ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ (1846-1920)
ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ
Γεννήθηκε την 1η Οκτωβρίου 1846 στη Σηλυβρία της Ανατολικής Θράκης, από φτωχή οικογένεια που με δυσκολία προσπαθούσε να μεγαλώσει τα 6 παιδιά της, το κατά κόσμο όνομα του ήταν Αναστάσιος Κεφαλάς.
Δύσκολες εποχές για τον Αναστάσιο, από την μία η ανέχεια, από την άλλη ότι δεν υπήρχε στην πόλη του σχολείο μέσης εκπαίδευσης, τον ανάγκασαν στα 13 του χρόνια να μετακομίσει στην «Πόλη» , την Κωνσταντινούπολη.
Εργάζεται σε κατάστημα συσκευασίας καπνού, με ένα αφεντικό σκληρό , βάρβαρο που πολλές φορές τον χτυπούσε, έκανε όμως υπομονή.Μέσα στον πόνο του έκανε κάτι καταπληκτικό, σε κάθε συσκευασία καπνού, όταν έβρισκε την ευκαιρία, έβαζε μέσα ένα χαρτάκι, στο οποίο έγραφε μία ευαγγελική ρήση.
Το καλύτερο αύριο για τον Αναστάσιο Κεφαλά ήλθε όταν ένας καταστηματάρχης , γείτονας του καπνοπωλείου, βλέποντας την κακομεταχείριση που είχε ο Άγιος μας, τον πήρε να εργασθεί στο επιπλοποιείο του.
Επιτέλους τα πράγματα άλλαξαν, είχε χρόνο να πηγαίνει σχολείο, να εκκλησιάζεται τακτικά, να ζει ανθρώπινα, να φέρει κοντά του τους γονείς του, τα αδέλφια του.Στα είκοσι χρόνια του, εγκαταλείπει την Κωνσταντινούπολη για να πάει δάσκαλος στη Χίο στο χωριό Λιθί, για να καθίσει 10 χρόνια, προσφέροντας τις γνώσεις του στους κατοίκους του νησιού που τον υπεραγαπούσαν.
Εκεί γνώρισε τον αυριανό ευεργέτη του τον Ιωάννη Χωρέμη, ευκατάστατο άρχοντα του νησιού και ο οποίος θα παίξει ένα σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα εξέλιξη του Αγίου μας.Ο Άγιος Νεκτάριος είχε κλίση προς τον μοναχισμό, έτσι το 1876 έγινε μοναχός με το όνομα Λάζαρος και ένα χρόνο μετά χειροτονήθηκε διάκονος με το όνομα Νεκτάριος.
Ο Ιωάννης Χωρέμης βλέποντας την φιλομάθεια του Αγίου μας, το 1877 τον έστειλε στην Αθήνα για σα συμπληρώσει τις γυμνασιακές σπουδές του.
Ο ΑΓΙΟΣ ΣΤΗΝ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑ-ΑΙΓΥΠΤΟΣ
Μετά το πέρας των σπουδών του στην Αθήνα και κατόπιν γνωριμιών του Ιωάννη Χωρέμη, με τον Πατριάρχη της Αλεξάνδρειας Σωφρόνιο, ο διάκονος Νεκτάριος μετέβη στην Αλεξάνδρεια της Αιγύπτου, έδρα του εκεί Πατριαρχείου.
Ο Πατριάρχης Σωφρόνιος ο Δ΄ βλέποντας τον ζήλο του Αγίου μας, στην Ορθόδοξη πίστη , καθώς και το ήθος του, τον έστειλε και πάλι στην Αθήνα για να σπουδάσει Θεολογία στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο των Αθηνών.
Το 1885 ο Άγιος παίρνει το πτυχίο του από την Θεολογική σχολή και επιστρέφει εκ νέου στην Αλεξάνδρεια, όπου σύντομα αναλαμβάνει Πρεσβύτερος στο Ι.Ν του Αγίου Σάββα.
Το 1896 υπηρετεί σαν Αρχιμανδρίτης στον Ι.Ν. Αγίου Νικολάου στο Κάιρο, ως Γραμματέας του Πατριαρχείου, Ιεροκύρικας και Πατριαρχικός επίτροπος. Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣΤο μεγάλο του έργο, η αγάπη του προς την Εκκλησία, η Θεολογική του Ηθική, έπεισαν τον Πατριάρχη Σωφρόνιο να τον χειροτονήσει την 15η Ιανουαρίου 1889 Επίσκοπο Πενταπόλεως.
