Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη,
Όσοι βρεθήκαμε στο Ντέρπαν της Νοτίου Αφρικής για την ετήσια συνδιάσκεψη των Ηνωμένων Εθνών για τις Κλιματικές αλλαγές τις δύο τελευταίες εβδομάδες είχαμε πολλές ελπίδες ότι επιτέλους οι Κυβερνήσεις των 194 Κρατών που συμμετείχαν στις διαπραυματεύσεις θα έπαιρναν από κοινού δυναμικά μέτρα για το περιορισμό των ραγδαίων αυξήσεων των ρύπων στην ατμόσφαιρα, που απειλούν πλέον επικίνδυνα τη φυσική επιβίωση μας, και σίγουρα αν συνεχίσουμε με τους ίδιους ρυθμούς στο απώτερον μέλλον τον αφανισμό της ζωής στο Πλανήτη μας. Δυστυχώς για τις μελλούμενες γεννιές η δική μας γεννιά θα χαρακτηρισθεί ως η γεννιά των δολοφόνων.
Αυτό που φαίνεται απλό για τους απλούς ανθρώπους και τα αθώα αγνά παιδιά να κάνουμε το παν να σώσουμε τον Πλανήτη μας και την φυσική επιβίωση της Ανθρωπότητας, τώρα, σήμερα, όχι αύριο, για τους Κυβερνώντες που εκλέγουν οι Λαοί φαίνεται πολύπλοκο, γιατί η προταιρεότητα τους είναι η στενόμυαλη προσέγγιση τους να προστατεύσουν με κάθε τρόπο τα οικονομικά τους συμφέροντα, τα στρατιωτικά και τα πολιτικά των χωρών που εκπροσωπούν. Διαφορετικά νομίζουν ότι δεν πρόκειται να εξασφαλίζουν και την πολιτική τους επιβίωση. Οι πανανθρώπινες αξίες (universal) και τα καλώς νοούμενα συμφέροντα της Παγκόσμιας Κοινωνίας, η προστασία του σώματος της Ανθρωπότητας και του Πλανήτη μας είναι δευτερεύοντα. Η απουσία συνεργασίας για την αντιμετώπιση μιας τοπικής κρίσης των σημερινών Κυβερνήσεων στις διάφορες χώρες, όπως τόνισε πρόσφατα κι ο Παναγιώτατος Οικουμενικός μας Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος , έχει ως αποτέλεσμα την επέκταση αυτής της κρίσης σε όλα τα πλάτη και τα μήκη του Πλανήτη μας.
Δύο σημαντικά θέματα που συζητούσαμε για δυό εβδομάδες στο Ντέρπαν ήταν τι θα γίνει με το Πρωτόκολλο του Κιότο που υιοθετήθηκε το 1997 και λήγει του χρόνου και δεύτερο η δημιουργία του Πράσινου ταμείου για να στηριχθούν φτωχές χώρες να μειώσουν τους ρύπους με την υιοθέτηση μη ρυπογόνων πηγών ενεργείας.
Το Πρωτόκολλο του Κιότο είναι μια Διεθνής νομική δέσμευση χωρών Μελών των Ηνωμένων Εθνών να μειώσουν τους ρύπους. Δυστυχώς Χώρες που αντιμετωπίζουν προβλήματα φτωχειας εξαιρέθησαν της δεσμεύσεως αυτής, με αποτέλεσμα σήμερα να είναι υπεύθυνες για το 65% των ρύπων (Ινδία, Κίνα, Βραζιλία, Αφρικανικές χώρες κτλ.) Εντάχθησαν λοιπόν στο Πρωτόκολλον του Κιότο μόνο οι πλουσιότερες χώρες του κόσμου, κάπου 47 και μερικές από αυτές όπως οι Ηνωμένες Πολιτείες ουδέποτε το ακολούθησαν. Έτσι χώρες όπως ο Καναδάς, η Ρωσία, οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής και η Ιαπωνία στο Ντέρπαν ζητούσαν έντονα την κατάργηση του και την έναρξη διαπραυγματεύσεων για νέα διεθνή συμφωνία με τη συμμετοχή όλων των Χωρών (στο Ντέρπαν συμμετείχαν 194 χώρες). Από την άλλη χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία, η Βραζιλία και οι χώρες της Αφρικής και μερικές άλλες που τις ακολουθούσαν από την Λατινική Αμερική και την Ασία (γύρω στις 150) ζητούσαν να επεκταθεί η υφιστάμενη μορφή του Πρωτόκολλου του Κιότο για μια ακόμη πενταετία μέχρι το 2017.
