Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας
Τούτη η χώρα η δύσμοιρη Ελλάδα
ναυαγός μες τη λαμπρή τη λιακάδα,
Θαρρείς και το κάνει ξεπίτηδες
μικρά και μεγάλα να μπερδεύει επίτηδες!
Χρόνια διαβήκανε δύο και μήνες
Πολλοί, και αδύνατες γίναν οι μνήμες,
Τόσο που πλέον θαρρείς και πως πέρασε
Σαν ένα καπρίτσιο φαντασίας που γέρασε
Πριν προλάβει στον κόσμο να ζήσει
Και την όψη του ελληνισμού να στολίσει!
Ειν’ ο λόγος κοφτερός και ατσάλινος
Μαχαίρι η γροθιά, μα ο τοίχος γυάλινος!
Μια πρόταση π΄ήταν καλά δουλεμένη
Για τη Γλώσσα που είν’ παινεμένη
Μία μέρα κι αυτή Γλώσσα Παγκόσμια
Αφού άλλη της δεν υπάρχει παρόμοια,
Σε πλούτο, σε ιδέες, σε πνεύμα σπουδαίο,
Σε νοήματα που τον κόσμο αλλάξαν με δέο,
Μια μέρα στις γης το ουράνιο γίγνεσθαι,
Που απ’ τη Γλώσσα τ’ Ομήρου φωτίζεσθε!
Μια μέρα που ελληνική γλώσσα μου δώσαν
Και πολιτισμό που στον κόσμο απλώσαν,
Κι όπως κάποτε τα σοφά και τ’ απόκρυφα
Στα ελληνικά τα σπουδάζανε εσώκρυφα,
Έτσι και τώρα η ανθρωπότητα
Ν΄ αποκτήσει και πάλι την πρώτη ταυτότητα!
Πολιτισμό και Γλώσσα να τιμάνε ζητούσανε
Η ΟΕΚΑΙ και όλους τους ερωτούσανε …
Και περάσανε χρόνια δύο και μήνες
Και όλοι εξαρχής παραμένουν κηφήνες
Και μόνο οι Δήμοι πρόθυμοι ψηφίζουνε
Μα οι υπουργοί δεν τ΄ αποφασίζουνε!
Με την πένα στο χέρι πιο κει παραστέκει
Ξαστοχώντας αν ειν’ το κατάλληλο στέκι
Ο αρμόδιος, που άβουλος πάλι οδεύεται
-Κι απ΄αρμόδιους η χώρα παιδεύεται!-
Να είναι που φταίει πως δεν το σκεφτήκαν;
Να είναι που άμαθοι στα πελάη χαθήκαν;
Να είναι που το χθες και το αύριο μένουνε
Όροι αδιευκρίνιστοι που όλο χαζεύουνε;
Ό,τι και να ναι, ό,τι κι αν φταίει,
Ας το ψηφίσουν, ειδάλλως μοιραίοι
Θα γεννούν στου χρόνου το τέλειο λίθωμα,
Της Γλώσσας το σωστό απολίθωμα!
panhellenicpost.com