Καθημερινά ήταν κοντά στο ποίμνιό του, προσπαθώντας να ανακουφίσει τον πόνο του και ξεχώρισε στην εκκλησιαστική κοινωνία του Πατριαρχείου, με τα έργα του ,το ήθος του, όπως ταιριάσει σε ένα ποιμενάρχη και αρχιερέα.Όμως αυτά όλα δεν άρεσαν σε «κάποιους» μέσα και έξω από το Πατριαρχείο, που με ψευδείς καταγγελίες προς τον Πατριάρχη, κατάφεραν να τον αποκρίνουν από την Αλεξάνδρεια το 1890.
Χωρίς καμία συγκεκριμένη κατηγορία, δεν του επέτρεψαν να απολογηθεί στον Πατριάρχη, όπως θα έπρεπε να κάνει κάθε κατηγορούμενος, πόσο μάλιστα όταν οι κατηγορίες ήταν αβάσιμες.Στις τόσες κατηγορίες εις βάρος του, ποτέ δεν αντιδίκησε , παρέμεινε πράος και έλεγε «…ο Θεός θα δικαιώσει το δίκαιο και την αλήθεια» όπως και έγινε μετά από χρόνια. Πήρε το δρόμο για τον Γολγοθά του και επιστρέφει στην Αθήνα, για να δώσει ένα καινούργιο αγώνα, αγώνα επιβίωσης.
Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΣΤΡΕΦΕΙ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ
Φεβρουάριος του 1891 τον βρίσκει σαν ιεροκήρυκα στην Μητρόπολη Ευβοίας, να επισκέπτεται τα χωριά από το βορά έως τον νότο.Έκανε κηρύγματα, λειτουργούσε εκεί όπου δεν είχαν παπά, επισκεπτόταν τους κατατρεγμένους, ασθενείς, σαν τον «καλό Σαμαρείτη»
Τον Αύγουστο του 1893 μετατίθεται στη Μητρόπολη Φθιώτιδας, με την αυτή θέση, του ιεροκήρυκα και το ίδιο ποιμαντικό έργο.Την Άνοιξη του 1894 οι πιστοί της Λαμίας συνόδευσαν τον Άγιο Νεκτάριο στο λιμάνι της Στυλίδας, για να ταξιδεύσει στον Πειραιά ( τότε δεν υπήρχε τραίνο) και στην συνέχεια στην Αθήνα.
Τον Μάρτιο 1894 διορίζεται Διευθυντής της «Ριζαρείου Σχολής»ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΣΤΗ ΡΙΖΑΡΕΙΟ ΣΧΟΛΗΗ Ριζάρειος Σχολή ήταν μία θεολογική σχολή, με σπουδαστές παιδιά ευκατάστατων οικογενειών της Αθήνας, παιδιά πολιτικών, αρχόντων, που δεν γίνονταν απαραίτητα όλοι ιερείς, θεολόγοι.Κατά την δεκατετράχρονη παρουσία του , η Ριζάρειος Σχολή απέκτησε μεγάλη φήμη, με τα οργανωτικά του οράματα, το συγγραφικό του έργο και την επιστημονική κατάρτιση των πτυχιούχων της σχολής. Τα βιβλία του τα χάριζε σε όσους δεν είχαν την οικονομική δυνατότητα να τα αγοράσουν, γιατί για τον Άγιο δεν είχε στόχο το οικονομικό κέρδος αλλά το κέρδος της ψυχής.
ΤΟ ΕΡΓΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΣΤΗΝ ΑΙΓΙΝΑ
Τέσσερα χρόνια πριν από την παραίτησή του, δια λόγους υγείας, από τη Ριζάρειο Σχολή, ο Άγιος άρχισε να αναστηλώνει ένα παλιό μοναστηράκι στη θέση «ΞΑΝΤΟΣ» στην σημερινή θέση της Ι.Μονής.Μετά από το πέρας των πρώτων επισκευών το 1908 εγκαταστάθηκε στην Αίγινα με τις 3 μοναχές που ήδη μόναζαν και με άλλες 4 νέες μοναχές.
Τα προβλήματα και εδώ ήταν πολλά, αν και είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την επαναλειτουργία της Ι. Μονής Αγίας Τριάδος, ο Μητροπολίτης Αθηνών Θεόκλητος ( εκεί υπαγόταν η Αίγινα) δεν επιθυμούσε, παρά την αρχική του συγκατάθεση, την αναγνώριση της Ι. Μονής.Αυτό πρακτικά σήμαινε ότι οποιαδήποτε οικονομική προσφορά των πιστών, για φιλανθρωπικό σκοπό, δεν θα μπορούσε να τα εισπράξει η Μονή.Αυτή η « Νομική ανυπαρξία» κράτησε πολλά χρόνια και ο Άγιος δεν πρόφτασε να δει κάτι να αλλάζει.
Το τέλος του ήταν γεμάτο πόνο και ταλαιπωρία, όπως και τα πρώτα του χρόνια στην Κωνσταντινούπολη, είχε ακόμα όνειρα να πραγματοποιήσει, όπως την δημιουργία ενός εκπαιδευτηρίου, αλλά δεν πρόλαβε.Να μια ευκαιρία για τους Θρησκευτικούς και Πολιτικούς άρχοντες αυτού του τόπου, να πραγματοποιηθεί η επιθυμία του Αγίου μας !Στο τέλος του καλοκαιριού του 1920 διακομίστηκε στο Αρεταίειο νοσοκομείο των Αθηνών με καρκίνο στον προστάτη.
Στις 8 Νοεμβρίου 1920 εκοιμήθει και μεταφερθεί στην Αίγινα, με μεγάλη επισημότητα όπως ταιριάζει σε ένα Άγιο, αν και ακόμα δεν είχε αναγνωριστεί. Για τους Αιγινήτες και για πολλούς άλλους, ο Άγιος Νεκτάριος ήταν Άγιος από την πρώτη μέρα που πάτησε το πόδι του στην Αίγινα, το μαρτυρούν τα θαύματα του εν ζωή και μετά την κοίμησή του. Η Ανακήρυξη του τέως Μητροπολίτη Πενταπόλεως Νεκτάριου Κεφάλα, έγινε με Πατριαρχική Πράξη 260/ 20 Απριλίου 1961.
ΜΑΡΤΥΡΙΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΑΝ ΤΟΝ ΑΓΙΟ ΝΕΚΤΑΡΙΟ
Πολλοί είχαν την τύχη να γνωρίσουν τον Άγιο, να συνομιλήσουν μαζί του, να πάρουν την ευχή του, που σήμερα δεν είναι κοντά μας, όμως από στόμα σε στόμα γνωρίσαμε και εμείς τις Αρετές του Αγίου μας.
Μεσα σε αυτους ο Παναγιώτης Γελαδάκης, που εργάστηκε σαν οικοδόμος στην αναστύλωση του μοναστηριού.
Πολλές φορές του ζητούσαν να περιγράψει τον Άγιο και το έκανε με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση «..ήταν στο ύψος κανονικός, ούτε ψηλός ούτε κοντός, δεν έμοιαζε ότι ήταν Δεσπότης, φορούσε ένα τσουλαφάκι μαύρο (σκουφάκι) και ένα παλιό ράσο».
Τον ρωτούσαν να πει την συμπεριφορά του κόσμου στο πρόσωπο του Αγίου και τί έκανε τις ώρες που τον έβλεπε στο μοναστήρι.«…ο κόσμος τον αγαπούσε πολύ και όταν τον έβλεπαν στο δρόμο με το γαϊδουράκι του, να κατεβαίνει στην Αίγινα, έτρεχαν όλοι να του φιλήσουν το χέρι και να πάρουν την ευχή του, ήταν Άγιος άνθρωπος.
Ήταν πάντα με ένα καλό λόγο για τον καθένα, ανοιχτόκαρδος, βοηθούσε με τον τρόπο του τους φτωχούς αν και αυτός δεν είχε πολλά. Διάβαζε συνέχεια στο κελάκι του, σκυμμένος να γράφει, είχε πολλά βιβλία κοντά του».Αυτά και πολλά άλλα μπορεί κανείς να διαβάσει στους δύο τόμους του Μανώλη Μελινού « Μίλησα με τον Άγιο Νεκτάρι層 συνεντεύξεις ανθρώπων που γνώρισαν τον Άγιο.Μεγάλο το συγγραφικό έργο που άφησε ο Άγιος Νεκτάριος, παρακαταθήκη σε όλους εμάς, μεγάλη η κληρονομιά για το νησί μας και την Ελλάδα μας. ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟΝ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ« Συληβρίας τόν γόνον και Αιγίνης τον έφορον, τον έσχάτοις χρόνοις φανέντα αρετής φίλον γνήσιον, Νεκτάριον τιμήσωμεν πιστοί, ως ένθεον θεράποντα Χριστού. Αναβλύζει γάρ ίάσεις παντοδαπάς τοις ευλαβώς κραυγάζουσι: Δόξα τω Σε δοξάσαντι Χριστώ, δόξα