Για το Πράσινο Ταμείο υπήρχε πάλι η ίδια προσέγγιση με τις δεύτερες χώρες να είναι θετικές και τις πρώτες αρνητικές επικαλούμενες την παγκόσμια οικονομική κρίση.
Τα πράγματα πήγαιναν προς πλήρη αδιέξοδο και κατά συνέπεια σε αποτυχία. Η Ευρωπαϊκή Κοινότητα έπαιξε ένα σημαντικό ρόλο για να βρεθεί μια φόρμουλα συμβιβασμού που δίνει την εντύπωση ότι κάτι σημαντικό επιτεύχθηκε για το αύριο για την αντιμετώπιση των ραγδαίων απειλών που επιφέρουν οι κλιματικές αλλαγές, χωρίς όμως να ξεκινήσουμε τώρα κάτι σημαντικό για την άμεση αντιμετώπιση των προβλημάτων αυτών.
Έτσι μέσα στις έντονες διαφωνίες τους οι εκπρόσωποι των 194 Κυβερνήσεων κατέληξαν στις ακόλουθες αποφάσεις.
1. Το Πρωτόκολλο του Κιότο να συνεχίσει να υφίσταται μέχρι το 2017 με τον όρο ότι μέχρι το 2015 θα συνεχισθούν οι διαπραυματεύσεις μεταξύ των 194 χωρών μελών των Ηνωμένων Εθνών για να καταλήξουν σε ένα νέο δεσμευτικό πρωτόκολλο για τον περιορισμό των ρύπων με τη συμμετοχή όλων των χωρών, το οποίο θα αρχίσει να εφαρμόζεται μετά το 2020.
2. Δημιουργείται το Πράσινο Ταμείο με στόχο τη συλλογή εκατόν δισεκατομμυρίων δολλαρίων ετησίως για να βοηθά φτωχές χώρες να υιοθετούν μη ρυπογόνες πηγές ενέργειας.
Στην πραγματικότητα λοιπόν δυστυχώς οι σημερινές Κυβερνήσεις που μας κυβερνούν δεν μπόρεσαν να ανταποκριθούν στο ύψος των περιστάσεων για άμεσα δραστικά μέτρα για τη ραγδαία επικίνδυνη αύξηση των ρύπων στην ατμόσφαιρα αναβάλλοντας τα πάντα για μετά το 2020, επικαλούμενοι την παγκόσμια οικονομική κρίση. Η δημιουργία πάλι του πράσινου ταμείου ήταν κατά κάποιο τρόπο υποχρεωτική απόφαση χωρίς να τη πιστεύουν γιατί αποτελούσε δεύμευση του COP 16 το περασμένο χρόνο στο Μεξικό. Εκτός από την Γερμανία που δήλωσε ότι θα ενισχύσει το ταμείο με σαράντα εκατομύρρια δολλάρια και μερικές άλλες που έκαναν αόριστες θετικές δηλώσεις, οι περισσότερες χώρες και μάλιστα οι πλουσιότερες δεν έχουν καμμιά διάθεση να στηρίξουν την πρωτοβουλία αυτή μέχρι να δεσμευτούν όλες οι χώρες να συμμετέχουν σε μια νέα συμφωνία που θα αντικαθιστά το πρωτόκολλο του κιότο. Έτσι μιλούμε για ένα Πράσινο Ταμείο με ένα άδειο κουτί.
Οι Αρχηγοί Κρατών φαίνεται ότι ήδη μέσα στη λαίλαπα της συγχύσεως της Παγκόσμιας Οικονομικής Κρίσης είχαν πάρει τις αποφάσεις τους με άμεσες οδηγίες στους Υπουργούς Περιβάλλοντος που τους εκπροσωπούσαν να αναβληθούν όλα και να δηλώσουν ότι συμφωνούν να αρχίσουν δραστικά μέτρα μετά το 2020. Γι’ αυτό κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων κρίσιμων ημερών της COP 17 στο Ντέρπαν για τις τελικές αποφάσεις, ορίσθηκε κι η Συνδιάσκεψη Αρχηγών της Ευρωπαϊκής Κοινότητας για να σώσουν τον Θεό τους το ευρώ. Η σωτηρία του Πλανήτη μας και της Ανθρωότητας ήρθε σε δεύτερη μοίρα. Απλοί πολίτες απ’ όλο τον κόσμο καλούσαν τον Πρόεδρο της Νοτίου Αφρικής κ. Ζούμα να τηλεφωνήσει στους αρχηγούς των Μεγάλων Χωρών να πάρουν τώρα αποφάσεις για το μέλλον του Πλανήτη μας, αφού η Νότιος Αφρική ως η φιλοξενούσα Χώρα της Συνδιασκέψεως είχε και την Προεδρία. Δυστυχώς κι αυτός τις κρίσιμες αυτές ημέρες πήρε το Προεδρικό του αεροπλάνο και πήγε για επίσημη κρατική επίσκεψη στην Νιγηρία.
Οι φωνές και οι κραυγές πόνου κι αγωνίας των επιστημόνων, των θρησκευτικών Αρχηγών και εκατομμυρίων ευαίσθητων πολιτών απ’ όλες τις χώρες του κόσμου να ξεκινήσουμε άμεσα δραστικά μέτρα τώρα αγνοήθησαν. Τα δέντρα του Πλανήτη μας δεν μπορούν πλέον να απορροφούν όλο το διοξείδιο που παράγουμε με αποτέλεσμα αυτό που περισσεύει να πέφτει πάνω στη γή με τη μορφή της τόξινης βροχής και να μολύνονται τα πάντα, με πολλές αρρώστιες που χρειαζόμαστε πολλά περισσότερα χρήματα για θεραπεία και φάρμακα σε σύγκριση με εκείνα που απατούνται για το περιορισμό των ρύπων. Το χειρότερο είναι ότι αυξάνονται οι θάνατοι με πρώτα θύματα τα μικρά παιδάκια κάτω των τριών χρονών που δεν έχουν ακόμη αναπτύξει τα απαραίτητα αντισώματα στις διάφορες μολύνσεις, γινόμαστε δολοφόνοι των παιδιών μας.
Παρακολουθώντας τρία Πάνελ με τη συμμετοχή του Γενικού Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών κ. Μπαν Κι Μούν, των Πρωθυπουργών της Αιθιοπίας που εκπροσωπούσε τις Αφρικανικές Χώρες και της Νορβηγίας που εκπροσωπούσε την Ευρώπη, του κ. Σναϊτερ, Βοηθού Γενικού Γραμματέα των ΗΕ και Εκτελεστικού Διευθυντή του UNEP και του Προέδρου της Διεθνούς Σοσιαλιστικής κ. Γιώργου Παπανδρέου που εκπροσωπούσε 165 Σοσιαλιστικά κόμματα εκ των οποίων τα 65 είναι και Κυβερνώντα κόμματα στις χώρες τους και άλλα 25 συμμετέχοντα σε Κυβερνήσεις συνασπισμού, έβλεπα ότι όλοι συμφωνούσαν για την σοβαρότητα των προβλημάτων που απειλούν τον Πλανήτη μας και την Ανθρώπινη ζωή. Μέσα από τις συζητήσεις φαινόταν ότι χρειάζεται η πολιτική θέληση των Αρχηγών Κρατών για να προχωρήσουμε σε άμεσες δυναμικές αποφάσεις, η οποία δυστυχώς απουσίαζε, και δεύτερον το θέμα είναι κυρίως οικονομικό, η διάθεση κονδυλίων για τη στήριξη νέων πηγών ενεργείας που δεν είναι ρυπογόνες, όπως η ηλιακή, η αιολική και οι υδάτινοι πόροι κι ο περιορισμός των ορυκτών αθράκων.
Επειδή όλοι μιλούσαν για την παγκόσμια οικονομική κρίση συμφώνησαν στο τέλος να μεταφέρουν τα πάντα για το μέλλον, μετά το 2020. Τα χρήματα που θα χρειασθούμε να ξοδέξουμε για τα προβλήματα που θα δημιουργηθούν με τις κλιματικές αλλαγές μέχρι τότε δεν μπορούμε να τα υπολογίσουμε σε σύγκριση με αυτά που χρειαζόμαστε τώρα.
