"Παρακαλούνται οι κύριοι θεατές να ανοίξουν τα κινητά τους και οι κυρίες ας ανοίξουν ότι τους είναι πιο εύκολο"!!
Ανατρεπτικό ξεκίνημα από τη φωνή του Χάρρυ Κλυνν στα μεγάφωνα, περιμένοντας να δούμε τις εκπλήξεις που έκρυβε η βραδιά στο Gagarin 205.
Ενα διαφορετικό Gagarin από αυτό που έχουμε συνηθίσει πηγαίνοντας για τις συναυλίες μας, ειδικά διαμορφωμένο για τη βραδιά, με καρέκλες και τραπεζάκια και ένα ανάμικτο κοινό ήταν τα πρώτα πράγματα που μάς εντυπωσίασαν.
Μεγάλες ηλικίες που νόμιζες ότι βρισκόσουν σε reunion συμμαθητών του Χάρρυ Κλυνν, αλλά και νέοι που αναρωτιόσουν τι θέλουν εδώ αυτοί οι καθήμενοι στις σκάλες ως είθισται στις rock συναυλίες. Με αμφότερη συγκίνηση ξεκίνησε το πρόγραμμα καθώς ο Χάρρυ Κλυνν βγήκε στη σκηνή με την αμηχανία του πρωτάρη, που αντικρίζοντας ένα sold out μαγαζί, δεν έκρυψε τη συγκίνησή του ούτε αυτός αλλά ούτε το κοινό του.
Το ξεκίνημα όντως ήταν αμήχανο και η αναμονή για το λόγο της επιστροφής του "εθνικού" μας γελωτοποιού μετά από πολλά χρόνια κράτησε αρκετή ώρα, παρόλο που ο ίδιος έκανε τεράστια προσπάθεια να μπει στο κλίμα και να βάλει και το κοινό, πλην των φανατικών, φυσικά, που γελούσαν σε κάθε ατάκα.
Νοσταλγική η αναδρομή στο παρελθόν με τα γνωστά του αστεία με τα σεξουαλικά υπονοούμενα, λίγο πλάτιασμα στα νούμερα που είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο δεκάλεπτου, αλλά ο τύπος στην πολιτική σάτιρα δεν παίζεται.
Με το κατάλληλο υλικό το οποίο έχει στην κατοχή του εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά παραμένει απίστευτα επίκαιρο (τι λυπηρό) το μόνο που είχε να κάνει είναι να αλλάξει τα πρόσωπα χωρίς να χρειαστεί να επέμβει καθόλου στα κείμενα, αφού (τι ειρωνία) η πολιτικοκοινωνική κατάσταση είναι ίδια και φυσικά για γέλια αφού τριάντα χρόνια μετά δεν μάθαμε τίποτα απολύτως.
Αρχίζοντας να τα ρίχνει στην κυβέρνηση (τωρινή και προηγούμενη) το γέλιο έβγαινε αβίαστο πλέον, και νομίζω ότι αυτό είναι το κουμπί σε τέτοιου είδους παραστάσεις, η ανάγκη μας για εκτόνωση όταν κάποιος άλλος είναι αυτός που τα χώνει εκεί που εμείς κωλώνουμε.
Οσο η βραδιά κυλούσε, τόσο χαλαρώναμε κι εμείς κι ο Κλυνν, που άρχισε να παίζει μαζί μας και να μας κάνει συνένοχους στα πολιτικά γκάλοπ που ακολούθησαν και είχαν μεγάλη επιτυχία και νόημα θα έλεγα.
Το τραγουδιστικό μέρος με τους νέους ερμηνευτές που πλαισίωναν το πρόγραμμα, δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να μας πει, ήταν απλώς γεμίσματα του χρόνου που θα προτιμούσαμε να μάς τον διέθετε όλο ο Χάρρυ Κλυνν.
Από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς ήταν η επιστροφή του Τραμπάκουλα σε τηλεοπτικό στούντιο, προκειμένου να δώσει συνέντευξη και όπως ήταν αναμενόμενο γίνεται της τρελής με έναν Χάρρυ Κλυνν να αποθεώνεται από το ενθουσιώδες κοινό, ενώ στο διπλανό τραπέζι μια παρέα νεαρών ήξερε τις περισσότερες ατάκες απέξω, πράγμα εντυπωσιακό αλλά με την εξήγηση ότι οι γονείς τους πρέπει να έβαζαν συχνά τους δίσκους του Κλυνν στο σπίτι, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το κοινό του έχει απογόνους και μάλιστα φανατικούς.
Το πρόγραμμα έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο!
Ενα μελοποιημένο ποίημα του σατιρικού μας ποιητη Γεωργίου Σουρρή ερμηνευμένο από τον Χάρρυ Κλυνν, τραγική φιγούρα πλέον στη σκηνή, με τη φράση του "η σάτιρα στις μέρες μας είναι δυσβάσταχτη" να παίρνει σάρκα και οστά, θυμίζοντάς μας πόσο λυπηρό είναι να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία με διαφορετικούς πρωταγωνιστές!
Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
Βάλετε φόρους, βάλετε, η ράχη μας αντέχει!
Οι τρεις παραστάσεις 15, 16 και 17 Φεβρουαρίου είναι sold out, οπότε και να θέλαμε να σάς προτείνουμε να πάτε, δεν έχει νόημα, ίσως μια άλλη φορά!
