Στα τριάντα χρόνια που ο Χόσνι Μουμπάρακ κυβερνά με «σιδηρά πυγμή» την Αίγυπτο, ουδείς από τη διεθνή κοινότητα έκανε λόγο για τις «ελευθερίες» και τα «δικαιώματα» του αιγυπτιακού λαού ή για «έλλειμμα δημοκρατίας» στη χώρα αυτή, αν και οι ευκαιρίες δεν ήταν λίγες.
Ο Αιγύπτιος πρόεδρος, που έχει γλιτώσει από τουλάχιστον έξι απόπειρες δολοφονίας εναντίον του, θεωρείτο από Αμερικανούς και Ευρωπαίους ένας μετριοπαθής ’ραβας ηγέτης, ένας πολύτιμος σύμμαχος για τις περίπλοκες διπλωματικές ισορροπίες στην περιοχή.
Έφτασε όμως η στιγμή που ο Μουμπάρακ έφτασε τα ογδόντα δύο, επιπλέον αρρώστησε, και τέθηκε όπως ήταν φυσικό το θέμα της διαδοχής του, σε μια χώρα - «κλειδί» για ολόκληρη τη Μέση Ανατολή. Έχοντας συνηθίσει να κυβερνά τόσα χρόνια χωρίς αντίλογο, έχοντας ίσως αποκοπεί από τη διεθνή πραγματικότητα, ο Αιγύπτιος πρόεδρος κατέστησε σαφές πως θέλει να τον διαδεχτεί ο γιος του ο οποίος, χωρίς να έχει κάνει κάτι μεμπτό, δεν χαίρει της εμπιστοσύνης του αιγυπτιακού λαού ή του αιγυπτιακού στρατού ή της διεθνούς κοινότητας.
Ο μεγάλος αντίπαλος του Μουμπάρακ -και πραγματικός κίνδυνος για τη Δύση- είναι οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι», η πολύ ακραία και πολύ δημοφιλής στην Αίγυπτο ισλαμιστική οργάνωση. Ποιος θα μπορούσε, λοιπόν, στη μετα-Μουμπάρακ εποχή να σταθεί απέναντι στα λαϊκά ερείσματα που διαθέτουν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι»;
Ο Μοχάμεντ ελ -Μπαραντέι, επί χρόνια διαπραγματευτής με το Ιράν, είναι παλιός γνώριμος της Δύσης. Ωστόσο, κατέβηκε στη διαδήλωση χθες κραδαίνοντας την υποστήριξη των «Αδελφών Μουσουλμάνων» για να σχηματίσει, όπως είπε, κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Μπορεί η υποστήριξη των «Αδελφών Μουσουλμάνων» να οδηγήσει σε «περισσότερη» δημοκρατία;
Είναι προφανές πως η απάντηση είναι όχι, κάτι που μοιάζουν να αγνοούν, εσκεμμένα ή μη, τα διεθνή μέσα μαζικής ενημέρωσης, που παρουσιάζουν συχνά το πλήθος που εκτονώνεται και λεηλατεί σαν μια στρατιά συνειδητοποιημένων αγωνιστών της ελευθερίας. Είναι προφανές πως το διακύβευμα είναι μεγάλο όχι μόνο για την Αίγυπτο, αλλά για ολόκληρη την περιοχή.