Τελικά το μεγάλο πρόβλημα της εποχής μας, όχι μόνο σε επίπεδο ατομικό και επιχειρήσεων, αλλά και κρατών, είναι η σύγκρουση οικονομικών συμφερόντων, με αποτέλεσμα να απουσιάζει η συνεργασία και να δημιουργείται η Παγκόσμια Οικονομική κρίση της εποχής μας.
Η δική μας πρόταση είναι να δούμε ξανά το ρόλο των Διεθνών Οργανισμών και μάλιστα των Ηνωμένων Εθνών που δημιουργήθηκε μετά την τραγωδία και το πόνο που έζησε η Ανθρωπότητα με τους δύο παγκοσμίους πολέμους. Το Συμβούλιο Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών λειτουργεί για την προστασία της Ειρήνης και της Ασφάλειας. Τα προβλήματα που δημιουργούνται από τις Κλιματικές αλλαγές αποτελούν πλέον απειλή για την Ασφάλεια μας. Γι’ αυτό ο ρόλος του Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΕ προς την κατεύθυνση αυτή είναι πολύ σημαντικός. Με τη πίεση και τη πρόταση της Διεθνούς Σοσιαλιστικής εκ μέρους του Προέδρου της του κ. Παπανδρέου, το Συμβούλιο Ασφαλείας μπορεί να προτείνει στην Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών τον περιορισμό των στατιωτικών δαπανών όλων των χωρών κατά 10% και τα χρήματα αυτά να πάνε στο Πράσινο ταμείο για την αντιμετώπιση των απειλών της Παγκόσμιας Ασφάλειας των Κλιματικών Αλλαγών, ως επίσης και 10% φόρο στα στρατιωτικά έξοδα όλων των χωρών για τον ίδιο σκοπό. Ταυτόχρονα μπορεί να εισαχθεί κι ο ειδικός φόρος για όσους παράγουν ρύπους στο χώρο της Βιομηχανίας και να διοχετεύονται στην πράσινη ανάπτυξη. Ένας άλλος ειδικός φόρος που πρότεινε ο κ. Παπανδρέου στο Ντέρπαν για τη προστασία του Περιβάλλοντος είναι και για τις αλλαγές συναλλάγματος. Έτσι οι χρεωκοπημένες σπάταλες σημερινές Κυβερνήσεις που επικαλούνται την παγκόσμια οικονομική κρίση για να μεταθέσουν στο μέλλον δυναμικά μέτρα για τον περιορισμό ρύπων αποδεικνύοται αδικαιολόγητες στη συνείδηση των υπεύθυνων πολιτών. Μια άλλη σκέψη είναι η επιβάρυνση όλων των αεροπορικών εισητηρίων με πέντε ευρώ και τα χρήματα αυτά να πηγαίνουν για την στήριξη μη ρυπογόνων πηγών ενέργειας. Το θέμα είναι τα κονδύλια αυτά να χρησιμοποιούνται για το σκοπό που συγκεντρώνονται. Κατά συνέπειαν πρέπει να κηρύξουμε πόλεμο και σε κάθε μορφή διαφθοράς. Οφείλουμε να απαιτήσουμε από τους Πολιτικούς μας Αρχηγούς να πάρουν μέτρα για να σώσουν τον Πλανήτη μας και την Ανθρωπότητα.
Παρουσιάζοντας τις παραπάνω προτάσεις μας στα Πάνελ, αναφέρθηκα και στο παράδειγμα του μακαριστού Καθηγητού μας Κωνσταντίνου Παπαπέτρου, που έλεγε ότι οι κίνδυνοι είναι τόσο μεγάλοι που πρέπει να δράσουμε τώρα με τη συνεργασία όλων μας. Έλεγε λοιπόν ότι οι σημερινοί άνθρωποι, ή μάλλον οι Πολιτικοί Αρχηγοί μας, είναι ως να είναι σε ένα λεωφορείο που κατεβαίνει από το Κιλιμάντζαρο χωρίς φρένα και αυτοί μαλλώνουν ποιά θέση(κάθισμα) θα πάρουν.
