[1] «Άρθρο 10 Ελευθερία έκφρασης
1. Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα εις την ελευθερίαν εκφράσεως. Το δικαίωμα τούτο περιλαμβάνει την ελευθερίαν γνώμης ως και την ελευθερίαν λήψεως ή μεταδόσεως πληροφοριών ή ιδεών, άνευ επεμβάσεως δημοσίων αρχών και ασχέτως συνόρων. Το παρόν άρθρον δεν κωλύει τα Κράτη από του να υποβάλωσι τας επιχειρήσεις ραδιοφωνίας κινηματογράφου ή τηλεοράσεως εις κανονισμούς εκδόσεως αδειών λειτουργίας.
2. Η άσκησις των ελευθεριών τούτων, συνεπαγομένων καθήκοντα και ευθύνας δύναται να υπαχθή εις ωρισμένας διατυπώσεις, όρους, περιορισμούς ή κυρώσεις, προβλεπομένους υπό του νόμου και αποτελούντας αναγκαία μέτρα, εν δημοκρατική κοινωνία δια την εθνικήν ασφάλειαν, την εδαφικήν ακεραιότητα ή δημοσίαν ασφάλειαν, την προάσπισιν της τάξεως και πρόληψιν του εγκλήματος, την προστασίαν της υγείας ή της ηθικής, την προστασίαν της υπολήψεως ή των δικαιωμάτων των τρίτων, την παρεμπόδισιν της κοινολογήσεως εμπιστευτικών πληροφοριών ή την διασφάλισιν του κύρους και αμεροληψίας της δικαστικής εξουσίας.»
Περαιτέρω η ελευθερία της έκφρασης όπως προβλέπεται από το άρθρο 10 αποτελεί ένα από τα ουσιαστικά θεμέλια μίας δημοκρατικής κοινωνίας και μία από τις βασικές προϋποθέσεις για την πρόοδό της. Η ελευθερία της έκφρασης περιλαμβάνει όχι μόνο πληροφορίες ή ιδέες, οι οποίες τυγχάνουν ευνοϊκής αποδοχής ή θεωρούνται μη προσβλητικές ή αδιάφορες, αλλά και όσες προσβάλλουν, σοκάρουν ή ενοχλούν, κατ’ επιταγή του πλουραλισμού και της ανεκτικότητας, χαρακτηριστικά χωρίς τα οποία δεν νοείται δημοκρατική κοινωνία, όπως έχει κρίνει το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων (εφεξής ΕΔΔΑ) ήδη από το 1976. [1]
Στη χώρα μας δεν έχει μέχρι στιγμής υπάρξει σχετική πρόσφατη νομολογία. Από την διεξαχθείσα έρευνα προέκυψε μία μόνο δημοσίευση σχετικής απόφασης της Ολομέλειας του Αρείου Πάγου, η υπ’ αρ. 4/1991[1], η οποία, εντούτοις εξεδόθη στο πλαίσιο των γνωμοδοτικών/διοικητικών αρμοδιοτήτων της Ολομελείας, όταν συγκαλείται από τον Εισαγγελέα του ΑΠ κατά τα άρθρα 14 παρ. 1 (β), 4[2] και 7 (β)[3] του ΚΟΔΚΔΛ.
[1] Handyside v. UK, judgment 7 December 1976, para 49.
[1] «1. Το Κράτος λαμβάνει τα προσήκοντα μέτρα για τη διασφάλιση της συνδικαλιστικής ελευθερίας και την ανεμπόδιστη άσκηση των συναφών μ' αυτή δικαιωμάτων εναντίον κάθε προσβολής τους, μέσα στα όρια του νόμου
Αρθρο 4 του Ελληνικου Συνταγματος
Ολοι οι Ελληνες πολιτες ειναι ισοι απεναντι του νομου
ΕΝΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΝΟΣ
