου, είναι ότι δεν είμαστε καλοί νοικοκύρηδες, ξοδεύουμε περισσότερα απ΄ όσα έχουμε.
Την ευθύνη των πολιτικών κομμάτων την παραδεκθήκαμε όλοι μας. Συμφωνήσαμε να γίνουμε σοβαρότεροι και να δουλέψουμε για την υπέρβαση. Τελικά μας μπλέξανε πάλι, γιατί αντί να δούμε την αναμενόμενη πολιτική ενότητα για κοινή δράση που μας κάλεσαν πρόσφατα από τον Άγιον Όρος ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος κι ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος από το Ζιμπάμπουε, προσπαθεί το κάθε κόμμα, μέσα από την οικονομική κρίση του Έθνους να ωφεληθεί με την αύξηση των ποσοστών του. Που το πάνε οι αθεόφοβοι, νομίζουν ότι θα μας λύσουν το πρόβλημα μας οι ξένοι, εμείς θα το λύσουμε, και θα το λύσουμε μόνον όταν δουλέψουμε μαζί και μάλιστα σκληρά.
Ακραίες φωνές να μη στηρίξουμε όλοι μας τα νέα οικονομικά μέτρα ή να μη πληρώνουμε τους απαραίτητους φόρους που απαιτούνται για την υπέρβαση της κρίσης, δυναμώνουν τη φωτιά που τη βλέπουμε να μας πλησιάζει απειλητικά να μας αφανίσει. Η ενότητα μας και η κοινή δράση μπορούν να σταματήσουν αυτή τη φωτιά πριν να φθάσει στην καρδιά του Έθνους. Ο μεγαλύτερος μας εχθρός αποδεικνύονται δυστυχώς οι καθημερινές απεργίες. Αυτό είναι και το δεύτερο κακόν της τραγωδίας μας. Οι ηθικές ευθύνες των συντεχνειών και των εκπροσώπων τους είναι μεγάλες για την απειλή του διασυρμού του Έθνους. Όλα έχουν κάποια όρια κι οι συνδικαλιστές τα έχουν ξεπεράσει. Μας δίνουν την εντύπωση ότι πάνω από τη φιλοπατρία μας βάζουμε τη φιλοχρηματία μας. Μας βρόμησαν και την Αθήνα, την αιώνια πόλη του Παρθενώνα και την κοιτίδα της Δημοκρατίας.
Είναι ώρα να μετρήσουμε τη φιλοπατρία μας να σωθεί η αξιοπρέπεια του Έθνους, η αξιοπρέπεια της πατρίδας μας που η ελευθερία της προήλθε μέσα «από τα κόκκαλα των Ελλήνων τα ιερά».
Οι συνδικαλιστές και οι συντεχνίες τους αποδεικνύονται δυστυχώς η μεγαλύτερη απειλή του Έθνους, η υπέρμετρη αγάπη προς το χρήμα, η έντονη επιθυμία απόκτησης χρημάτων, είναι οι χειρότερες μαχαιριές που θα μπορούσε να δεχθεί το Έθνος των Ελλήνων σε μια κρίσιμη εποχή που η Ελλάδα καλείται να επηρεάσει την Παγκόσμια Κοινωνία να γίνει πιό σοβαρή για να αντιμετωπίσει με πνεύμα δικαιοσύνης και αγάπης τα κοινωνικά προβλήματα των αδικημένων λαών, αλλά και το θέμα της ενίσχυσης της παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας και της προστασίας του Πλανήτη μας.
