«Δηλαδή, μπορεί στις 6 Ιουνίου να ξυπνήσουμε σε μια άλλη χώρα;» ρώτησε η δημοσιογράφος τον προσκεκλημένο της ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ, σε ζωντανή σύνδεση, μάλλον μέσω skype. «Ελπίζουμε ότι θα επιτευχθεί η συμφωνία», απάντησε εκείνος. Προηγουμένως είχε φροντίσει, ο ευρωβουλευτής, να ξεδιπλώσει τα πιο δυσοίωνα σενάρια. Μίλησε για προσωρινή παύση πληρωμών, για μια μαύρη, ούτως ή άλλως, επόμενη μέρα είτε κυκλοφορούν μαζί ευρώ και δραχμές είτε προχωρήσουμε σε σκληρή –αναπόφευκτα– συμφωνία. Βέβαια, προηγήθηκαν οι γνωστές αποστροφές για «τη δικτατορία της κεφαλαιαγοράς», ενώ την ίδια στιγμή παραδεχόταν την «ανάγκη για μια χρηματοδοτική στήριξη από το εξωτερικό». Ο ευρωβουλευτής δεν καθησύχασε καθόλου τη δημοσιογραφική ανησυχία, τουναντίον. Ηταν σιβυλλικός, αρκετά επικριτικός προς την κυβέρνηση («έγιναν διαπραγματευτικά λάθη», από την άλλη όμως και «η ακραία αδιαλλαξία» των δανειστών), άφηνε πολλά περιθώρια ερμηνείας όταν μιλούσε για «λελογισμένο ρίσκο διαχείρισης κινδύνου». Υπάρχει ή δεν υπάρχει, δεν δόθηκε σαφής απάντηση. Εν γένει οι προβλέψεις ήταν τόσο σκοτεινές, ώστε η δημοσιογράφος, στο τέλος της συνομιλίας, ευχήθηκε: «Ελπίζουμε να απέχετε από την πραγματικότητα».
Οι συζητήσεις πια είναι μονοθεματικές. Εδώ και καιρό, όχι μόνο τις τελευταίες ημέρες. «Βλέπετε επιδείνωση του κλίματος ή συμφωνία;». Και, βέβαια, «έως την τελευταία στιγμή μπορεί ν’ ανατραπεί το σκηνικό». Μετράμε, διαρκώς, αντίστροφα. Μέρες, ώρες, λεπτά. Τι σημαίνει ζούμε στο όριο; Αυτό ακριβώς. Σφιγμένο στομάχι, μικρές ανάσες, μπροστά σε διογκούμενα προβλήματα και «λύσεις» διαρκώς φοροεισπρακτικές. Η αύξηση του ΦΠΑ, «ε, αναπτυξιακό μέτρο δεν το λες…», παραδέχτηκε χαμογελώντας σε άλλη τηλεοπτική εκπομπή βουλευτής της κυβέρνησης, αποφεύγοντας να αρθρώσει και τη λέξη «υφεσιακό».
Οποιον, ενεργό στην πολιτική, ρωτάς τι ακριβώς συμβαίνει απαντάει: «Καλά, δεν παίζεις χαρτιά;». Οπως ακριβώς κυβερνητικό στέλεχος απάντησε στη δημοσιογράφο και απεσταλμένη της «Κ» στη Ρίγα, Δώρα Αντωνίου: «Ξέρεις να παίζεις πόκα;» ερμηνεύοντας έτσι την «μπλόφα» να καλλιεργείς στον (στους) απέναντι τη βεβαιότητα ότι, μολονότι δεν έχεις καλό χαρτί, δεν ανησυχείς για την τελική έκβαση της παρτίδας.
Το επικοινωνιακό, χαρτοπαικτικής εμπνεύσεως, παιχνίδι έναν μόνο παράγοντα δεν διαπραγματεύεται: το Δημόσιο. Καμία μείωση του κόστους του Δημοσίου, διαρκής προστασία των μισθών των ΔΕΚΟ, των επιδομάτων, των βουλευτικών προνομίων κ.ά., που παραμένουν στο απυρόβλητο. Προκειμένου να μη θιγεί το Δημόσιο, λοιπόν, εφαρμόζεται ο ΦΠΑ, ένας εύκολος φόρος, επί δικαίων και αδίκων, ως μέτρο οριζόντιο που αποφέρει έσοδα παρά την, αναμενόμενη, μεγάλη φοροδιαφυγή. «Το κράτος είναι εργαλείο ανάπτυξης, γι’ αυτό πρέπει να παραμένει ισχυρό», υποστήριξε η βουλευτής στην τηλεοπτική εκπομπή. Το κράτος, δηλαδή το Δημόσιο, το οποίο και διαφυλάσσεται ανέπαφο ως πηγή της εκλογικής πελατείας. Οσοι, δε, κόπτονται για την προστασία των εργαζομένων, μια κατηγορία κυρίως εργαζομένων εννοούν…
Για όλα υπάρχει απάντηση, έστω και τραγελαφική, ισχνή, προκλητική, παράλογη. Η «επιδείνωση του κλίματος» δεν αφορά μόνο τα οικονομικά μεγέθη. Είναι και η εικόνα των τηλεοπτικών πάνελ, όσων ακούγονται και υποστηρίζονται, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η οποία ως κυβέρνηση κι εκείνη το ίδιο κράτος δεν τολμούσε να αγγίξει, παρά τις διαρκείς εξαγγελίες για συγχώνευση ή κατάργηση οργανισμών.
