Έχει γίνει πλέον ρουτίνα, κάθε φορά που κρίνεται η τύχη μιας δόσης να τρέχει η κυβέρνηση την τελευταία κυριολεκτικά στιγμή, για να πάρει μια σειρά, ισοπεδωτικά κατά κανόνα μέτρα. Ενώ είναι γνωστές από αρκετό καιρό πριν οι ασφυκτικές πιέσεις και εμμονές των δανειστών και των εκπροσώπων τους, το κυβερνητικό επιτελείο, επιμένει να ακολουθεί τη γνωστή ελληνική μέθοδο της κωλυσιεργίας και της καθυστέρησης. Με αναπόφευκτη συνέπεια να αναγκάζονται μετά από ατέλειωτα παζάρια, να καταφεύγουν θέλοντας και μη, σε πρόχειρες, άδικες και αναποτελεσματικές αποφάσεις, για να ικανοποιήσουν τις απαιτήσεις της τρόικας. Όπως έγινε και τώρα που εν μια νυκτί αποφασίστηκε η κατάργηση της δημοτικής αστυνομίας, των σχολικών φυλάκων και ουσιαστικά των τεχνικών λυκείων.
Ενώ σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν ότι τα μνημόνια ήταν και μια αφορμή για να αντιμετωπιστούν τα κακώς κείμενα της κομματοκρατίας και της γραφειοκρατίας, το πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανέτοιμο και ανίκανο να προχωρήσει σε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της κρατικής μηχανής, που θα υπερβαίνει και γιατί όχι να προβλέπει τις απαιτήσεις των δανειστών. Αντί για ένα σχέδιο που θα υπηρετεί και τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, μονίμως πρόχειρα, καθυστερημένα και αναποτελεσματικά μέτρα. Η μια χαμένη ευκαιρία μετά την άλλη. Με αναπόφευκτη συνέπεια να βρισκόμαστε συνεχώς στον ίδιο φαύλο κύκλο και κάθε τρίμηνο,ανάλογα με τους ελέγχους της τρόικας, να τρέχουμε και να μην φτάνουμε...
Ούτε είχε προηγηθεί φυσικά κάποια μελέτη για τη σκοπιμότητα και αποτελεσματικότητα αυτών των υπηρεσιών, ούτε είχε ασχοληθεί κανείς για το πώς θα αντιμετωπιστούν οι όποιες ανάγκες κάλυπταν πριν, ούτε βέβαια, αν το προσωπικό τους έχει τα προσόντα και τις ικανότητες για να ανταποκριθεί στις πιθανές νέες θέσεις τους. Καμιά αξιολόγηση, καμιά προεργασία, υιοθέτηση απλώς της γνωστής μεθόδου των οριζόντιων περικοπών, για να καλυφθούν οι απαιτήσεις των δανειστών και να πάρουμε τη δόση...
Έτσι όμως ούτε μεταρρύθμιση γίνεται, ούτε αναδιοργάνωση του κράτους, ούτε καν εξοικονόμηση πόρων. Απλώς τρέχουμε μονίμως χωρίς σχέδιο, χωρίς πρόγραμμα,για να πάρουμε υποτίθεται, μια ανάσα μερικών μηνών. Επί τρία χρόνια τώρα ακούμε για δεκάδες άχρηστους, ή ανεπαρκείς οργανισμούς, αλλά στην πράξη κανείς δεν τολμά να αποφασίσει την κατάργηση τους. Με συνέπεια να κόβουν στη συνέχεια, όποια κεφάλια, νομίζουν ότι τους βολεύουν, με πολλαπλάσιο πολιτικό κόστος και άδηλα αποτελέσματα.
Ενώ σχεδόν όλοι αναγνωρίζουν ότι τα μνημόνια ήταν και μια αφορμή για να αντιμετωπιστούν τα κακώς κείμενα της κομματοκρατίας και της γραφειοκρατίας, το πολιτικό σύστημα αποδεικνύεται ανέτοιμο και ανίκανο να προχωρήσει σε ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης της κρατικής μηχανής, που θα υπερβαίνει και γιατί όχι να προβλέπει τις απαιτήσεις των δανειστών. Αντί για ένα σχέδιο που θα υπηρετεί και τις ανάγκες της κοινωνίας και της οικονομίας, μονίμως πρόχειρα, καθυστερημένα και αναποτελεσματικά μέτρα. Η μια χαμένη ευκαιρία μετά την άλλη. Με αναπόφευκτη συνέπεια να βρισκόμαστε συνεχώς στον ίδιο φαύλο κύκλο και κάθε τρίμηνο,ανάλογα με τους ελέγχους της τρόικας, να τρέχουμε και να μην φτάνουμε...
TO BHMA
