http://www.panhellenicpost.com
Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας
Πήρα ανά χείρας το βιβλίο του συχωρεμένου θεατρικού συγγραφέα και καλού εν ζωή φίλου, Γιώργου Λαζαρίδη με τίτλο «Το Χόλλυγουντ της Πλατείας Κάνιγγος».
Ο ίδιος, βέβαια, μπορεί να έχει αναχωρήσει οριστικά από μάταιο τούτο κόσμο κάτι χρόνια, και να έχει ησυχάσει σε κάποια γωνιά του Παράδεισου, το βιβλίο του, όμως, εγώ τώρα το ξαναδιαβάζω.
Και επειδή θυμάμαι πάντα τι μου έλεγε ο άλλος φίλος από το χώρο της δημοσιογραφίας, επίσης συγχωρεμένος, ο Φρέντυ Γερμανός -βλέπετε είχα την τύχη να έχω και με τους δύο μακρόχρονη φιλική συνεργασία στην «Πρωϊνή» της Νέας Υόρκης- σπεύδω έστω και μετά θάνατο του φίλου εκδότη, να μιλήσω για το βιβλίο του, αφού το άνοιξα ξανά!
Θα αναρωτιέστε τι ήταν αυτό που μου έλεγε ο Φρέντυ Γερμανός και ακόμη το θυμάμαι τόσο έντονα. Θα σας λύσω την απορία. Μου έλεγε, λοιπόν, πως για έναν συγγραφέα τίποτε δεν είναι πιο οδυνηρό από το χαρίζει σε φίλους και γνωστούς τα βιβλία του κι αυτοί να μην του επιστρέφουν δυο καλά λόγια για το πόνημά του!
Α, ναι. Το ακόμη χειρότερο, μου είχε εκμυστηρευθεί ότι του είχε συμβεί όταν κάποτε είχε συναντήσει ένα φιλικό του ζευγάρι στο δρόμο και ο σύζυγος που μόλις είχε λάβει με αφιέρωση το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Τρελαθήκαμε εντελώς;» άρχισε να του μιλά με κολακευτικά λόγια για το εκπληκτικό στιλ του γραψίματός του: Τόσο δυνατό αστυνομικό βιβλίο, με τόσο συναρπαστική πλοκή, δεν έχω ξαναδιαβάσει! Μπράβο σου!
Ο Φρέντυ Γερμανός, ευγενής ως πάντα, κατάλαβε πως ούτε καν είχε ξεφυλλίσει ο φίλος του το βιβλίο και χωρίς να σχολιάσει έκανε να απομακρυνθεί, όταν –προς μεγάλη του ικανοποίηση- άκουσε τη σύζυγο να ψιθυρίζει στον άντρα της:
-Χριστιανέ μου, τι του έλεγες του ανθρώπου! Σάτιρα ήταν το βιβλίο που μας έστειλε, όχι αστυνομικό μυθιστόρημα!
Τουλάχιστον αυτή φαίνεται πως το είχε ξεφυλλίσει, σκέφθηκε ο Φρέντυ και απομακρύνθηκε μάλλον ικανοποιημένος κατά το …ήμισυ!
Ας γυρίσουμε, όμως, στο Λαζαρίδη και στο βιβλίο του που έχει, μάλιστα και αφιέρωση «Του Χρήστου Μαλασπίνα φίλου αγαπητού & εγκάρδιου από την «Πρωϊνή» μας συνάντηση».
Τη γνώμη μου γι αυτό του την είχα πει εν ζωή. Άλλωστε η συγγραφική του δεινότητα ήταν πανθομολογούμενη όπως και η γενικότερη δράση του στο ελληνικό «Χόλλυγουντ». Τη φορά αυτή άνοιξα το βιβλίο και έσπευσα κατευθείαν στη σελίδα 259 όπου ξεκινά ένα «πουτ πουρί» από τα χρονογραφήματά του, που άφησαν εποχή στον ομογενειακό Τύπο.
Η τηλεόραση Σαββατιάτικα, ήταν με τη συζήτηση στη Βουλή για το πολυνομοσχέδιο που φέρνει νέους φόρους πάνω στους πρόσφατους φόρους και που σε λίγο θα γεννήσουν και νεώτερους φόρους πάνω στους τελευταίους φόρους!
Προσπαθώ να θυμηθώ πόσο καλά πέρασα το βράδυ της Παρασκευής, αλλά μπα, έπληξα, βαρέθηκα, κουράστηκα στην εσπερίδα για την Ελληνική Γλώσσα. Ο κάθε ένας από τους ομιλητές –τουλάχιστον όσους άντεξα να ακούσω- αντί να μιλούν για την Ελληνική Γλώσσα και την προσφορά της στην ανθρωπότητα, αντί να εμβαθύνουν στην παγκόσμια προσφορά του Ελληνικού Πολιτισμού, προτιμούσαν να εξιστορούν την προσωπική τους διαδρομή στα γράμματα, στις Τέχνες, στην ποίηση, στον Νόμπελ! Στα δικά τους πονήματα, στις δικές τους προβλέψεις στα δικά τους, γενικά!
Η σύζυγος είχε κι αυτή τις δικές της έγνοιες και τα παιδιά τα δικά τους ενδιαφέροντα. Ε, είπα και ‘ γω να ξεδώσω λίγο ανατρέχοντας στα χρονογραφήματα του φίλου από τα παλιά, μια και το βιβλίο του βρίσκεται κάρτα-φάτσα στη βιβλιοθήκη μου και κάθε φορά που το ξεφύλλιζα μ΄έκανε να χαμογελώ….
Ε, λοιπόν, το πιστεύετε; Ούτε και μ΄αυτά, που κάποτε γελούσα, χαμογέλασε τώρα το χείλι μου!
Όχι. Δεν φταίει ο Γιώργος! Φταίει η περιρρέουσα ατμόσφαιρα! Μ΄όλα αυτά που μας έχουν φορτώσει, έχουμε χάσει κάθε διάθεση για γέλιο!..
Κι έπιασε και μια γερή βροχή έξω… Και είναι και Σαββατόβραδο!
Ας είναι… Έτσι κι αλλιώς, που θα πηγαίναμε; Πάνε κάτι χρόνια που κόψαμε το «έξω».
Να βολέψουμε το «μέσα».
Βλέπετε η «ελπίδα» που μας έταξαν έχασε το δρόμο… Ή ο αποστολέας έβαλε λάθος διεύθυνση!
Αυταπατήθηκε!
…Και απατηθήκαμε!
