(ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΖΙΜΠΑΜΠΟΥΕ ΚΑΙ ΑΓΚΟΛΑΣ)
Με τις ευλογίες του Αλεξανδρινού Προκαθημένου κ.Θεοδώρου Β’ ο Σεβ. Μητροπολίτης Ζιμπάμπουε και Αγκόλας κ. Σεραφείμ ετέλεσε τα εγκαίνια του Ιερού Ναού της Παναγίας Χρυσομυρρούσας στους χώρους του Ελληνικού Σχολείου της Παροικίας μας στο Χαράρε, όπου φοιτούν χίλια παιδιά. Το όλο εκπαιδευτικό Κέντρο της Παροικίας μας αποτελείται από Νηπιαγωγείο, Δημοτικό, Γυμνάσιο και Λύκειο. Τα ελληνόπουλα είναι 120 και τα υπόλοιπα από τον τοπικό πληθυσμό. Για τον σκοπό αυτό είχαμε την επίσκεψη δωδεκαμελούς αντιπροσωπείας από την Κύπρο του Συλλόγου Φίλοι της Ιεραποστολής Ζιμπάμπουε με επικεφαλής τον Πρόεδρο μας κ. Σπυρίδωνα Μαραγκόν. Τα θεμέλια του Ναού έθεσε ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος κ. Θεόδωρος πριν έξι χρόνια, ο οποίος πάντοτε έχει μια ευαισθησία για τα άπορα και ορφανά παιδιά της Αφρικής, αλλά και για όλα τα Ελληνόπουλα των Αποδήμων αδελφών μας που ζουν στην Αφρικανική Ήπειρον. Στο Πατριαρχικό του μήνυμα ο Αλεξανδρινός Προκαθήμενος τόνισε ότι «ο καλύτερος τρόπος για να προστατευθούν τα παιδιά μας δεν είναι μόνον να τους εξασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα τους για ίσες ευκαιρίες μόρφωσης και ιατρικής περίθαλψης, αλλά να έχουν και την σωστή πνευματική και ποιμαντική καθοδήγηση να είναι κοντά στο Θεό. Κι αυτό το επιτυγχάνουμε με τον τακτικό μας εκκλησιασμό και την παρουσία κληρικού δηίπλα μας να μας κρατάει ανοικτές τις πόρτες της Βασιλείας των Ουρανών στην γή. Η λειτουργία του νέου αυτού ιερού Ναού στους χώρους του ελληνικού Σχολείου θα συμβάλει προς την κατεύθυνση αυτή για το καλό των παιδιών μας, αλλά και την ελληνορθόδοξη ταυτότητα των γονέων τους και του διδακτικού προσωπικού».
Ο ιερός Ναός κτίσθηκε με εισφορές ευσεβών χριστιανών από την Ελλάδα και την Κύπρο και μελών της Παροικίας μας. Για την οικοδομή του νεόκτιστου αυτού Ιερού Ναού ομίλησε η κ. Μύρια Λουκαϊδου Παμπακά εκ Κύπρου, μέλος της Ιεραποστολικής αποστολής, η οποία τόνισε ότι «για να πραγματοποιηθεί ένα έργο, περνά πρώτα από τη σκέψη και μετά ακολουθεί η πράξη. Σ’ ένα μικρό γραφικό χωριό της Κύπρου, τη Ποταμίτισσα, ζούσε ένας ηλικιωμένος κύριος, ο Ανδρέας Μαραγκός, που είχε τάξει ως σκοπό της ζωής του στα γεράματά του, να βοηθά τον κόσμο με όποιο τρόπο μπορούσε. Μια μέρα, έπεσε στα χέρια του ένα Ιεραποστολικό περιοδικό και διαβάζοντας το, ταράχθηκε πολύ όταν είδε σε τι φτώχεια και αθλιότητα ζούσαν οι άνθρωποι στη Ζιμπάμπουε και μάλιστα τα παιδιά. Από εκείνη την