Η «µεταπολίτευση»... χρεοκόπησε!
Ένας από τους πρωταγωνιστές της πολιτικής µας σκηνής στη διάρκεια των τελευταίων 40 ετών της λεγόµενης µεταπολίτευσης, ο σηµερινός Πρόεδρος της Ελληνικής ∆ηµοκρατίας κ. Κάρολος Παπούλιας, στο ετήσιο µήνυµά του για την επέτειο της αποκατάστασης της δηµοκρατίας στη χώρα µας στις 24 Ιουλίου 1974 προχώρησε σε µια σειρά δραµατικών αλλά και ωφέλιµων επισηµάνσεων. Λίγο πριν από την ολοκλήρωση της προεδρικής του θητείας και σε τόνο εξοµολογητικό, ή µάλλον... απολογητικό, ο κ. Παπούλιας παραδέχθηκε την «υποχώρηση» της δηµοκρατίας, η οποία υπέστη «πολλαπλά κτυπήµατα» στη χώρα µας ελέω κρίσης και µνηµονίου. Και συµπλήρωσε: «Η ποιότητα του κοινοβουλευτισµού, της αντιπαράθεσης µεταξύ των κοµµάτων, του πολιτικού διαλόγου και του τρόπου λήψης των αποφάσεων της εκτελεστικής εξουσίας τραυµατίστηκε βαρύτατα». Οσο για τις προσωπικές πολιτικές δικαιολογίες του Προέδρου της ∆ηµοκρατίας, που περιλαµβάνονται στο µήνυµα αυτό, σχετικά µε τις υπογραφές που ο ίδιος έβαλε τα τελευταία τέσσερα χρόνια σε πράξεις νοµοθετικού περιεχοµένου και προεδρικά διατάγµατα, λίγη σηµασία έχουν πλέον... Και λίγους πείθουν...
ΤΟ MΟΝΟ που έχει σηµασία σήµερα είναι να συνειδητοποιήσουµε όλοι την έκταση και το βάθος της ζηµιάς που έχει γίνει στο «σώµα» της δηµοκρατίας µας επί ηµερών τρόικας και µνηµονίου και να την αποκαταστήσουµε! Ιδού, λοιπόν, ορισµένες χρήσιµες υπενθυµίσεις για τις παραβιάσεις των δηµοκρατικών κανόνων λειτουργίας του πολιτεύµατος και τις εκτροπές από τις επιταγές του Συντάγµατος και των νόµων, οι οποίες τείνουν -δυστυχώς- τα τελευταία χρόνια να καταστούν καθηµερινό φαινόµενο:
• Τα ελληνικά κρατικά όργανα λειτουργούσαν και εξακολουθούν ακόµη και σήµερα σε µεγάλο βαθµό να λειτουργούν καθ’ υπαγόρευση εξωθεσµικών παραγόντων, όπως τα µέλη της τρόικας, που η δηµοκρατική της νοµιµοποίηση και λειτουργία έχει ήδη αµφισβητηθεί ευθέως από το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο και από τον νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κυβερνητικά και κρατικά στελέχη δίνουν λόγο στους τροϊκανούς ακόµη και για ήσσονος σηµασίας θέµατα, όπως για παράδειγµα ο αριθµός των δόσεων για την εξόφληση χρεών προς την εφορία και τα ασφαλιστικά ταµεία!
• Παράλληλα, σηµειώνονται συνεχώς υπερβάσεις, συχνά ακραίες, ως προς τις κυβερνητικές αρµοδιότητες που σχετίζονται µε την εθνική µας κυριαρχία από θεσµικά όργανα των δανειστών, αλλά και από εξωθεσµικούς παράγοντες και πρόσωπα, όπως για παράδειγµα η κ. Μέρκελ ή ο κ. Σόιµπλε, που κατά καιρούς παρεµβαίνουν, άλλοτε συγκεκαλυµµένα και άλλοτε απροκάλυπτα, στα εσωτερικά µας πολιτικά πράγµατα... Οι υποδείξεις για τον χρόνο πραγµατοποίησης των εθνικών µας εκλογών και οι ασκήσεις πιέσεων σε πολιτικά κόµµατα και αρχηγούς για να υπογράψουν ότι θα σεβαστούν συµφωνίες που έχουν ήδη γίνει είναι ευρέως γνωστές...
