αποχώρηση ακινζι- το πρόβλημα της κύπρου είναι πρόβλημα ΕΕ και Τουρκίας, του μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ κυκκώτη

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ ΤΟΥ κ. ΑΚΙΝΖΙ – το πρόβλημα της Κύπρου είναι θέμα μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας

Του Σεβ. Μητροπολίτη Ζιμπάμπουε Σεραφείμ Κυκκώτη

Τελικά ξεκαθάρισε ότι η Τουρκία για δικούς της λόγους αποφάσισε την αποχώρηση του κ. Ακινζί από το διάλογο για τη λύση του χρόνιου προβλήματος της Κύπρου. Η εξέλιξη αυτή μας βοηθά να συνειδητοποιήσουμε ότι, οι Μουσουλμάνοι μεταξύ τους δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά και εμείς θέλουμε να ζήσουμε μαζί τους; Το ερώτημα που προκύπτει ξανά είναι αν μπορούμε να συνυπάρξουμε ειρηνικά  με Μουσουλμάνους.   Η πραγματικότητα είναι ότι οι Μουσουλμάνοι μεταξύ τους δεν μπορούν να ζήσουν ειρηνικά και εμείς πιστεύουμε ακόμη σε μύθους. Σε όλες σχεδόν τις Μουσουλμανικές χώρες έχουμε συνέχεια μάχες, συγκρούσεις και αλληλοσκοτωμούς μεταξύ Μουσουλμάνων και εκεί που φαίνεται λίγη ησυχία είναι στρατιωτικά καθεστώτα με εκλογές με ένα υποφήφιο. Η Ισλαμική τρομοκρατία απειλεί πλέον και την παγκόσμια ασφάλεια.

Εδώ πρέπει να τονίσω ότι ανήκω στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Κύπρου που πιστεύει ότι πρέπει να εργασθούμε για την ειρηνική συνύπαρξη όλων των Κοινοτήτων που συναποτελούν το Λαό μας στηρίζοντας με κάθε τρόπο την  καλοπροαίρετη σημαντική πρωτοβουλία του Προέδρου μας κ. Αναστασιάδη για να φθάσουμε σε δίκαιη λύση του εθνικού μας προβλήματος.

Πολιτική και Εκκλησιαστική Ηγεσία και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, και στο παρελθόν και σήμερα, τονίζουν ως εμπόδιο την αδιαλλαξία της Τουρκίας, την χώρα δηλαδή που αυθαίρετα μας βομβάρδισε με τις χειρότερες θανατηφόρες βόμβες κατά τη δεκαετία του 1960 και αργότερα το 1974 με τη βάρβαρη τουρκική εισβολή που συνεχίζει ντεφάκτο με τα κατοχικά της στρατεύματα να ελέγχει παράνομα ένα μεγάλο μέρος της Κύπρου έστω κι αν η Κύπρος με βάση το Διεθνές Δίκαιο ανήκει πλέον ολόκληρη στην ΕΕ.

Και φυσικά εννοούν ότι το πρόβλημα της Κύπρου το δημιούργησε η Τουρκία και κατά συνέπεια είναι  η ένοχος χώρα του προβλήματος μας , και  εμείς συνεχίζουμε να τρέφουμε αυταπάτες ότι θα συμβάλει στη λύση του. Ο Εθνάρχης Μακάριος υποχώρησε και δέχθηκε τις συμφωνίες Ζυρίχης – Λονδίνου ως αναγκαιότητα για να αποφύγουμε τη διχοτόμηση της Κύπρου. Κι όταν στην πράξη είδε ότι δεν δούλευε το διαιρετικό δοτό Σύνταγμα των Συμφωνιών αυτών πρότεινε τα γνωστά 13 σημεία αναθεωρήσεως.  Έστω δηλαδή κι αν ψήφιζαν οι 35 βουλευτές μας και οι εφτά Τούρκοι από τους 15, δεν μπορούσε να περάσει καμιά απόφαση αν δεν ψήφιζε ακόμη ένας τούρκος. Μια ολόκληρη χώρα να εξαρτάται από μια ψήφο. Αυτά μας έκαναν οι Χριστιανοί της Μεγάλης Βρεττανίας μετά που έκαψαν ζωντανά τα παλλικάρια μας με βενζίνη με ελικόπτερα στο Μαχαιρά. Πρίν ακόμη τα μελετήσει και απαντήσει η Τουρκοκυπριακή Κοινότητα τα απέρριψε δημόσια η Τουρκία, όπως εσυνέβη πρόσφατα με την άμεση εντολή της Τουρκίας για αποχώρηση του κ. Ακινζί… ( εκ των υστέρων φαίνεται ότι έστω κι αν ο ίδιος αποφάσισε να συνεχίσει το διάλογο στα καλά καθούμενα μόλις έλαβε αυστηρή εντολή από το Σουλτάνο Ερτογάν για αποχώρηση πάραυτα έφυγεν άρον αρον χωρίς να πει καν αντίο).