στιγμή δεν μπορούσε να ησυχάσει. Σκεφτόταν με ποιό τρόπο θα μπορούσε να τους βοηθήσει και τότε του ήρθε η σκέψη για να κτισθεί ένας Ναός. Ένας χώρος που θα μάζευε τους πονεμένους ανθρώπους, να τους δίνει δύναμη και ελπίδα για να μπορούν ν’ αντέχουν τις δυσκολίες και και να βοηθούν ο ένας τον άλλο στα προβλήματα της καθημερινότητας. Τίποτα δεν είναι σταθερό στη ζωή μας, εκτός από τη πίστη μας στον Ουράνιο Πατέρα. Μέσα σε μια στιγμή χάνονται όλα τα υλικά αγαθά, και τότε τι μας μένει; Αν χάσουμε και τη πίστη μας, από που αλλού μπορούμε να στηριχθούμε και να μη απογοητευθούμε; Συνδεδεμένος συναισθηματικά ο παππούς Ανδρέας Μαραγκός με το ξωκκλήσι του χωριού του, αφιερωμένο στη Παναγία τη Χρυσομυρρούσα, η πρώτη πλέον σκέψη της ζωής του ήταν να κτισθεί μια εκκλησία στη μακρυνή Ζιμπάμπουε, αφιερωμένη στη γλυκιά μας Παναγία. Έκανε το σταυρό του, ζήτησε τη βοήθεια της Παναγίας μας και με τη προσευχή του και η σκέψη του άρχισε να γίνεται πράξη. Μίλησε στη γυναίκα του γιού του, την Ουρανία Μαραγκού, στη Σταυρούλα Λαρδή και στην Αλεξάνδρα Καμέρη, σε τρεις σύγχρονες Μυροφόρες, που βοηθούν με κάθε τρόπο στις ενορίες τους. Βρήκε ανταπόκριση και η πρώτη επιτροπή αυθόρμητων Ιεραποστόλων ήταν έτοιμη... από που να αρχίσουν; πως να προχωρήσουν; Σκέψεις, προβληματισμοί, πολλές φορές τις κρατούσαν άγρυπνες τα βράδυα και απασχολούσαν το μυαλό τους καθημερινά. Τότε έμπλεξαν και εμένα στην Ιεραποστολική ομάδα. Γίναμε σεναριογράφοι, ηθοποιοί, σκηνογράφοι και δειλά-δειλά, αρχίσαμε να παρουσιάζουμε πρόχειρα θεατρικά έργα για να μαζέψουμε τις πρώτες εισφορές για το κτίσιμο ενός Ναού στη Ζιμπάμπουε. Οργανώσαμε προσκυνηματικές εκδρομές στην Κύπρο και στο εξωτερικό για να μαζέψουμε εισφορές. Ο,τιδήποτε καλό περνούσε από τη σκέψη μας γινόταν πράξη, για να συγκεντρώσουμε εισφορές να κτίσουμε ένα ναό στη Ζιμπάμπουε. Το κάναμε όνειρο ζωής που θέλαμε να το ζήσουμε. Μαζεύθησαν αρκετές εισφορές, από γνωστούς και φίλους και έτσι το προζύμι άρχισε να φουσκώνει και μεις προχωρούσαμε ακάθεκτοι για το στόχο μας. Στη πορεία μας παρουσιάσθησαν σοβαρά προβλήματα και δυσκολίες που μας λύγισαν τα γόνατα. Μας προκάλεσαν πόνο και απογοήτευση. Τότε μπήκε δυναμικά ο Σπύρος Μαραγκός, ηγήθηκε της Ιεραποστολικής ομάδας, την επέκτεινε και ξύπνησε ξανά μέσα μας την ελπίδα. Ναί, πέσαμε, η παλληκαριά όμως δεν είναι να πέφτεις και να μένεις κάτω για να μη ξαναπέσεις, αλλά ν’ ανασκουμπώνεσαι (να βρίσκεις τη δύναμη να σηκώνεσαι ξανά), να παίρνεις διδάγματα από τα λάθη του παρελθόντος και να προχωράς. Ο