Της εκπαιδευτικού Έμιλυς Σοφοκλέους
Τα τελευταία χρόνια μετά την ολοκλήρωση των σπουδών μου στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και του μεταπτυχιακού στην Αγγλία είχα την ευκαιρία να εργαστώ και να επισκεφτώ χώρες όπως η Ισπανία και η Αυστραλία, όπου εκτός από τους ξεχωριστούς ανθρώπους απόλαυσα και τις φυσικές ομορφιές των χωρών αυτών. Αυτό όμως που δε συνάντησα εκεί το συνάντησα τώρα που βρέθηκα στην καρδιά της ορθόδοξης ιεραποστολής, τον παιδικό πόνο και τη στέρηση, εδώ στο μακρινό χειμωνιάτικο Χαράρε, πρωτεύουσα της Ζιμπάμπουε, που συνορεύει με τις χώρες της Νοτίου Αφρικής, της Ζάμπιας, της Μποτσουάνας και της Μοζαμβίκης.
Είναι η πρώτη μου επίσκεψη στην Ιερά Μητρόπολη Ζιμπάμπουε του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, και Πάσης Αφρικής, όπου με τις ευλογίες του Πατριάρχη Αλεξανδρείας κ. Θεοδώρου και του τοπικού Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ βρέθηκα εδώ για σειρά οργάνωσης επιμορφωτικών παιδαγωγικών σεμιναρίων με την ορθόδοξη νεολαία του τοπικού πληθυσμού, ως επίσης και για ομιλίες για τους γονείς, τους εκπαιδευτικούς και τους μαθητές. Η παρουσία μου ακόμη είναι αφορμή να έρθω σε επαφή με μέλη της παροικίας μας που παλαιότερα ήταν περισσότεροι από δέκα χιλιάδες και τώρα απαριθμούν λιγότερους από τρεις χιλιάδες σε όλη τη χώρα.
Όταν έφθασα το βράδυ στο αεροδρόμιο για να μεταβώ στους χώρους της Μητροπόλεως οι σκοτεινοί δρόμοι με βοήθησαν να προσαρμοστώ στο πρωτόγνωρο περιβάλλον που θα συναντούσα, και πράγματι, στους χώρους της Μητροπόλεως, όπου μένω δεν υπήρχε ούτε ρεύμα, ούτε νερό. Ο Σεβασμιώτατος μου εξήγησε ότι σε πολλές περιοχές του Χαράρε δεν υπάρχει ρεύμα και νερό, ως να ήταν κάτι το συνηθισμένο. Τότε εκτίμησα περισσότερο την αξία μερικών πραγμάτων που εμείς έχουμε καθημερινά στη ζωή μας. Ήμουνα προετοιμασμένη για τέτοιες καταστάσεις, όταν τις ζεις όμως αποκτάς ένα νέο νόημα της ζωής, να εκτιμάς αυτό που έχεις και να λες υπάρχει και το χειρότερο.
Την επομένη της αφίξεώς μου είχα την ευκαιρία να επισκεφτώ το ιεραποστολικό κέντρο του Αγίου Νεκταρίου το οποίο δεν είναι μακριά από το Χαράρε. Είχαν μαζευτεί περίπου εικοσιπέντε νέοι και εξήντα μητέρες μερικές από τις οποίες είχαν τα μικρά νήπιά τους τυλιγμένα στη ράχη τους. Μετά από μια σύντομη εισαγωγή από τον Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε κ. Σεραφείμ για τη στήριξη που έχουμε στο ιεραποστολικό μας έργο από την Ελλάδα και την Κύπρο, με παρουσίασε στους πιστούς και εγώ με τη σειρά μου άρχισα με ρίγη συγκινήσεως να παρουσιάζω στην αγγλική το θέμα μου, με την παράλληλη μετάφραση στην τοπική διάλεκτο Tsiona, με τη βοήθεια του ιθαγενή ιερέα πατρός Δημητρίου.
Το θέμα μου αφορούσε τη σημασία που έχει στη ζωή του ανθρώπου να θέτει συγκεκριμένους στόχους και σκοπούς. Η νοηματοδότηση της ζωής μας εξαρτάται εν πολλοίς από τους σκοπούς που βάζουμε μπροστά μας και φυσικά η επίτευξή τους γίνεται πραγματικότητα μέσα από τα υφιστάμενα μέσα που έχουμε μπροστά μας τα οποία καθορίζουν και τους στόχους μας και τις προτεραιότητές μας. Η επαγγελματική αποκατάσταση και ο θεσμός της οικογένειας είναι κοινό χαρακτηριστικό γνώρισμα που το συναντούμε στη ζωή του κάθε ανθρώπου ανεξάρτητα σε ποια χώρα ζει. Αυτό συμβαίνει και στην τοπική κοινωνία του Ζιμπάμπουε, έστω και αν η ανεργία αγγίζει το 85%.
