Panhellenic Post - The Online Newspaper of Hellenism
http://PanhellenicPost.com
http://PanhellenicPost.com
ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Μικρή σε διάρκεια, πυκνή σε νοήματα η συνέντευξη του Υφυπουργού Εξωτερικών κ. Κυριάκου Γεροντόπουλου για τον Απόδημο Ελληνισμό στην Web TV του Αθηναϊκού και Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων (ΑΠΕ-ΜΠΕ).
Η προβολή της από την ΡΗΡ αυτονόητη καθώς έχουμε θέσει ως εκδοτική μας προτεραιότητα την Ομογένεια. Το ίδιο αυτονόητη, όμως, και η καλοπροαίρετη κριτική μας, που στόχο έχει όχι την αμφισβήτηση των προθέσεων, αλλά, μέσα από παραγωγική ζύμωση ιδεών, την προαγωγή του καλύτερου από το καλό, που, επί του προκειμένου, ενυπάρχει.
Πράγματι, είναι ενθαρρυντικό να ακούς τον Υφυπουργό Εξωτερικών να αμφιβάλλει αν «υπάρχει άλλη εθνότητα (που να) έχει τόσο πετυχημένους απόδημους».
Είναι ενθαρρυντικό να υποστηρίζει ότι το θέμα του Απόδημου Ελληνισμού «…δεν μπορεί να μπει στα στενά παπούτσια κανενός κόμματος».
Είναι ενθαρρυντικό όταν λέει, αναφορικά με την Παιδεία των Ελλήνων του εξωτερικού, πως ως χώρα «προσπαθούμε να είμαστε πάντα παρούσα».
Είναι ενθαρρυντικό όταν υποστηρίζει πως «μπορούμε ακόμα περισσότερο να τους αξιοποιήσουμε» (σ.σ. τους Ομογενείς).
Είναι ενθαρρυντικό να δηλώνει πως «…το ΥΠΕΞ είναι ανοιχτό γι’ αυτούς» και είναι διπλά ενθαρρυντικό όταν λέει πως «ο οποιοσδήποτε, μεμονωμένος ή ως κοινότητα, βρίσκεται στην Αθήνα, μπορεί να έρθει στο γραφείο μου χωρίς κανένα ραντεβού να συζητήσουμε τα προβλήματά τους και να δώσουμε λύσεις όπου μπορούμε».
Είναι ενθαρρυντικό ο ΥΦΥΠΕΞ να αναφέρεται στα προγράμματα φιλοξενίας που επαναλειτούργησαν φέτος, διαβεβαιώνοντας πως «…θα συνεχισθούν και θα εμπλουτισθούν».
Είναι ενθαρρυντικό όταν αναγνωρίζει το θετικό ρόλο των Πατριαρχείων, στις εμπόλεμες περιοχές της Μ. Ανατολής.
Κάθε νόμισμα, όμως, έχει δύο όψεις. Ας δούμε, λοιπόν, και την άλλη…
Είναι αποθαρρυντικό ο αρμόδιος για τον Απόδημο Ελληνισμό Υφυπουργός, να επικαλείται τις αμφιβολίες του, αντί να παραθέτει συγκεκριμένα στοιχεία για τις σπουδαίες επιτυχίες των απανταχού Ελλήνων Ομογενών. Για να είχε τη δυνατότητα αυτή, όμως, έπρεπε το ελληνικό Κράτος να έχει καταγράψει τον Απόδημο Ελληνισμό. Και κάτι τέτοιο ουδέποτε απασχόλησε τις ελληνικές κυβερνήσεις στα σοβαρά… Ούτε και σήμερα. Δυστυχώς.