Σπύρος Μαραγκός καθιέρωσε ένα ετήσιο δείπνο με αφορμή τα γενέθλια του για να βοηθήσει το κτίσιμο της εκκλησίας στη Ζιμπάμπουε. Μάζευε συγγενείς και φίλους, ζητώντας από όλους μια εισφορά μικρή ή μεγάλη για το κτίσιμο του Ναού. Το όνειρο του πατέρα του έγινε και δικό του όνειρο. Η εκκλησία έπρεπε να κτισθεί, οι λίγοι γίναμε πολλοί, τροχοδρομήθηκαν τα πράγματα καλύτερα ως να ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή, τροχοδρομήθηκαν τα πράγματα καλύτερα, ανασηκώσαμε με την βοήθεια του Θεού το ανάστημά μας και ξαναπροχωρήσαμε. Δίπλα μας σαν βράχος, ο Πανιερώτατος Μητροπολίτης μας κ. Σεραφείμ που κρατούσε τα ηνία εδώ στη Ζιμπάμπουε. Προσέγγισε τους Ελλαδίτες και Κύπριους αδελφούς της Παροικίας στο Χαράρε που με αγάπη και ενδιαφέρον ανταποκρίθησαν σ’ αυτή την προσέγγιση. Πολύ σημαντική η προσφορά τους, μικρή ή μεγάλη, και τους ευχαριστούμε που μας στηρίζουν με τόση αγάπη.
Ένα όνειρο έγινε πραγματικότητα. Σταθήκαμε μπροστά μπροστά σ’ αυτό το όμορφο κτίριο, που λιθαράκι λιθαράκι, κτίστηκε, με τη βοήθεια όλων μας. Ας είναι ευλογημένο το όνομα του Πανάγαθου Θεού που μας αξίωσε να βρεθούμε εδώ και γεμάτοι ρίγη συγκίνησης, καμαρώσαμε τό σύμβολο της Ορθοδοξίας να δεσπόζει στο κέντρο της μεγάλης αυτής Πολιτείας, στη πρωτεύουσα της Χώρας, το Χαράρε.
Ο πρώτος άνθρωπος που είχε την ιδέα και την θεία ενόραση για το κτίσιμο αυτού του Ναού δεν είναι πια μαζί μας. Έχει περάσει στην αντίπερα όχθη, σε άϋλους κόσμους. Είμαι όμως σίγουρη ότι ο Θεός ξέροντας το πόνο και το όνειρο του, του επέτρεψε να βρίσκεται μαζί μας σ’ αυτή την αποστολή και αθέατος από όλους μας, ν’ απολαμβάνει τους καρπούς της προσευχής του. Θείε Ανδρέα, ας είναι μαλακό το χώμα που σε σκεπάζει. Το όνειρο σου σήμερα πραγματοποιήθηκε και μαζί το δικό μας. Η άγια Εικόνα της Παναγίας της Χρυσομυρρούσας, βρίσκεται εδώ στο Χαράρε. Αυτή η εικόνα κι αυτή η εκκλησία, θα ενώνει για πάντα το χωριό μας, την Ποταμίτισσα, μ’ αυτό το όμορφο μέρος της Αφρικής που η παρουσία του Ελληνορθόδοξου Πατριαρχείου Αλεξανδρείας ξεκινά από τον πρώτο αιώνα που εμφανίσθηκε ο Χριστιανισμός στον κόσμο.
Τελειώνοντας, θέλω να ευχαριστήσω εκ μέρους της αποστολής, Μακαριώτατον Πατριάρχη μας Θεόδωρον, τον Πανιερώτατον Μητροπολίτη Σεραφείμ και τους αποδήμους μας για την φιλοξενία, την αγάπη και τη συμπαράσταση που μας δίνουν. Μας κάνατε να νοιώσουμε ότι βρισκόμαστε στο σπίτι μας, σε δικό μας χώρο, με δικούς μας ανθρώπους. Σας ευχαριστούμε και εύχομαι μια μέρα να σας το ανταποδώσουμε στην Κύπρο. Θα σας περιμένουμε».
