Ο Φιντέλ Αλεχάνδρο Κάστρο Ρους γεννήθηκε στις 13 Αυγούστου 1926 στην Κούβα. Ήταν γιος ενός Ισπανού μετανάστη, που εργαζόταν στις φυτείες ζάχαρης. Ο ίδιος ο Φιντέλ πρόσθεσε το όνομα Αλεχάνδρο (Αλέξανδρος), όταν σε ηλικία 17 ετών διάβασε για τα κατορθώματα του βασιλιά της Μακεδονίας.
Σπούδασε Νομικά στο Πανεπιστήμιο της Αβάνας, ασχολήθηκε με την πολιτική και ταξίδεψε ως φοιτητής σε αρκετές χώρες της περιοχής. Μετά την αποφοίτησή του, το 1950, άσκησε τη δικηγορία στην πρωτεύουσα κυρίως για λογαριασμό των φτωχών και μη προνομιούχων. Την περίοδο εκείνη η Κούβα ζούσε τα τελευταία χρόνια του καθεστώτος Μπατίστα.
Ο Κάστρο θεωρούσε ότι το καθεστώς αυτό μπορούσε να ανατραπεί μόνο με επανάσταση. Μαζί με τον αδελφό του Ραούλ, ίδρυσε μια παράνομη οργάνωση με στόχο την ανατροπή του καθεστώτος. Η προσπάθεια έγινε στις 26 Ιουλίου 1953 και ήταν αποτυχημένη. Ο Φιντέλ και ο αδελφός του συνελήφθησαν, δικάστηκαν και καταδικάστηκαν σε κάθειρξη 15 ετών. Ο Φιντέλ στο δικαστήριο εκφώνησε ένα λόγο που αργότερα έγινε γνωστός με τον τίτλο Η Ιστορία θα με δικαιώσει. Μεταξύ άλλων, είπε στους δικαστές: «Σας προειδοποιώ. Μόλις αρχίζω […] Ξέρω ότι θα υπάρξει συνωμοσία για να με καταδικάσετε στη λήθη. Η φωνή μου όμως δεν θα λυγίσει […] Καταδικάστε με. Δεν έχει σημασία. Η Ιστορία θα με δικαιώσει.»
Τα λόγια του ήταν προφητικά: Το 1955 το καθεστώς χορήγησε γενική αμνηστία, ο Κάστρο απελευθερώθηκε και υποχρεώθηκε να εγκαταλείψει τη χώρα. Από το Μεξικό και με τη βοήθεια εκατοντάδων άλλων συντρόφων του (μεταξύ αυτών και ο Ερνέστο Γκεβάρα) ο Κάστρο συνέχισε να δουλεύει για την ανατροπή του Μπατίστα.
Το 1959 ο Κάστρο επικεφαλής περίπου 9.000 ανταρτών μπήκε στην Αβάνα. Ο Φουλχένσιο Μπατίστα –τον οποίο δεν στήριζαν πλέον ούτε οι ΗΠΑ- αναγκάστηκε να εγκαταλείψει τη χώρα.
Από τότε, ο Κάστρο έγινε απλά ο Φιντέλ. Όλοι τον αναγνωρίζουν: από τη γενειάδα, τη στρατιωτική του στολή, τις πολύωρες ομιλίες, το χιούμορ, αλλά και τους ελιγμούς που σε δύσκολες περιόδους οικονομικού εμπάργκο του έδιναν νέους –απροσδόκητους- συμμάχους.
Ο τέως πρωθυπουργός της Ισπανίας, Χοσέ Μαρία Αθνάρ (στενότατος σύμμαχος του Τζορτζ Ο. Μπους) είχε κάποτε αναγνωρίσει ότι το εμπάργκο είναι ο σπουδαιότερος σύμμαχος της Κούβας. Ακόμα και ο Πάπας Ιωάννης Παύλος Β' είχε ζητήσει την άρση του. Μάλιστα, το 1998 ο ποντίφικας επισκέφθηκε την Κούβα. Ήταν η πρώτη φορά που επικεφαλής της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας επισκέπτονταν το νησί.
Ακολούθησε το 2003 μια εξίσου ιστορική επίσκεψη: αυτή τουΟικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου. Στο μεταξύ, τα Χριστούγεννα γιορτάζονταν και πάλι στην Κούβα. Το 2005, ο Κάστρο συγκινημένος παρακολούθησε τη Λειτουργία στη μνήμη του ποντίφικα που είχε φύγει από τη ζωή. Ήταν η πρώτη φορά που έμπαινε στον Καθεδρικό της Αβάνας από το 1959. Τότε, είχε εισέλθει για να παντρευτεί.
Μπορεί ο Κάστρο να παρακολούθησε από την τηλεόραση την ορκωμοσία δέκα Αμερικανών προέδρων, ωστόσο, στις 26 Ιουλίου 2006 είχε πει: «Ας μην κουράζονται οι βόρειοι γείτονές μας. Δεν θα μείνω πρόεδρος μέχρι τα 100». Ο ίδιος αναφερόταν κυρίως στις αναρίθμητες απόπειρες δολοφονίας του από τους Αμερικανούς.
Ωστόσο, τα λόγια του αποδείχθηκαν προφητικά. Μόλις λίγες μέρες αργότερα εισήχθη σε κλινική και η εξουσία πέρασε στα χέρια του αδελφού του...