Μερικά από τα σημεία που τονίστηκαν στο σεμινάριο ήταν τα ακόλουθα:
-το κριτήριό μας για τους σκοπούς μας να μην περιορίζεται μόνο στο άτομό μας, αλλά να προστατεύεται ταυτόχρονα και το κοινωνικό σύνολο.
-να βελτιώνουμε και να αξιοποιούμε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο τις δυνατότητές μας και τα χαρίσματά μας προς όφελος όλων.
-η υπομονή, η κατανόηση και η εργατικότητα πρέπει να συνοδεύουν όλα τα στάδια της ζωής μας.
-ο ρεαλισμός των δυσκολιών της ζωής δεν πρέπει να μας λυγίζει, αλλά να ενισχύει της επιμονή μας να βελτιώσουμε τα πράγματα γύρω μας για ένα καλύτερο κόσμο.
-η σημασία της πνευματικής ζωής και ο εσχατολογικός προσανατολισμός για την Βασιλεία των Ουρανών, τη γνωστή διδασκαλία της Εκκλησίας μας για αιώνια ζωή και Παράδεισο.
Μετά την ομιλία ακολούθησε ενδιαφέρουσα συζήτηση με ερωτήματα που είχαν σχέση με την καθημερινότητα των προβλημάτων που ζουν αυτοί οι άνθρωποι, που σχετίζονται με το μεγάλο πρόβλημα της φτώχιας και της στέρησης βασικών αγαθών από τη ζωή των παιδιών τους, όπως είναι οι ίσες ευκαιρίες μόρφωσης, υγείας και διατροφής. Εκεί αισθάνθηκα και η ίδια φτωχή για να τους απαντήσω. Η παρηγοριά μου ήταν που μπορέσαμε στο τέλος, με εισφορές ευσεβών χριστιανών από την Κύπρο και την αποστολή δεμάτων να προσφέρουμε σε όλους τους παρισταμένους ένα σάντουιτς, λίγο χυμό με πολύ νερό, ένα ζευγάρι κάλτσες, μερικά γυναικεία ρούχα και το κυριότερο στα μικρά παιδάκια ένα μικρό αρκουδάκι που ήταν και η πρώτη φορά στη ζωή των μητέρων να βλέπουν τέτοιο δώρο. Στα πικραμένα πρόσωπά τους άρχισε να προβάλλει το χαμόγελο της χαράς. Το ελάχιστο της αγάπης μας μπορεί να γίνει το μέγιστο της ευτυχίας για τους πονεμένους συνανθρώπους μας και ιδιαίτερα για τα άπορα και ορφανά παιδιά.
Τα τελευταία χρόνια αρκετοί ευσεβείς χριστιανοί από Ελλάδα και Κύπρο με τις στερήσεις τους βοηθούν εκατοντάδες άπορα και ορφανά παιδιά της Αφρικής με την παραχώρηση μηνιαίων υποτροφιών για να μπορούν να πηγαίνουν στο σχολείο. Ιδιαίτερη είναι η συμβολή του Συνεργατικού Ταμιευτηρίου Λεμεσού. Τελευταίως το Γυμνάσιο Άγιος Ιωάννης ο Ελεήμων Λεμεσού βοήθησε οικονομικά για τη λειτουργία εκπαιδευτικού κέντρου για να στηριχθούν τα παιδιά του Ζιμπάμπουε. Η προσπάθεια αυτή ξεκίνησε με σύνθημα: «Θέλουμε να κάνουμε την αγάπη πράξη προσφέροντας τη χαρά της μόρφωσης και την ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο σε φτωχά παιδιά που μας έχουν ανάγκη». Αυτό το σύνθημα προσπαθούμε με τις μικρές μας δυνάμεις να διακονήσουμε με την εθελοντική μας προσφορά και όλοι όσοι με τη βοήθεια του Θεού βρισκόμαστε στην πρώτη γραμμή της Ορθόδοξης Ιεραποστολής στην Αφρικανική Ήπειρο. Για να τα καταφέρουμε όμως χρειαζόμαστε και τις προσευχές όλων των ευσεβών χριστιανών, ως επίσης και στο βαθμό που μπορούν την ηθική και υλική στήριξή τους, γιατί το έργο των πρώτων εξαρτάται όχι μόνο από το Θεό, αλλά και από αυτούς. Στην Κύπρο λειτουργεί ο Σύλλογος «Φίλοι της Ιεραποστολής Ζιμπάμπουε» με Πρόεδρο τον κ. Σπύρο Μαραγκό, με αξιόλογες δραστηριότητες για τη στήριξη του ιεραποστολικού έργου. Στην Ελλάδα την ευθύνη αυτή την έχει η Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος για την οικονομική στήριξη των ιθαγενών κληρικών σε όλο τον κόσμο και οι Ιεραποστολικοί Σύνδεσμοι.
Η αλληλεγγύη και η αλληλοστήριξη των ανθρώπων εξασφαλίζει και το μέλλον της επιβίωσης της ανθρωπότητος για να κληρονομήσουμε στα παιδιά μας ένα κόσμο καλύτερο από το δικό μας, με ασφάλεια και ειρήνη.