Είναι αποθαρρυντικό να αντιλαμβάνεται από τα συμφραζόμενα ο καθένας, πως πέντε χρόνια τώρα δεν μπορούν τα …παπούτσια των κομμάτων να βρουν τα ταίρια τους στο ζήτημα του ΣΑΕ! Ή στραβός είναι ο γιαλός, ή στραβά αρμενίζουμε… Αν όντως το θέμα «Απόδημος Ελληνισμός» είναι υπερκομματικό –που είναι- δεν χρειάζεται το ένα (όποιο) κόμμα να επιβάλει τις απόψεις του στο άλλο. Αρκεί να τις συνθέσουν! Πρέπει δε ο στόχος να μην είναι άλλος από την αέναη πρόοδο της Ομογένειας. Αλλά αυτό, ποτέ δεν ήταν στις στοχεύσεις των εμπνευστών του ΣΑΕ. Πρυτάνευσε -τότε- το κομματικό συμφέρον. Γι αυτό και ναυάγησε το ΣΑΕ! Ούτε και στο μέλλον, όμως, θα πλεύσει αξιόπιστα, εάν δεν συμπλεύσουν συμπολίτευση και αντιπολίτευση τουλάχιστον ως προς την στόχευση…
Είναι αποθαρρυντικό να αναφέρεται κανείς στα «πενιχρά οικονομικά» της Ελλάδος προκειμένου να προσδιορίσει τις διαστάσεις που έχει η «παρουσία» της στην Παιδεία των Ομογενών. Ένα δολάριο από τα προξενικά Τέλη που εισπράττει από τους ομογενείς εάν διέθετε το ελληνικό Κράτος υπέρ της Παιδείας των Αποδήμων, θα περίσσευαν χρήματα όχι μόνον για δασκάλους-βιβλία ή τις Έδρες ελληνικών σπουδών, αλλά και για ελληνικά Πανεπιστήμια στο εξωτερικό!
Είναι αποθαρρυντικό η αξιοποίηση των ομογενών έστω και να συμπεραίνεται ως μονόπλευρη και μάλιστα κατόπιν …οδηγιών! Η Ομογένεια συνιστά την προέκταση του ελληνικού συνόρου. Αλλά, συγχρόνως, είναι και αυτοδύναμη, αυτεξούσια, δημιουργική και πετυχημένη εθνική μειονοτική οντότητα. Μόνο πάνω στο αμοιβαίο όφελος μπορεί και πρέπει, επομένως, να αναπτυχθεί η υγιής πολύπλευρη αξιοποίησή της.
Είναι, επίσης, αποθαρρυντικό να συνδέεται η προσφορά της αποκλειστικά με την «αποκατάσταση της εικόνας της Ελλάδος στο εξωτερικό». Αντίθετα: είναι πολυδιάστατη και πολυσήμαντη. Μόνο που, δυστυχώς, όπως και η Ιστορία της, παραμένουν ο «μεγάλος άγνωστος» στην γενέτειρα…
Είναι αποθαρρυντική η καταφυγή στο σύνδρομο «ανοιχτές πόρτες». Κάτι σημαίνει αυτό… Είμαστε βέβαιοι ο κ. Γεροντόπουλος (ίσως και ελάχιστοι ακόμη συνάδελφοί του) λόγω χαρακτήρος ότι το εννοούν. Ας ρωτήσουν, όμως, όλοι, τους συνεργάτες τους εάν και εκείνοι το έχουν ασπασθεί. Και, κυρίως, εάν το εφαρμόζουν!
Είναι αποθαρρυντικό να μιλάμε για εμπλουτισμό προγραμμάτων –όπως της φιλοξενίας νεαρών ομογενών ή ανταλλαγής μαθητών- που έπρεπε να αποτελούν ήδη από δεκαετίες θεμελιωμένους και απόλυτα λειτουργικούς, με μετρήσιμα αποτελέσματα, θεσμούς.
Είναι αποθαρρυντικό, τέλος, η σωτηρία των Ελλήνων του εξωτερικού να επαφίεται στα …μοναστήρια. Τα μοναστήρια δεν αποτελούν «ελληνικό έδαφος» όπως οι πρεσβείες και τα προξενεία…
