του ΛΕΩΝΙΔΑ ΒΑΤΙΚΙΩΤΗ
Οι εκπρόσωποι των πιστωτών επρόκειτο να επισκεφθούν την Αθήνα σήμερα, Δευτέρα 2 Νοεμβρίου.
Κατά τη προσφιλή τους όμως τακτική ανέβαλαν την επίσκεψη και τις προγραμματισμένες συναντήσεις μέχρις ότου η κυβέρνηση δεχθεί όλες τους τις απαιτήσεις, αίροντας τις επιφυλάξεις που διατηρεί για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών.
Οι πιέσεις της Τρόικας επικεντρώνονται σε τρία μέτωπα:
Πρώτο, στο θέμα των πλειστηριασμών ζητώντας την άρση κάθε περιοριστικού μέτρου που αφορά την πρώτη κατοικία. Στόχος τους είναι να πιεστούν οι δανειολήπτες να αποπληρώσουν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος των οφειλών τους. Διαφορετικά τα σπίτια να βγουν στο σφυρί διευκολύνοντας την αύξηση του τζίρου της αγοράς ακινήτων.
Το τρίτο μέτρο που ζητάει η Τρόικα σχετίζεται με την κάλυψη του δημοσιονομικού κενού, που σημαίνει επιπλέον μέτρα λιτότητας ύψους άνω των 10 δισ. ευρώ, τα οποία θα ενσωματωθούν αργότερα στον κρατικό προϋπολογισμό, ακυρώνοντας εκ των προτέρων αυτόν που ήδη συζητιέται στη Βουλή και θα ψηφιστεί το Σάββατο 7 Δεκέμβρη.
Αίτημα της Τρόικας είναι να μειωθούν περαιτέρω οι συντάξεις. Σε αυτή την κατεύθυνση είναι πολύ πιθανό να υιοθετηθούν τα μέτρα που πρότεινε ο ΟΟΣΑ στην έκθεσή του για τον ανταγωνισμό, η οποία μάλιστα προλογίζεται από τον γκαουλάιτερ της Τασκ Φορς, Χορστ Ράιχενμπαχ, δείχνοντας τον συντονισμό που υπάρχει μεταξύ όλων αυτών των ιμπεριαλιστικών οργανισμών. Ο ΟΟΣΑ πρότεινε να αναθεωρηθεί το μοντέλο συνταξιοδότησης και, στο εξής, το ύψος των συντάξεων να είναι συνάρτηση της περιουσιακής κατάστασης του ωφελημένου, όπως συμβαίνει στην Αυστραλία όπου το κοινωνικό κράτος είναι θεμελιωμένο σε μια ανταποδοτική βάση. Το ίδιο όμως συμβαίνει και στην Γερμανία κατά ένα τρόπο, με τα επιδόματα ανεργίας κι εν γένει την κοινωνική πολιτική να χορηγείται υπό πολύ αυστηρές προϋποθέσεις. Η διαφορά ωστόσο είναι ότι σε εκείνες τις χώρες το ύψος των παροχών εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση. Στην Ελλάδα όμως οι κοινωνικές παροχές είναι ψιχία!
Μάρτυρας του οξύτατου κοινωνικού προβλήματος είναι η κατάταξη της Ελλάδας στην τέταρτη θέση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο από την στατιστική υπηρεσία με κριτήριο το ποσοστό του πληθυσμού που ζει σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό (34,6%), μετά την Βουλγαρία (49,3%) που κατέχει την πρώτη θέση, τη Ρουμανία (41,7%) που κατέχει την δεύτερη και την Λετονία (36,6%) την τρίτη.
Ιδιαίτερη πολιτική σημασία, ωστόσο, έχει ότι αν στον πάτο της κοινωνικής πολιτικής βρίσκονται οι τέσσερις συγκεκριμένες χώρες που αποδείχτηκαν οι καλοί μαθητές του ΔΝΤ και της ΕΕ, συμφωνώντας να εφαρμόσουν τις θεραπείες σοκ των δανειστών, στο άλλο άκρο βρίσκονται κατά πλειοψηφία οι σκανδιναβικές χώρες που απέφυγαν την μέγγενη του ευρώ. Η χώρα δε με το μικρότερο ποσοστό πληθυσμού που ζει σε κίνδυνο φτώχειας ή κοινωνικό αποκλεισμό είναι η Ισλανδία, με ποσοστό 12,7%! Η χώρα αυτή που όταν το πολιτικό σύστημα της Ελλάδας αποδεχόταν αδιαμαρτύρητα τα μνημόνια, κινδυνολογώντας ότι η εναλλακτική λύση σήμαινε χρεοκοπία και αποκλεισμό από τις αγορές (μνημόνια ή χρεοκοπία απειλούσαν τότε), αρνήθηκε να ακολουθήσει τις συνταγές των πιστωτών και προχώρησε σε παύση των πληρωμών, θέτοντας σε προτεραιότητα τις ανάγκες των πολιτών της κι όχι την διάσωση τραπεζών και πιστωτών.
Σήμερα η Ισλανδία, που μόνος φυσικός πλούτος τον οποίο διαθέτει είναι ιαματικές πηγές, δεν έχει μόνο θετικούς ρυθμούς μεγέθυνσης (4%) και μια ανεργία που η Ελλάδα δεν είχε δει ούτε καν την υποτιθέμενη περίοδο της ευημερίας (6%) αλλά έχει και το μικρότερο ποσοστό φτώχειας. Ούτε καταστράφηκε, ούτε έγινε κράτος παρίας της διεθνούς κοινότητας. Κι αυτό το οφείλει στην ανυπακοή της!
Να γιατί κι η Ελλάδα πρέπει ακόμη και τώρα να προχωρήσει σε παύση πληρωμών του δημόσιου χρέους της, στέλνοντας από κει που ήρθαν Τρόικα, ΟΟΣΑ κι όλη αυτή την διεθνή μαφία, κι αποφασίζοντας να κατευθύνει όλα αυτά τα δισεκατομμύρια που πάνε στους απατεώνες των αγορών στην αντιμετώπιση της ανεργίας και την στήριξη της κοινωνικής πολιτικής.
