ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ
Οι ομογενείς της Ιταλίας και οι Ιταλοί μαθητές έδωσαν σήμερα ένα ηχηρό μάθημα στην Ευρώπη. Τίμησαν την Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας.
Κάποιοι στην Αθήνα θα έπρεπε σήμερα να κρύβονται…
«Ώστε ανελλήνιστοι δεν είμεθα, θαρρώ«!
Οι Ομογενείς της Αμερικής ανήγγειλαν σήμερα τη δημιουργία μιας νέας Οργάνωσης.
Κάποιοι στην Αθήνα ξεσκονίζουν εδώ και κάτι χρόνια τα κιτρινισμένα φύλλα του νόμου για το ΣΑΕ…
Κολλήσαμε στην «αυτοχρηματοδότηση»…
Κάποιοι Έλληνες στην Ουκρανία ζητούν απεγνωσμένα, χρόνια τώρα, «ταυτότητα ομογενούς».
Δεν μάθαμε αν ο Έλληνας Πρωθυπουργός, που επισκέφθηκε τα μέρη τους κουβάλησε εκτός από λόγια και μερικές ταυτότητες μαζί του…
Που να προλάβει…
Εμείς και οι άλλοι…
Θα το θέσουμε αλλιώς: Κάποιοι έμαθαν να προσφέρουν ανιδιοτελώς. Από έγνοια για τον Οικουμενικό Ελληνισμό. Και τα δίνουν όλα: Φαιά ουσία, κόπο, χρόνο και έμπνευση. Μη προσμένοντας πλούτη να τους δώσει η Ιθάκη.
Μα μήτε και μια απλή αναγνώριση τους πρόσφερε.
Η Ιθάκη, ό,τι κι αν είναι αυτό, όπου και εάν ευρίσκεται, όπως κανείς κι αν την υπολογίζει, είναι το ίδιο φτωχική, το ίδιο τσιγκούνα και το ίδιο εγωκεντρική. Δεν έχει να δώσει τίποτε. Μα και να είχε, πάλι δεν θα έδινε! Έχει μάθει μόνο να ζητά και να παίρνει. Κάποτε και χωρίς καν να ζητά!
«…Και λιγοθυμισμένοι τώρα οι άθλιοι Λάρητες\
Μέσα στο βάθος του λαράριου χώνονται,\
Ο ένας τον άλλονα σκουντά και σκουντουφλά,\
Ο ένας μικρός θεός πάνω στον άλλον πέφτει\
Γιατί κατάλαβαν τι είδος βοή είναι τούτη,\
Τάνοιωσαν πιά τα βήματα των Εριννύων».\