Στο χώρο του Απόδημου Ελληνισμού πονάμε όσα βλέπουμε να συμβαίνουν στην Ελλάδα μας. Βρέθηκα σήμερα σε δυό πόλεις του Ζιμπάμπουε, στο Τσινόϊ και Καρόϊ, 200 χιλιόμετρα από το Χαράρε, για να δώ το μέρος που Έλληνες με τις στερήσεις τους κτίζουν δύο μικρούς ναούς, περνώντας από δρόμους που μοιάζουν με χαλασμένα μοναπάτια, που συνέχεια συναντάς ξυπόλυτα παιδιά να περπατούν χιλιόμετρα για να πάνε στο σχολείο και θυμήθηκα τα χρόνια που ζούσαμε στη βάρβαρη περίοδο της Τουρκικής κατοχής που «όλα τάσκειαζε η φοβέρα και τα πλάκωνε η σκλαβειά», συνάντησα και δυό τρείς οικογένειες ξενιτεμένων Ελλήνων τρίτης γενεάς, η ιστορία του κ. Προδρόμου με συγκίνησε, αναφέρθηκε στη μακαριστή μητέρα του Κλειώ που έφυγε κυνηγημένη από τον Πόντο το 1919, μετά μάλιστα που οι Τούρκοι έσφαξαν μπροστά της τους γονείς της, περπατούσε περπατούσε κυνηγημένη και φοβισμένη μέρες και νύκτες μέχρι που με ένα θαύμα έφθασε στη Βυρητό, μετά πήγε στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου για να φθάσει το 1930 στο Ζιμπάμπουε, να πατρευτεί και να δημιουργήσει μια μεγάλη οικογένεια που μας κάνει όλους υπερήφανους. Ο γιός της που μου είπε την ιστορία της είναι σήμερα εβδοηνταεπτά χρονών και προσπάθησε φέτος με τη σύντροφον του την κ. Αγγελική από τη Μήλο να επισκεφθούν το σπίτι των παππούδων τους στην Τουρκία. Το βρήκαν έκλαψαν και επέστρεψαν ξανά στο σπίτι τους για να τους κάνουν το μνημόσυνον.
Η ιστορία μας θα μας βοηθήσει να ξυπνήσουμε για να γίνουμε πάλι ήρωες για να σώσουμε τη πατρίδα μας από τη διασυρμό που την οδηγήσαμε. Η ενότητα μας θα μας βοηθήσει προς την κατεύθυνση αυτή. Είναι ώρα για την Εκκλησία να διαδραματίσει τον εθνικό αυτό ρόλον. Είναι ώρα για την Ακαδημία Αθηνών, για τους Πανεπιστημιακούς μας, τα ΜΜΕ κι όλες τις σοβαρές φωνές του Έθνους να εργασθούν προς την κατεύθυνση αυτή. Η εθνική ανάγκη για την λειτουργία μιας σύγχρονης Φιλικής Εταιρείας δεν είναι να μας γλιτώσει από τους βάρβαρους Τούρκους που έσφαξαν τους παππούδες του Απόδημου Προδρόμου στο Ζιμπάμπουε, αλλά από τους εαυτούς μας, και μάλιστα από τους συνδικαλιστές μας και τη φιλοχρηματία τους.
Το Έθνος κινδυνεύει από τους Έλληνες, στην Ελλάδα στο όνομα της οικονομικής κρίσης μερικοί πατούν επί πτωμάτων πρός ίδιον οικονομικόν όφελος και στην Κύπρο μερικοί εκμεταλλεύονται μια μεγάλη τραγωδία στο Μαρί για να αποκεφαλίσουν άδικα τον δημοκρατικά εκλελεγμένο Αρχηγό του Κράτους.
Όπως έλεγε ο μακαριστός Καθηγητής μας Κωνσταντίνος Παπαπέτρου «είναι ως να βρισκόμαστε σε ένα λεωφορείο χωρίς φρένα που κατεβαίνει επικίνδυνα τα βουνά του Ολύμπου και εμείς τσακωνόμαστε για ποιό κάθισμα θα πάρουμε». Ο Θεός να βάλει το χέρι του, να μας λυπηθεί και να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε τους κινδύνους που βρίσκονται μπροστά μας.
Η στήριξη μας στις πολιτικές επιλογές της εκλελεγμένης Πολιτικής μας Ηγεσίας με καλοπροαίρετη κριτική στάση είναι εθνική επιταγή για ένα καλύτερο μέλλον του
Έθνους να παραμείνει μακρυά από το διασυρμό που κινδυνεύει να το οδηγήσουμε με τις ανευθυνότητες μας.
Έθνους να παραμείνει μακρυά από το διασυρμό που κινδυνεύει να το οδηγήσουμε με τις ανευθυνότητες μας.