Μερικούς μήνες πριν πεθάνει ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος  το 1977 έκανε δύο βαρυσήμαντες  δηλώσεις τη μια σε συνέντευξη του στην εφημερίδα «Καθημερινή» λέγοντας ότι «η δίκαιη λύση του Κυπριακού βρίσκεται στα χέρια της Ουάσικτον» (20/2/1977) και η δεύτερη δήλωση του στην ομιλία του στην Διάσκεψη Αρχηγών Κρατών της Κοινοπολιτείας στο Λονδίνο, τονίζοντας ότι «η Άγκυρα επιδιώκει την ντεφάκτο δικοτόμηση» (10/6/1977).

Η Πολιτική μας Ηγεσία με τη βοήθεια ειδικών Νομικών του Διεθνούς Δικαίου πρέπει να εργασθούν μαζί πώς να παραπεμφθεί η Τουρκία στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης για εγκλήματα σε βάρος της Ανθρωπότητας για τις Γενοκτονίες του παρελθόντος σε βάρος των Ελλήνων και των Αρμενίων και σήμερα των Κούρδων, τονίζοντας ότι επειδή ποτέ της δεν εκδικάσθηκαν τα εγκλήματα της αυτά, συνεχίζει ατιμώρητη να διαπράττει παρόμοια εγκλήματα σε βάρος αδύνατων και μικρών Λαών όπως έκανε στην Κύπρο το 1974 κι όπως κάνει τώρα στους Κούρδους και στους δημοκρατικούς πολίτες της. Πρέπει να δούμε πλέον ως Διεθνής Κοινότητα τις ηθικές ευθύνες της Τουρκίας για την σημερινή Ισλαμική Τρομοκρατία που απειλεί την Παγκόσμια ασφάλεια και την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών.

Ο Εθνάρχης Μακάριος μας άφησε ως εθνική υποθήκη ότι δεν πρέπει να γίνουν άλλες υποχωρήσεις στο Κυπριακό (18/6/1977 στην ομιλία του όταν αναγορεύτηκε διδάκτορας της Παντείου Σχολής στην Αθήνα).

Η ασφάλεια της Κύπρου και οι τέσσερις βασικές ελευθερίες για τους παράνομους έποικους δεν είναι διμερές, είναι θέματα μεταξύ Τουρκίας και Βρυξελλών. Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ έγινε με την έγκριση της πλειοψηφίας του Λαού της Κύπρου όπως προνοούν οι Διεθνείς συμφωνίες της ΕΕ και κατά συνέπεια έχει ενταχθεί όλη η εδαφική επικράτεια της Κύπρου.  Το Δημοψήφισμα   στις προτάσεις λύσεως του προβλήματος της Κύπρου θα είναι θετικό μόνο αν προϋποθέτει την αποκατάσταση της δικαιοσύνης, πρώτον το δικαίωμα της επιστροφής των προσφύγων και των εκτοπισμένων στις πατρογονικές τους εστίες και στις περιουσίες τους και όσοι δεν θέλουν στην πλήρη αποζημίωση τους, και δεύτερο το αναφαίρετο ευρωπαϊκό δικαίωμα, ελεύθερης διακίνησης και ελεύθερης εγκατάστασης όλων των πολιτών της Κύπρου, όπως και όλων των Ευρωπαίων Πολιτών της ΕΕ.

Από το έτος εντάξεως της Κύπρου στην ΕΕ έπρεπε οι συζητήσεις για λύση του Κυπριακού προβλήματος να γίνονται μεταξύ Βρυξελλών και Τουρκίας.
Ας το κάνουμε τώρα, «κάλιο αργά παρά ποτέ». Το θέμα δεν είναι ότι δεν δέχεται η Τουρκία, αλλά να σκεφθούμε πώς να υποχρεωθεί η Τουρκία με βάση το Διεθνές Δίκαιο να το πράξει για να τελειώσουμε και με το φαινόμενο της Ισλαμικής Τρομοκρατίας που απειλεί πλέον την παγκόσμια ασφάλεια και ειρήνη.