• Η «παράκαµψη» των κοινοβουλευτικών διαδικασιών και η «αδρανοποίηση» της Βουλής στη λήψη σηµαντικών και κρίσιµων αποφάσεων τείνει να γίνει κανόνας. Η κατάχρηση των πράξεων νοµοθετικού περιεχοµένου, των προεδρικών διαταγµάτων, της διαδικασίας του επείγοντος και του κατεπείγοντος και της κατάθεσης νοµοσχεδίων µε ένα άρθρο αλλοιώνει και καταστρατηγεί σε µεγάλο βαθµό την ουσία του δηµοκρατικού µας πολιτεύµατος. Ετσι κόπηκαν µισθοί και συντάξεις, έτσι επιβλήθηκαν νέοι φόροι και χαράτσια... Και βέβαια,ανάλογες επιπτώσεις έχει η πληµµελής λειτουργία του υπουργικού συµβουλίου, οι συνεδριάσεις του οποίου είναι πλέον, εδώ και χρόνια, σπάνιες και τυπικές...
• Στα προηγούµενα πρέπει να προστεθεί η καταφανής υποχώρηση επί ηµερών µνηµονίου των κοινωνικών και εργασιακών δικαιωµάτων, µέσω της κατάργησης όχι µόνο των συλλογικών συµβάσεων, αλλά και των διαδικασιών που ρύθµιζαν στο πρόσφατο παρελθόν τις εργασιακές σχέσεις. Σηµειώστε ότι τα τελευταία 4 χρόνια η εκτελεστική εξουσία προσέφυγε στην πολιτική επιστράτευση εργαζοµένων τόσες φορές, όσες είχε προσφύγει στα προηγούµενα 36! Και βέβαια, είναι κοινό µυστικό ότι ασκούνται έντονες πολιτικές πιέσεις, συχνά µάλιστα και µε δηµόσιες δηλώσεις, προς την ανεξάρτητη ∆ικαιοσύνη και τους λειτουργούς της, προκειµένου να υποταχθούν στο «δίκαιο της ανάγκης», δηλαδή στο µνηµόνιο.
Η ΛΙΣΤΑ των παραβιάσεων και των εκτροπών θα µπορούσε να είναι πολύ µεγαλύτερη και πολύ πιο αναλυτική. Για παράδειγµα, ακόµη και οι γνωµοδοτήσεις της επιστηµονικής επιτροπής της Βουλής καταλήγουν πολύ συχνά στον κάλαθο των αχρήστων, καθώς οι εκάστοτε κυβερνητικές πλειοψηφίες τις αγνοούν επιδεικτικά. Ενώ διαπρεπείς συνταγµατολόγοι, όπως ο καθηγητής Κασιµάτης, επιµένουν ότι για την έγκριση και την εγκυρότητα των µνηµονίων απαιτούνταν 180 και όχι 151 ψήφοι στη Βουλή.
ΑΝ ΣΕ ΟΛΑ ΑΥΤΑ συνυπολογίσει κανείς την έντονη απαξίωση ενός βαθύτατα διεφθαρµένου πολιτικού συστήµατος, που αδυνατεί να αυτοκαθαρθεί και εξακολουθεί να καρκινοβατεί ακόµη κάτω από τη βαριά σκιά σκανδάλων όπως αυτό της Siemens, εκείνο της λίστας Λαγκάρντ ή το άλλο των Ολυµπιακών έργων, είναι προφανές ότι βρισκόµαστε ήδη στην ώρα µηδέν. Η δηµοκρατία µας είναι σοβαρά τραυµατισµένη, όπως ορθά επισήµανε ο Πρόεδρος Παπούλιας σε µια σπάνια στιγµή αυτοκριτικής, και πρέπει ταχύτατα να γιατρέψει τις πληγές της. Απαιτείται επειγόντως µια νέα, ριζική «µεταπολίτευση». Η προηγούµενη, δυστυχώς, χρεοκόπησε... Απαιτείται, λοιπόν, επειγόντως επανεκκίνηση! Και αφού οι πολιτικοί ολιγωρούν, ας την επιβάλουν οι πολίτες!
