Γράφει η Κική Δημουλά στο www.kathimerini.gr)
Και ένδυμα ουκ έχω ίνα εισέλθω -υπεισέλθω- εν αυτώ. Στέκομαι απ’ έξω και από μεγάλη απόσταση σεβασμού παρατηρώ αυτόν τον άλλον έναν μεγαλοπρεπή ναό που έχτισε η ιστορία, αφιερωμένο στους θεούς αιώνες.
Υπερήφανα ψύχραιμη με αφήνει και αυτή η ανακάλυψη, αφού, όπως φαίνεται, όλη σχεδόν η τωρινή Ελλάδα είναι χτισμένη επάνω σε διαδοχική ελληνικότητα. Μου αρέσει, μάλιστα, να μην αποκλείω ότι ακόμα και η Κυψέλη, όπου ζω κοντά έναν αιώνα, αποτελώντας πια ίσως τη μοναδική αρχαιότητά της, δεν θα απογοήτευε ολότελα την αρχαιολογική σκαπάνη. Κάποιο θραύσμα πληβείου, έστω αμφορέα, θα ανακάλυπτε η ανασκαφή.
Στην κορυφή το λιοντάρι. Φρουρός της νεκρής ιερότητας, η οποία συνέγραφε υπό το φως των εγκάτων τα έργα και τις ημέρες της. Πόσο νίκησε, πότε ηττήθηκε και με ποια διαδοχή; Πρώτα ο θρίαμβος κι ύστερα η πανωλεθρία ή νικητής αναδείχτηκε και πάλι το ανεξακρίβωτο;
Αυτό που με καθηλώνει είναι σε τι βάθος τιμητικό έκρυβε τους επιφανείς νεκρούς του ο χρόνος και με τι δρακόντειες, αμετακίνητες από το βάρος πλάκες έφραζε την είσοδο, ωσάν (πέραν εκείνης της ιερόσυλης φθοράς που έχει το ελευθέρας από το θάνατο να εισχωρεί) να έπεται κι άλλη λαθραία φθορά, κι άλλη, κι άλλη, κι άλλη - σπείρα ολόκληρη, της οποίας εγκέφαλος είναι η λήθη.
Και είναι σπαρακτικό να συμπαραστέκονται και να ψυχαγωγούν τον νεκρό νεαρές, ολοζώντανα όμορφες, καλλίγραμμες Καρυάτιδες, ντυμένες επίσημα, με κομψή, χυτή, πολύπτυχη… θυσία.
Κι επειδή όπου γης και πατρίς, εμένα κυρίως μ’ ενδιαφέρει, προσεύχομαι και ονειρεύομαι να ήταν ο Μέγας Αλέξανδρος ο κτήτωρ αυτού του ταφικού μνημείου. Οχι από μεγαλομανία, αλλά μόνο για να πάψει εκείνη η σαλεμένη γοργόνα να δέρνεται στο άγριο πέλαγος του ερωτήματος: ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος;
Οτι ζει, να έχω να της αναγγείλω.
pontiki