Η συζήτηση για τη Λευκή Βίβλο για το μέλλον της ΕΕ μπορεί να απλοποιηθεί αν οι Αρχηγοί Κρατών και οι Βρυξέλλες συνειδητοποιήσουν ότι η υπόθεση της Κύπρου μπορεί να ενώσει την Ευρώπη να γίνει μια πραγματική οικογένεια, ο ένας για τον άλλο και όλοι  μαζί για αυτό που αδικείται, με κοινωνική και οικονομική αλληλοστήριξη και αλληλεγγύη. Με την αποχώρηση της Μ. Βρεττανίας από την ΕΕ τα πράγματα γίνονται πιο εύκολα για όλους μας να γίνει η Ευρώπη μια Ευρωπαϊκή οικογένεια για να προστατέψει όχι μόνο τον εαυτό της αλλά και την Παγκόσμια Ειρήνη ενισχύοντας την παγκόσμια ασφάλεια και την ειρηνική συνύπαρξη των Λαών. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι δύο ημέρες πριν την βάρβαρη τουρκική εισβολή ο Πρωθυπουργός της Τουρκίας Ετζεβίτ επισκέφθηκε στο Λονδίνο το Πρωθυπουργό της Μ. Βρεττανίας για να πάρει τις ευλογίες του για τα εγκλήματα που διέπραξαν μαζί σε βάρος ενός προδομένου Λαού. Την απόφαση τους οι Τούρκοι για την πρώτη εισβολή  στην δεκαετία του 1960 δεν την σταμάτησαν οι Βρεττανοί αλλά οι Αμερικάνοι κι ίσως γι’αυτό ο Εθνάρχης Μακάριος τόνισε ότι «η δίκαιη λύση του Κυπριακού βρίσκεται στα χέρια της Ουάσικτον», και φυσικά δεν εννοούσε μόνο το μεγάλο ρόλο των Αμερικάνων στον ΟΗΕ αλλά και στην άμεση επίδραση τους στις πολιτικές αποφάσεις των Τούρκων και τις ηθικές ευθύνες των ΗΠΑ γιατί  η εισβολή έγινε με τα πιο σύγχρονα αμερικάνικα όπλα όπως σήμερα αυτά που χρησιμοποιούν τα μέλη της Ισλαμικής τρομοκρατίας. Σήμερα όμως με την εκλογή του νέου Προέδρου των ΗΠΑ που η προτεραιότητα του είναι οι Αμερικάνοι Πολίτες και όχι το Διεθνές Δίκαιο και η προστασία των αδικημένων, η ελπίδα μας για ένα καλύτερο μέλλον στην Κύπρο και σε όλο τον κόσμο είναι η ενίσχυση της ενότητας και της στενής συνεργασίας των χωρών Μελών της ΕΕ. Οι Ρώσσοι όσο κι αν τους συμπαθούμε ως αδελφούς μας στα λόγια μας στηρίζουν και στα έργα εργάζονται περισσότερο με τους Τούρκους λόγω μεγάλων οικονομικών συμφερόντων. Όχι μόνο μας εγκατέλειψαν στην δοκιμασία μας κατά την οικονομική μας κρίση και στην Κύπρο και στην Ελλάδα, αλλά ούτε ακόμη ως Ορθόδοξοι στάθηκαν στο ύψος τους όταν η Ιστορία τους έδωσε την ευκαιρία να συναντηθούμε στην Κρήτη για να δείξουν ότι μας αγαπούν όπως τους αγαπάμε. Η ελπίδα του κόσμου παραμένει μια δυνατή και ενωμένη Ευρώπη. Η υπόθεση της Κύπρου είναι αφορμή για την Ευρωπαϊκή αυτή πορεία όχι μόνο για το καλό της Ευρώπης αλλά για ολόκληρη την Ανθρωπότητα για την προστασία των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων και την κοινή αντιμετώπιση των κινδύνων εκείνων που απειλούν την επιβίωση του Πλανήτη μας. Οι Τούρκοι σήμερα συμμαχούν περισσότερο με εκείνους που αντιμάχονται την ΕΕ. Οι Ευρωπαίοι πρέπει να σταθούν στο ύψος τους και τα προβλήματα που μας δημιουργούν οι Τούρκοι  στην Κύπρο και στο Αιγαίο να τα θεωρούν πλέον ως προβλήματα της Ευρώπης.