Ε. Γράψα
Ανατρεπτικό ξεκίνημα από τη φωνή του Χάρρυ Κλυνν στα μεγάφωνα, περιμένοντας να δούμε τις εκπλήξεις που έκρυβε η βραδιά στο Gagarin 205.
Ενα διαφορετικό Gagarin από αυτό που έχουμε συνηθίσει πηγαίνοντας για τις συναυλίες μας, ειδικά διαμορφωμένο για τη βραδιά, με καρέκλες και τραπεζάκια και ένα ανάμικτο κοινό ήταν τα πρώτα πράγματα που μάς εντυπωσίασαν.
Μεγάλες ηλικίες που νόμιζες ότι βρισκόσουν σε reunion συμμαθητών του Χάρρυ Κλυνν, αλλά και νέοι που αναρωτιόσουν τι θέλουν εδώ αυτοί οι καθήμενοι στις σκάλες ως είθισται στις rock συναυλίες. Με αμφότερη συγκίνηση ξεκίνησε το πρόγραμμα καθώς ο Χάρρυ Κλυνν βγήκε στη σκηνή με την αμηχανία του πρωτάρη, που αντικρίζοντας ένα sold out μαγαζί, δεν έκρυψε τη συγκίνησή του ούτε αυτός αλλά ούτε το κοινό του.
Το ξεκίνημα όντως ήταν αμήχανο και η αναμονή για το λόγο της επιστροφής του "εθνικού" μας γελωτοποιού μετά από πολλά χρόνια κράτησε αρκετή ώρα, παρόλο που ο ίδιος έκανε τεράστια προσπάθεια να μπει στο κλίμα και να βάλει και το κοινό, πλην των φανατικών, φυσικά, που γελούσαν σε κάθε ατάκα.
Νοσταλγική η αναδρομή στο παρελθόν με τα γνωστά του αστεία με τα σεξουαλικά υπονοούμενα, λίγο πλάτιασμα στα νούμερα που είχαν ουσιαστικό περιεχόμενο δεκάλεπτου, αλλά ο τύπος στην πολιτική σάτιρα δεν παίζεται.
Με το κατάλληλο υλικό το οποίο έχει στην κατοχή του εδώ και τριάντα χρόνια, αλλά παραμένει απίστευτα επίκαιρο (τι λυπηρό) το μόνο που είχε να κάνει είναι να αλλάξει τα πρόσωπα χωρίς να χρειαστεί να επέμβει καθόλου στα κείμενα, αφού (τι ειρωνία) η πολιτικοκοινωνική κατάσταση είναι ίδια και φυσικά για γέλια αφού τριάντα χρόνια μετά δεν μάθαμε τίποτα απολύτως.
Αρχίζοντας να τα ρίχνει στην κυβέρνηση (τωρινή και προηγούμενη) το γέλιο έβγαινε αβίαστο πλέον, και νομίζω ότι αυτό είναι το κουμπί σε τέτοιου είδους παραστάσεις, η ανάγκη μας για εκτόνωση όταν κάποιος άλλος είναι αυτός που τα χώνει εκεί που εμείς κωλώνουμε.
Οσο η βραδιά κυλούσε, τόσο χαλαρώναμε κι εμείς κι ο Κλυνν, που άρχισε να παίζει μαζί μας και να μας κάνει συνένοχους στα πολιτικά γκάλοπ που ακολούθησαν και είχαν μεγάλη επιτυχία και νόημα θα έλεγα.
Το τραγουδιστικό μέρος με τους νέους ερμηνευτές που πλαισίωναν το πρόγραμμα, δεν είχε κάτι το ιδιαίτερο να μας πει, ήταν απλώς γεμίσματα του χρόνου που θα προτιμούσαμε να μάς τον διέθετε όλο ο Χάρρυ Κλυνν.
Από τις καλύτερες στιγμές της βραδιάς ήταν η επιστροφή του Τραμπάκουλα σε τηλεοπτικό στούντιο, προκειμένου να δώσει συνέντευξη και όπως ήταν αναμενόμενο γίνεται της τρελής με έναν Χάρρυ Κλυνν να αποθεώνεται από το ενθουσιώδες κοινό, ενώ στο διπλανό τραπέζι μια παρέα νεαρών ήξερε τις περισσότερες ατάκες απέξω, πράγμα εντυπωσιακό αλλά με την εξήγηση ότι οι γονείς τους πρέπει να έβαζαν συχνά τους δίσκους του Κλυνν στο σπίτι, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι το κοινό του έχει απογόνους και μάλιστα φανατικούς.
Το πρόγραμμα έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο!
Ενα μελοποιημένο ποίημα του σατιρικού μας ποιητη Γεωργίου Σουρρή ερμηνευμένο από τον Χάρρυ Κλυνν, τραγική φιγούρα πλέον στη σκηνή, με τη φράση του "η σάτιρα στις μέρες μας είναι δυσβάσταχτη" να παίρνει σάρκα και οστά, θυμίζοντάς μας πόσο λυπηρό είναι να επαναλαμβάνεται η ίδια ιστορία με διαφορετικούς πρωταγωνιστές!
Βαριά φορολογήσετε και το νερό που τρέχει
Βάλετε φόρους, βάλετε, η ράχη μας αντέχει!
Οι τρεις παραστάσεις 15, 16 και 17 Φεβρουαρίου είναι sold out, οπότε και να θέλαμε να σάς προτείνουμε να πάτε, δεν έχει νόημα, ίσως μια άλλη φορά!
Ε. Γράψα