Υπάρχει, εν ολίγοις, μία συμφωνία που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τελεσφορήσει: αυτή με την κοινή λογική. Και όσο η απόκλιση μεγεθύνεται, καμία διαπραγμάτευση δεν μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστική λύση.
Οι συζητήσεις πια είναι μονοθεματικές. Εδώ και καιρό, όχι μόνο τις τελευταίες ημέρες. «Βλέπετε επιδείνωση του κλίματος ή συμφωνία;». Και, βέβαια, «έως την τελευταία στιγμή μπορεί ν’ ανατραπεί το σκηνικό». Μετράμε, διαρκώς, αντίστροφα. Μέρες, ώρες, λεπτά. Τι σημαίνει ζούμε στο όριο; Αυτό ακριβώς. Σφιγμένο στομάχι, μικρές ανάσες, μπροστά σε διογκούμενα προβλήματα και «λύσεις» διαρκώς φοροεισπρακτικές. Η αύξηση του ΦΠΑ, «ε, αναπτυξιακό μέτρο δεν το λες…», παραδέχτηκε χαμογελώντας σε άλλη τηλεοπτική εκπομπή βουλευτής της κυβέρνησης, αποφεύγοντας να αρθρώσει και τη λέξη «υφεσιακό».
Οποιον, ενεργό στην πολιτική, ρωτάς τι ακριβώς συμβαίνει απαντάει: «Καλά, δεν παίζεις χαρτιά;». Οπως ακριβώς κυβερνητικό στέλεχος απάντησε στη δημοσιογράφο και απεσταλμένη της «Κ» στη Ρίγα, Δώρα Αντωνίου: «Ξέρεις να παίζεις πόκα;» ερμηνεύοντας έτσι την «μπλόφα» να καλλιεργείς στον (στους) απέναντι τη βεβαιότητα ότι, μολονότι δεν έχεις καλό χαρτί, δεν ανησυχείς για την τελική έκβαση της παρτίδας.
Το επικοινωνιακό, χαρτοπαικτικής εμπνεύσεως, παιχνίδι έναν μόνο παράγοντα δεν διαπραγματεύεται: το Δημόσιο. Καμία μείωση του κόστους του Δημοσίου, διαρκής προστασία των μισθών των ΔΕΚΟ, των επιδομάτων, των βουλευτικών προνομίων κ.ά., που παραμένουν στο απυρόβλητο. Προκειμένου να μη θιγεί το Δημόσιο, λοιπόν, εφαρμόζεται ο ΦΠΑ, ένας εύκολος φόρος, επί δικαίων και αδίκων, ως μέτρο οριζόντιο που αποφέρει έσοδα παρά την, αναμενόμενη, μεγάλη φοροδιαφυγή. «Το κράτος είναι εργαλείο ανάπτυξης, γι’ αυτό πρέπει να παραμένει ισχυρό», υποστήριξε η βουλευτής στην τηλεοπτική εκπομπή. Το κράτος, δηλαδή το Δημόσιο, το οποίο και διαφυλάσσεται ανέπαφο ως πηγή της εκλογικής πελατείας. Οσοι, δε, κόπτονται για την προστασία των εργαζομένων, μια κατηγορία κυρίως εργαζομένων εννοούν…
Για όλα υπάρχει απάντηση, έστω και τραγελαφική, ισχνή, προκλητική, παράλογη. Η «επιδείνωση του κλίματος» δεν αφορά μόνο τα οικονομικά μεγέθη. Είναι και η εικόνα των τηλεοπτικών πάνελ, όσων ακούγονται και υποστηρίζονται, από κυβέρνηση και αντιπολίτευση, η οποία ως κυβέρνηση κι εκείνη το ίδιο κράτος δεν τολμούσε να αγγίξει, παρά τις διαρκείς εξαγγελίες για συγχώνευση ή κατάργηση οργανισμών.
Υπάρχει, εν ολίγοις, μία συμφωνία που κανείς δεν είναι διατεθειμένος να τελεσφορήσει: αυτή με την κοινή λογική. Και όσο η απόκλιση μεγεθύνεται, καμία διαπραγμάτευση δεν μπορεί να οδηγήσει σε ουσιαστική λύση.
